HADES

Η Supergiant Games είναι σίγουρα μία από τις πιο αξιόλογες εταιρίες στην παραγωγή των λεγόμενων indie games. Οι μόλις τρεις παραγωγές που έχει στο παλμαρέ της (Bastion, Transistor και Pyre) είναι εξαιρετικές, η καθεμία με τον τρόπο της, ενώ έχουν κερδίσει ουκ ολίγα βραβεία από τα διάφορα μέσα του χώρου. Ανάμεσα στα προαναφερθέντα παιχνίδια λοιπόν, έρχεται να προστεθεί και το Hades, ένα roguelite παιχνίδι δράσης που ξεκίνησε την «καριέρα» του πριν δύο χρόνια σε Early Access μορφή, αποκλειστικά στο Epic Store, ενώ μετά τη λήξη της (γνωστής) ετήσιας αποκλειστικότητας του καταστήματος της Epic, η προσθήκη του στο Steam έδωσε επιπλέον ώθηση στο παιχνίδι, ώστε να γίνει περισσότερο γνωστό και να ολοκληρωθεί επίσημα στα μέσα του Σεπτέμβρη.

Από τα τέλη του 2018 μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την εξέλιξη του παιχνιδιού, αντιλαμβάνονται ότι η Supergiant Games έχει στα χέρια της κάτι πολύ καλό. Δεν είμαστε σίγουροι αν πρόκειται για ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει, αλλά μετά βεβαιότητας μπορούμε να πούμε ότι το Hades είναι από τα καλύτερα roguelite παιχνίδια που έχουμε δει ποτέ. Με ένα μικρό κλικ παραπάνω «αγάπης» από τους Έλληνες, όντας ένα παιχνίδι που σχετίζεται με τη μυθολογία μας και τους Ολύμπιους Θεούς.

Η υπόθεση είναι απλή: ελέγχουμε τον Zagreus, το γιο του Άδη, του θεού του Κάτω Κόσμου, ο οποίος μην αντέχοντας άλλο τη ζωή (;) εκεί κάτω, προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια και να εξερευνήσει τον κόσμο. Άγνωστο γιατί, ο Άδης έχει έντονες αντιρρήσεις, με συνέπεια ο δρόμος προς τον Όλυμπο κάθε άλλο παρά ανοικτός είναι. Αντίθετα είναι γεμάτος με δεκάδες εχθρούς που ως μοναδικό στόχο έχουν να στείλουν τον Zagreus πακέτο πίσω στο σπίτι του. Ως εκ τούτου, η κόντρα μεταξύ του Zagreus και του Άδη είναι αναπόφευκτη, με τον πρώτο να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ικανός να ξεφύγει χωρίς τη βοήθεια του πατέρα του, ενώ ο δεύτερος να του βάζει όσο το δυνατόν περισσότερα εμπόδια για να συνετίσει τον ατίθασο γιο του. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι οι υπόλοιποι θεοί του Ολύμπου δείχνουν να είναι με το μέρος του Zagreus, οι οποίοι δεν έχουν καμία αντίρρηση να του δανείζουν κάθε τόσο μια «τζούρα» από τις δυνάμεις τους. 

Αν και γενικότερα η υπόθεση δεν είναι το ατού ενός roguelite παιχνιδιού, το Hades κάνει μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια να δημιουργήσει μια πλοκή αξιώσεων, με δεκάδες διαλόγους μεταξύ του Zagreus και «διάσημων» προσωπικοτήτων, όπως ο Αχιλλέας, ο Ύπνος και οι Ερινύες, κάμποσα codexes καθώς μια χούφτα cutscenes. Ομολογουμένως η προσπάθεια αυτή αποδίδει καρπούς, κάνοντας μας να ενδιαφερθούμε πραγματικά για ένα άγνωστο πρόσωπο όπως τον Zagreus, καθώς και να λύσουμε το μυστήριο της επίμονης άρνησης του Άδη και της σχέσης του με τη μητέρα του μυστηριώδη υιού του.

Συνεπώς, η ιστορία δεν περνάει καθόλου σε δεύτερη μοίρα συγκριτικά με το gameplay του παιχνιδιού, το οποίο βέβαια παραμένει σε πρώτο πλάνο. Υιοθετώντας μια ισομετρική προοπτική (κλασική επιλογή για τη Supergiant), ελέγχουμε τον Zagreus, ο οποίος αποδεικνύεται δεινός πολεμιστής… μέχρι ενός σημείου. Οι πρώτες απόπειρες του ήρωα για να ξεφύγει είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Εξ’ ου λοιπόν και η προσπάθειά μας να τον ισχυροποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η άνοδος του Zagreus ξεκινά από τα Τάρταρα (πού αλλού;) και περνά από μια σειρά από δωμάτια, τα οποία υλοποιούνται διαδοχικά με τυχαίο τρόπο έως ότου φτάσουμε στο boss της περιοχής. Σε κάθε δωμάτιο καλούμαστε να εξοντώσουμε όλους τους εχθρούς, να αγοράσουμε αντικείμενα από το κατάστημα του Χάρου ή απλώς (και σαφώς λιγότερο συχνά) να πάρουμε το power up που μας περιμένει καρτερικά και να συνεχίσουμε στο επόμενο. Η έξοδος κάθε δωματίου διαθέτει ένα σύμβολο στο πάνω μέρος της, μάλιστα αρκετές φορές υπάρχουν παραπάνω από μία έξοδοι, οπότε καλούμαστε να επιλέξουμε ποια θα ακολουθήσουμε, η οποία περιγράφει το είδος του bonus που θα βρούμε στο επόμενο δωμάτιο. Αυτό μπορεί να είναι από χρυσάφι, περιορισμένης χρήσης power–ups και artifacts που εξαργυρώνονται σε buffs για τον Zagreus, μέχρι κάποια «δωράκια» από τους Ολύμπιους Θεούς που σχετίζονται με την προσωπικότητά τους, όπως η Άρτεμις, ο Δίας, ο Άρης, ο Ερμής ή ο Ποσειδώνας.

Συνήθως τα εν λόγω δώρα αφορούν την ισχυροποίηση του εξοπλισμού και των κινήσεων του ήρωα (π.χ. μεγαλύτερες πιθανότητες για critical, ταχύτερη κίνηση στο χώρο, επιπλέον damage κλπ) και μας θέτουν αντιμέτωπους με τρεις πιθανές επιλογές. Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε αυτές που πιστεύουμε ότι μας ταιριάζουν καλύτερα, αλλά και στο build που προσπαθούμε να φτιάξουμε. Σίγουρα, στην αρχή του παιχνιδιού, δεν έχουμε ιδέα ποια είναι τα ισχυρότερα builds και θα χρειαστεί αρκετός πειραματισμός και grinding από μέρους μας, αλλά από την άλλη δεν εξαρτάται και τελείως από εμάς, όντας ένας roguelite τίτλος βασισμένος στο RNG. Κοινώς, θα υπάρξουν runs που τα δώρα των θεών θα συνδυάζονται άψογα μεταξύ τους και με τον εξοπλισμό που έχουμε διαλέξει, αλλά και runs που απλώς δεν «τραβάνε», όπου είναι ίσως προτιμότερο να επιλέξουμε Give Up νωρίς-νωρίς. Εξάλλου, θα πεθάνουμε και θα ξαναπροσπαθήσουμε δεκάδες φορές, έτσι δεν είναι;

Εκτός των δώρων που ισχύουν μονάχα για το τρέχον run, το Hades διαθέτει πολλούς ακόμα άσσους στο μανίκι του. Ένας από τους ισχυρότερους είναι τα έξι διαθέσιμα όπλα, τα οποία ξεκλειδώνονται…στην κυριολεξία, αφού κατά τη διάρκεια των runs απαιτείται να μαζέψουμε έναν αριθμό από κλειδιά για να τα πάρουμε, και αλλάζουν τελείως τον μηχανισμό μάχης. Παραδείγματος χάρη, η ασπίδα είναι ιδανική για αμυντικό και αργό παιχνίδι, το τόξο για να κρατάμε τους εχθρούς μακριά, ενώ το σπαθί ενδείκνυται για μεγάλη ζημιά εκ του συστάδην. Σε κάθε run μπορούμε να επιλέξουμε να πολεμήσουμε μονάχα με ένα όπλο, όμως επί της ουσίας δεν υπάρχει κάποιο «άχρηστο», όλα έχουν τα υπέρ και τα κατά τους όπου οφείλουμε να προσαρμόσουμε την τακτική μας πάνω τους για να αποδώσουν τα μέγιστα, ενώ ταυτόχρονα μεγάλη σημασία έχουν και τα ανακλαστικά μας ως παίκτες.

Το Hades δεν ξεχνά ότι είναι πρωτίστως ένα γρήγορης κοπής παιχνίδι δράσης, όπου υφίστανται όλα τα κουμπιά που θα έβρισκε κανείς σε παρόμοιο παιχνίδι: κουμπιά επίθεσης, special επίθεσης, dash, cast (τύπου “gadget”, κατά κάποιο τρόπο), έως και επίκλησης σε κάποιο θεό, υπό προϋποθέσεις. Συνιστάται ανεπιφύλακτα η χρήση ενός gamepad και μια ομαλή καμπύλη εκμάθησης των μοτίβων που ακολουθούν τόσο οι απλοί εχθροί όσο και τα bosses ή οι παραλλαγές τους. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για roguelite παιχνίδι, οπότε με τη σειρά τους τα bosses που θα συναντήσουμε μπορεί να μην είναι ακριβώς τα ίδια. Παραδείγματος χάρη, η Ερινύα του πρώτου level πιθανόν να μην είναι η Μέγαιρα, αλλά κάποια άλλη (π.χ. Τισιφόνη) ή στο τρίτο και ζόρικο κόσμο των Ηλυσίων Πεδίων, ο Μινώταυρος να μην είναι μόνος του, αλλά να έχει παρέα το Θησέα.

Γενικότερα το σύστημα μάχης είναι συναρπαστικό, καθώς ο χειρισμός είναι υποδειγματικός, η ταχύτητα που εκτυλίσσεται η δράση είναι καταιγιστική και σπάνια γίνεται κουραστική. Και λέμε «σπάνια», γιατί υπάρχουν φορές (λίγες ευτυχώς) που ο τυχαίος συνδυασμός των επιπέδων μπορεί να καταλήξει σε δωμάτια με ελάχιστο χώρο για ελιγμούς και πολλούς εχθρούς για εξόντωση, κάνοντας τα πράγματα κομματάκι πιο δύσκολα απ’ ότι θα έπρεπε να είναι. Άλλωστε, ο θάνατος είναι κάτι φυσιολογικό στο Hades και αν θέλουμε να δυναμώσουμε πραγματικά τον Zagreus, οφείλουμε να πεθάνουμε πολλές φορές, ώστε να επιστρέψουμε στον Οίκο του Άδη. Εκεί, εφόσον έχουμε μαζέψει μπόλικα darkness artifacts, κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη του δωματίου μας, επιλέγουμε να αποκτήσουμε μόνιμα buffs (όπως το πολύ χρήσιμο Death Defiance που μας δίνει τουλάχιστον μια ακόμα ευκαιρία), ενώ δίνοντας δώρα στους ήρωες που διαμένουν εκεί (π.χ. στον Αχιλλέα ή στον  Κέρβερο), λαμβάνουμε ως ανταμοιβή ένα φυλακτό που όσο το φοράμε, δίνει με τη σειρά του κάποιο buff όπως περισσότερη υγεία, μεγαλύτερη αντοχή στα χτυπήματα, περισσότερα χρήματα και ούτω καθ’ εξής.

Το Hades διαθέτει πραγματικά πολύ υλικό που αξίζει να ανακαλύψουμε μόνοι μας, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι το παιχνίδι σχεδόν ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Είτε αυτό λέγεται ατάκες ή συζητήσεις με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, είτε στο σχεδιασμό των επιπέδων, το παιχνίδι είναι κάθε φορά μια καινούρια εμπειρία που μας καλεί να τη ζήσουμε. Άλλωστε, ένα ολοκληρωμένο run δεν διαρκεί για περισσότερα από 30-35 λεπτά της ώρας, εφόσον το κατορθώσουμε βέβαια, οπότε το Hades ενδείκνυται και για gaming σφηνάκια. Θα λέγαμε για πολλά συνεχόμενα σφηνάκια.

Εν κατακλείδι, συνδυάζοντας έναν εξαιρετικό τεχνικό τομέα, με τα καταπληκτικά ζωγραφιστά γραφικά, τα καλοδουλεμένα voice-over και τις όμορφες συνοδευτικές μελωδίες με ένα πολύ βαθύ, μελετημένο και πλούσιο gameplay και περιεχόμενο, το Hades είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να σας απασχολήσει για δεκάδες ώρες και να σας χαρίσει άλλες τόσες συναρπαστικές στιγμές. Ακόμα και αν δεν είστε οπαδός των roguelite παιχνιδιών και του grinding που απαιτούν. Ίσως το Hades να σας αλλάξει γνώμη.