Όσο και αν επιζητούμε την καινοτομία σε κάθε νέο παιχνίδι που κυκλοφορεί, μερικές φορές είναι καλύτερα να μη ξεφεύγεις πολύ από την αρχική συνταγή. Η προσπάθεια της Frozenbyte να μεταφέρει το πολυαγαπημένο Trine στις τρεις διαστάσεις δεν στέφθηκε με επιτυχία, με το Trine 3: Artifacts of Power να στέκεται στο χαμηλότερο βάθρο της σειράς, όντας ημιτελές και με αρκετά τεχνικά προβλήματα που δε λύθηκαν ποτέ. Εξαιτίας του μάλιστα, ολόκληρη η σειρά Trine τέθηκε υπό κρίση, με την ιδέα της ύπαρξης ενός ακόμη sequel να ξεθωριάζει σημαντικά. Εν τέλει, με τα ανάλογα μερεμέτια (publisher γαρ) το ξεθώριασμα έγινε ξανά χρώμα και τέσσερα χρόνια μετά, η Frozenbyte επιστρέφει σε γνώριμα μονοπάτια, δημιουργώντας ένα παιχνίδι που θα αγαπήσουν οι θιασώτες της σειράς και όχι μόνο.
Το Trine 4 λοιπόν επιστρέφει στις 2,5D διαστάσεις και ουσιαστικά αγνοεί παντελώς το Trine 3, τόσο σε θέματα μηχανισμών όσο και σεναρίου. Φυσικά, το σενάριο δεν ήταν ποτέ το φόρτε των Trine, καθώς αποτελούσε μόνο μια δικαιολογία για την πλέξη πολύπλοκων puzzles, εντούτοις το Trine 4 διηγείται μια εντελώς καινούρια ιστορία. Κάπου μέσα στη σχολή μαγείας Astral Academy, ο πειραματισμός του νεαρού πρίγκιπα Selius με τη μαύρη μαγεία δεν είχε καλό αποτέλεσμα. Συνέπεια της περιέργειας του, εκτός του γνωστού ρητού με τα πίτουρα και τις κότες, είναι οι συχνοί εφιάλτες του να ζωντανεύουν και να δημιουργούν πολλά προβλήματα στη μέχρι πρότινος ήσυχη και ειρηνική χώρα.
Πάνω στην τρομάρα του, ο Selius εξαφανίζεται από τη σχολή της μαγείας, με συνέπεια να ανατεθεί στην παλιοπαρέα των Amadeus The Wizard, Pontius The Knight και Zoya The Thief να ενώσουν ξανά τις δυνάμεις τους και να φέρουν πίσω τον πρίγκιπα σηκωτό. Προφανώς, η αποστολή αποδεικνύεται δυσκολότερη απ’ ότι ακούγεται, με το κυνήγι να κρατά περισσότερο από κάθε άλλο Trine της σειράς (υπολογίστε μεταξύ 10 με 12 ώρες για ένα απλό playthrough) και την ανάγκη συνεργασίας των τριών ηρώων μεγαλύτερη από ποτέ. Θα στεφθεί η αποστολή με επιτυχία; Αν βάλετε το μυαλό σας να δουλέψει, σίγουρα.
Έχοντας κατά νου τις γνωστές δυνάμεις των ηρώων που γνωρίζουμε εδώ και δέκα χρόνια περίπου, αφότου κυκλοφόρησε το πρώτο παιχνίδι της σειράς, καλείστε να λύσετε κυριολεκτικά δεκάδες puzzles, τα οποία ως βασικό στόχο έχουν απλώς να περάσετε στην επόμενη οθόνη. Ως συνήθως, ο Amadeus είναι από τους χρησιμότερους χαρακτήρες, έχοντας τη δυνατότητα να πλάθει γεωμετρικά σχήματα/πλατφόρμες από το πουθενά (κύβους, σφαίρες, σανίδες), η Zoya διαθέτει μια πληθώρα πολύτιμων εργαλείων στο παλμαρέ της (grappling hook απλής μορφής αλλά και “fairy” που εξυψώνει αντικείμενα, τόξο με δυνατότητα ρίψης φλεγόμενων ή παγωμένων βέλων), ενώ ο Pontius είναι ο ιδανικός τύπος για όταν τα πράγματα χρειάζονται ένα «βαρύ» χεράκι βοηθείας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τεράστια δύναμή του ή η ασπίδα του δεν είναι εξίσου σημαντικά στην επίλυση των γρίφων.
Όλοι οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι βασισμένοι πάνω στο συνδυασμό των δυνάμεων των τριών χαρακτήρων με το περιβάλλον και τα αντικείμενά του, πολλές φορές με τη λύση να υφίσταται με παραπάνω από έναν τρόπους. Δεν υπάρχει κανένα σοβαρό παράπονο από την ποικιλία και την ευρηματικότητα των γρίφων, καθώς οι άνθρωποι της Frozenbyte έχουν σχεδιάσει το κάθε level του παιχνιδιού με τη δικό του «προσωπικό» ύφος, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι οι μηχανισμοί του δεν επαναλαμβάνονται συχνότερα από το κανονικό, παρ’ όλο που στην ουσία δε διαφέρουν και πάρα πολύ. Γρίφοι που σχετίζονται με περιστρεφόμενους τροχούς, πελώρια χάσματα χωρίς εμφανή τρόπο προσπέλασης, μαγνητικά πεδία, ηλεκτροφόρα σύρματα, η λίστα είναι μακρά και ένας από τους λόγους που το Trine 4 κρατά τον παίκτη σε εγρήγορση, ώσπου να δει τι του επιφυλάσσει στη συνέχεια.
Άλλωστε, με τη σειρά τους, οι δυνάμεις των ηρώων εμπλουτίζονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, επιτρέποντας, για παράδειγμα, στον Amadeus να δημιουργεί δύο και τρία αντικείμενα ταυτόχρονα ή στον Pontius να αφήνει φανταστικά ίχνη της ασπίδας του. Οι εν λόγω επιπλέον δυνάμεις παρέχονται αυτόματα από το παιχνίδι και ουχί μέσω της συλλογής των γνωστών σταγόνων, οι οποίες συνεχίζουν να υφίστανται, αλλά προσφέρονται μονάχα για το ξεκλείδωμα λιγότερο απαραίτητων δυνάμεων, που αφορούν κυρίως το κομμάτι των μαχών.
Βέβαια, με τόσα εργαλεία στη διάθεση του παίκτη, δεν είναι λίγες οι φορές που το παιχνίδι πέφτει «θύμα» της ίδιας της ελευθερίας του. Με λίγο καλά αντανακλαστικά και πολλή φαντασία, μπορεί κάποιος να προσπεράσει γρίφους που θα απαιτούσαν περισσότερη φαιά ουσία από λύσεις τύπου «ας φτιάξω μία πλατφόρμα στο αέρα και πριν πέσει, να πηδήξω πάνω της και μετά απέναντι». Αυτό όμως συμπεριλαμβάνεται στις «ομορφιές» του παιχνιδιού, καθώς στην τελική επιβραβεύει την οξυδέρκεια του παίκτη, οπότε δεν το θεωρούμε και τόσο μειονέκτημα.
Ως μειονέκτημα όμως, θα τοποθετούσαμε τις μάχες και ολόκληρο το combat σύστημα του παιχνιδιού. Η αλήθεια είναι οι μάχες δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο των Trine, όμως εδώ συναντώνται αρκετά τακτικά και είναι το, λιγότερο, ανέμπνευστες. Αρκεί να πάρετε τον Pontius και να σπαμάρετε το attack, χτυπώντας τους ίδιους και στους ίδιους εχθρούς, ενώ τις λίγες φορές που θα χρειαστεί να παίξετε με κάποιον άλλο (αν π.χ. ο Pontius πέσει), τα προβλήματα γίνονται πιο έντονα, με τις περισσότερες δυνάμεις τους να είναι πρακτικά άχρηστες ή πιο σωστά, όχι τόσο αποτελεσματικές όσο το σπαθί του Pontius. Ευτυχώς, οι μάχες δε διαρκούν πολύ και είναι εύκολες, δεν παύουν όμως να αποτελούν ένα αχρείαστο διάλειμμα από το puzzle-solving. Σίγουρα, αν αποφασιστεί να κυκλοφορήσει Trine 5, θα πρέπει να γίνει πλήρης αναθεώρηση του συστήματος μάχης. Κάπως καλύτερα παρουσιάζονται τα πράγματα στα boss-fights, καθώς εκεί ουσιαστικά απαιτείται χρήση των μοναδικών δυνάμεων των χαρακτήρων για να ηττηθούν, εντούτοις δεν αποτελούν τίποτε το αξιομνημόνευτο, πλην ίσως μίας που προσωπικά με έκανε να σπάω το κεφάλι μου και να ξοδέψω μιάμιση ώρα μέχρι να ανακαλύψω τη λύση.
Βέβαια, η μεγαλύτερη πλάκα παρουσιάζεται στο co-op mode, όπου το Trine 4 πραγματικά λάμπει εκεί – ακόμα και οι μάχες γίνονται πιο υποφερτές. Υποστηρίζεται συνεργατικό παιχνίδι έως τεσσάρων ατόμων, είτε τοπικά είτε online (εννοείται), με το unlimited mode να δημιουργεί το απόλυτο χάος, επιτρέποντας σε όλους τους παίκτες να έχουν ταυτόχρονα όποιον χαρακτήρα επιθυμούν. Σκεφθείτε τι μπορούν να κάνουν τέσσερις Amadeus μαζί και έχετε πιάσει το νόημα. Από την άλλη, για όποιον δεν του αρέσει να σπάει εντελώς τους μηχανισμούς του παιχνιδιού, υπάρχει το classic mode όπου ο κάθε παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο κάθε ήρωα ξεχωριστά. Αξίζει να σημειωθεί ότι παίζοντας στο multiplayer mode, πολλά puzzles προσαρμόζονται στον αριθμό των διαθέσιμων παικτών, οπότε αν κάποιος έχει παίξει και ολοκληρώσει το Trine 4 σε solo mode, έχει έναν παραπάνω λόγο να το δει όλο από την αρχή, πέρα από το να συλλέξει τυχόν collectibles που του ξέφυγαν στο αρχικό playthrough.
Περνώντας στον τεχνικό τομέα, χωρίς δισταγμό, το Trine 4 συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αρτιότερα 2,5D παιχνίδια που έχουμε παίξει ποτέ. Αυτή τη φορά, οι καλλιτέχνες της Frozenbyte ξεπέρασαν τον εαυτό τους, δημιουργώντας μοναδικής, παραμυθένιας ομορφιάς κόσμους, με απίστευτους κρυστάλλινους χρωματισμούς και εξαιρετικής ποιότητας animation, το οπτικό αποτέλεσμα του Trine 4 είναι ένα αριστούργημα που συγκρίνεται μόνο με εκείνο του Ori and the Blind Forest. Τα πομπώδη ορχηστρικά θέματα συνοδεύουν ικανοποιητικά τη δράση, αν και κάποιες φορές γίνονται λίγο εκνευριστικά αν έχετε κολλήσει για ώρα σε κάποιον γρίφο, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό θα συνέβαινε με οποιοδήποτε μουσικό θέμα.
Λένε ότι αν κάτι δεν είναι χαλασμένο, μην το φτιάχνεις και το Trine 4 αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα του εν λόγω ρητού. Το Trine 4 σβήνει μονοκονδυλιά το στραβοπάτημα/πείραμα του Trine 3 και συνθέτει ένα παιχνίδι που θα φιλοξενείται άνετα στα top indie games της χρονιάς.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 85%
85%
Magical
If it ain't broken, don't fix it. Το Trine 4 επιστρέφει θριαμβευτικά στις διαστάσεις που το έκαναν διάσημο.
Ο Μίλτος είναι disconnected 🙂