REVIEWS

THE LONG DARK

Ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός αναφορικά με την ανάληψη της παρουσίασης του πολλά υποσχόμενου The Long Dark. Η Kickstarter καμπάνια του παιχνιδιού πίσω στο μακρινό 2013, με είχε ενθουσιάσει. Ενδιαφέρουσα και χαρακτηριστική εικαστική παρουσίαση και ένα ‘ανελέητο’ παιχνίδι επιβίωσης, που λάμβανε χώρα στην καρδιά της αφιλόξενης Καναδικής ερημιάς, ελάχιστες ημέρες αφού ένα μυστηριώδες κατακλυσμικό γεγονός έβαζε τέλος στον ανθρώπινο πολιτισμό με την μορφή που τον γνωρίζαμε ως τότε. Αναλαμβάναμε το ρόλο του Will Mackenzie, ενός καταθλιπτικού πιλότου μικρών αεροσκαφών, ο οποίος είχε την ιδιαίτερη ατυχία να βρίσκεται εν πτήσει, ακριβώς την στιγμή που ένας πανίσχυρος ηλεκτρομαγνητικός παλμός έψηνε τα ηλεκτρικά συστήματα του σκάφους του. Η νεοσύστατη Hinterland Games, μας υποσχόταν μια αφηγηματική εμπειρία επιβίωσης που θα χαρασσόταν ανεξίτηλα στην μνήμη μας.

20170817232912 1Κάπου εδώ ξεκινά ο μικρός, ξεπαγιασμένος εφιάλτης μας

Όταν το παιχνίδι κυκλοφόρησε το 2014 στην Early Access του Steam, ήρθε η πρώτη ψυχρολουσία. Το αφηγηματικό μέρος του παιχνιδιού, έλαμπε δια της απουσίας του. Αντ’ αυτού, είχαμε να κάνουμε με ένα ανοιχτού τύπου (sandbox για τους ελληνομαθείς φίλους μας) παιχνίδι επιβίωσης, στο οποίο καλούμασταν να επιβιώσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε, στην καρδιά της Καναδικής βαρυχειμωνιάς. Η τεράστια εμπορική επιτυχία παιχνιδιών όπως το DayZ ή το Rust, έχει πραγματικά δημιουργήσει ένα κύμα μιμητών στην δημιουργία της δικής τους πρότασης, με την ελπίδα διασφάλισης ενός κομματιού της «survival πίτας», η οποία εξακολουθεί να γίνεται ανάρπαστη μεταξύ εκατομμυρίων παικτών, οι οποίοι προφανώς έχουν λύσει κάθε πιθανό πρόβλημα επιβίωσης και αναζητούν εκεί κάποια συγκίνηση.

Η κύρια ένστασή μου όσον αφορά παιχνίδια στα οποία καλείσαι να…τρως, να πίνεις, να μένεις ζεστός και να προστατεύεις τον εαυτό σου από τα στοιχεία της φύσης είναι πως λέγονται Αληθινή Ζωή και παρέχονται δωρεάν, υποχρεωτικά και αναπόδραστα σε όλους μας. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Μου διαφεύγει πλήρως η πιθανή γοητεία του να δημιουργήσω κι ένα ψηφιακό μικρό Μποράτσο και να πρέπει να ταϊζω και εκείνον, να τον τρέχω στους γιατρούς, να του πληρώνω το νοίκι και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Νομίζω μάλιστα, στο παρέχει και αυτό η Αληθινή Ζωή με τη σατανικά ιδιοφυή κωδική ονομασία, «Δημιουργία Οικογένειας». Μπορεί τελοσπάντων να έχω κάποια φοβερή εγκεφαλική δυσλειτουργία και να μην κατανοώ την γοητεία της υλοποίησης όλων των παραπάνω σε ένα προϊόν ψηφιακής ψυχαγωγίας.

