THE INNER WORLD
Ήταν Ιούνιος του 2010 όταν ετοιμαζόμουν να κάνω το πρώτο μου adventure game review. Το παιχνίδι με το οποίο επρόκειτο να ασχοληθώ και να γράψω στη συνέχεια την άποψή μου ήταν ένας άγνωστος και καθόλου διαφημισμένος τίτλος, που αποτελούσε την παρθενική δουλειά ενός πρωτοεμφανιζόμενου Γερμανικού gaming studio. Η εμπειρία που είχα μαζί του υπήρξε απροσδόκητα θετική, μια και ευτύχησα να παίξω ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της κατηγορίας που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Προ ολίγων ημερών, ενημερώθηκα για την κυκλοφορία ενός adventure game που κάθε άλλο παρά πολυαναμενόμενο θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς. Με τα φώτα να έχουν πέσει σε άλλα, βαρύγδουπα, ονόματα και στις πολλά υποσχόμενες περιπέτειες που αναμένουμε από γνωστές προσωπικότητες του χώρου, έκανε αθόρυβα την εμφάνισή του, φιλοδοξώντας να τραβήξει την προσοχή του κοινού μίας κατηγορίας που ξεκάθαρα περνάει μία δεύτερη περίοδο ακμής εδώ και αρκετό καιρό. Είναι δε η πρώτη απόπειρα στο είδος από μέρους ενός νεοϊδρυθέντος Γερμανικού studio.
Ο τίτλος του 2010 ήταν ένα 2D point ‘n’ click adventure game, με hand drawn γραφικά. Ο τίτλος του 2013 φέρει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Tο πρώτο ονομαζόταν “The Whispered World” και αποτελούσε δουλειά της Daedalic Entertainment. Το δεύτερο λέγεται “The Inner World” και μας συστήνει την Studio Fizbin.…
ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗ
Σε έναν φανταστικό, υπόγειο, κόσμο, εντοπίζεται ένας κοίλος χώρος που ονομάζεται Asposia. Ο αέρας που αναπνέουν οι κάτοικοί της προέρχεται από τρεις πηγές αιολικής ενέργειας, καθεμία εκ των οποίων εποπτεύεται από έναν ηγούμενο. Δύο εκ των τριών πηγών έχουν σταματήσει να παράγουν αέρα, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί αισθητά η διαθέσιμη ποσότητα αυτού.
Η μοναδική λειτουργική πηγή είναι υπό την επίβλεψη του ηγούμενου Conroy, ο οποίος δε ξεχνά να κηρύττει στους κατοίκους της Asposia τις αξίες του λιτού τρόπου ζωής και της υπακοής στους Θεούς Basilians, ώστε ο αέρας να επιστρέψει στη χώρα τους. Ταυτόχρονα, είναι εκείνος που αναλαμβάνει να κατευνάσει την οργή των Θεών, που εκδηλώνεται με την ξαφνική εμφάνισή τους και την εκτόξευση ριπών από τα μάτια τους, που μετατρέπουν σε πέτρινο άγαλμα οποιονδήποτε κάτοικο χτυπήσουν.
Εντός του παλατιού του Conroy ζει ο Robert, ο υιοθετημένος υιός του ηγούμενου. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η περίεργη μύτη του, που μοιάζει με φλάουτο. Ο μικρός Robert δεν βγαίνει ποτέ εκτός παλατιού και παίζει μία πολύ συγκεκριμένη, μονότονη, μελωδία που παραδόξως αρέσει πολύ στον Conroy. Παράλληλα, φροντίζει να προσέχει το μενταγιόν του ηγούμενου, που θυμίζει σε εκείνον την πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής του, όταν και ανέλαβε την τεράστια ευθύνη της αποκλειστικής προστασίας των κατοίκων της Asposia.
Όλα κυλούν ήρεμα και επαναλαμβανόμενα, έως ότου ένα περιστέρι εισέρχεται στο παλάτι και αρπάζει το φωσφορίζον μενταγιόν. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια του Robert, που θα τον αναγκάσει να αναζητήσει το περιστέρι, να εξέλθει από τον μόνιμο χώρο κατοικίας του, να έρθει σε επαφή με τους υπόλοιπους κατοίκους και σταδιακά να διαπιστώσει ότι συμβαίνουν πολλά πράγματα στην Asposia για τα οποία ο ίδιος φυσικά δεν είχε την παραμικρή ιδέα.
Η περιπλάνησή του θα τον φέρει σε επαφή με διάφορα πρόσωπα, με περίεργα πλάσματα, θα τον οδηγήσει σε μακρινές και ξεχασμένες τοποθεσίες και θα του ανοίξει διάπλατα την πόρτα για να ανακαλύψει σημαντικά στοιχεία περί της ίδιας της ύπαρξής του.
ΓΡΙΦΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ
Βάλτε στην άκρη τη λογική, την αληθοφάνεια, τον ρεαλισμό και την αίσθηση πραγματικότητας κι ετοιμαστείτε να βουτήξετε στον κόσμο του “The Inner World”. Έναν κόσμο που θα σας συστήσει θεότρελους χαρακτήρες, όπως έναν ηγούμενο που παίζει σε κουλοχέρηδες και φλερτάρει με μία… υπέρ του δέοντος περπατημένη μπαργούμαν, που έχει κάνει τα χιλιόμετρά της στο παρελθόν, έναν φρουρό που αποφασίζει να συλλάβει τον εαυτό του (!), ένα λυσσασμένο σκαντζόχοιρο που έχει το ρόλο του κατοικίδιου του Conroy, μία διχασμένη προσωπικότητα, καθώς και έναν κεντρικό πρωταγωνιστή που διαθέτει μία μύτη με πολύ ιδιαίτερες, μελωδικές, ικανότητες. Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα στοιχεία του παιχνιδιού είναι η παλαβομάρα με την οποία προικίσανε οι δημιουργοί τα πρόσωπα που συναντάμε κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, αλλά και η ασυνήθιστη υπόστασή αυτών. Δε συμβαίνει κάθε μέρα να ομιλεί ο ήρωας που ελέγχουμε με πλάσματα που διαθέτουν άκρως διαβρωτικό σάλιο και δηλητηριώδη νύχια, με αποτέλεσμα να μη μπορούν ούτε να ερωτοτροπήσουν, αλλά ούτε και να ξύσουν το ίδιο τους το κεφάλι!
Βγάζω το καπέλο στα στελέχη της Studio Fizbin κι ευθαρσώς ομολογώ ότι αναρωτιέμαι από τώρα τι σόι τρελοκομεία έχουμε να συναντήσουμε στο επόμενο adventure game που θα μας δώσουν, που ελπίζω να μην αργήσει. Προφανέστατα γνωρίζανε ότι ένα από τα στοιχεία που θα έμεναν στη μνήμη των παικτών θα ήταν η πρωτοτυπία των χαρακτήρων και εκεί στείλανε το βελάκι ακριβώς στο κέντρο του στόχου με το “The Inner World”. Μπράβο τους και μεγάλη τους μαγκιά, εδώ που τα λέμε. Δε ξέρω τι είναι αυτό τελικά που κάνει τους Γερμανούς ικανούς να μας θυμίζουν, σε πολύ τακτική βάση, ότι κρατούν σφιχτά τα ηνία της παραγωγής αξιοπρόσεκτων adventure games, αλλά, τολμώντας να κάνω μία πρόωρη πρόβλεψη, θα πω ότι η δυάδα Daedalic Entertainment-King Art Games δείχνει να βρίσκει ένα ακόμη μέλος που μαρτυράει την ικανότητά του να μετατρέψει το σχήμα σε τριπλέτα και να μας απασχολήσει ευχάριστα με τη σειρά του στο εγγύς μέλλον.
Όλη αυτή η τρέλα βέβαια και οι καταστάσεις που θα σας προσφέρουν ουκ ολίγο χαμόγελο, δεν έρχονται… τζάμπα. Σε ένα σύμπαν με περίεργους Θεούς κι ακόμη πιο παράξενα πλάσματα, οι γρίφοι που θα καλεστούμε να λύσουμε, σε πολλά σημεία στερούνται πάσας λογικής. Από τη μία αυτό αιτιολογείται από τη φύση της Asposia και τον χαρακτήρα ολόκληρου του παιχνιδιού. Το “The Inner World”, μιμούμενα τα δύο “Deponia”, της Daedalic Entertainment, πολύ γρήγορα θα σας καλέσει να ξεχάσετε το δρόμο της ορθής επίλυσης γρίφων και να παρασυρθείτε σε μία σειρά ευφάνταστων συνδυασμών και χρήσεων αντικειμένων, προκειμένου να πάτε παρακάτω. Από την άλλη, το εν λόγω χαρακτηριστικό ίσως απωθήσει κάποιους παίκτες, ειδικά τους νεοεισερχόμενους στην κατηγορία, ή εκείνους που ξεχάσανε τα απίθανα πράγματα που καλούμασταν να κάνουμε σε τίτλους του παρελθόντος και αρέσκονται στο να φωνάζουν κάθε τρεις και λίγο για τον παραλογισμό αρκετών εκ των σημερινών adventure games. Εκείνο που μπορώ να σας πω είναι ότι, αν και προικισμένη με υπέρμετρες δόσεις τρέλας κι αυστηρής εσωτερικής λογικής, η δημιουργία της Studio Fizbin δε με δυσκόλεψε ιδιαίτερα σε κάποιο σημείο, ζητώντας μου να δαπανήσω 10-11 ώρες μέχρι να δω το τέλος της. Αυτό εν πολλοίς οφείλεται και στ’ ότι καθένα εκ των πέντε κεφαλαίων της ιστορίας διαδραματίζεται σε μία έκταση τριών-τεσσάρων οθονών, με αποτέλεσμα να μην αργεί πολύ ο παίκτης να λύσει τους γρίφους που τίθενται κατά την περιπλάνησή του σε αυτές.
Οφείλω ωστόσο να προβώ σε δύο επισημάνσεις: Η πρώτη έχει να κάνει με την ποσότητα των γρίφων που συναντάμε. Μπορεί ο χώρος που ανά περίπτωση κινούμαστε να είναι σχετικά μικρός, δεν ισχύει το ίδιο όμως με τα διάφορα ζητούμενα, που είναι πλούσια στον αριθμό. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη διαδικασία επίλυσής τους. Οφείλω να διαχωρίσω ορισμένες περιπτώσεις από τον κανόνα του γενικότερου παραλογισμού που ανέφερα παραπάνω, αναγνωρίζοντας ότι αποτελούν πολύ έξυπνες κι ενδιαφέρουσες προκλήσεις προς τον παίκτη. Αν μη τι άλλο, ολοκληρώνοντας το παιχνίδι ένιωσα χορτάτος όσον αφορά στο συγκεκριμένο τομέα, θαυμάζοντας την ικανότητα των δημιουργών να καταφέρουν να απαιτήσουν τόσες πολλές ενέργειες από μέρους μας.
ΜΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ
Αν έχετε συνηθίσει τη χρήση και των δύο mouse buttons σε ένα point ‘n’ click adventure game, εδώ θα πρέπει να παραμερίσετε τη συνήθειά σας και να ξεχάσετε τελείως το δεξί κουμπί. Πατώντας πάνω σε ένα hotspot, εμφανίζονται τα look και use, ή pick up, εικονίδια, αναμένοντας την επιλογή σας. Οι διάλογοι με τους απανταχού χαρακτήρες δε πραγματοποιούνται μέσω γραμμών κειμένου, αλλά επιλογής αντικειμένου συζήτησης, έως ότου αυτό αποκτήσει σκούρο χρώμα, ειδοποιώντας μας ότι έχουμε εξαντλήσει την εν λόγω επιλογή. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως έχει να κάνει με τη χρήση των αντικειμένων που συγκεντρώνουμε στο inventory μας. Αντί της click and use, εδώ εφαρμόζεται η drag and use λειτουργία, που σημαίνει ότι διαλέγουμε ένα αντικείμενο και το σέρνουμε επί του σημείου όπου θέλουμε να δοκιμάσουμε χρήση του, ή επί ενός άλλου αντικειμένου, εντός του inventory, με το οποίο επιχειρούμε να το συνδυάσουμε. Έχετε υπόψη σας ότι η τελευταία είναι μία κίνηση που θα χρειαστεί να πράξετε ουκ ολίγες φορές. Η ένσταση που έχω αναφορικά με τον χειρισμό έγκειται στο ότι δεν υφίστανται ξεχωριστά save slots, αλλά κάθε φορά κάνουμε overwrite τη θέση μας! Μόνη λύση είναι να χρησιμοποιούμε και τα τρία slots που δίνονται -ένα για κάθε παιχνίδι που θα εκκινήσουμε- αντιγράφοντας το save μας κάθε φορά, σε περιβάλλον windows, σε μία επιπλέον θέση. Γιατί να τραβάμε όμως αυτή την ταλαιπωρία;
Όπως εξάλλου αναγκαία είναι, από ένα σημείο κι έπειτα, η χρήση της ιδιαίτερης μορφής της μύτης του Robert, αφού οι ήχοι που βγάζει θα αποδειχθούν το κλειδί για να προχωρήσουμε παραπέρα. Αν σε κάποιο σημείο νιώσουμε ότι δε μπορούμε να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε, το hint system, στο οποίο θα καταφύγουμε οδηγώντας τον κέρσορα στο ερωτηματικό που βρίσκεται στο άνω αριστερό άκρο της οθόνης, θα μας δώσει τη λύση. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει τ’ ότι εντοπίζονται κι αρκετές προαιρετικές κινήσεις, αποτέλεσμα των οποίων θα είναι το ξεκλείδωμα ενός εκ των 23 achievements που ενσωματώνει το “The Inner World”.
Έχει πλάκα να βλέπεις άλλες, μη αγγλόφωνες, εταιρείες να προσπαθούν επί μακρώ να επιτύχουν σωστό lip synchronization, αλλά και να εντοπίσουν τους κατάλληλους ηθοποιούς για ικανοποιητικό dubbing στην αγγλική γλώσσα και να σου έρχεται από το πουθενά η Studio Fizbin και να τα καταφέρνει αμφότερα μονομιάς. Ο Robert, ο Conroy, η Laura, ο Steve/Pete, αλλά και διάφοροι άλλοι χαρακτήρες, είναι προικισμένοι με τόσο εύστοχα voice overs, που όχι μόνο δε θα σας αφήσουν το παραμικρό παράπονο με το κέφι που αποπνέουν, αλλά θα σας κάνουν να απορήσετε γιατί άλλες εταιρείες δείχνουν να κάνουν τόσο σπουδαίο ζήτημα την προσαρμογή των διαφόρων διαλόγων στην αγγλική γλώσσα. Από την άλλη, η μουσική δεν έχει να επιδείξει κάτι σπουδαίο, αρκούμενη σε ανάλαφρες μελωδίες, που δένουν πάντως με το κλίμα του παιχνιδιού. Εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα αποτελούν τα λιγοστά movie sequences, όπου εκεί η μουσική υπόκρουση ανεβάζει επίπεδο και ποιότητα.
Ένας δεύτερος τομέας που παρουσιάζει ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια των movie sequences, είναι τα γραφικά. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι στη διάρκεια του υπολοίπου παιχνιδιού αυτά υστερούν. Απεναντίας, το αποτέλεσμα της δουλειάς των στελεχών της Studio Fizbin είναι άξιο συγχαρητηρίων, καθώς ο hand drawn σχεδιασμός τους, χωρίς να έχει να παρουσιάσει τη λεπτομέρεια άλλων τίτλων και υιοθετώντας αισθητική παρόμοια μ’ εκείνη των “Edna and Harvey” παιχνιδιών, επιτελεί στο ακέραιο τον σκοπό του. Η πιο κατάλληλη φράση που μου έρχεται στο μυαλό, κοιτώντας το “The Inner World”, είναι “η γοητεία της απλότητας”. Σίγουρα δεν είναι ο τίτλος που θα σας κάνει να τον θυμόσαστε για τις εικόνες που έχει να σας δώσει, δεν υστερεί σε τίποτα όμως έναντι πολλών εκ των ανταγωνιστών του.
ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΤΑ ΥΨΗ
Δε γίνεται να ολοκληρωθεί το review του εν λόγω τίτλου χωρίς να γίνει ξεχωριστή αναφορά στο χιούμορ που περικλείει. Η αφέλεια και η αθωότητα του 15χρονου Robert, ο εκρηκτικός χαρακτήρας της συμπρωταγωνίστριας Laura, η παροιμιώδης ηλιθιότητα των φρουρών με τους οποίους ερχόμαστε αντιμέτωποι στο 4ο κεφάλαιο της ιστορίας, ο απίστευτος Steve-Pete που συναντάμε στο παρεκκλήσι, οι διάλογοι με τα gorfs και αρκετά ακόμη χαρακτηριστικά γνωρίσματα των διαφόρων χαρακτήρων, θα οδηγήσουν σε σπαρταριστούς διαλόγους, που θα σας προσφέρουν αρκετό γέλιο, που βγαίνει τελείως αβίαστα κι όχι μέσα από μία επιτηδευμένη προσπάθεια. Είναι εκ των πιο δυνατών γνωρισμάτων του “The Inner World” και την ίδια στιγμή ένας ακόμη λόγος να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε ότι η Studio Fizbin κάνει “φασαριόζικο” ντεμπούτο στην κατηγορία, αφήνοντας πλήθος υποσχέσεων για τη συνέχεια της πορείας της.
Η όμορφη κλιμάκωση της ιστορίας, που από ένα σημείο κι έπειτα μας προϊδεάζει για το τι μπορούμε να περιμένουμε για το φινάλε, δεν κρύβει κάποια σπουδαία έκπληξη. Η περιπέτεια ολοκληρώνει ικανοποιητικά, αφήνοντας ωστόσο μία μικρή απορία αναφορικά με την πειστικότητα και η σοβαρότητα του λόγου για τον οποίο συμβαίνουν όσα βλέπουμε κατά την 11ωρη περίπου περιπλάνησή μας στον κόσμο της Asposia. Αυτό όμως αφ’ ενός είναι κάτι που δε μπορεί να αμαυρώσει την υπόλοιπη, θετικότατη, εικόνα του παιχνιδιού, αφ’ ετέρου λίγη σημασία έχει, αφού σίγουρα δεν είναι αυτό που θα θυμάται ο παίκτης μετά την ολοκλήρωση της ενασχόλησής του με το “The Inner World”. Εκείνο που θα μείνει στο μυαλό του είναι οι τοποθεσίες που θα επισκεφτεί, τα πρόσωπα που θα συναντήσει και σίγουρα οι πολλοί γρίφοι που θα λύσει. Δεν αποκλείεται πάντως να υπάρξουν κι εκείνοι που θα πουν ότι η κεντρική φιγούρα, ο Robert, δεν ήταν του γούστου τους, αφού σίγουρα πρόκειται για την περίπτωση του ήρωα που είναι σε θέση να διχάσει το κοινό με την παρουσία, την ομιλία και τη συμπεριφορά του.
DÉJÀ VU;
Η αναφορά και ο παραλληλισμός που έκανα στην αρχή του κειμένου δεν ήταν τυχαία. Κάπως έτσι ξεκίνησε, προ 3 ετών, την άκρως επιτυχημένη πορεία της η Daedalic Entertaiment. Με ένα πρωτότυπο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον, πλούσιο σε προκλήσεις και αρτιότατο σε τεχνικό επίπεδο παραμυθάκι, που είχε ως πρωταγωνιστή ένα πλάσμα που άλλοι το αγάπησαν και άλλοι το αντιπάθησαν. Αυτό ακριβώς έρχεται να κάνει με τη σειρά της και η Studio Fizbin. Μπορεί το παιχνίδι της να μη καταφέρει να έχει τον ίδιο αντίκτυπο με την παρθενική δημιουργία της έτερης Βαυαρικής εταιρείας το 2010, αλλά σίγουρα την τοποθετεί με το καλημέρα στο χάρτη των ικανών και αξιόλογων developers, στρέφοντας τη ματιά και την προσοχή μας πάνω της, κάνοντάς μας να προσμένουμε να δούμε τι έχει να μας προφέρει στη συνέχεια. Πρώτο δείγμα λοιπόν, απολύτως θετικό!
Pros
- Οι θεοπάλαβοι χαρακτήρες που περιέχει
- Εξαιρετικό voice acting
- Το χιούμορ του
- Μεγάλος αριθμός γρίφων…
Cons
- …σε πολλούς εκ των οποίων η επίλυση είναι αρκετά εξεζητημένη
- Τελικώς δε στοιχειοθετείται αρκετά πειστικά ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν όσα βλέπουμε
- ‘Ενα και μοναδικό save slot
Σε πρώτη ευκαιρία θα το χτυπήσω αυτό…μυρίζει Discworld 🙂
το παιγνίδι μοιαζει να φτιαχτηκε για μενα. το θελω.
επισης, μαγικο το μπαρ του 2ου σκρην απ το screenshot reel. o μπορατσος ειναι ο τυπος που αποκοιμηθηκε διπλα στο κοκτειλ με την μωβ ομπρελιτσα. ποιος ξερει τι ειχε παραγγειλει παλι…
Death In The Afternoon, η προτίμηση του διακριτικά λογοτεχνικού πρεζάκια 🙂
παρτε τσαμπα μαθηματα…. με τετοιες παραγγελίες ψαρωνει τις κορασίδες ο ραδιοφονικός παραγωγός-ρηβιούερ-κοσμοπολίτης.
κι οταν του λεει αγρια ο μπαρμαν: “αγορίνα, δεν έχουμε τετοιο πράμα εδω”, απαντά μελιστάλαχτα: “οκ, μπος, μια αμστελ… α, μην ξεχασεις τα πατατακια…” και κουναει τη μαλλούρα δαιμονικά κι ευδαιμονικά..
το χω ξαναπει… δε με τιμα να κανω οφτοπικ στα σχολια των αρθρων, αλλά η ζωη ειναι μικρη για περιορισμούς.
Είμαι ακόμα πιο βαρετός, σκατσάρα το χειμώνα σκέτη και από Μάη και μετά έχει Κάπταιν Μόργκαν, να τιμάμε τις πειρατικές μας ρίζες. Το νερόπλυμα της Άμστελ ποτέ δεν πλησιάζει τα ακατάδεχτα χείλη μου. Για τις δύσκολες μέρες υπάρχουν οι “Μ’έκαψες” Λιντλομπύρες οι οποίες τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται μακράν ανώτερες της Άμστελ.
ΥΓ Το να ζητάς ψαρωτικές αηδίες στο μπαρ είναι one way ticket για να πέσεις στο λάκο με τις ύαινες και δικαιολογείται μονάχα όταν είσαι στη Μπογκοτά για πολεμική ανταπόκριση 🙂
Πολύ ωραίο ρηβιού Μάνο!
Γουισσσλίστεντ!
Οταν λές “Τελικώς δε στοιχειοθετείται αρκετά πειστικά ο λόγος για τον οποίο συμβαίνουν όσα βλέπουμε…” εννοείς οτι το τέλος του δεν είναι και τόσο καλό ή θεωρείς οτι αφήνει “χώρο” ώστε να υπάρξει και συνέχεια?!?
Το πρώτο, ότι είναι λίγο… χλιαρό, όσον αφορά στις εξηγήσεις που δίνει για τον ίδιο τον πυρήνα του story.
Αλλά ΟΚ, δεν είναι κάτι που θα σε χαλάσει ιδιαίτερα, μην ανησυχείς επ’ αυτού…
Μπράβο ρε Μάνο, καταπληκτικό review. Το έχω από καιρό στη whishlist μου αλλά τώρα που έρχετε το παιδί και με τόσα παίχνιδια στην to play list βλέπω να αργώ να ασχοληθώ μαζί του.
Σε κάθε περίπτωση Tsok, θα ξέρεις ότι υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο adventure game που σε περιμένει να ασχοληθείς μαζί του…
Ον Τόπικ.
Για μια ακόμα φορά, άθλια, ελεεινά, απαράδεκτα εξαίσιο το review σου Μάνο. Συμφωνώ με τον Αδελφό Βρασίδα πως μάλλον είναι κομμένο και ραμμένο στα γούστα μου (βίτσια είναι αυτά), όντως έχει μια εσάνς από Discworld όπως λέει και ο ξυδάκιας, και αν ντε και καλά πρέπει να δώ κάτι αρνητικό, με ψιλοχαλάει το εικαστικό… Αλλά περί ορέξεως… Πάντως χαίρομαι που κάποιοι καταβάλουν τόσο φιλότιμες προσπάθειες για ένα είδος παιχνιδιών που προάγει την φαντασία.
Οφ τόπικ.
Λογικά θα παίζεται πολύ ευχάριστα αν κάποιος “κάνει κεφάλι” με παραδοσιακές μεθόδους, τουτέστιν λιντλομπύρες μετά συνοδείας σφηνακίων Β52… Αλάνθαστη μέθοδος…
Τέλος οφ τόπικ…
Πάει για σίγουρη αγορά αν και θα το προτιμήσω σε retail από amazon.
Στα λεγα εγώ (”http://ragequit.gr/forum/games/260-official-thread-adventure-games?start=90#40642″)
Ω ναι, το αναγνωρίζω και σου βγάζω το καπέλο!
χαχαχα, να ‘σαι καλά ρε φίλε! 😀
Κατατοπιστική παρουσίαση, μπαίνει κι αυτό στη wishlist του gog. 😀
To Whispered World δεν είναι η παρθενική δουλειά της Daedalic. To Edna and Harvey: The Breakout ήταν το πρώτο τους adventure που κυκλοφόρησε στη Γερμανία, άσχετο αν η μετάφραση στα αγγλικά και η διεθνής κυκλοφορία άργησε σχεδόν τρία χρόνια, με αποτέλεσμα εμείς να παίξουμε το Whispered World πιο πριν.
Ούτε θα χαρακτήριζα το Whispered World άγνωστο και καθόλου διαφημισμένο, τουλάχιστον στους κύκλους των ενεργών adventurers. Σε Gameboomers, JustAdventure και AdventureGamers, το παιχνίδι το γνώριζαν και το περίμεναν πως και πως για μήνες. Θα μου πεις αυτά είναι εξειδικευμένα sites, αλλά αν για μέτρο έχουμε το IGN και το Gamespot, τότε δεν υπάρχει γνωστό adventure, είτε πριν είτε μετά την κυκλοφορία του.
Σε αντίθεση, το Inner World πραγματικά μοιάζει να ήρθε από το πουθενά, σχεδόν κανείς δεν είχε ακούσει ούτε τον τίτλο πριν την κυκλοφορία.
/Σπασίκλας mode off, πάω να συνεχίσω την ανάγνωση του review.
Τι έδωσες μόνος σου και τις δύο απαντήσεις.
Στην πρώτη περίπτωση αναφερόμουν στην αγγλόφωνη version των παιχνιδιών φυσικά, όπου εκεί το “The Whispered World” ήταν η παρθενική δουλειά της Daedalic.
Στη δεύτερη, δε διαφωνώ καθόλου στ’ ότι στα sites που ανέφερες το γνώριζαν το παιχνίδι, αλλά δεν υπάρχουν μόνο αυτά από τη μία και τα IGN-Gamespot από την άλλη. Ως μέτρο δε παίρνουμε κανένα εξ’ αυτών, παίρνουμε το πόσο έχει ακουστεί κι έχει καταστεί ευρύτερα γνωστός και αναμενόμενος ένας τίτλος. Για παράδειγμα, την “Deponia” τριλογία την έχουν ακουστά κι αρκετοί μη-adventure gamers.Το “The Book of Unwritten Tales”, το “Broken Age”, το “Broken Sword 5”, το ίδιο. Το εν λόγω παιχνίδι της Daedalic μέχρι που εμφανίστηκε πολλοί δε το είχαν ακούσει καν. Μετά φυσικά έγινε γνωστό.
Κλείνω τονίζοντας ότι η γνώμη, οι παρατηρήσεις αλλά και οι πιθανές ενστάσεις σας στα γραφόμενά μας μόνο “σπασίκλες” δε σας καθιστούν. Ίσα ίσα που όσο περισσότερο feedback και συζήτηση γεννά ένα review, τόσο το καλύτερο και πιο ευχάριστο για εμάς…
Να πάρει, κι εγώ ήθελα να σου προκαλέσω δυσπεψία :p!
Για την παρθενική δουλειά, θα πρέπει να επιμείνω στην διαφωνία μου. Το Whispered World είναι σίγουρα η παρθενική εμφάνιση μιας δουλειάς της Daedelic στην αγγλόφωνη/διεθνή αγορά. Αυτό δε σημαίνει πως είναι η παρθενική δουλειά τους σαν development studio, εξ’ ορισμού μπορεί να είναι μόνο το Edna and Harvey: The Breakout.
Ναι βρε, ΟΚ, καταλαβαίνω τι λες, αλλά ως ολοκληρωμένο προϊόν στην αγγλική γλώσσα, αυτό ήταν πρώτο…:D
Οφ τόπικ: πού και πότε κάνει εκπομπή ο Στέφανος να συντονιστούμε?
αδερφε νεστ, δες εδω:
http://www.ragequit.gr/forum/off-topic/343-22-00-minifm-107-1
για περισοτερες πληροφοριες… η μουσικη ζέχνει καμμια φορά, :p:D (εκτος απ τις παραγγελιές μου), αλλά το τσατ κι οι ατακες του ραδ(ι)ολοφόνου μποράτσου αναπληρωνουν γι αυτο.
Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για εξόχως ανατριχιαστική εμπειρία, αλλά όπως λες η ζωή είναι μικρή για να μην δοκιμάσω.