REVIEWS
Trending

RESIDENT EVIL 4

¡Ahí está!

Η συζήτηση για το αν ένα παιχνίδι χρειάζεται ρετουσάρισμα δεν έχει τέλος. Οι απόψεις διίστανται, πόσω μάλλον, αν αφορά ένα τίτλο ο οποίος παίζεται άνετα και σήμερα. Ο λόγος εν προκειμένω για το Resident Evil 4, που αναζωογόνησε την κλασική σειρά της Capcom και είναι αντικειμενικά ένα από τους πιο επιδραστικούς στο είδος, αλλά και ένας από τους κορυφαίους κρινόμενος συνολικά. Είμαι στην ευχάριστη θέση λοιπόν, να σας πω ότι η μεταφορά του παιχνιδιού στο σήμερα είναι εξωπραγματική.

Το πρωτότυπο Resident Evil 4 κυκλοφόρησε το 2005, αρχικά ως exclusive του Nintendo Gamecube, και ακολούθησαν εκδόσεις για τα Sony PlayStation 2 και PC. Έκτοτε, έχει κυκλοφορήσει σχεδόν για κάθε διαθέσιμο σύστημα εκεί έξω (στο ενδιάμεσο υπήρξε και μια βελτιωμένη έκδοση για υπολογιστές), και πιθανόν είναι από τα ελάχιστα παιχνίδια που ανταγωνίζονται σε αριθμό εκδόσεων και επανεκδόσεων το Skyrim της Bethesda. Σε κάποιους ένθερμους φίλους της σειράς, δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, αλλά για την πλειοψηφία αυτών, αλλά και το νέο κοινό που προσέλκυσε θεωρείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια δράσης (ή για να είμαστε πιο ακριβείς action-horror) όλων των εποχών. Η over-the-shoulder-camera καθιέρωσε ένα ολόκληρο είδος, ενώ πολλά σκηνικά του μνημονεύονται μέχρι σήμερα.

Από την αρχή της περιπέτειας

Κρίνοντας λοιπόν από το μέχρι τώρα ιστορικό των Ιαπώνων, δηλαδή τα εξαιρετικά προηγούμενα remakes και το καλό – αλλά έχριζε βελτίωσης- τρίτο μέρος, δε νομίζω πως υπήρχαν πολλά περιθώρια αμφιβολιών για την ποιότητα και του 4ου μέρους που θα αναλύσουμε στο παρόν κείμενο. Το πραγματικό ερώτημα ήταν κατά πόσο ήταν απαραίτητο ένα τέτοιο remake.

Η ιστορία, ακόμα και για τα δεδομένα των Resident Evil, είναι τετριμμένη. Η κόρη του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής έχει απαχθεί, και ανατίθεται στον κυβερνητικό πράκτορα (πλέον) Leon S. Kennedy να τη βρει και να την φέρει πίσω. Οι πληροφορίες που έχει τον κατευθύνουν σε ένα μικρό χωριό της Ισπανίας. Από εκεί θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα εφιάλτη, που περιλαμβάνει μολυσμένους από ένα παράσιτο χωρικούς και μέλη μιας αίρεσης που λατρεύουν τον εν λόγω οργανισμό. Όσο προχωράμε στο παιχνίδι, τα κίνητρα των κακών συνδέονται με την απαγωγή της Ashley, αλλά δεν πρέπει κανείς να περιμένει κάποιο βαθύ σενάριο με σοκαριστικές ανατροπές. Μάλιστα στο πρωτότυπο σενάριο, υπήρχαν στιγμές χιούμορ (που συνήθως περιλάμβανε cheesy διάλογο), και όπου οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν έπαιρναν τα γεγονότα τόσο σοβαρά ή και σατίριζαν τα κλισέ των ταινιών δράσης. Αυτό βέβαια δεν αναιρούσε τον πρωτίστως σοβαρό τόνο του.

Your princess is in another castle!

Στο Resident Evil 4 του 2023, αστεϊσμοί και χιουμοράκι δεν έχουν θέση. Ο Leon έχει πλήρη επίγνωση του κινδύνου που διατρέχει, παρά την μεγαλύτερη εμπειρία του πλέον. Λείπει η διάθεση σαρκασμού και η μεγάλη αυτοπεποίθηση που είχε στο παιχνίδι του 2005. Συνειδητοποιεί ότι οι αντίπαλοι του είναι πολυάριθμοι και θα κάνουν τα πάντα για να τον δουν νεκρό, χωρίς δισταγμό για τη δική τους σωματική ακεραιότητα. Κατά γενική ομολογία, φέρεται πιο ρεαλιστικά. Στο ίδιο ύφος κυμαίνονται και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, είτε πρόκειται για εχθρούς ή για συμμάχους μας. Αυτό το σοβαρό, προσγειωμένο γράψιμο στους διαλόγους, θεωρώ πως δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, ειδικά από τη στιγμή που η Capcοm είχε ακολουθήσει την ίδια προσέγγιση στις προηγούμενες προσπάθειες της, αφήνοντας εκτός τις όποιες υπερβολές και campy στιγμές προερχόντουσαν από περασμένες δεκαετίες. Τέλος, νέες γραμμές διαλόγου και σημειώματα φροντίζουν στο μπάλωμα κάποιων κενών που υπήρχαν στο αρχικό, στο υπόβαθρο συγκεκριμένων χαρακτήρων.

Ο Leon δεν έχει αυτή τη φορά την ευκαιρία «να την πει» στον κυριούλη.

Οι αλλαγές αυτές δεν περιορίζονται στην ιστορία, αλλά επεκτείνονται απολύτως φυσικά και στο gameplay. Τα τμήματα και οι cutscenes που περιείχαν Quick Time Events έχουν εξαλειφθεί ή τροποποιηθεί. Παρόμοια μεταχείριση έχουν υποστεί και οι περισσότερες στιγμές έντονης δράσης, έχοντας προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα του σύγχρονου Resident Evil 4. Ποια είναι αυτά; Ότι η πλάστιγγα γέρνει πολύ περισσότερο προς τον τρόμο και την ένταση από την προσπάθεια επιβίωσης μας, ώστε να μπορεί να χαρακτηρισθεί – χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης – ως survival horror. Τα πυρομαχικά είναι πιο περιορισμένα σε σχέση με τον αρχικό τίτλο, αλλά εξισορροπείται κάπως από το σύστημα crafting με το οποίο μπορούμε με τις κατάλληλες πρώτες ύλες να δημιουργήσουμε εκείνα για το όπλο που χρειαζόμαστε. Το stealth δίνει σχετική ποικιλία στο gameplay, σε καμία περίπτωση όμως δε μπορούμε «να τους σφάξουμε όλους με stealth»™ και επί της ουσίας, εξυπηρετεί στο να βρεθούμε σε πλεονεκτική θέση όταν ξεκινήσει το μακελειό ή στο να βγάλουμε εκτός μάχης ενοχλητικούς αντιπάλους που φέρουν βαλλίστρες κλπ.

Ζόρικα τα πράγματα…
Μη γυρίσεις, μη γυρίσεις!

Η πιο σημαντική αλλαγή και εκείνη που δίνει άλλο αέρα στις αναμετρήσεις είναι το parry. Το μαχαίρι είχε σημαντικό ρόλο και στο original και ίσως για πρώτη φορά σε παιχνίδι της σειράς ήταν πραγματικά χρήσιμο. Εδώ πλέον, μπορεί να αποκρούσει ένα μεγάλο εύρος επιθέσεων, ακόμα και από κάποια bosses, αφήνοντας εκτεθειμένους τους αντιπάλους μας. Συνεπώς, με την τακτική parry-κλωτσιά-τελειωτική κίνηση με μαχαίρι ή άλλο όπλο μπορούμε καταρχάς, να εξοικονομήσουμε ammo και κατά δεύτερο, να δημιουργήσουμε ανοίγματα όταν βρεθούμε στρυμωγμένοι. To timing του parry χρειάζεται κάποιο χρόνο για εκμάθηση αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυστηρό, ώστε να αποθαρρύνει τον παίκτη. Συμβουλή μου είναι να αναβαθμίσετε την αντοχή του μαχαιριού όσο νωρίτερα γίνεται, καθώς με κάθε χρήση του, είτε αφορά επιθέσεις ή το parry, φθείρεται. Αυτό γίνεται στον ανανεωμένο έμπορο (αγάπη μόνο για τη βαριά Βρετανική προφορά του), στον οποίο εκτός από τα upgrades των όπλων, μπορούμε να επιστρέψουμε quests που έχουμε ολοκληρώσει ώστε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε μοναδικές ανταμοιβές, τις οποίες δε μπορούμε να αγοράσουμε με χρήματα, όπως διόπτρες, χάρτες θησαυρών κ.α.

Εκτελώντας το parry επιτυχώς

Γενικά, η αίσθηση που αφήνει ο έλεγχος του Leon είναι εξαιρετικός. Έχοντας παίξει ένα σεβαστό αριθμό παιχνιδιών με προοπτική 3ου προσώπου, μπορώ να πω ότι ο χειρισμός των χαρακτήρων στην RE Engine, είναι πράγματι το κάτι ξεχωριστό. Ο συνδυασμός του βάρους στις κινήσεις (σημαδεύοντας με όπλο, τρέξιμο κλπ.) με την άμεση απόκριση, είναι ένα στοιχείο που κατά τη γνώμη μου κάνει απολαυστικό κάθε πέρασμα στο παιχνίδι. Σε αυτό συνεισφέρει τα μέγιστα και το animation. Το στρίψιμο του κορμού του Leon όταν προσπαθεί να αποφύγει επιθέσεις, η προέκταση των χεριών του όταν βρίσκεται κοντά σε τοίχο ώστε να μην πέσει πάνω σε αυτόν κ.α. είναι απλά μερικές από τις πινελιές, σε αυτό τον καμβά αληθοφάνειας και υψηλών ποιοτικών στάνταρ. Η δυσκολία έχει ανέβει λίγο σε σχέση με το αρχικό παιχνίδι, παρόλα αυτά, υπάρχει μια δίκαια εξισορρόπηση στους περισσότερους τομείς, για παράδειγμα, ο πρωταγωνιστής μας μπορεί πλέον να κινείται ενώ ρίχνει, είναι όμως και οι αντίπαλοι του πιο κινητικοί.

Κάθε αναμέτρηση είναι απολαυστική
Burn, baby burn!

Ο τίτλος αναδύει μυρωδιά μούχλας, σήψης (ενίοτε κοπριάς) και ζόφο. Τα μουντά χρώματα δίνουν το στίγμα για το κλίμα που επικρατεί. Ένα κάποτε φιλήσυχο χωριό, όπου οι άνθρωποι ζούσαν από τη γη και την αλιεία, έχει μετατραπεί σε ένα κολαστήριο άβουλων πλασμάτων και παγίδα θανάτου για όσους βρεθούν εκεί κοντά. Το ίδιο και στο επόμενο κεφάλαιο, το μεσαιωνικό κάστρο, όπου παρά την αίγλη και τα σκαλιστά, αλαβάστρινα γλυπτά, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Η ατμόσφαιρα του Resident Evil 4 ξεπερνάει με χαρακτηριστική άνεση εκείνη του αρχικού τίτλου, ακόμα κι αν δεν ήταν για τις ανατριχιαστικές, body horror στιγμές. Η μηχανή γραφικών της Capcom στέκεται ξανά στο ύψος των περιστάσεων και αποδίδει με τρομακτική (είδες τι έκανα εκεί) λεπτομέρεια τα περιβάλλοντα και τα μοντέλα των χαρακτήρων. Το optimization είναι επίσης άριστο, με αρκετές ρυθμίσεις ώστε να φέρουμε την απόδοση στα μέτρα μας. Στο ίδιο επίπεδο ποιότητας και ο ήχος, με τη μουσική – πέρα κάποιων ambient συνθέσεων – να δίνει το παρών σε στιγμές έντασης και τα εφέ να συμπληρώνουν άρτια την παρουσίαση του παιχνιδιού.

RE Engine = εγγύηση

Οι Ιάπωνες δημιουργοί παραδίδουν για ακόμη μια φορά μαθήματα στο πως ξανασυστήνεις ένα παιχνίδι στο σημερινό κοινό. Το Resident Evil 4 είναι ένα remake πλούσιο σε περιεχόμενο, εκπλήξεις και καλοστημένα set pieces. Επίτηδες απέφυγα να παραθέσω περισσότερα, από ό,τι κρίνεται απαραίτητο, σημεία που έχουν γίνει αλλαγές, καθώς η μαγεία βρίσκεται στο να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Ίσως το μόνο ψεγάδι είναι η απουσία των extra modes που ξεκλειδώνουν μετά το τέλος του βασικού campaign, από τα οποία το The Mercenaries έχει ήδη ανακοινωθεί πως θα διατεθεί ως δωρεάν DLC σε λίγες μέρες. Δράση, στιγμές αγωνίας και αγνός τρόμος συνιστούν ένα πακέτο που πάει καρφί για παιχνίδι της χρονιάς. Άντε να παίρνει σειρά το remake του Code: Veronica, Capcom…

Δε θα μπορούσε να κλείσει διαφορετικά αυτό το κείμενο, παρά με τον ήχο του αλυσοπρίονου…
Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παροχή του review code.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 97%

97%

Αριστούργημα

Απαραίτητη προσθήκη στη βιβλιοθήκη κάθε παίκτη.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

32 comments

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL