REVIEWS

THE TECHNOMANCER

Εγκατέλειψα την ακραία μαζοχιστική μου απόπειρα να ολοκληρώσω το The Technomancer ίσως δυο με τρεις ώρες πριν το φινάλε του. Εάν δεν είχα την υποχρέωση να γράψω μια ολοκληρωμένη και αντικειμενική παρουσίασή του, το πιθανότερο είναι πως θα το είχα εγκαταλείψει από το πρώτο δίωρο. Προσπάθησα να φανώ γενναίος. Αφιέρωσα είκοσι πέντε ώρες από την ζωή μου που δεν θα πάρω ποτέ πίσω. Από την μια, υπήρχαν οι θετικότατες αναμνήσεις από το προηγούμενο παιχνίδι της Spiders στον ίδιο κόσμο, το απείρως ανώτερο ποιοτικά, Mars: War Logs. Από την άλλη, το ίδιο το Technomancer, φρόντιζε να καρφώνει βαθιά ένα-ένα τα καρφιά στο φέρετρό του, με κάθε λεπτό που περνούσα στον κόσμο του. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

TM1Από τοπία, σκίζουμε.

Το The Technomancer επιχειρεί κάτι τολμηρό : να είναι ένα φιλόδοξο action RPG επιστημονικής φαντασίας, το οποίο παρά τον χαμηλό προϋπολογισμό του, προσπαθεί να συναρμόσει τα καλύτερα στοιχεία των σειρών Gothic και Witcher, προκειμένου να σαγηνεύσει τον υποψήφιο παίκτη. Και σίγουρα, η τοποθέτηση της ιστορίας στον αποικισμένο πλέον Άρη, ο οποίος σπαράσσεται από εμφυλίους πολέμους μεταξύ υπερ-εταιριών για τον έλεγχο του λιγοστού νερού του πλανήτη, είναι κάτι ακόμη πρωτότυπο για τον χώρο των video games. Αν και δεν αποτελεί απευθείας sequel του Mars: War Logs, τοποθετείται στο ίδιο σύμπαν και γίνονται ορισμένες αναφορές σε χαρακτήρες και γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, χωρίς σε καμία περίπτωση να απαιτείται γνώση ή ενασχόληση με εκείνο, προκειμένου να αποκομίσει κάποιος μια πλήρη εμπειρία με το Technomancer. Αν βρεθεί δηλαδή ποτέ τούτος ο αυτοκτονικά γενναίος παίκτης-καμικάζι.

TM2Αρκετά από τα bosses του παιχνιδιού, εκπλήσσουν ευχάριστα με τον σχεδιασμό τους

Βλέπετε, εκεί που το Mars: War Logs, έχοντας επίγνωση των περιορισμών του, αποκαλύφθηκε ως ένα μικρό cult διαμαντάκι, με ιδιαίτερη έμφαση και φροντίδα στο σύστημα μάχης και την ανάπτυξη του χαρακτήρα μας και με σύντομη αλλά «σφιχτή» ιστορία, το The Technomancer, με τον ίδιο ή ίσως ακόμη μικρότερο προϋπολογισμό, επιχειρεί να αντιγράψει το Dragon Age II, με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε να το πράξει. Η δράση του αγγίζει τις 30-35 ώρες εάν επιθυμείτε να ολοκληρώσετε όλα τα side quests, αλλά αυτό επιτυγχάνεται μέσω εφιαλτικού backtracking (στα όρια της τρέλας) μεταξύ των τριών κέντρων-πόλεων (ελληνιστί, hubs) του παιχνιδιού. Φυσικά, οποιαδήποτε σαγήνη διατηρούν οι αρχικά «εξωτικοί» αντίπαλοί μας, γρήγορα μετατρέπεται σε απερίγραπτο εκνευρισμό, καθώς το παιχνίδι δείχνει να λατρεύει το respawning των αντιπάλων μας, σε διαρκώς ισχυρότερες εκδοχές, προκειμένου να συμβαδίζουν με το επίπεδο εμπειρίας του χαρακτήρα μας.

TM3Εσύ, έφερες την παρέα σου;

Είμαστε καταδικασμένοι λοιπόν σε ένα αέναο μπρος-πίσω, σε τοποθεσίες οι οποίες αν και καλοσχεδιασμένες, γρήγορα χάνουν οποιαδήποτε αρχική γοητεία, καθώς πέρα από ορισμένα όμορφα τοπία, διαπιστώνουμε πως είναι απλώς νεκρές καρτ ποστάλ του Κόκκινου Πλανήτη. Ακόμη και το πανέμορφο καραβανσεράι της Noctis, με το ιδιοσυγκρασιακό 8μπιτο μπλιμπλίκι στο soundtrack του, γρήγορα γίνεται άλλη μια «Πω-πώ, πάλι εκεί πρέπει να πάμε;» εμπειρία. Είναι λες και η Spiders εστίασε στο χειρότερο κομμάτι του Dragon Age II και εκείνο που στηλιτεύθηκε κατά κόρον στις παρουσιάσεις του τίτλου και αποφάσισε ότι εκεί έπρεπε να χτίσει τον τίτλο της προκειμένου να γνωρίσει την επιτυχία.

Αναγνωρίζω την φαιδρότητα του να συζητάμε για action-RPG’s στην μετα-Witcher III εποχή. Ο πήχης βρίσκεται, αν όχι σε παράλληλο σύμπαν, τουλάχιστον σε δυσθεώρητα ύψη. Φυσικά δεν είμαστε παράλογοι, ούτε ψυχασθενείς. Κανείς δεν περίμενε το Technomancer (ή οποιοδήποτε άλλο RPG εκεί έξω βασικά) να αγγίξει τέτοια ύψη ποιητικού σχεδιασμού. Από την στιγμή όμως που ο υποψήφιος αγοραστής καλείται να πληρώσει το αντίτιμο ενός ΑΑΑ τίτλου, περιμένουμε ένα μίνιμουμ ποιοτικό στάνταρ σε κάποια πράγματα.

TM6Ούτε η όμορφη Noctis δεν σώζει την παρτίδα…

Είστε έτοιμοι; Ξεκινάμε τα χαστούκια.

Με τον κόσμο και την ιδιαίτερη μυθολογία (lore για τους ρετρό ελληνομαθείς) του Άρη της Spiders να θεωρούνται πλέον δεδομένα, έχει εκλείψει προφανώς το στοιχείο της θετικής έκπληξης/πρώτης εντύπωσης που είχαμε με το Mars: War Logs. Γνωρίζουμε λίγο-πολύ σε τι κόσμο μπαίνουμε ξεκινώντας το παιχνίδι. Πρωταγωνιστής μας, ο Zachariah Mancer, ένας Τεχνομάντης τον οποίο συναντάμε την ημέρα που τελειώνει την εκπαίδευσή του και ξεκινά για την τελετή μύησής του στο Τάγμα. O Zachariah μας είναι φορτωμένος με το χειρότερο, πλέον αδιάφορο voice-over που έχει ηχογραφηθεί ποτέ για πρωταγωνιστή παιχνιδιού. Πραγματικά, σκεφτείτε το χειρότερο voice-acting που μπορείτε να φέρετε στο μυαλό σας και πολλαπλασιάστε επί εκατό. Το να γράψουμε πως ο ηθοποιός απλώς ηχογράφησε δια τηλεφώνου τις ατάκες του, μάλλον μπορεί να εκληφθεί ως κομπλιμέντο, αναφορικά με το τελικό αποτέλεσμα. Ακόμη χειρότερα, η προσωπικότητά του, κυμαίνεται από αναιμική έως ανύπαρκτη και δεν πείθει για το παραμικρό συναίσθημα ή γνώρισμα χαρακτήρα σε κανένα σημείο της περιπέτειας.

TM8Οι NPC’s έχουν κάποιες σπάνιες αναλαμπές χαρακτήρα. Εικονίζεται μακράν ο πλέον καλλογραμένος όλων, ο “Lucky” Andrew.

Η ασθένεια αυτή συνοδεύει και τους υπόλοιπους NPC’s και χαρακτήρες που συναντάμε στην διάρκεια της τριαντάωρης περιήγησής μας στον Άρη. Οι καλύτεροι εξ’ αυτών θυμίζουν C-list κομμένους κομπάρσους από παλαιά παιχνίδια της Bioware και είναι πραγματικά άξιο λόγου το επίτευγμα της Spiders, να έχει φτιάξει ένα παιχνίδι με τόσες διαφορετικές φράξιες και χαρακτήρες, ούτε μια ή ένας εκ των οποίων δεν ικανά να τραβήξουν στο ελάχιστο το ενδιαφέρον του παίκτη.

Ενώ θεωρητικά το σενάριο θα είχε τα φόντα να παρουσιάσει κάποιο ενδιαφέρον -η έκτασή του είναι πλουσιότατη και προσφέρει δυο παράλληλα αφηγηματικά νήματα- οι ανύπαρκτοι χαρακτήρες και τα πολύ πρόχειρα γραμμένα triggers των απαραίτητων συμμαχιών μας, χαντακώνουν κυριολεκτικά την εμπειρία. Σκεφτείτε πως για τις έξι βασικές φράξιες που παρουσιάζονται στο παιχνίδι και με τις οποίες μπορούμε να συνάψουμε συμμαχίες κρίσιμες για την έκβαση και το φινάλε της περιπέτειας, δεν παρέχεται σχεδόν η παραμικρή ένδειξη ή λογική σχέση μεταξύ των αποστολών που ολοκληρώνουμε για λογαριασμό τους και της τελικής άποψής τους για εμάς. Είναι δηλαδή ιδιαίτερα πιθανό να έχουμε ολοκληρώσει όλα τα faction quests μιας συγκεκριμένης φράξιας και στο φινάλε να μας πουν πως «δεν μας εμπιστεύονται και δεν μπορούν να συμμαχήσουν μαζί μας» ενώ μια φράξια που κοντράραμε από την αρχή ή και συνειδητά σαμποτάραμε, να δεχτεί με χαρά να γίνει σύμμαχός μας. Καμία λογική, καμία αίσθηση εμβαπτισμού στον κόσμο του παιχνιδιού, κανένας αντίκτυπος των πράξεων και των επιλογών μας λοιπόν.

TM7Δέρνοντας μαρμάγκες. Ξανά-μανά. Γιατί πρέπει να περάσουμε από αυτό το σημείο 1082 φορές και φυσικά *κάθε* φορά όλοι οι εχθροί έχουν κάνει respawn.

Δεν γνωρίζω αν το παραπάνω, ιδιαίτερα σημαντικό, ατόπημα αποτελεί κάποιο bug ή κάποια παρανόηση εκ μέρους μου βασικών μηχανισμών του παιχνιδιού, αλλά ειλικρινά, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ιστορία και οι NPC’s είναι τόσο αδιάφορος, που δεν με ενέπνευσε να ερευνήσω το ζήτημα περαιτέρω. Εκεί που η Spiders έκανε εξαιρετική δουλειά και μοναδικός ουσιαστικά λόγος απόκτησης του παιχνιδιού, αποτελεί το σύστημα μάχης και η διαφοροποίηση μεταξύ των τεσσάρων κλάσεων του παιχνιδιού. Warrior, Rogue, Technomancer και Guardian διαφοροποιούνται ουσιαστικά μεταξύ τους και απαιτούν εντελώς διαφορετική προσέγγιση εκ μέρους μας στον τομέα των μαχών. Το παιχνίδι, από την στιγμή που θα επιλέξουμε να ολοκληρώσουμε όλα τα side quests, είναι μάλλον γενναιόδωρο με τα experience points και είναι ιδιαίτερα πιθανό να ξεκλειδώσουμε δυο ολόκληρα skill trees, συνήθως το βασικό «πολεμικό» μας και αρκετές από τις ικανότητες ενός δεύτερου, βοηθητικού.

Οι δε μάχες, διατηρούν υψηλό βαθμό πρόκλησης και σίγουρα θα ικανοποιήσουν τους απαιτητικούς παίκτες. Μπλοκαρίσματα, αποφυγές, επιθέσεις κατά πολλών στόχων ταυτόχρονα…απ’ όλα έχει και ο μπαξές και όλα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να θριαμβεύσουμε κατά των άπειρων πραγματικά αντιπάλων που ρίχνει στον δρόμο μας το παιχνίδι. Το σύστημα crafting αν και λιτό, χαρακτηρίζεται επίσης ικανοποιητικό. Δεν ενδέχεται να μπερδέψει αλλά ούτε και να εντυπωσιάσει κάποιον με την πολυπλοκότητά του, ενώ τα αντικείμενα που βρίσκουμε είναι μάλλον περιορισμένα ως προς την ποικιλία και τις δυνάμεις τους. Τουλάχιστον ο ρυθμός απόκτησής τους είναι σωστά ισορροπημένος, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση. Ουδέποτε θα βρεθούμε να παίζουμε έναν overpowered χαρακτήρα ή να ξεκινάμε μάχες απρόσεκτοι και απροετοίμαστοι.

TM4Υφίσταται κύκλος ημέρας νύχτας και κάποιες αποστολές οφείλουν να ολοκληρωθούν συγκεκριμένες ώρες, αλλά ξέρετε, ποιός νοιάζεται σε αυτό το σημείο;

Τα «μηχανικά» του τίτλου με άλλα λόγια, είναι μια καλή χαρά. Φυσικά ένα RPG παιχνίδι κρίνεται και επιτυγχάνει κυρίως βάσει του σεναρίου του όσο και των επιλογών που μας δίνει αναφορικά με την διαμόρφωση αυτού. Το The Technomancer εδώ όχι απλώς αποτυγχάνει πανηγυρικά, αλλά είναι λες και έχει σχεδιαστεί προκειμένου να διώξει όσο περισσότερους υποψήφιους παίκτες γίνεται. Ειδικά το πρώτο δεκάωρο του παιχνιδιού, όπου κινούμαστε ακόμη στην πόλη του Ophir, είναι ένα αληθινό μαρτύριο επανάληψης και αδιαφορίας. Όταν αρχίσουμε να κινούμαστε στο ευρύτερο κόσμο του Technomancer τα πράγματα βελτιώνονται αισθητά και πιστεύουμε πως ενδεχομένως το παιχνίδι έχει κρυμμένες αρετές, αλλά σύντομα και αυτή η εντύπωση εξατμίζεται αφήνοντας πίσω στάχτες, συντρίμμια και τα φαντασματένια κόκκαλα του «παιχνιδιού που θα μπορούσε να είναι».

TM5Από μακριά, πάντα φαίνεται καλύτερο.

Η απόκτηση του The Technomancer στην πλήρη τιμή διάθεσής του, είναι ένα κακό ανέκδοτο. Σε μια πολύ γερή έκπτωση ενδεχομένως θα μπορέσει να ικανοποιήσει κάποιον σκληροπυρηνικό οπαδό των action RPG’s ο οποίος διανύει περίοδο ακραίας ξηρασίας και είναι διατεθειμένος να συγχωρήσει πολλά προκειμένου να περάσει τον χρόνο του. Από την στιγμή που υπάρχουν άλλες και απείρως ποιοτικότερες επιλογές στην αγορά όμως (και μάλιστα σε χαμηλότερη τιμή), μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συστήσω το Technomancer στον οποιονδήποτε.

Pros

  • Στιβαρό σύστημα μάχης, με ουσιώδεις διαφοροποιήσεις μεταξύ των classes και fighting styles
  • Έξυπνο character progression που αφήνει ένα αληθινό αίσθημα προόδου στο παιχνίδι και σταδιακής ενδυνάμωσης του χαρακτήρα μας

Cons

  • Ίσως τα χειρότερα voice-overs που έχουμε ακούσει σε παιχνίδι. Πέρα από αδιάφορα, αγγίζουν το πραγματικά κίτς και κακόγουστο, καταστρέφοντας οποιαδήποτε ατμόσφαιρα επιχειρείται να δημιουργηθεί
  • Αδιάφοροι και κακογραμμένοι χαρακτήρες και NPC’s, αρκετοί εκ των οποίων αποτελούν απευθείας “δάνεια” από παλαιότερους τίτλους της Bioware
  • Πρωταγωνιστής από τα Lidl
  • Οι περισσότερες “επιλογές” που παρέχει το παιχνίδι, ελάχιστα διαφοροποιούν τον ρου της ιστορίας του
  • Εξοντωτικό και ανούσιο backtracking σε συνδυασμό με ατελείωτο respawning αδιάφορων εχθρών, οδηγεί σε μεγάλο εκνευρισμό του παίκτη

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 55%

55%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

21 Comments

  1. Ισχύει. Δυστυχώς, σε κάθε επίπεδο, αποτελεί μεγάλο downgrade σε σχέση με το War Logs. Ναι μεν θεωρητικά είναι “μεγαλύτερο και περισσότερο” αλλά έχει θυσιάσει την ποιότητα και την καλτίλα προκειμένου να το επιτύχει. Είναι απλά κακό.

  2. Παίζω το Mars αυτό το διάστημα και δεν μπορώ να πω ότι με έχει ξετρελάνει (δεν φτάνει ούτε Witcher ούτε gothic και ένας βασικός λόγος είναι το περιορισμένο περιεχόμενο που προσφέρει και το πόσο μέσα από χωνί παίζεται, τόσο από το τι μπορείς να δεις, μέχρι σε ποιον μπορείς να μιλήσεις), του αναγνωρίζω όμως ότι αυτό που κάνει το κάνει με τίμιο τρόπο, αλλά βλέποντας αυτό…

    αυτό επιτυγχάνεται μέσω εφιαλτικού backtracking

    και αυτό…

    καθώς το παιχνίδι δείχνει να λατρεύει το respawning των αντιπάλων μας

    είμαι βέβαιος ότι το Technomancer θα είναι στα ίδια επίπεδα περίπου με το Mars καθώς, και το πρώτο παιχνίδι κάνει ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια πράγματα. Ακριβώς όμως (παρεμπιπτόντως τα θεωρώ και τα 2 μεγαλύτερα σημεία που χωλαίνει, ειδικά το συχνό respawning είναι απείρως εκνευριστικό πλέον).
    Στο Mars μου αρέσουν μέχρι στιγμής το setting, το crafting και φυσικά η μάχη, και δε βλέπω να υποφέρουν αυτά στο Technomancer οπότε αυτό με καλύπτει.
    Επίσης, μην τρελαθούμε κιόλας. Ούτε το Mars έχει κάνα φοβερό σενάριο ή χαρακτήρες (Mary, κανείς; ). Οπότε και εδώ δε βλέπω κανα downgrade.

  3. Χα και εγώ με αυτή την λογική πορευόμουν. Λοιπόν, αν σου φαίνεται κουραστικό το respawning και το backtracking στο μικρό και μαζεμένο Mars (που σε δέκα ώρες το τελείωνες 100%), φαντάσου το ίδιο πράγμα σε ένα υδροκεφαλικό περιβάλλον 30-35 ωρών, με αληθινό “ψαχνό” για 12-15. Πολλαπλασίασε τον εκνευρισμό σου δηλαδή επί 3.

    Επίσης, η Mary, είναι Οσκαρικός χαρακτήρας σε σχέση με ο,τιδήποτε θα δεις στο Technomancer, ΑΓΡΙΟ βήμα κάτω σε σχέση γραφής με το Mars και αυτό λέει πολλά. Εκτός κι αν το Witcher III αλλοίωσε πλέον σε τέτοιο βαθμό τα κριτήριά μου 😀

  4. Το Mars: War Logs το έχω στη συλλογή μου αλλά δεν το έχω δοκιμάσει ακόμη. Αν κρίνω πάντως από το Bound By Flame που είχα γράψει το review, δεν περίμενα κάτι καλύτερο όσον αφορά το νέο πόνημα της εταιρείας. Δε νομίζω ότι φταίει το χαμηλό budget… τα παλικάρια απλά ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ!

  5. Συμφωνώ. Είχα δοκιμάσει και ‘γω το Bound by Flame και ήταν πραγματικά απαράδεκτο. Έκτοτε, δεν ασχολούμαι με τις κυκλοφορίες της συγκεκριμένης εταιρίας, καθώς είναι εμφανές ότι δεν το έχουν με τα RPG. Είναι προτιμότερο να φτιάξουν κανένα action/beat’ em up, αφού τα καταφέρνουν τόσο καλά στα συστήματα μάχης.

  6. Aπο τις λιγες φορες που δεν συμφωνω με τις εκτιμησεις των παιδιων.Θεωρω οτι το κρινεται υπερβολικα αυστηρα.
    Προσωπικα το βρισκω αρκετα καλο ιδιαιτερα το συστημα μαχης καθως και την γενικοτερη ατμοσφαιρα του παιχνιδιου.

  7. Μια που το κοιτάς, δυο που λες “Ε εντάξει, μπάτζετ παιχνίδι είναι, συγχωρώ πολλά”. Τρεις που παίζεις κανά δίωρο. Τέσσερις που θυμάσαι πως πριν λίγο καιρό ζούσες Τουσέντ μεριά. Ε όχι λες, το πετάς.

  8. Τουλάχιστον η αγγαρεία του ρηβιού σε ώθησε να μας χαρίσεις μια πλειάδα νέων(?) ελληνικών αποδόσεων για αρκετή από την κλασική ΡΠΓ ορολογία. Απομονώνω τα εξής:
    κέντρο-πόλη αντί χαμπ
    μυθολογία αντί λορ
    φράξια αντί φάκσιον
    μηχανικά αντί μεκάνικς
    (πού είναι η εποχή που έγραφες τους αγγλικούς όρους με ελληνικούς χαρακτήρες?)
    και αναμένω στο επόμενο ρηβιού-αγγαρεία αντίστοιχες αποδόσεις για τα μπακτράκινγκ, ρησπόν, σάιντ-κουέστ, κράφτινγκ
    (για το παιχνίδι φυσικά ούτε λόγος)

  9. Έλα, θα σε σποϊλάρω από τώρα, θεώρησέ το έξτρα μπόνους :

    Μπάκτραγκινκ= Υποχρεωτική μετακίνηση μεταξύ επαναλαμβανόμενων τοποθεσιών
    Ρησπών= Η διαρκής επανεμφάνιση των ίδιων εχθρών στα ίδια σημεία
    Σάιντ-κουέστ= Οι προαιρετικές αποστολές
    Κράφτινγκ= Το σύστημα δημιουργίας αντικειμένων.

    Έτσι θέλει. Εξέλιξη. Αν κάνεις το ίδιο κόλπο κάθε χρόνο, κλείνει το τσίρκο. Ξεκινάς με κράχτη και μετά ξετυλίγεις το εσωτερικό ψυχάκι σου. Άσε που με την κατάσταση των Ελληνικών της νεολαίας, αισθάνομαι πως είναι η ελάχιστη υποχρέωσή μου, να περάσω μουλωχτά το πόσο όμορφη και πλούσια είναι η Ελληνική γλώσσα.

    Αλίμονο αν αρχίοσυμε όλοι να μιλάμε σα λοβοτομημένα 12χρονα Αμερικανάκια του Γιουτούμπ.

    ΥΓ ΣΚατά, είμαι αληθινά κωλόγερας 😀

  10. Υπερασπιστή της ελληνικής γλώσσας, το “σαν” γράφεται ΠΑΝΤΑ με τελικό ν, ναι, ακόμα και όταν η επόμενη λέξη ξεκινάει από ν. Καμία εξαίρεση.

    Εμ πώς, μόνο εσύ θα βγάζεις δημόσια τον κωλόγερα μέσα σου;

  11. Χα χα χα. Αισθάνομαι πραγματικά προνομιούχος που ξέρω από τώρα το νεξτ μπιγκ θινγκ στην ελληνική ΡΠΓ ορολογία, αυτά που οι άλλοι θα μαθαίνουν σε μερικά χρόνια.

    Παρεμπιπτόντως, και σοβαρά τώρα, διαφωνώ αρκετά με την τοποθέτηση ότι:

    ένα RPG παιχνίδι κρίνεται και επιτυγχάνει κυρίως βάσει του σεναρίου του όσο και των επιλογών που μας δίνει αναφορικά με την διαμόρφωση αυτού

    Παρά το όνομά τους, τα RPG ξεκίνησαν κυρίως ως mechanics (ανάπτυξη και leveling χαρακτήρων βασισμένη σε αριθμητικά attributes, σταδιακή λήψη καλύτερου εξοπλισμού, και φυσικά μάχες που καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τα δύο προηγούμενα – και εν μέρει μόνο από στρατηγική ή action). Το σενάριο, οι NPCs και οι επιλογές διαμόρφωσης προσαρτήθηκαν αργότερα, και εν πάση περιπτώσει δεν πρέπει να φέρουν μεγαλύτερο βάρος από τα mechanics. Αν η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν είναι rewarding και οι μάχες δεν παρέχουν την απαιτούμενη πρόκληση, στην ουσία δεν νιώθω ότι παίζω RPG περισσότερο από ένα exploration/narrative/choice&consequence game.

  12. Συντάσσομαι κι εγώ με το Βοράχο. Καλά τα συστήματα μάχης, τα συστήματα με τις ζαριές και ειδικά η ανάπτυξη του χαρακτήρα (π.χ. λατρεύω Dark Eye κανόνες) αλλά χωρίς στοιχειωδώς ενδιαφέρον σενάριο και χαρακτήρες, άντε έστω ενδιαφέρον σύμπαν ή/ και ατμόσφαιρα που να χάνεσαι, συγνώμη αλλά δεν πάς πουθενά, εκτός κι αν μιλάμε για κάνα clickfest από αυτά που παίζει ο Μπρουσάκος ΑΛΛΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΜ ΓΙΟΝ ΚΑΜ. ΑΝΤΕ ΤΩΡΑ.
    Άσε το πως ξεκίνησαν, αν δεν εξελίσσονταν, δε θα βλέπαμε εξιστορήσεις σαν του Torment, των BG, τους Deus Ex, του New Vegas και πολλών άλλων.

  13. Αφού επανεμφανίστηκε πάλι μπροστά μου η σελίδα του ριβιού, καταθέτω και εδώ με c-p την άποψη μου για το παιχνίδι(!)…. 😉

    Τελείωσα λοιπόν το Technomancer και Χαίρομαι που δεν με απέτρεψε το ριβιού του Μποράτσου. Όχι ότι είχε τελείως άδικο, απλώς εγώ και όσοι άλλοι τυχόν δεν διστάσουν να το δοκιμάσουν και εφόσον υποτιμήσουν λίγο τα αρνητικά του, θα βρουν ένα αρκετά καλό παιχνίδι.

    Καταρχήν, πρόκειται για ένα πολύ μεγαλύτερο Mars War Logs. Μεγαλύτερο και καλύτερο σε όλα. Περισσότερες και μεγαλύτερες περιοχές, περισσότεροι χαρακτήρες και διάλογοι, περισσότερα όπλα, αντικείμενα, πανοπλίες, αναβαθμίσεις και εχθροί, καλύτερα γραφικά, περισσότερες υποαποστολές, μεγαλύτερη και καλύτερη ιστορία. Τα μεγαλύτερα θέματα και ελλείψεις του παιχνιδιού οφείλονται στο μικρό budget, όπως το μέτριο επί των πλείστων voice-acting, τα ορθογραφικά/συντακτικά λάθη, την έλλειψη ποιοτικής ποικιλίας στους εχθρούς, αφού συνεχώς ανταμώνεις 3 διαφορετικούς μορφολογικούς τύπους από 7-8 είδη εχθρών, αλλά και 2 κακές game design επιλογές.

    Πιο συγκεκριμένα, το πάρα πολύ συχνό respawn των εχθρών που καταντάει κουραστικό (όμως ανεβαίνεις level πιο γρήγορα) και θα ήταν καλύτερα να συνέβαινε πιο αραιά, καθώς και το ατέρμονο backtracking είτε για σημαντικές είτε για fetch αποστολές, που παρότι και αυτό οφείλεται στην μέτρια χρηματοδότηση, θα μπορούσε να αποφευχθεί με καλύτερο game design σχεδιασμό έτσι ώστε να μην επέρχεται κούραση και βαρεμάρα όπως ένιωσε ο Μποράτσο. Για να καταλάβετε, πρόκειται για την περίπτωση του Dragon Age 2 στο συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά κατά 50% χειρότερη και θα μπορούσε εν μέρει να αποφευχθεί.

    Το παιχνίδι το ολοκλήρωσα παίζοντας το για 1 μήνα και φτάνοντας λέβελ 40, κάνοντας όλες τις υποαποστολές παρότι μερικές φορές ήταν πράγματι κουραστικό λόγω των ανωτέρων, και συνάντησα μόνο 1 bug το οποίο αφορούσε ένα secondary objective μιας υποαποστολής χωρίς όμως να επηρεάσει στο παραμικρό. Το παιχνίδι προτείνεται σε αυτούς που έχουν την απαραίτητη υπομονή, δεν περιμένουν έναν ΑΑΑ τίτλο παρότι θυμίζει πολύ Mass Effect/Dragon Age και γνωρίζουν ότι πρόκειται από ένα καινούργιο στούντιο που δείχνει μια βελτίωση από το προηγούμενο Mars War Logs…Τα κεντρικά στοιχεία της ταυτότητας του, όπως είναι το setting, η ατμόσφαιρα, οι επιλογές μάχης, αποτελούν έναν πυρήνα εμπειρίας αρκετά δυνατό, ο οποίος αξίζει να αναδειχθεί και σε επόμενο παιχνίδι στον ίδιο κόσμο, αν και χλωμό να είναι με τη μορφή sequel. Θα του έβαζα βαθμολογία 7,5/10.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL