PAYDAY 3
Το PAYDAY 3 (Starbreeze Studios/Deep Silver) είναι ένα 4-player online co-op shooter.
Το PAYDAY 2 είναι ένα εκ των δημοφιλέστερων και μακροβιότερων παιχνιδιών του είδους, έχοντας λάβει δέκα γεμάτα χρόνια διαρκούς υποστήριξης και νέου content από τους developers. Όπως είναι λογικό, παρά τα συχνά updates, δείχνει πλέον την ηλικία του σε διάφορους τομείς, οπότε ήρθε η ώρα για ριζική ανανέωση, με την κυκλοφορία του επίσημου sequel.
Σε ό,τι αφορά το σενάριο, έχουμε μια απλή και προσγειωμένη ιστορία εκδίκησης και αντεκδίκησης, ανάμεσα στην παλαίμαχη όχι-ακριβώς-αθώα ομάδα διαρρηκτών μας, και ορισμένους μεγαλοκαρχαρίες που έχουν ρημάξει στο παρελθόν. Προξενεί κάποια εντύπωση το πόσο σοβαρό προσπαθεί να είναι το PAYDAY 3, σε αντιδιαστολή με το χαβαλέ και τις θεοπάλαβες καταστάσεις στις οποίες έμπλεκε η ομάδα μας στο PAYDAY 2. Θεωρώ μάλιστα πως σε ένα τουλάχιστον σημείο, της αποκάλυψης των κινήτρων ενός εκ των αντιπάλων, το παρακάνει με το δραματικό στοιχείο – όλο το gameplay είναι στημένο γύρω από το αγνό escapism του τέλειου heist, και δεν πιστεύω πως είναι το κατάλληλο παιχνίδι για να θέτει πραγματικούς ηθικούς προβληματισμούς γύρω από τις μακροχρόνιες συνέπειες των πράξεών μας σε τρίτους. Άλλωστε τελικά δεν επιχειρεί τέτοια ανάλυση με ουσιαστικό τρόπο, απλά το πετάει στον αέρα να αιωρείται, έτσι για να μας χαλάσει τη διάθεση για κάποια δευτερόλεπτα.
Σε ό,τι αφορά το gameplay, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι το PAYDAY 3 είναι δύο παιχνίδια σε ένα, ένα stealth simulator και ένα αγνό shooter.
Το game χωρίζεται σε διακριτές αποστολές, και όλες έχουν δύο διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης, έναν αθόρυβο και έναν «ντου με τις καραμπίνες και όποιον πάρει ο Χάρος». Το πιθανότερο είναι πως στα περισσότερα runs θα γίνει έστω μια προσπάθεια για stealth run… όπου το πιθανότερο είναι κάποιος να κάνει κάτι στραβά και να χρειαστεί να βγουν τα κουμπούρια anyway.
Είμαστε διαρρήκτες, και υπάρχει ένα πράγμα που ξέρουμε να κάνουμε καλά, να κλέβουμε, κατά προτίμηση αντικείμενα χαμηλού βάρους και μεγάλης αξίας. Το κάθε ένα από τα διαθέσιμα heists έχει ένα τελικό στόχο προς κλέψιμο για την επιτυχή ολοκλήρωση του, αλλά υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια μέχρι να φτάσει ως εκεί η ομάδα μας. Το πώς θα προσπαθήσουμε να τα φέρουμε εις πέρας, καθορίζει το είδος του run.
Αν επιλέξουμε stealth, θα πρέπει να προσέχουμε τις κάμερες, τους φρουρούς, ακόμα και τους απλούς περαστικούς ή παρευρισκόμενους αν είμαστε masked up with weapons out (κάτι απαραίτητο για να μπορούμε να σκαρφαλώσουμε σε οτιδήποτε πιο ψηλό από ένα πεζούλι, because reasons). Όλους τους πιθανούς κινδύνους που εντοπίζουμε, μπορούμε να τους κάνουμε tag για να τους δουν και οι συμπαίκτες μας. Αξίζει να σημειωθεί πως όσο είμαστε με τα civilian clothes μας, ο εντοπισμός μας σε restricted areas από κάποιον φρουρό δεν συνεπάγεται αυτόματο stealth break, μιας και αν κάνουμε τις πάπιες, μπορεί να την γλυτώσουμε με απλό warning – και αν όχι, υπάρχει περιθώριο να μας γλυτώσουν οι συμπαίκτες μας πριν σημάνει γενικός συναγερμός. Προσέχοντας λοιπόν να μην γίνουμε αντιληπτοί, πρέπει να ακολουθούμε τις οδηγίες του handler μας από objective σε objective, μέχρι να εξαφανιστούμε με το loot υπό μάλης.
Μακράν η πιθανότερη έκβαση βέβαια, ειδικά στα πρώτα runs ενός heist, είναι ότι η stealth προσέγγιση θα αποτύχει παταγωδώς – χώρια που υπάρχει πάντα η επιλογή ένα crew απλά να διαλέξει τον guns blazing δρόμο. Στην οποία περίπτωση, το PAYDAY 3 αποδεικνύεται ένα πολύ καλό shooter game, με στιβαρή αίσθηση των όπλων, βελτιωμένη σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι ΑΙ, και δυνατό ρυθμό που όμως ξέρει πότε να ρίχνει ώστε να μπορέσει η ομάδα να κάνει και κάνα objective. Η ποικιλία σε εχθρούς είναι χαμηλή, κάτι μάλλον αναπόφευκτο σε ένα περίπου ρεαλιστικό modern urban setting, αλλά το αναπληρώνουν σε ποσότητα και καλό synergy με τα specialty units.
Η υλοποίηση και του stealth και του gunplay είναι υψηλού επιπέδου, και αυτό σίγουρα λογαριάζεται στα θετικά του PAYDAY 3. Και αν και είναι σίγουρο πως ο κάθε παίκτης έχει τις προτιμήσεις του σε αυτό τον τομέα (εγώ είμαι του stealth, κάτι που θα αναλύσω λίγο περισσότερο αργότερα), υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις που ξεφεύγει από το πλαίσιο της ατομικής προτίμησης, η εξής: δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσπάθεια για αθόρυβη ολοκλήρωση, απαιτεί πολύ μεγαλύτερη συνεννόηση, κατανόηση, και συνεργασία μεταξύ των παικτών.
Δεν έχω τρόπο να ξέρω αν ήμουν απλά τυχερός, αλλά το community φαίνεται να είναι σχετικά ευγενικό και πρόθυμο να συγχωρήσει λάθη, μέχρι να μάθει ένας νέος συμπαίκτης ένα heist. Για εμένα προσωπικά, οι καλύτερες στιγμές στο παιχνίδι ήταν όταν ένας εμφανώς έμπειρος heister αναλάμβανε να δείξει στους υπόλοιπους τον βέλτιστο τρόπο stealth ολοκλήρωσης μιας αποστολής, με τα close calls με τους φρουρούς να προσφέρουν περισσότερη αδρεναλίνη από οποιοδήποτε gunfight.
Ο φασαριόζικος τρόπος, τουλάχιστον μέχρι και σε hard επίπεδο δυσκολίας, έχει σαφώς μικρότερες απαιτήσεις σε επίπεδο συνεννόησης, αν και πάλι, καλό είναι να μην είμαστε σκορπιοχώρι ή στην άλλη άκρη του χάρτη.
Με το καθαυτό gameplay να είναι δυνατό χαρτί του PAYDAY 3, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα δύο αγκάθια του παιχνιδιού που, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή, του στερούν μια πραγματικά υψηλή βαθμολογία.
Το μικρότερο από τα δύο είναι ο τεχνικός τομέας – όχι τα γραφικά ή ο ήχος, που κάνουν καλά τη δουλειά τους χωρίς να εντυπωσιάζουν, αλλά η λειτουργεία του online connectivity. Το αναφέρω ως μικρότερο αγκάθι γιατί η κατάσταση έχει ήδη βελτιωθεί άρδην σε σχέση με τις καταστροφικές πρώτες δύο μέρες του launch, όμως κάποια προβλήματα στο matchmaking παραμένουν, ενώ αρνητική εντύπωση προξενεί η always online απαίτηση για ένα παιχνίδι που όχι απλά μπορεί να παιχτεί και solo, αλλά είναι ο καλύτερος τρόπος για προπόνηση stealth run ενός heist.
Το μεγαλύτερο αγκάθι είναι το progression system του παιχνιδιού. Ως είθεσθε σε παιχνίδια τέτοιου τύπου, υπάρχει profile level που καθορίζει το είδος και το επίπεδο του εξοπλισμού που μπορούμε να αγοράσουμε για τους χαρακτήρες μας – για την ώρα μόνο με in-game currency, αλλά real life microtransactions είναι στα επίσημα σχέδια μελλοντικής προσθήκης. Το βασικό πρόβλημα είναι πως xp για level up δεν κερδίζουμε με απλή συμμετοχή σε heists (όπως συνέβαινε στο PAYDAY 2), αλλά μόνο με ολοκλήρωση συγκεκριμένων challenges, οι οποίες είναι εκατοντάδες σε αριθμό και αφορούν πολλές πτυχές του gameplay. Και αν και στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού διάφορα challenges και κατά συνέπεια level ups ολοκληρώνονται κυριολεκτικά κατά τύχη, σύντομα τα εύκολα τελειώνουν και πρέπει ο παίκτης να ασχοληθεί ενεργά με αυτά, αν θέλει να έχει ποτέ πρόσβαση σε sniper rifle ή βουργουνδί σκουλαρίκια. Και αν και στη θεωρία αυτό θα μπορούσε να είναι απλά διασκεδαστικό, πρακτικά οτιδήποτε αξιόλογο απαιτεί ατελείωτο grind, ενώ οι ώρες ενασχόλησης για να φτάσει κάποιος σε πραγματικά upper echelons υπολογίζονται σε χιλιάδες.
Η αρχική αντιμετώπιση της Starbreeze στην αγανάκτηση των παικτών ήταν απαξιωτική, όταν όμως οι αντιδράσεις γίνανε εντονότερες οι developers αναδιπλώθηκαν και τελικά ανακοίνωσαν πλήρες rework του progression system του παιχνιδιού, αλλά κάτι τέτοιο θα χρειαστεί μήνες μέχρι να υλοποιηθεί, χωρίς φυσικά να ξέρουμε και αν το νέο σύστημα θα είναι όντως καλύτερο.
Τελικά, το PAYDAY 3 προσφέρει έναν διασκεδαστικό συνδυασμό stealth με action/shooter game με τρόπο που δεν κάνει κανένα άλλο παιχνίδι εκτός της σειράς, και αυτό σίγουρα έχει αξία από μόνο του. Άλλα χρειάζεται αρκετό content ακόμα για να αντικαταστήσει κάποια στιγμή τον εδραιωμένο προκάτοχο του, ενώ θέλει σημαντικό επανασχεδιασμό στον καίριο τομέα του progression για να μην αποξενώσει το κοινό του.
Ευχαριστούμε θερμά την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review code.
Chance to pass stealth check - 70%
70%
Corps and heisters.
To PAYDAY 3 στην παρούσα φάση είναι ένα διασκεδαστικό κεντρικό παιχνίδι, παντρεμένο με ένα μη-διασκεδαστικό progression grind. Μέχρι να έρθει ο αναμενόμενος ανασχεδιασμός, οι θιασώτες σίγουρα θα ευχαριστηθούν τις 10 με 15 ώρες που χρειάζονται για να μάθουν επαρκώς τις αποστολές για stealth runs, αλλά δύσκολα θα αφιερώσουν το χρόνο που απαιτείται για να ξεκλειδώσουν τα πιο ενδιαφέροντα κοκοψίνια.
1 comment