20170817233653 1Δείγμα της διαχείρισης των ρούχων μας. Ο παράδεισος του υποθερμικού ψυχαναγκαστικού

 


Αυτό που γνωρίζω όμως, είναι πως ο πρωταρχικός στόχος ενός παιχνιδιού, είναι να διασκεδάζει. Να παρέχει εν τέλει μια ολοκληρωμένη εμπειρία ψυχαγωγίας, μέσα από ευφυή διαχείριση των υποσυστημάτων του. Όταν λοιπόν διαπίστωσα πως κάθε υπόσχεση ατμόσφαιρας του Μακριού Σκοταδιού θα περιοριζόταν σε στιγμές που θα δημιουργούσε ο κάθε παίκτης μόνος του στον κόσμο του, έχασα κάθε ενδιαφέρον και ξέγραψα τον τίτλο ως άλλη μια ευγενή αποτυχία. Προς τιμήν της, η Hinterland Games συνέχισε να εξελίσσει και να βελτιώνει το παιχνίδι της, με διαρκείς προσθήκες περιεχομένου, βασισμένες στα σχόλια και τις υποδείξεις των παικτών. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο Σωτήριο Έτος 2017, όπου εν τω μέσω τυμπανοκρουσιών, κυκλοφορεί επιτέλους το Wintermute story mode του παιχνιδιού και το Long Dark βγαίνει επισήμως από το Early Access πρόγραμμα.

20170817235901 1Οι αφηγηματικές cutscenes, είναι αν μη τι άλλο, ατμοσφαιρικές.

Για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα ποτέ ότι θα υλοποιείτο η αρχική υπόσχεση της ομάδας ανάπτυξης του παιχνιδιού. Γεμάτος καλές προθέσεις, αποφάσισα να αναλάβω την παρουσίαση του τίτλου, επικεντρωμένος στο story mode, το οποίο και αποτελεί τον ουσιαστικό «κράχτη», ο οποίος φιλοδoξεί να συστήσει το παιχνίδι σε ένα ευρύτερο κοινό πέραν των αφοσιωμένων ψηφιακών τροφοσυλλεκτών/κυνηγών του Steam. Το Wintermute μέλλει να ολοκληρωθεί σε πέντε επεισόδια, μόνο δυο εκ των οποίων είναι αυτή την στιγμή διαθέσιμα. Με την συνολική διάρκειά τους να υπερβαίνει τις 20 ώρες και τα Survival και Challenge Modes να βρίσκονται ήδη προ πολλού στο παιχνίδι, σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς την Hinterland πως κυκλοφόρησε κάτι λειψό η στερούμενο περιεχομένου. Οι ενστάσεις μου έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την ποιότητα του συγκεκριμένου περιεχομένου.

Το Wintermute ξεκινά με τον πρωταγωνιστή μας να έχει συρθεί μόλις από τα συντρίμμια του αεροσκάφους του, μόνος, παγωμένος και τραυματισμένος, στην μέση του πουθενά. Καλούμαστε να παράσχουμε στον εαυτό μας τις πρώτες βοήθειες, να εντοπίσουμε ένα βασικό καταφύγιο, να ανάψουμε μια μικρή φωτιά και να εξασφαλίσουμε τροφή και νερό, προκειμένου να εξαγοράσουμε τον πολύτιμο χρόνο της ανάρρωσής μας προτού καν επιχειρήσουμε να συρθούμε έξω από την χαράδρα της συντριβής μας. Η συγκεκριμένη εισαγωγή λειτουργεί ικανοποιητικά ως tutorial, καθώς οι crafting και survival μηχανισμοί του παιχνιδιού ουσιαστικά ραφινάρονται και βελτιώνονται από το 2014. Για την απόδοση των περιβάλλοντων έχει χρησιμοποιηθεί η πανταχού-παρούσα Unity, η οποία μπορεί μεν να προσφέρεται για την δημιουργία point and click adventure παιχνιδιών ή για την παρουσίαση όμορφων εικαστικά τοπίων, αλλά χωλαίνει αισθητά όταν πρέπει να διαχειριστεί ένα λειτουργικά περίπλοκο παιχνίδι δράσης πρώτου προσώπου.

20170818000849 1Το Βόρειο Σέλας λαμβάνει ειδικό καμαρίνι, ως απόλυτη βεντέτα του παιχνιδιού.

 


Η πρώτη αρνητική εντύπωση έχει να κάνει με την σχεδόν πλήρη απουσία animations για τις ποικίλες ενέργειές μας. Ενώ για παράδειγμα ορισμένες scripted ενέργειες απεικονίζονται ρεαλιστικά (η διαφυγή μας από τα φλεγόμενα συντρίμμια του αεροσκάφους μας και το τράβηγμα μιας λαμαρίνας μέσα από την παλάμη μας για παράδειγμα), όταν βράζουμε νερό ή ψήνουμε κρέας, το μόνο που βλέπουμε είναι ένας λευκός κύκλος προόδου. Το ίδιο και όταν λιανίζουμε κλάρες για προσανάμματα. Αφαιρεί αρκετούς πόντους από τον εμβαπτισμό μας στον κόσμο του παιχνιδιού το γεγονός ότι ουσιαστικά αφ’ ενός κοιτάζουμε μονίμως κάτω, προκειμένου να μαζέψουμε κλαράκια, πέτρες, κουκουνάρια και ο,τιδήποτε τελοσπάντων μπορεί να μας χρειαστεί ως προσάναμμα και από την άλλη, οι ίδιες οι ζωογόνες ενέργειες δεν έχουν καμία οπτική απεικόνιση.

Καθώς η φωτιά είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας, μονίμως ζούμε με το άγχος διατήρησης ικανής ποσότητας προσανάμματος και καυσίμου. Προσθέστε εδώ και το γεγονός πως αν βραχούμε ή πέσουμε σε χιονοθύελλα, πρέπει να στεγνώσουμε τα ρούχα μας, αλλιώς κινδυνεύουμε από κρυοπαγήματα και υποθερμία και έχετε ένα ρεαλιστικό μεν, καθόλου διασκεδαστικό δε, εξομοιωτή Γεναριάτικου εφιάλτη στα Καλάβρυτα, με άσχημα σπασμένο snowboard. Φυσικά μας παρέχεται η δυνατότητα να φορέσουμε πιο ζεστά ρούχα, ακόμη και να δημιουργήσουμε τα δικά μας από τομάρια ζώων, προκειμένου να αυξήσουμε την αντοχή μας απέναντι στο κρύο.

BearΚώστα, σε ψάχνουμε.

Και θεωρώ πως αν κάποιος όντως έχει ένα μυστηριώδες βίτσιο να εξομοιώνει επιβίωση υπό ακραίες καιρικές συνθήκες, προσέχοντας να έχει πάντοτε μια γερή φωτιά να καίει, πολλά ζεστά ρούχα, φαγητό και νερό κοντά του, στο Survival Mode του Long Dark, ενδεχομένως θα βρει αρκετά γοητευτικά στοιχεία. Αν πάλι ήρθε για την ιστορία…δεν θα απογοητευθεί ακριβώς, θα μείνει περισσότερο να αγναντεύει μια κλισαρισμένη μετριότητα, η οποία λειτουργεί αφ’ ενός ως εκτεταμένο tutorial του Survival Mode και αφ’ ετέρου προσδίδει μια αόριστη εντελέχεια στο μίζερο grinding του παιχνιδιού.

Αφού καταφέρουμε λοιπόν να συνέλθουμε και να απομακρυνθούμε από τον τόπο της πτώσης του αεροσκάφους μας, παρακολουθούμε κάποιες ατμοσφαιρικές cutscenes, οι οποίες ξεδιπλώνουν το σενάριο του παιχνιδιού. Η από χρόνια χαμενη σύζυγος του Will, εμφανίζεται στο κατώφλι της ερημικής καμπίνας του, ένα βράδυ με θύελλα. Φέρει ένα μυστηριώδες κλειδωμένο βαλιτσάκι και του εξηγεί πως είναι επιτακτική ανάγκη να την μεταφέρει σε ένα ακόμη πιο απομακρυσμένο σημείο της ερημίας, και πως πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο Will διστακτικά αφήνει πίσω το ουίσκι και το τσάι του και φορτώνει το αεροπλάνο. Προφανώς το Σύμπαν τελειώνει κατά την διάρκεια της πτήσης τους (πόντοι για την αλληγορία) μα ευτυχώς επιζούν και οι δυο της πτώσης. Η Astrid, η πρώην συζυγός μας, προφανώς έχει εκπαίδευση νίντζα, καθώς ενώ ο Will παλεύει με τις κλάρες και τις λαμαρίνες, βρίσκεται ήδη χιλιόμετρα μπροστά. Πρώτος μας στόχος και πυρήνας του πρώτου επεισοδίου, είναι να ακολουθήσουμε τα ίχνη της μέχρι την εγκαταλειμμένη πόλη του Milton (αφαιρούμε πόντους για τις υπέρ το δέον προφανείς αναφορές στον Χαμένο Παράδεισο), να μάθουμε τα βασικά της επιβίωσης στην ερημία και να αρχίσουμε σταδιακά να αντιλαμβανόμαστε τί πραγματικά έχει συμβεί στον κόσμο γύρω μας.

20170818003800 1Όχι μια απλή μετα-αποκαλυπτική γιαγιάκα.

 


Χωρίς να είναι φρικτό, το σενάριο λειτουργεί περισσότερο προσχηματικά, προκειμένου να εισάγει τους μηχανισμούς του survival παιχνιδιού και να μας πάει από το σημείο Α στο σημείο Β. Τα δυο πρώτα επεισόδια στέκονται μετά βίας στην επισφαλή θέση του «τόσο όσο». Δεν σε κάνουν να θέλεις να εγκαταλείψεις αηδιασμένος το παιχνίδι. Από την άλλη, ουδέποτε σε αρπάζουν συναισθηματικά, ούτε δημιουργούν κάποιο αίσθημα αμεσότητας η ανάγκη να προχωρήσεις παρακάτω, να δεις την συνέχεια. Αλγεινή εντύπωση δημιουργεί και το γεγονός πως όταν συναντάμε κάποιον από τους ελάχιστους άλλους επιζώντες, ένα μέρος των διαλόγων είναι ηχογραφημένο και σκηνοθετημένο και κατόπιν, εάν επιθυμούμε να συνομιλήσουμε περαιτέρω μαζί τους, τα πάντα γίνονται μέσω υποτίτλων και σχεδόν στατικών πορτραίτων. Εδώ το παιχνίδι φαίνεται άκομψο και ημιτελές, καθώς είναι περισσότερο από προφανές πως o προϋπολογισμός της ομάδας εξαντλήθηκε προτού αυτή ολοκληρώσει τις συγκεκριμένες σκηνές όπως τις οραματίστηκε.

20170818003017 1Απρόσμενο καταφύγιο

Η ποιότητα των διαλόγων δεν συναρπάζει, χωρίς όμως να είναι και χτυπητά ανεπαρκής. Το The Long Dark τελικά γονατίζει από χίλιες μικρές αμυχές, παρά από κάποιο φρικτό τραύμα. Για παράδειγμα, όταν πέσουμε θύμα επίθεσης κάποιου λύκου (οι άτυπες μασκότ του παιχνιδιού) έχουμε συγκεκριμένες επιλογές αντίδρασης. Μπορούμε είτε να επιχειρήσουμε να καρφώσουμε το λύκο με το μαχαίρι μας ή να τον χτυπήσουμε με κάποιο κλαρί. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να έχουμε επάνω μας κι ένα τσεκούρι φερ’ ειπείν, αλλά το παιχνίδι δεν θα μας δώσει την δυνατότητα να το χρησιμοποιήσουμε. Προσθέστε και την αρκετά παράλογη χρονική διάρκεια ορισμένων ενεργειών (το ψήσιμο ελαφίσιου κρέατος παίρνει 10-20 λεπτά παιχνιδιού ενώ το να λιώσουμε μια χούφτα χιόνι στη φωτιά, παίρνει…50) σε συνδυασμό με την διαρκή ανάγκη παρατήρησης των δεικτών πείνας, δίψας, θερμοκρασίας και κούρασης και έχετε ένα ιδιαίτερα περίπλοκο, πολυσυστημικό παιχνίδι, το οποίο όμως δείχνει να σαμποτάρει τον εαυτό του σχεδόν σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται.

Ακόμη χειρότερα, το παιχνίδι έχει ένα και μόνο save slot, στο οποίο σώζει αυτόματα σε προκαθορισμένα σημεία. Είναι δηλαδή ιδιαίτερα πιθανό να οδηγηθούμε σε πλήρες αδιέξοδο, επειδή ξεκινήσαμε κάποια σεναριακή σεκάνς απροετοίμαστοι. Αν σταθούμε πάρα πολύ τυχεροί, θα πρέπει μόλις φορτωθεί η θέση μας, να εγκαταλείψουμε κάθε πρόσχημα σεναρίου και να τρέχουμε σαν τους μουρλούς να μαζέψουμε κλαράκια ή να αποστειρώσουμε νερό, καταστρέφοντας με αυτό τον τρόπο κάθε πιθανή ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει ως τότε το παιχνίδι.

Το The Long Dark, έχει φυσικά και τις ομορφιές του. Στα καλύτερά του, θυμίζει κάτι από την μελαγχολική ενδοσκόπηση του εξαιρετικού Firewatch. Φυσικά, κάθε δευτερόλεπτο που περνάμε θαυμάζοντας το μαγευτικό Βόρειο Σέλας ή κάποιο αιματοβαμμένο ηλιοβασίλεμα, είναι ένα δευτερόλεπτο που ο Will πεινά, πεθαίνει από κρυοπάγημα ή ετοιμάζεται να γίνει μεζές ποιότητας για αρκουδόλυκους. Εάν λοιπόν επιθυμείτε να βιώσετε μια συγκινησιακά φορτισμένη αφήγηση, το The Long Dark δεν είναι, επί του παρόντος, το παιχνίδι για εσάς. Εάν πάλι θέλετε να ζήσετε το ρουτινιάρικο όνειρο του ξυλοκόπου-στο-τέλος-του-κόσμου, μόλις βρήκατε ένα παιχνίδι που θα αγαπήσετε πραγματικά πολύ. Τώρα βέβαια τις ψυχανώμαλες συνθήκες που εξωθούν έναν άνθρωπο να απολαμβάνει την παρασκευή φυσικών παυσίπονων από ψηφιακά βοτάνια και να εκστασιάζεται επειδή γέμισε την ψηφιακή αποθήκη ψηφιακά ξύλα προκειμένου να μην ξεπαγιάσει στον ψηφιακό πυρηνικό χείμωνα, είναι αδύνατο να τις ξεδιαλύνω.

20170818002225 1Πάρτο χαμπάρι, από εδώ μέσα, ζωντανός ΔΕΝ βγαίνεις.

Το The Long Dark με το Wintermute προσπαθεί ουσιαστικά να δώσει μια πολύ μέτρια εμπειρία αφηγηματικού παιχνιδιού ανοικτού κόσμου, σε ένα πλαίσιο ποιοτικού παιχνιδιού επιβίωσης ανοικτού κόσμου. Το αποτέλεσμα προφανώς είναι άδικο και λειτουργεί εις βάρος του. Σαν αγνό παιχνίδι επιβίωσης, διατηρεί την γοητεία του, απευθυνόμενο πάντοτε σε πολύ ιδιαίτερο και απόλυτα συνειδητοιημένο κοινό. Η στιγμή που τρυπώνετε σε μια εγκαταλειμένη εκκλησία και ανάβετε μια λαμπρή φωτιά με ψαλτήρια, προσφέροντας παράλληλα μια σιωπηλή προσευχή στους Θεούς γι’ αυτή την ανέλπιστη σωτηρία, σας κάνει να αισθάνεστε πως πραγματικά θριαμβεύσατε, έστω και για λίγο, απέναντι στον αμείλικτο χειμώνα. Τώρα αν χρειάζεστε κάτι παραπάνω από μια γερή ψηφιακή φωτιά προκειμένου να «ζεσταθείτε», περιμένετε την ολοκλήρωση της σαιζόν –και τις αναπόφευκτες αλλαγές στις μηχανικές του story mode- προτού επενδύσετε.

 

Για να ενισχύσετε το GOG.com και το Ragequit.gr, μπορείτε να αγοράσετε την τριλογία Journey Down ακολουθώντας αυτόν το σύνδεσμο.

Pros

  • Ορισμένα από τα τοπία του, είναι πραγματικά μαγευτικά
  • Πραγματική εξομοίωση ακραίων συνθηκών επιβίωσης σε βαρύ χειμώνα. Σε περίπτωση που σας έκοψαν από τα Ο.Υ.Κ. και σας έμεινε απωθημένο δηλαδή

Cons

  • Σχετικά αδύναμο και κλισαρισμένο σενάριο, δέσμιο των επιρροών του
  • Πολύ φτωχή γραφική απεικόνιση των ενεργειών μας στον κόσμο του παιχνιδιού και δυσανάλογοι χρόνοι εκτέλεσης αυτών
  • Το Wintermute αποτελεί μια μόλις επαρκή δικαιολογία προκειμένου να μυηθούμε στα sandbox survival συστήματα που αποτελούν το πραγματικό παιχνίδι της Hinterland
  • Μια και μόνο θέση για save η οποία ενδέχεται να μας οδηγήσει σε αδιέξοδα ή να μας εξαναγκάσει σε αγχωμένη και αντιπαραγωγική τρεχάλα προκειμένου να παραμείνουμε στη ζωή

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 68%

68%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

4 Comments

  1. “το ψήσιμο ελαφίσιου κρέατος παίρνει 10-20 λεπτά”

    Αν έβλεπες Master Chef θα ήξερες πως τόσο θέλει ένα ελαφίσιο φιλέτο για να βγει medium-rare και να ταιριάζει τέλεια η υφή του με την οξύτητα μιας σως καραμέλας και κόκκινου κρασιού, αφιλότεχνε Φιλισταίε.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL