TRI: OF FRIENDSHIP AND MADNESS
Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που ταλανίζει τα περισσότερα indie games είναι η σύντομη διάρκειά τους καθώς και το μικρό περιεχόμενο που προσφέρουν. Λίγα είναι τα παιχνίδια εκείνα που καταφέρνουν να περάσουν αυτόν τον σκόπελο και το TRI: of Friendship and Madness είναι ένα από αυτά. Ο τίτλος που και μόνο από το όνομα κεντρίζει το ενδιαφέρον αποτελεί δημιούργημα του ανεξάρτητου studio Rat King από τη Γερμανία και ανήκει στην κατηγορία των puzzle games πρώτου προσώπου. Βασικό στοιχείο με το οποίο επιχειρεί να “παίξει” με το χρήστη είναι η βαρύτητα ενώ σαν σύλληψη φέρει και ορισμένες ομοιότητες με το Portal αλλά όλα αυτά θα τα αναλύσουμε στη συνέχεια.
Η ιστορία του τίτλου πραγματεύεται τις σχέσεις δύο αλεπούδων θεοτήτων και παρουσιάζεται με τη μορφή filler ανάμεσα σε ορισμένα από τα επίπεδα. Ακόμα και αν κάποιος καταφέρει να προσπεράσει το αστείο του θέματος (μα αλεπούδες θεότητες;) θα “σκοντάψει” στην αποτυχημένη προσπάθεια για βαθύτερα νοήματα που καταλήγουν κυρίως σε αοριστολογίες. Βέβαια όποιος αναζητούσε από το TRI κάτι καλύτερο στο συγκεκριμένο κομμάτι μάλλον κοιτούσε λάθος τίτλο οπότε μικρό το κακό έτσι κι αλλιώς. Είναι κρίμα όμως γιατί ο αφηγητής έδειξε καλά στοιχεία και σίγουρα θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί καλύτερα.
Στον τομέα του gameplay τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Μοναδικό μας όπλο είναι τα τρίγωνα τα οποία μπορούμε να δημιουργούμε και με τα οποία καλούμαστε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε περιοχές του χώρου που αλλιώς θα ήταν απρόσιτες. Κάθε φορά που βρισκόμαστε πάνω σε ένα από αυτά, η δύναμη της βαρύτητας που μας ασκείται υπολογίζεται με βάση το συγκεκριμένο τρίγωνο και όχι τη γη, γεγονός που επιτρέπει (και επιβάλλει) τον συνδυασμό τους σε μία συστοιχία που θα μας οδηγήσει ως τον τελικό προορισμό. Όσο εύκολο ακούγεται όλο αυτό στη θεωρία, τόσο δύσκολο αποδεικνύεται στην πράξη καθώς μας καλεί να αντιληφθούμε το χώρο σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο από αυτό στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι. Σε αυτό προστίθεται και η χρήση των τριγώνων ως μέσο αντανάκλασης του φωτός αλλά σε αυτό το κομμάτι τα πράγματα είναι πιο τετριμμένα και η λύση συνήθως είναι προφανής έστω και στο περίπου.
Οι 16 συνολικά πίστες του παιχνιδιού είναι δομημένες με παρόμοιο τρόπο. Μικρές περιοχές διαχωρισμένες σε επίπεδα και με αρκετά κρυφά και εσωτερικά μέρη τα οποία μας καλούν να τα ανακαλύψουμε. Κάθε πίστα περιέχει διασκορπισμένα μία σειρά από αγαλματίδια τα οποία χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη αποτελείται σταθερά από τρεις αλεπούδες οι οποίες είναι και το κλειδί μας για την επόμενη πίστα. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να έχουμε μία αίσθηση για το που περίπου βρίσκονται καθώς υπάρχει πλήκτρο με την ανάλογη λειτουργία. Η δεύτερη κατηγορία δεν έχει σταθερό αριθμό αγαλμάτων ενώ κάποια από αυτά είναι πραγματικά πολύ καλά κρυμμένα. Ο παίκτης μπορεί να τα αγνοήσει πλήρως αλλά πέρα από το ότι η συλλογή τους ξεκλειδώνει ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με την ανάπτυξη του τίτλου, ταυτόχρονα αυξάνει σημαντικά και την πρόκληση που προσφέρεται. Ακόμα και χωρίς αυτά όμως η δυσκολία είναι αρκετά μεγάλη με σχεδόν όλες τις πίστες να έχουν από ένα με δύο σημεία που είναι ικανά να μας κάνουν να κολλήσουμε για αρκετή ώρα. Η παρατηρητικότητα και η καλή αντίληψη του χώρου όπως αυτός ορίζεται από τους κανόνες του παιχνιδιού είναι στοιχεία απαραίτητα για να προχωρήσουμε, δεν είναι όμως κάτι που μπορεί να κατανοηθεί και εφαρμοσθεί στην πράξη από όλους χωρίς κόπο.
Τα γραφικά άλλοτε μοιάζουν να έχουν επιρροές από το Borderlands και άλλοτε από το Minecraft χωρίς όμως να μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουν ξεκάθαρα με κάποιο. Το τελικό αποτέλεσμα αν και δεν είναι εντυπωσιακό, είναι σίγουρα ιδιαίτερο και ευχάριστο στο μάτι. Σε συνδυασμό και με τις όμορφα σχεδιασμένες περιοχές, κάνουν τον τίτλο να ξεχωρίζει για την αισθητική του. Θετικές εντυπώσεις αφήνει και η μουσική τίτλου με κομμάτια που ταιριάζουν απόλυτα στο ύφος του ενώ και ο αφηγητής όπως ήδη αναφέρθηκε έχει αξιοπρεπή παρουσία έστω και αν ο ρόλος που καλείται να παίξει είναι άχαρος.
Δυστυχώς τα πράγματα όμως δεν είναι το ίδιο καλά και για τον χειρισμό ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα. Η προοπτική πρώτου προσώπου μας δυσκολεύει ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που πρέπει να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε τρίγωνα με διαφορετικές κλίσεις και χρειάζεται ακρίβεια στις κινήσεις μας. Σε όλο αυτό δεν βοηθάει και η ίδια η φύση της διαδικασίας που είναι πρακτικά αδύνατο να αποδοθεί με άμεσο τρόπο, με τον παίκτη ορισμένες φορές να δυσκολεύεται ώστε να δημιουργήσει το τρίγωνο που θέλει. Τα συγκεκριμένα προβλήματα πάντως, καθώς και κάποια μικρότερα όπως ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρουμε κιβώτια αν και σίγουρα είναι ενοχλητικά, στον τελικό απολογισμό δεν είναι ικανά να αλλοιώσουν την συνολική εμπειρία του τίτλου.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται σε αυτό το σημείο είναι το κατά πόσο το TRI καταφέρνει να ξεχωρίσει μέσα στην πληθώρα των indie κυκλοφοριών. Η απάντηση είναι σίγουρα θετική έστω και αν δεν αποτελεί το παιχνίδι που θα θυμόμαστε και μετά από χρόνια. Έξυπνη ιδέα, ικανοποιητική υλοποίηση και μεγάλη διάρκεια είναι στοιχεία αρκετά για να τραβήξουν την προσοχή των gamers σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Από εκεί και πέρα έγκειται στις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός το κατά πόσο είναι διατεθειμένος να δαπανήσει τον χρόνο που απαιτεί ο τίτλος ο οποίος είναι μεγάλος τόσο σε μέγεθος όσο και σε δυσκολία. Βέβαια θα πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμα και ο πιο άπειρος παίκτης που ενδεχομένως τελικά να παρατήσει το παιχνίδι κάπου στη μέση θα έχει προλάβει να αποκομίσει αρκετές ευχάριστες στιγμές.
Εν ολίγοις ο τίτλος βρίσκεται σε μία ενδιάμεση κατηγορία που ναι μεν δεν περνάει απαρατήρητος αλλά δεν καταφέρνει να δώσει και το κάτι παραπάνω που θα τον κάνει να “λάμψει”. Ο τελικός βαθμός αναγκαστικά αποτελεί ένα μέσο όρο για τους λόγους που αναλύθηκαν στην προηγούμενη παράγραφο. Αν ανήκετε στους λάτρεις της κατηγορίας των puzzle games τότε το Tri θα είναι μία ευχάριστη ενασχόληση για εσάς και βάλτε ένα +5 στο τελικό σκορ. Αν πάλι δεν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία αφαιρέστε 5 και επενδύστε με δικό σας ρίσκο.
Pros
- Ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα
- Ιδιαίτερη οπτική αισθητική προσέγγιση
- Μουσική που ταιριάζει με το ύφος και την ατμόσφαιρα του τίτλου
- Ικανοποιητική πρόκληση…
Cons
- … που όμως θα απομακρύνει αρκετούς από τον τίτλο
- Προβλήματα στο χειρισμό
Εξαιρετικά καλογραμμένο ρηβιού Αδερφέ Κουιτίδη, εύγε 🙂
Από εκεί και πέρα, Θέε μου, σίγουρα δεν είναι το παιχνίδι για μένα!
Ωραίο review ρικι 🙂