REVIEWS

TRIALS RISING

"Ακόμα ένας αγώνας και θα το κλείσω"

Η αλήθεια είναι ότι άργησε. Κοιτώντας το ημερολόγιο, διαπιστώνει κανείς ότι πέρασαν, ούτε λίγο-ούτε πολύ, πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε το Trials να μας βασανίζει γλυκά και ακατάπαυστα. Βέβαια, σ’ εκείνο το review του Trials Fusion, έγραφα ότι θα ήταν καλό να αποφευχθεί ο κορεσμός, αν τελικά υιοθετούνταν η λογική των ετήσιων κυκλοφοριών, όμως δεν περίμενα η Ubisoft/Redlynx να πάρει τόσο σοβαρά τα γραφόμενά μου και να καθυστερήσει τόσο πολύ. Γιατί πέντε χρόνια χωρίς νέο Trials είναι πολλά και το σύνδρομο στέρησης είχε αρχίσει να εμφανίζει έντονα τα συμπτώματά του.

Η αναμονή όμως τελείωσε και το Trials Rising ήρθε για να επαναφέρει τη σειρά στο προσκήνιο και μάλιστα, το πράττει με το σωστό τρόπο. Γράφοντας “σωστό τρόπο”, εννοούμε ότι αφουγκράστηκε την κριτική που δέχθηκε το Trials Fusion, τόσο για τα αμφιλεγόμενα “χορευτικά” challenges και τους αχρείαστα “κρύους” speakers όσο και για το λίγο “meh” φουτουριστικό περιβάλλον και το προσγείωσε στην πραγματικότητα. Όσο μπορεί να χαρακτηριστεί “πραγματικότητα” αυτό που συμβαίνει στις οθόνες μας.

Σκηνές σαν και αυτές δεν παλιώνουν ποτέ.

Με άλλα λόγια, το Trials Rising μας μεταφέρει σε αληθινές τοποθεσίες ανά την υφήλιο, όπως ο Πύργος του Άιφελ και το Κολοσσαίο, με τις πίστες φυσικά να μην αναπαριστούν πιστά την πηγή έμπνευσης τους, αλλά να είναι ειδικά διαμορφωμένες για να εξυπηρετήσουν την τρέλα που το διακατέχει. Με περίσσεια χαρά, μπορούμε να… φωνάξουμε ότι η επιλογή αυτή είναι απόλυτα επιτυχημένη. Όταν προσπαθείτε με νύχια και με δόντια να ισορροπήσετε τον αναβάτη πάνω στη μοτοσυκλέτα σας, έχοντας ως φόντο το Σινικό Τείχος ή την ραδιενεργή περιοχή του Chernobyl, μόνο δέος μπορείτε να νοιώσετε, ακόμα και όταν σπάτε τα μούτρα σας για εκατοστή φορά στο ίδιο σημείο. Ακόμα και όταν ο αγώνας δεν διαδραματίζεται κοντά σε κάποιο γνωστό μνημείο, η φαντασία των ανθρώπων της Redlynx καλπάζει σε επίπεδα γκανιάν: κόντρες σε αεροπλάνο εν πτήσει (με κενά αέρος!), στο Hollywood μέσα σε CGI ταινίας, στο εκρηκτικό μείγμα του Κουβέιτ, ακόμα και σε ελληνικό μούστο θα πέσετε.

Δεν είμαστε σίγουροι αν φταίει το μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ του Rising και του Fusion, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι ο σχεδιασμός των πιστών είναι καλύτερος παρά ποτέ. Ιδίως αν είστε θιασώτες της σειράς, θα απολαύσετε το γεγονός ότι περιέχουν αρκετά μυστικά και περάσματα, που άπαξ και τα ανακαλύψετε, θα σας ανταμείψουν με έναν ακόμα καλύτερο χρόνο. Εννοείται ότι οι πίστες είναι κλιμακούμενης δυσκολίας, με τις πρώτες να είναι απόλυτα βατές για ένα εύκολο ασημένιο μετάλλιο, από την άλλη σε μερικές θα φτύσετε αίμα για να πάρετε το χρυσό σε καλό χρόνο – ο οποίος βέβαια μπορεί να σπάσει την αμέσως επόμενη στιγμή από κάποιο παίκτη που είναι συνδεδεμένος στους servers της Ubisoft και… φτου και απ’ την αρχή.

Λατρεμένες λούπες. Προσοχή στην προσγείωση.

Όμως, είτε στοχεύετε στον απόλυτο χρόνο (aka…πλατινένιο μετάλλιο – τι νομίζατε δεν θα υπήρχε;) είτε απλώς θέλετε να τερματίζετε την εκάστοτε πίστα με κέρδος ένα ποταπό μπρούτζινο, το Trials Rising θα σας καλύψει απόλυτα, τόσο με τις 100+ πίστες που περιέχει (χωρίς να συνυπολογίσουμε αυτές που μπορείτε να δημιουργήσετε οι ίδιοι ή να παίξετε εκείνες άλλων παικτών, από τον ενσωματωμένο Track Editor), όσο και με τα διάφορα Contracts που σας αναθέτουν οι σπόνσορες του παιχνιδιού.

Πρακτικά, τα Contracts είναι ορισμένου είδους challenges που “τρέχουν” παράλληλα με τον αγώνα, τύπου “εκτελέστε 5 backflips” ή “τερματίστε σε λιγότερο από ένα λεπτό”, στα οποία, όταν φτάσετε στην καρό σημαία και πληροίτε τις προϋποθέσεις, δίνουν επιπλέον πόντους στο συνολικό level του αναβάτη σας, καθώς και μερικά εικονικά χρήματα για να εξαργυρώσετε σε loot boxes, γεμάτα με αντικείμενα προοριζόμενα για τον αναβάτη και τη μηχανή σας, που όμως έχουν μόνο cosmetic χαρακτήρα. Εξυπακούεται ότι μπορείτε να αγοράσετε περισσότερα loot boxes με κανονικά χρήματα, αλλά μιας και η πάγια θέση μας είναι ενάντια σε αυτά, δεν θα σας το προτείναμε, εκτός και αν βιάζεστε υπερβολικά να αποκτήσετε την “Karate Kid” στάση του αναβάτη στις loading screens. Διαλέγετε και παίρνετε.

Ως και μπασκετάκι έχει μπαξές.

Μια βασική διαφορά του Trials Rising και των δύο προηγούμενων επεισοδίων είναι ότι η πρόοδος σας δένεται με το level που βρίσκεστε και ουχί με τα μετάλλια που έχετε αποκτήσει. Αφενός αυτό σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητο να κερδίζετε συνεχώς το χρυσό μετάλλιο για να προχωρήσετε (αν και όλοι γνωρίζουμε ότι αν δεν πάρεις τουλάχιστον το χρυσό, δεν κατέχεις τη πίστα) αφετέρου σε προχωρημένα επίπεδα, προκειμένου να ξεκλειδωθεί η επόμενη φουρνιά πιστών, οι απαιτήσεις παρουσιάζονται αυξημένες, με συνέπεια να οδηγούμαστε σε grinding καταστάσεις.

Ομολογουμένως, το εν λόγω grinding δεν είναι τόσο “ενοχλητικό” (πλην όμως υπαρκτό), καθώς συχνά-πυκνά θα δοκιμάζετε να τρέξετε ξανά σε παλαιότερες πίστες (είτε γιατί ξεκλειδώσατε νέα μηχανή είτε γιατί θέλετε να κάνετε έναν καλύτερο χρόνο), ενώ το παιχνίδι συμπεριλαμβάνει κάποια έξτρα Skill games, όπως ένα τύπου μπάσκετ (!), στην περίπτωση που θέλετε να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό. Φευ, ακόμα και το Tutorial Mode είναι ένα μεγάλο challenge, αφού για να κατορθώσετε να αξιολογηθείτε με Α+ από τον εκπαιδευτή FatShady, πρέπει να είστε καλοί. Πραγματικά καλοί. Απλώς θα ήταν καλό να προσφέρονταν περισσότεροι πόντοι κάθε φορά που κερδίζουμε ένα καλύτερο μετάλλιο από το μέχρι πρότινος ρεκόρ μας, αλλά προφανώς ο στόχος της Redlynx ήταν οι παίκτες να δώσουν περισσότερο βάρος στα Contracts και λιγότερο στο στυγνό κυνήγι των μεταλλίων.

Αγώνας σε κινούμενη αμαξοστοιχία. Τα μάτια σας δεκατέσσερα!

Παρ’ όλο που το single-player είναι τόσο γεμάτο, η Redlynx δεν άφησε παραπονεμένους και εκείνους που τους αρέσει η πρόκληση ενάντια σε ανθρώπινους παίκτες. Προς το παρόν υφίστανται δύο multiplayer modes, ένα διαδικτυακό ενάντια σε οκτώ παίκτες, το οποίο στις δοκιμές μας λειτούργησε χωρίς αξιοσημείωτα προβλήματα και ένα τοπικό μέχρι τέσσερις, ενώ το Private Multiplayer mode αναμένεται να ανοίξει αργότερα. Το πιο αστείο στοιχείο του multiplayer είναι η επιλογή της μηχανής Tandem για τους αγώνες σας, η οποία απαιτεί δύο αναβάτες. Συνεπώς εσείς και ένας φίλος σας οφείλετε να συνεννοηθείτε και να συγχρονιστείτε σωστά στη διαχείριση του κέντρου βάρους, κάτι το οποίο είναι ένα challenge από μόνο του. Θα έπρεπε να δίνεται achievement σε όσους τα καταφέρουν να μην πλακωθούν στα δέκα πρώτα λεπτά.

Περνώντας στο οπτικό κομμάτι του Trials Rising, ο ορθότερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να αποδοθεί είναι λειτουργικός. Οι πίστες διακατέχονται από μια έντονη κινητικότητα και ζωντάνια, ενώ οι σωστές επιλογές χρωμάτων βοηθούν τον παίκτη να αντιληφθεί τι βρίσκεται μπροστά του ανά πάσα στιγμή. Σε συνδυασμό με τις μεγάλες ταχύτητες που αναπτύσσονται και την εντυπωσιακή αίσθηση του βάθους και του ύψους, κατορθώνουν να είναι πολύ όμορφες με το τρόπο τους, παρ’ όλο που δεν πρόκειται ποτέ να αφήσουν κάποιον με ανοικτό το στόμα – δεν είναι αυτός ο σκοπός τους άλλωστε. Από την άλλη πλευρά, ο ήχος προσφέρει μια σεβαστή ποσότητα από εύστοχα licensed tracks (με ονόματα όπως Motorhead, Trivium και Stone Temple Pilots) που παίζουν χωρίς σταματημό και φυσικά τα ανάλογα ηχητικά εφφέ που γνωρίζουμε από τη σειρά.

Δεν λείπουν και τσαχπινιές τύπου μετάβαση από 3D σε 2D και τούμπαλιν.

Συνοψίζοντας, αν σας άρεσαν τα προηγούμενα Trials, έχετε ήδη αποκτήσει το Trials Rising, δε χωρεί συζήτηση περί αυτού. Αν δεν είχατε ποτέ την τύχη να παίξετε κάποιο από τα Trials Evolution και Trials Fusion, το Rising αποτελεί μια πάρα πολύ καλή περίπτωση για να ξεκινήσετε. Φροντίστε όμως να έχετε εύκαιρο ένα καλό gamepad με αναλογικούς μοχλούς και τεράστια αποθέματα υπομονής. Θα τα χρειαστείτε.

Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για τη παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 90%

90%

Oui

Ένας εθιστικότατος τίτλος που διατηρεί ανέπαφη την παράδοση της σειράς και εγγυάται πολλές ώρες ενασχόλησης.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

5 Comments

  1. Τρομερά ευχάριστη σειρά, ακόμα και ένας πανάμπαλος στο είδος γιωτάς σαν και του λόγου μου, μπορεί να χαρεί κουτσοβγάζοντας ασημένια μεταλιάκια με νύχια και με δόντια. Έπαιξε έξυπνα και η Ubisoft, αποφεύγοντας τον κορεσμό της σειράς.

    1. Έλα στην αγκαλιά μου ρε Σόδα.

      Δεν γίνεται να είναι όλοι υψηλοί εστέτ του Λάιφ Ιζ Στρέηντζ, να παίζουν με πάκο χαρτομάντιλα και αντικαταθλιπτικά στο πλάι. Κάνουμε παραχωρήσεις και για τα ανώριμα μειράκια εκεί έξω…

      ;Megatrollface;

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL