REVIEWS

NEW TALES FROM THE BORDERLANDS

Το New Tales from the Borderlands (NTftB) της Gearbox Software είναι ένα αφηγηματικό παιχνίδι, στο στυλ που καθιέρωσε η Telltale Games – άλλωστε αποτελεί τρόπον τινά sequel του Tales from the Borderlands της Telltale Games, αν και η σύνδεση είναι ιδιαίτερα χαλαρή και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να παίξει κάποιος κατευθείαν το NTftB.

Business as usual.

Τα Borderlands ως σειρά, παρά τα σκαμπανεβάσματα, είχαν πάντα καλύτερη γραφή, πιο ζωντανούς χαρακτήρες και πιο ενδιαφέρον lore από όσο είμαστε συνηθισμένοι να βρίσκουμε σε looter-shooters που εστιάζουν στην ξέφρενη δράση. Για αυτό και η δημιουργία μιας spin-off σειράς που να επικεντρώνεται στο αφηγηματικό κομμάτι του franchise δεν ξένιζε ως ιδέα. Αυτή η σειρά είναι τα Tales from the Borderlands, και η ανάπτυξη του πρώτου – και ομώνυμου – game ανατέθηκε στην Telltale Games, η οποία παρέδωσε ένα πολύ καλό παιχνίδι στο δικό της χαρακτηριστικό choices-and-consequences driven narrative, και το μέλλον διαφαινόταν λαμπρό. Το τι συνέβη μετά με την μοίρα της Telltale Games ως εταιρείας ξεφεύγει από το πλαίσιο αυτού του review, μια από τις πολλές συνέπειες όμως ήταν πως τα Tales from the Borderlands μπήκαν στον πάγο για πολύ καιρό για τα gaming δεδομένα – το New Tales from the Borderlands κυκλοφορεί οχτώ χρόνια μετά το αρχικό παιχνίδι, με καινούργιους πρωταγωνιστές.

Βρισκόμαστε στον πλανήτη Promethea, του οποίου οι κάτοικοι παλεύουν να ορθοποδήσουν μετά τον πόλεμο με τη Maliwan Corporation. Η ζωή είναι δύσκολη γενικά, αλλά ειδικά τη μέρα που ξεκινά η ιστορία, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για τους ήρωες μας. H πασιφίστρια Dr. Anu Dhar δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της δουλειάς της για την Atlas Corporation. Οι προσπάθειες της να αναπτύξει ένα μη-φονικό τρόπο επίλυσης διαφορών δεν είναι δημοφιλείς εντός της εταιρείας που κατασκευάζει και πουλάει όπλα σε κάθε ενδιαφερόμενο, και το deadline για να δείξει πως η έρευνά της δεν είναι πεταμένα λεφτά, είναι χτες.

A CEO in his own mind.

Ο αδερφός της, Octavio Dhar, έχει άλλα προβλήματα. Λίγο μεροκαματιάρης, λίγο μικροαπατεώνας, θέλει να πιάσει την καλή, να αποκτήσει όνομα στην πιάτσα και να γίνει επιχειρηματίας μεγάλος και τρανός, με κούτελο στην κοινωνία. Του λείπει βέβαια μια καλή επιχειρηματική ιδέα, ενώ το επενδυτικό κεφάλαιο που έχει διαθέσιμο είναι μηδέν δολάρια και κάτι ψιλά. Ξεκινάει τη μέρα του αποφασισμένος να λύσει, τουλάχιστον, το δεύτερο πρόβλημα.

Η Fran είναι εργοδότης του Octavio, αλλά και ιδιοκτήτρια του αγαπημένου frozen yogurt στεκιού του CEO της Atlas Corporation, του Rhys Strongfork. Τα πράγματα πήγαιναν καλά, μέχρι που ένα ξώφαλτσο orbital strike από τη Maliwan Corporation διέλυσε το μισό μαγαζί της. Οι πελάτες δεν εκτιμούν τη νέα διαρρύθμιση, και τα αστεράκια στους οδηγούς φαγητού έχουν πέσει κάτω από το μηδέν. Μοναδική ελπίδα είναι να πληρώσει επιτέλους η ασφαλιστική τα σπασμένα, και μετά από μήνες χαρτούρας, η τελευταία επιθεώρηση για την τελική έγκριση είναι σήμερα.

Μιας και αναφέρθηκα στον CEO Rhys Strongfork, η περίπτωση του δείχνει ότι τα προβλήματα στην Promethea επηρεάζουν όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Κανείς ποτέ δεν έχασε λεφτά πουλώντας όπλα, αλλά ακόμα κι έτσι, υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, είναι στην ουσία στη χαμένη πλευρά του πολέμου με την Maliwan Corp, και η αξία των μετοχών της Atlas είναι στο ναδίρ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχασε και το bid για να αγοράσει την αγαπημένη του Vaultlander action figure. Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό για να χαλάσει η μέρα του, αλλά είναι μόνο η αρχή. Με την Promethea και την Atlas σε κακό χάλι, η Tediore Corporation αποφασίζει πως είναι καλή στιγμή για να ξεκινήσει τη δική της εισβολή, τόσο στην εταιρεία όσο και στον πλανήτη.

Η Wall Street είναι για τους φλώρους, εδώ κάνουμε τα σωστά hostile takeovers, τα πρόστυχα.

Πριν αναλύσω τι γίνεται – και κυρίως τι δεν γίνεται – από άποψη gameplay, πρέπει να δώσω εύσημα για τον τεχνικό τομέα και κυρίως την καλλιτεχνική διεύθυνση του NTftB. Περιβάλλοντα και χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένα, σε αναλύσεις και ποιότητα textures απολύτα εναρμονισμένα με τα standard που περιμένουμε από μια AA+ παραγωγή το 2022. Όλοι ανεξαιρέτως οι voice actors δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, αποδίδοντας εξαιρετικά τους χαρακτήρες τους. Και πολύ θετική εντύπωση προξενεί και το animation, για το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί η τεχνική του motion capture – ειδικά ο τρόπος που κινείται η Dr. Anu Dhar ταιριάζει γάντι με το νευρωτικό χαρακτήρα της.

Κάπου εδώ τελειώνουν τα αμιγώς καλά νέα. Το βασικό πρόβλημα του NTftB είναι πως έχει φτάσει το narrative gaming στο απόλυτο όριο του τι μπορεί να θεωρηθεί gaming. Το interactivity είναι ιδιαίτερα χαμηλό, και κατά ενενήντα τοις εκατό βασίζεται στον πλήρως παρωχημένο μηχανισμό των Quick Time Events. Ειλικρινά δεν μπορώ να αποφασίσω αν το ότι ακόμα και τα QTE δεν προκύπτουν συχνά, είναι θετικό ή αρνητικό. Από τη μία είναι ένας, στην καλύτερη περίπτωση, αδιάφορος μηχανισμός gameplay, από την άλλη υπάρχουν ολόκληρα σερί δεκάλεπτα και βάλε (παραλίγο sitcom) που απλά παρακολουθούμε τι γίνεται στην οθόνη. Είναι αυτό gaming;

Ελεύθερη εξερεύνηση του Taco stand. The taco will last longer.

Οι περιπτώσεις που έχουμε έλεγχο κάποιου εκ των χαρακτήρων μας και μπορούμε να περιηγηθούμε ελεύθερα στο περιβάλλον μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, κατά τη σχεδόν δεκάωρη διάρκεια του NTftB. Υπάρχουν και κάποια mini-games για να διανθήσουν τη δράση, αλλά είναι απλά κακοσχεδιασμένα. To hacking είναι τόσο απλοϊκό που δεν καταλαβαίνω το λόγο ύπαρξης του, το dancing QTE αποσπά από το να παρακολουθείς το actual dancing, ενώ το Vaultlanders dueling είναι το «καλύτερο», γιατί μπορεί και πάλι να είναι QTE-based, αλλά τουλάχιστον κολλάει με τον κόσμο και την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

Κατά τα άλλα απλά επιλέγουμε ατάκες κατά τη διάρκεια των διαλόγων. Δημιουργείται η εύλογη απορία, μήπως ήταν καλύτερα να δημιουργήσουν μια animated σειρά περίπου εφτά ωρών με την ίδια ιστορία, να την δούμε και να την ευχαριστηθούμε χωρίς να σπάει η αφήγηση με ψήγματα διαδραστικότητας που δεν πείθουν κανέναν.

Από τα αλώνια στα σαλόνια.

Μιας και αναφέρθηκα στην ιστορία όμως, πρέπει να αναφέρω πως και σε αυτό το πεδίο υπάρχουν προβλήματα. Ενώ η γραφή είναι καλή, και μάλιστα με αναλαμπές πραγματικής έμπνευσης σε επίπεδο χιούμορ και περιρρεύουσας κάφρικης ατμόσφαιρας, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο καλά σε χαρακτήρες και εξέλιξη του σεναρίου. Το παιχνίδι είναι χωρισμένο σε πέντε Κεφάλαια, και η ιστορία μέχρι και το Κεφάλαιο 3 δεν ήταν για Oscar, αλλά λειτουργούσε ως συνεκτικός ιστός για να μάθουμε τους χαρακτήρες, τον κόσμο και να πούμε και μερικά καλαμπούρια.

Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Τα προβλήματα αρχίζουν στο Κεφάλαιο 4, όπου για να «βγει η ιστορία», γίνονται τεράστιες και αδικαιολόγητες αλλαγές στους χαρακτήρες. Μέχρι εκεί, ο Octavio ήταν η προσωποποίηση του trope του «αξιαγάπητου χαζοβιόλη». Δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια σε τέτοιους χαρακτήρες, αλλά αποτελούσε αξιοπρεπές δείγμα του είδους. Ξαφνικά όμως, έχασε 100 IQ points (που σίγουρα δεν του περίσσευαν), και ενώ βρισκόταν «εκτός κάδρου» καθώς εμείς χειριζόμασταν την Anu, πήρε μια απόφαση τόσο απύθμενης βλακείας, που διέλυσε κάθε ενδιαφέρον που είχα για την ιστορία – χάθηκε το “suspension of disbelief” που έλεγε και η γιαγιά μου. Και γενικά, από εκείνο το σημείο και μετά, ο Octavio μετατρέπεται από «κάπως αφελής, παρορμητικός και επιπόλαιος» σε «άνθρωπος με νοητική υστέρηση». Γιατί; Ερώτημα χωρίς απάντηση.

Από εκεί και πέρα η όλη φάση πάει από απιθανότητα σε απιθανότητα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό εντός του κόσμου των Borderlands. Η τελευταία απογοήτευση έρχεται την ώρα της μάχης με το τελικό Boss. Φυσικά δεν περίμενα πλέον κάτι διαφορετικό από μια σειρά QTE σε επίπεδο μηχανισμών, αλλά σίγουρα ήθελα κάτι πιο επικό από μια σάτιρα της προσπάθειας τηλεφωνικής επικοινωνίας με support center μεγάλης εταιρείας την ώρα που κυριολεκτικά ο κόσμος καίγεται.

Από το τέλος της περιπέτειας.

Το βασικό concept της σειράς, «αφηγηματικά παιχνίδια στον πλούσιο σε lore κόσμο των Borderlands» παραμένει ενδιαφέρον και πιστεύω ότι μπορεί να δώσει πολύ καλά παιχνίδια. Αλλά το New Tales from the Borderlands δεν προσπαθεί καν σε επίπεδο gameplay, ενώ έχει σοβαρές αστοχίες και αφηγηματικά. Ελπίζω η σειρά να συνεχίσει, αλλά πρέπει να βρεθεί μια νέα ισορροπία.

Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 69%

69%

At least the score is nice.

Η επιστροφή του spin-off franchise δυστυχώς δεν είναι θριαμβευτική. Εντυπωσιακό τεχνικά ειδικά στο animation, αλλά με οριακά ανύπαρκτο gameplay και άνιση ιστορία, δεν καταφέρνει να δώσει μια συνολικά δυνατή εμπειρία.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

7 Comments

  1. Διαφωνώ εν μέρη γιατί το franchise περιλαμβάνει και τα Tiny Tina’s, κατά τα άλλα η κατρακύλα άρχισε από το Pre-Sequel κατά τη γνώμη μου, που παραμένει το ναδίρ της βασικής σειράς – η σύγκριση Pre-Sequel με το New Tales είναι λίγο πορτοκάλια με μήλα, αλλά βασικά κανένα από τα δύο δεν ευχαριστήθηκα, ούτε θα ξανάπαιζα.

  2. Δεν ξέρω να σου πω τι γίνεται με τη συγγραφική ομάδα εντός Gearbox, πάντως το Pre-Sequel δεν είναι της Gearbox αλλά της 2Κ Australia οπότε η διαφορά είναι αναμενόμενη. To New Tales είναι βέρα Gearbox και μάλιστα πήραν και μερικούς πρώην Telltale devs στην ομάδα, και υπάρχουν φάσεις που αυτό φαίνεται… και μετά εξαφανίζεται, ποιος ξέρει γιατί.

  3. ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΡΗΒΙΟΥ, ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

    Μπόντελατς το πρησήκουε το παράτησα στη μέση, ΒΑΡΕΘΗΚΑ. Το 3 βαριέμαι να το βάλω καν, νιώθω να μην αλλάζει η κατάσταση ιδιαίτερα, τα 340 ντηελσί βοηθάνε την όλη κατάσταση. Το Νιου Τέηλς δε ξέρω, από το τρέηλερ μου φάνηκε μία νερόβραστη μλκ και δεν πλησίασε καν γουίσλιστ, ατσίβμεντ ανλόκντ. Τώρα αν έχει μερικά ή όλα τα μέλη της Τελτέηλ στα μπομπόλια μας, μιας και πάει προ πολλού ο καιρός που έπαιζε μόνη της μπαλίτσα η κυρία. Βασικά από τότε που μπήκαν και άλλοι στο παιχνίδι, η Τέλτεηλ κάθεται στα αποδυτήρια ενώ οι άλλοι παίζουν μπαλίτσα και καλύτερα να μη πω τι κάνει!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL