WATCH_DOGS
Don’t believe the hype. Αυτή η έκφραση ταιριάζει γάντι στο νέο και υπέρμετρα φιλόδοξο τίτλο της Ubisoft. Μετά το χαμό που προκάλεσε εκείνο το πολυπόθητο video στην Ε3 του 2012, η Ubisoft τροφοδοτούσε τακτικά το κοινό με σαρωτικά κύματα γεμάτα από πληροφορίες, trailers και υποσχέσεις για ένα «next-gen» παιχνίδι άνευ προηγουμένου, γεγονός που διόγκωσε σε δυσθεώρητα ύψη τη προσμονή αλλά και τις προσδοκίες του κόσμου. Η ανακοίνωση της αναβολής κυκλοφορίας του παιχνιδιού για αρκετούς μήνες (αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2013), προκάλεσε έντονη δυσφορία και καχυποψία απέναντι στη Ubisoft, με το hype που χτιζόταν μελετημένα τόσους και τόσους μήνες, να κινδυνεύει να γκρεμιστεί συθέμελα. Πλέον, σημαντικό μερίδιο του κοινού πίστευε ότι το Watch_Dogs δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια φούσκα που θα έσκαγε εκκωφαντικά στα μούτρα των ιθυνόντων της Ubisoft, εικασία που ενισχύθηκε σημαντικά μετά τα πιο πρόσφατα gameplay trailers του παιχνιδιού, τα οποία έδειχναν ένα τίτλο σαφώς διαφορετικό (προς το χειρότερο) από το πρώτο video της Ε3.
Σήμερα που φθάσαμε επιτέλους στην κυκλοφορία του Watch_Dogs, ποια είναι αλήθεια; Εξαρτάται από τι περιμένατε από το παιχνίδι. Αν όντως πιστέψατε το hype της Ubisoft γύρω από αυτό, τότε θα απογοητευτείτε. Οικτρά. Αν όλο αυτό το διάστημα διατηρήσατε μια ψύχραιμη στάση, τότε συνεχίστε την ανάγνωση, γιατί το Watch_Dogs σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό παιχνίδι, αλλά διαθέτει σχεδόν όλα τα υπέρ και τα κατά των open-world παιχνιδιών.
Το Watch_Dogs μας μεταφέρει στο Σικάγο του κοντινού μέλλοντος, όπου παίρνουμε το ρόλο ενός δαιμόνιου χάκερ ονόματι Aiden Pearce. Οι γνώσεις του πάνω στο hacking είναι τόσο εκτεταμένες, που του επιτρέπουν να διαχειρίζεται σχεδόν κάθε ηλεκτρονικό σύστημα που υφίσταται στη πόλη, μέσω του smartphone του. Ο λόγος που το κατόρθωσε αυτό είναι ότι στη πόλη του Σικάγο, κάθε είδους αντικείμενο, συσκευή ή υπηρεσία που ενσωματώνει κάποιο ηλεκτρονικό σύστημα, χρησιμοποιεί το λειτουργικό ctOS: από τα φανάρια, τις πινακίδες, τα τρένα και τις γέφυρες έως την υπηρεσία διαφύλαξης των προσωπικών δεδομένων του κάθε κατοίκου της πόλης. Ιδιαίτερα το τελευταίο αποτελεί μιας πρώτης τάξεως «τυράκι» για κάθε λογής εγκληματία (από κοινό χάκερ μέχρι υψηλά ιστάμενο πολιτικό), καθώς στο όνομα της ασφάλειας της προσωπικής ζωής του ατόμου, το ctOS έχει φακελωμένο τα πάντα. Από την ηλικία του κάθε κατοίκου και το ετήσιο εισόδημά του μέχρι το αν παρακολουθεί πορνό ή πάσχει από κάποια ασθένεια. Ακούγεται τρομακτικό, αλλά δε νομίζω ότι απέχουμε και πάρα πολύ από μια τέτοια κοινωνία.
Το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται από τη στιγμή που η ανιψιά του Aiden σκοτώνεται σε μια ενέδρα που του έστησαν άγνωστοι, συνέπεια των συνεχών παράνομων δραστηριοτήτων του (όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες), γεγονός που του προκάλεσε φρικτές τύψεις, ώστε να αποφασίσει να ανακαλύψει τους ενόχους μόνος του. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, καθώς κατά τη διάρκεια της αναζήτησης του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια πλεκτάνη, στην οποία εμπλέκονται άνθρωποι σε πολύ υψηλές θέσεις. Ο Aiden όμως προτίθεται να φτάσει μέχρι την άκρη του νήματος, με οποιοδήποτε κόστος…
Σε γενικές γραμμές, αν και η ιστορία δεν είναι κακή, κυμαίνεται σε ανεκτά και μάλλον προβλέψιμα επίπεδα, ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημα της είναι ότι αργεί χαρακτηριστικά να μπει στο «ψητό» και να θέσει σε κίνηση τα γρανάζια της περιέργειας του παίκτη. Ως εκ τούτου, η κεντρική campaign του παιχνιδιού είναι αρκετά χορταστική, μακροσκελής (πάνω από 15 ώρες), απλά θα ήταν καλό το όποιο ενδιαφέρον σχηματίζεται για τους χαρακτήρες του παιχνιδιού να ξεκινούσε νωρίτερα από τις 5-6 ώρες gameplay. Σε αυτό βέβαια οφείλεται και το άνισο γράψιμο των διαλόγων και οι ελάχιστες πραγματικά αξιομνημόνευτες ατάκες (μόνο ο Jordi είναι άξιος λόγου), ενώ ο πρωταγωνιστής Aiden Pearce προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στο παίκτη. Από τη μία το βασικό του κίνητρο είναι να βρει τους έμμεσα δολοφόνους της ανιψιάς του, ενώ από την άλλη δεν έχει κανένα πρόβλημα να σκοτώσει όποιον του σταθεί εμπόδιο. Ενας μάλλον ανισόρροπος χαρακτήρας που δυσκολεύεται να δεθεί κάποιος μαζί του γιατί ακριβώς ο καπνός που φουμάρει είναι ολίγον τι…ανακατεμένος με διαφόρων ειδών ουσίες.
Φευ, αρκετά με την ιστορία, ας περάσουμε στο κινητήριο μοχλό του παιχνιδιού που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το smartphone του ήρωα. Με αυτό το μαγικό μαραφέτι (το οποίο είναι επαναφορτιζόμενο), τη προσοχή σας στραμμένη στο στόχο που επιθυμείτε και το πάτημα ενός κουμπιού από το πληκτρολόγιο σας (ή από το gamepad) μπορείτε να κάνετε διάφορα ενδιαφέροντα και πολύ διασκεδαστικά πράγματα. Από τον έλεγχο καμερών παρακολουθήσης και την αλλαγή των φωτεινών σηματοδοτών στους δρόμους, μέχρι πιο «cool» πράγματα όπως την ανύψωση γεφυρών, έκρηξης αγωγών φυσικού αερίου, προσωρινή διακοπή επικοινωνιών… ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αν μάλιστα ξεμείνετε από χρήματα ή έχετε όρεξη για κουτσομπολιό, το smartphone του Aiden διατίθεται να κλέψει χρήματα ή να υποκλέψει συνομιλίες από τους διερχόμενους, επειδή…απλά μπορεί.
Εχοντας ως θεμέλιο τις έξυπνες hacking δυνατότητες του Aiden, το Watch_Dogs βασίζει εκεί το σχεδιασμό και την εκτέλεση των αποστολών που αναλαμβάνετε, τις οποίες συχνά φροντίζει να συνοδέψει μαζί με driving, stealth ή/και third-person shooting μηχανισμούς. Το οδηγικό μοντέλο του Watch_Dogs δεν πατάει καθόλου στα μονοπάτια του ρεαλισμού, αντίθετα τείνει ιδιαίτερα προς το arcade και η αλήθεια είναι ότι, στην αρχή τουλάχιστον, θα ζοριστείτε να συνηθίσετε το χειρισμό των οχημάτων (αυτοκίνητα κάθε μεγέθους και μοτοσυκλέτες), ιδίως αν παίζετε αποκλειστικά με το πληκτρολόγιο. Στη πράξη όμως, λειτουργεί και σε συνδυασμό με τις… “hackικανότητες” του Aiden, οι καταδιώξεις (είτε σαν θύτης είτε σαν θύμα) γίνονται αρκετά εντυπωσιακές. Μια παρατήρηση στο σημείο αυτό: αφενός το γεγονός ότι μπορείτε να καταστρέψετε σχεδόν κάθε όχημα με το πάτημα ενός κουμπιού τη κατάλληλη στιγμή (π.χ. εκρηγνύοντας έναν αγωγό αερίου) οδηγεί στη διόλου λανθασμένη άποψη ότι το hacking κατά τη διάρκεια της οδήγησης είναι ένα κρυμμένο «win-button», αφετέρου τα κυνηγητά τόσο με την πεισματάρικες αστυνομικές δυνάμεις όσο και με τους κάθε λογής περίεργους τύπους γίνονται λιγότερο κουραστικά και χρονοβόρα σε σχέση με άλλους τίτλους της κατηγορίας του.
Αυτά όσον αφορά την ύπαρξή σας μέσα σε κάποιο όχημα. Οταν βρίσκεστε επί ποδός, τα πράγματα διαφέρουν. Ως επί το πλείστον, η κύρια τακτική που ακολουθείτε είναι να καλύπτετε το τομάρι σας πίσω από κάποια κρυψώνα και με τη βοήθεια του κινητού σας, να προκαλείτε το πανικό στους παρευρισκόμενους που έχουν εχθρικές διαθέσεις προς το άτομό σας. Ενα μικρό hack στη κάμερα σας βοηθάει να έχετε μια καλύτερη άποψη του περιβάλλοντος και από εκεί και πέρα είναι στο χέρι σας πως θα κινηθείτε: μπορείτε να προκαλέσετε ανάφλεξη σε κάποιο επικίνδυνο υλικό, να τραβήξετε τη προσοχή ενός αφηρημένου φρουρού κουδουνίζοντας κάποιο κινητό, να μετακινήσετε γερανούς και γενικότερα να στήσετε όσο το δυνατόν περισσότερες παγίδες έως ότου χρειαστεί να μεταβείτε στο σημείο που σας υποδηλώνει η εκάστοτε αποστολή. Η τακτική αυτή είναι ιδιαίτερα συνηθισμένη καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, η οποία, αν και συχνά διασκεδαστική, επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, ενώ η υποτιθέμενη ελευθερία που υπόσχεται το παιχνίδι είναι μάλλον ψευδαίσθηση: οι φρουροί και οι περιβαλλοντικές παγίδες είναι στρατηγικά τοποθετημένοι για να διευκολύνουν το έργο σας, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που ο τρόπος που πρέπει να κινηθείτε (π.χ. μέσω συνεχούς hacking των καμερών) είναι προκαθορισμένος. Οσον αφορά την αντίληψη των φρουρών, θυμίζουν κάπως την αντίστοιχη των Assassin’s Creed: κάνουν συχνά τα στραβά μάτια, έχουν προβλήματα ακοής, αλλά σε καμία περίπτωση δε πρέπει να τους υποτιμήσετε, καθώς είναι πολύ επικίνδυνοι σε στάση μάχης.
Στη περίπτωση λοιπόν που χρειαστεί να πολεμήσετε, το third-person shooting δουλεύει πολύ καλά. Χρησιμοποιεί το cover σύστημα που εφαρμόστηκε με επιτυχία στο Splinter Cell: Blacklist και ο Aiden διαθέτει μια ικανοποιητική ποικιλία από όπλα και εκρηκτικά (pistols, shotguns, assault rifles, sniper rifles, frag grenades, mines – όλα χωράνε στο σακάκι του) για να εξοντώσει ολόκληρες λεγεώνες από φρουρούς. Βασική προϋπόθεση είναι ο Aiden να μην δέχεται πολλές σφαίρες, καθώς δεν είναι ιδιαίτερα ανθεκτικός και η έλλειψη σχετικών upgrades όσον αφορά την υγεία του και η απουσία armor (όπως π.χ. στα GTA), στοχεύουν στην αποφυγή της shooting οδού για την επίλυση των προβλημάτων σας. Πρακτικά είναι πάντα προτιμότερο να ακολουθείτε τη hacking ή τη stealth οδό, αλλά η αλήθεια είναι ότι με λίγη προσοχή, σταθερό χέρι και μπόλικο bullet time (focus το βαφτίζει το παιχνίδι), το «σκοτώνω-όποιον-βλέπω» μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό.
Ως open-world που σέβεται τον εαυτό του, το Watch_Dogs δεν περιορίζεται στη κεντρική campaign, αλλά γεμίζει το χάρτη με δευτερεύουσες αποστολές. Οσο λοιπόν προοδεύετε στο παιχνίδι, ανοίγουν ολοένα και περισσότερες προκλήσεις για να τις φέρετε εις πέρας, που συνήθως έχουν να κάνουν με την πρόληψη ή τη καταστολή κάποιου εγκλήματος. Το Watch_Dogs σε αυτό το τομέα είναι η χαρά του ψυχαναγκαστικού gamer, καθώς υφίστανται δεκάδες αποστολές που έχουν να κάνουν από απλά εγκλήματα του δρόμου και…grand theft autos μέχρι εξάρθρωση συμμοριών και κυκλωμάτων σωματεμπορίας. Οπως συνηθίζεται στα παιχνίδια του είδους, οι δευτερεύουσες αποστολές δεν φημίζονται για τη ποικιλία στο στήσιμο τους και το Watch_Dogs δεν αποτελεί εξαίρεση: δυστυχώς, η δομή των side missions είναι κάθε φορά η ίδια, κάνοντας τη διαδικασία ολοκλήρωσης τους συχνά βαρετή.
Η μανία του Aiden να παίζει το ρόλο του «προστάτη» του κόσμου έχει αντίκτυπο στη φήμη του, η οποία όσο περισσότερο αυξημένη είναι τόσο λιγότερο πιθανό είναι να καλέσει κάποιος πολίτης την αστυνομία σε κάποια παράνομη πράξη σας (pro tip: μη δώσετε και τόση σημασία στη reputation bar), ενώ κάθε επιτυχημένη αποστολή (συμπεριλαμβάνονται αυτές της campaign, αλλά και πιο απλές πράξεις όπως π.χ. να ξεφύγετε από μια καταδίωξη) προικίζουν τον ήρωα με experience και skill points για την αναπόφευκτη ανάθεσή τους στο ανάλογο skill tree. Μερικά skills είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και χρήσιμα, όπως για παράδειγμα αυτά του crafting όπου, αν διαθέτετε τα ανάλογα υλικά, μπορείτε να κατασκευάσετε «on-the-fly» βόμβες, συσκευές blackout κλπ.
Πέρα από τις δευτερεύουσες αποστολές, το παιχνίδι είναι γεμάτο με mini-games που πιθανότατα θα σας απασχολήσουν σαν endgame περιεχόμενο: πόκερ, σκακιστικοί γρίφοι, drinking games, καθώς και κάποια άλλα, λίγο «ταξιδιάρικα» παιχνίδια, είναι μερικά από αυτά. Αν δε χορτάσατε ακόμα και θέλετε να ξεκλειδώσετε όλα τα «events» σε ένα κομμάτι του χάρτη, τότε θα πρέπει να χακέψετε κάποιες ctOS κεραίες, λύνοντας παράλληλα ορισμένους εύκολους περιβαλλοντικούς γρίφους για να φθάσετε ως εκεί – ένας γνωστός μηχανισμός που η Ubisoft εφαρμόζει κατά κόρον στα Assassin’s Creed (δοκιμάστηκε και στο Far Cry 3), αυτή τη φορά όμως χωρίς πρωταγωνιστή με υπερφυσικές ικανότητες αναρρίχησης.
Μέσα σε όλα αυτά, το Watch_Dogs περιλαμβάνει και multiplayer mode, το οποίο είναι πλήρως και ομαλά εναρμονισμένο με το κανονικό παιχνίδι. Ανα πάσα στιγμή μπορείτε να δεχθείτε κάποια online πρόκληση από κάποιο παίκτη είτε σε κόντρα αυτοκινήτων ή κάποιας άλλης δραστηριότητας είτε σε μία 1 vs 1 σύγκρουση «χακεράδων», όπου ο ένας προσπαθεί να «κατεβάσει» στο κινητό του τα δεδομένα του άλλου. Η κατάληξη μιας τέτοιας αψιμαχίας μόνο πανικό θα μπορούσε να προκαλέσει στη πόλη του Σικάγο και το Watch_Dogs τα καταφέρνει αρκετά καλά στο τομέα αυτό, αρκεί φυσικά να μην υποστείτε κανένα disconnect από τη χρήση του όχι και τόσο σταθερού Uplay…
Με κίνδυνο να έχω γράψει το μεγαλύτερο review στη θητεία μου στο Ragequit, περνάμε στο τεχνικό τομέα του Watch_Dogs, όπου έγινε και ο μεγαλύτερος ντόρος με το λεγόμενο «downgrade» που υπέστη. Οπτικά το παιχνίδι είναι άρτιο για open-world τίτλο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να σας πείσει να αναβαθμίσετε τον υπολογιστή σας γι’ αυτό, ακόμα και στις Ultra ρυθμίσεις. Το Σικάγο δεν αποτελεί τη πιο όμορφη πόλη που έχετε δει σε παιχνίδι του είδους, προσωπικά μου φάνηκε μάλλον τυπικά σχεδιασμένη χωρίς ιδιαίτερη φαντασία ή κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο, τουλάχιστον σφύζει από ζωή και περνάει χαρακτηριστικά εύκολα την αίσθηση της “ζωντανής πόλης”. Πάντως το Σικάγο φαίνεται αρκετά πιο εντυπωσιακό τις νυχτερινές ώρες συγκριτικά με τις πρωινές, όπου η επιλογή χρωμάτων είναι κάπως ξεθωριασμένη, ενώ καλή δουλειά έχει γίνει από τους καλλιτέχνες της Ubisoft στους χαρακτήρες που πλαισιώνουν το παιχνίδι, τόσο στους πρωταγωνιστικούς όσο και στους κομπάρσους «κοινούς θνητούς». Σχετικά με τον τομέα του ήχου, τα voice-over είναι αναμενόμενα υψηλών προδιαγραφών, όπως και τα ηχητικά εφφέ, αλλά το soundtrack ακούγεται εντελώς διεκπεραιωτικό, χωρίς κάποιο αξιόλογο κομμάτι να μένει στο μυαλό.
Οσον αφορά την απόδοση του παιχνιδιού, στο σύστημα δοκιμής δεν έπεσε κάτω από τα 40 fps στις High ρυθμίσεις (με τους τελευταίους drivers της Nvidia), ενώ σε i5 4670 με την ίδια κάρτα γραφικών και 8GB RAM, συνέβη το ίδιο στις Ultra ρυθμίσεις. Εντοπίστηκε όμως κάποιες φορές το φαινόμενο του stuttering, κυρίως κατά τη διάρκεια της οδήγησης, κάτι που η Ubisoft υποσχέθηκε να διορθώσει με επερχόμενο patch. Εκτός από αυτό και τη λύση των προβλημάτων στην απόδοση που έχουν εκατοντάδες χρήστες, η Ubisoft καλό θα ήταν να κοιτάξει λιγάκι και τους servers της, καθώς το Uplay κυριολεκτικά γονάτισε τη πρώτη μέρα κυκλοφορίας του παιχνιδιού (και συνεχίζει ενίοτε να μη κάνει login), αδυνατώντας να εξυπηρετήσει το πλήθος του κόσμου που προσπάθησε να παίξει νόμιμα το παιχνίδι.
Συνοψίζοντας, το Watch_Dogs είναι ένα αξιόλογο open-world παιχνίδι, το οποίο διαθέτει μεν μερικές έξυπνες ιδέες (όπως το hacking), αλλά δεν αλλάζει το χάρτη των open-world παιχνιδιών και πολύ περισσότερο το χάρτη του gaming. Ενσωματώνει κατά κόρον δοκιμασμένους και πετυχημένους μηχανισμούς, χωρίς να καινοτομεί, συχνά προσφέρει σημαντικές ποσότητες διασκέδασης, παραπλήσιες όμως με αυτές που παρέδωσαν άλλοι open-world τίτλοι του παρελθόντος με καλύτερο σενάριο (βλέπε Sleeping Dogs).
Η Ubisoft προσπάθησε να κάνει πολλά πράγματα μαζί, σε κάποια αστόχησε σε κάποια άλλα έπεσε διάνα και γενικά το Watch_Dogs θα ικανοποιήσει όσους το δουν ως απλώς ένα νέο παιχνίδι και όχι ως την απαρχή του λεγόμενου «next-gen» gaming, ενώ είμαι σίγουρος ότι το επόμενο της σειράς, απαλλαγμένο από το άγχος της “πρώτης φοράς”, θα είναι κλάσεις ανώτερο, πιο συμπυκνωμένο και με λιγότερα λιπαρά. Μέχρι τότε λοιπόν, το νου σας στα προσωπικά δεδομένα σας, ποτέ δε ξέρετε ποιος μπορεί να τα χρησιμοποιήσει…
Το Watch_Dogs διατίθεται από τη CD Media.
Pros
- Οικείοι και δοκιμασμένοι open-world μηχανισμοί, ως επί το πλείστον άρτια εκτελεσμένοι
- Χάρτης γεμάτος δραστηριότητες
- Κεντρική campaign μεγάλης διάρκειας
Cons
- Κουραστική επανάληψη των side-missions
- Η όχι και τόσο ελεύθερη φύση των αποστολών, όπως αρχικά αφήνει να φανεί ότι υφίσταται
- Αδιάφοροι χαρακτήρες, μέτριοι διάλογοι και απλώς συμπαθητική ιστορία
- Το Uplay…
Πολύ καλός Γιώργο, δίκαιος όπως πάντα. Με το Main story δεν έχω ασχοληθεί ακόμα με έχουν κερδίσει τα side και τα potential crimes. Παραείναι ζωντανή πόλη και ο κάθε πολίτης έχει τη δική του “ιστορία” έχουν κάνει καλή δουλειά σε αυτό, επίσης είναι από τα παιχνίδια που στα δίνουν όλα από την αρχή κρυψώνα, αμάξια, όπλα. Θα ήθελα στην αστυνομική καταδίωξη να μας κυνηγάει ο στρατός κι όχι μόνο ένα ελικόπτερο.
+1 για το Sleeping Dogs θεωρώ το σενάριο του εξαιρετικό και ισάξιο story-driven τίτλων, οι side missions του κάπως μέτριες αδιάφορες, το action hijack απόλαυση
Γενικά απ’οσα καταλαβαίνω το παιχνίδι είναι καλό χωρίς όμως να φέρνει την επανάσταση στο είδος
Indeed. Το hype είναι αυτό που το “έκαψε”.
Aυτό κατάλαβα κι εγώ. Το ψιλογάμησε η Γιούμπι με το χάιπ και τις απαιτήσεις, οπότε γύρισε λίγο μπούμερανγκ η όλη φάση.
Το 90αρι υποθετω θα παει στο πορτ του gta 5 ????
Κάτσε να βγει πρώτα (αν βγει ποτέ, έτσι όπως πάει) και θα πάρει “Κουτσούκεια” βαθμολογία.
Από περιέργεια ρωτάω, θα έλεγες πως το sleeping dogs είναι συνολικά καλύτερο από το watch dogs;
(who let the dogs out?)
Μπράβο! Πάρα πολύ καλό review
Ωραίο review.
Αν και έχουν πάψει να με συγκινούν αυτού του είδους τα παιχνίδια, συν οτι μόλις είδα την τιμούλα (60) αναψε στο κεφάλι μου ένα μεγάλο φωτεινό ΟΧΙ.
Λυπηρό αλλά τα hyped παιχνίδια όπως αυτό, το καινουριο Wolfenstein και το Battlefield τα βαράνε αλύπητα.
Σαν σενάριο και πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες σίγουρα. Στα υπόλοιπα θα έλεγα ότι βρίσκεται λίγο-πολύ στα ίδια επίπεδα, με το Watch Dogs να υπερτερεί στο πιο γεμάτο και ενδιαφέρον, από δραστηριότητες, χάρτη. Προσωπική προτίμηση πάντως αποτελεί το Sleeping Dogs.
Πολύ ωραίο review!
Μερακλής και δικαιότατος Ζώρζ!
Όλσο, τεχνομιναρίστικη ερώτηση; Τί anti-aliasing χρησιμοποιούσες; Μόλις τόλμησα να βάλω TXAA X4 σε Ultra παίζει να γκρεμίστηκα σε 20-25FPS μην πω και λιγότερα. Mε Temporal MSAA, όλα καλά και στα νούμερα που ανέφερες. Απ’όσο διαβάζω είναι known issue και το δουλεύουν για το πάτς, αλλά κουβέντα να γίνεται!
Με Temporal MSAA και ήμουν κομπλέ. Η Titan σε γυρεύει.
Δεν κρύβω πως έχω μπει σε πολύ σοβαρές σκέψεις 780Ti κι ας ξέρω πως είναι εντελώς κοροϊδίστικα λεφτά για το FullHD. Αλλά. Αλλά δεν είναι δυνατόν ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ 60 FPS ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΣΧΕΤΩΣ ΚΑΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΘΕΕ ΜΟΥ, ΘΕΕ ΜΟΥ 🙂
SuperHyped 🙁 🙁
Απογοητευτικό το game δυστυχώς. Δεν είναι άσχημο, απλά ένα μέτριο παιχνίδι. 6-7/10 (6 για ‘μένα). Πρώτη φορά που ψάρωσα με το hype και προπαρείγγειλα παιχνίδι, δεν το ξανακάνω.
Από ότι φαίνεται οι Κοιμώμενοι Σκύλοι νίκησαν τους Άγρυπνους Σκύλους.