SPECIALS
Trending

Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: Third-Person Action

Διανύσαμε μία δεκαετία όπου ο όρος Action με αυτόν του RPG ήρθαν πολύ κοντά. Τα μεν πρώτα προσπάθησαν να ενσωματώσουν στοιχεία ανάπτυξης χαρακτήρα και κατά περιπτώσεις ένα σύστημα διαλόγων και επιλογών ικανό να αλλάξει τον ρου του σεναρίου. Τα δε role playing, σε μία προσπάθεια να αυξήσουν το κοινό τους, μας έδειξαν πως μπορεί να γίνουν ακόμη πιο διασκεδαστικά αν ρίξουμε λίγο περισσότερο ξύλο από ότι συνήθως. Το αποτέλεσμα βέβαια για εμάς ως κοινό, μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί αφού αν μη τι άλλο απολαύσαμε τίτλους εκατέρωθεν οι οποίοι στις αρχές της χιλιετίας πιθανόν να φάνταζαν επιστημονική φαντασία. Το δεύτερο που έκανε αισθητή την εντύπωση του και σίγουρα θα μας συντροφεύσει και στην επόμενη δεκαετία είναι ότι σχεδόν εξαλείφθηκε η συνήθεια των κακών ports από τις κονσόλες. Για μία αγορά όπου τον πρώτο λόγο είχαν οι παιχνιδομηχανές των Sony και Microsoft και με αρκετές Κασσάνδρες στην αρχή της δεκαετίας να κάνουν λόγο μέχρι και για τον θάνατο του pc gaming, η Μητέρα Πλατφόρμα τα πήγε αρκετά καλά. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος από τις κυκλοφορίες της Rockstar, GTA V και Red Dead Redemption 2, αποδεικνύοντας μας αυτό ήδη γνωρίζαμε: ποιος είναι ο Φεουδάρχης και ποιος ο χωρικός.

Πριν προχωρήσουμε στις επιλογές μας, υπενθυμίζουμε τα γνωστά κι από τα προηγούμενα άρθρα disclaimers:

– Βάσει επιστημονικής ανάλυσης και προηγμένων μαθηματικών πρώτης γυμνασίου, το διάστημα μίας δεκαετίας ορίζεται ως αρχή γενομένης Ιανουαρίου 2010 και λήξη αυτής τον Δεκέμβριο του 2019. Όπως όταν σβήνετε κεράκια και λέτε πόσα κλείνετε και στα πόσα μπαίνετε. Ευγενική χορηγία του RQ προς όσους είχαν έτοιμη την ατάκα “η δεκαετία κανονικά τελειώνει στα τέλη του 2020 ρε αγύρτες”.

– Τα υπό συζήτηση games αντικατοπτρίζουν καθαρά τις υποκειμενικές απόψεις των συντακτών που συμμετέχουν στη συζήτηση, και παρατίθενται σε καθαρά τυχαία σειρά. Δεν βαζουμε σειρά προτίμησης γιατί τέτοιες πρακτικές κρίθηκαν δημοκρατικά ως clickbait παπάτζες. Ελπίζουμε επίσης έτσι να αποφευχθούν αντιδράσεις του στυλ “Βάλατε αυτήν την αηδία στο #1 αλλά την παιχνιδάρα που γουστάρω εγώ στο #12 ρε αλήτες? Η λίστα είναι αισχρή και εύχομαι να μαραθούν τα καλαμπόκια σας” κτλ.

– Όπως είναι κατανοητό, από τη λίστα δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν τα συγγενικά στο είδος, Action-Adventure παιχνίδια.

Batman: Arkham City (2011)

Ηλίας Ιακωβόπουλος: Αν το Asylum έκανε την αρχή ετούτο εδώ απογείωσε τα πάντα. Εκτός του ότι ήταν μία σειρά κυκλοφοριών που έλλειπαν από τις συλλογές μας, μας χάρισε και εξαιρετικές gaming στιγμές. Σεναριακά δεν περίμενα να μου ανοίξει τα μάτια ένας τέτοιος τίτλος, αλλά δεν ήταν ότι πέρασε κι αδιάφορος. Εκεί που ίσως όμως αξιολογείται περισσότερο ένα βιντεοπαιχνίδι είναι στην διασκέδαση που προσφέρει και το Arkham City ήταν ένα από τα πιο διασκεδαστικά και αγχολυτικά παιχνίδια του είδους εδώ και χρόνια.

Γιώργος Δεμπεγιώτης: Για πολύ κόσμο, το καλύτερο Batman game που κυκλοφόρησε ποτέ και μάλλον όχι άδικα. Εξαιρετικό σε κάθε πτυχή του, εντυπωσιακή εξέλιξη σε σχέση με το εξίσου υπέροχο Asylum, το Batman: Arkham City ήταν ο κορυφαίος τίτλος της Rocksteady, το οποίο θα μπορούσε να ξεπεραστεί από το Arkham Knight, αν δεν τα θαλάσσωνε τόσο πολύ.

Κώστας Καλλιανιώτης: Φρενήρεις νυχτερινές πτήσεις πάνω από τον open-world χάρτη της Gotham City, “χορογραφημένες” μάχες, και πληθώρα γνωστών ηρώων και “κακών” από τα comics και τα cartoons του Batman. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν τίτλο που αφορά τον αγαπημένο μας μασκοφόρο εκδικητή; Σπουδαίο παιχνίδι.

Παύλος Γεράνιος: Το Arkham Asylum έκανε το τεράστιο μπαμ. Επανεξέτασε το metroidvania σχεδιασμό σε 3D και παρέδωσε το καλύτερο μέχρι τότε υπερηρωικό παιχνίδι που είχαμε την τύχη να δούμε στις οθόνες μας. Το Arkham City άνοιξε τον κόσμο μετατρέποντας ολόκληρο τμήμα του Gotham σε έναν τεράστιο παιχνιδότοπο. Ο Dini (δημιουργός του εξαιρετικού Batman: The Animated Series) συνέθεσε εξαιρετικά έναν καμβά από τους όχι πλέον γνωστούς villains του Batman (λίγοι γνωρίζαν τον Hugo Strange πέραν από τους fan των κόμικ). Καλογυαλισμένοι μηχανισμοί, το Arkham City είναι το παιχνίδι με το οποίο συγκρίνονται κάθε wannabe-καλοί superhero τίτλο. Κρίμα που η συνέχειά του δεν ήταν αυτό που έπρεπε στην κυκλοφορία της για τα PC.

Παναγιώτης Μητράκης: Από τα λίγα AAA παιχνίδια που πραγματικά ήταν πολυποίκιλα στο gameplay και άκρως ψυχαγωγικά και όχι ξαναζεσταμένο φαΐ, κατά τη γνώμη μου. Το Arkham Asylum το λάτρεψα για την ατμόσφαιρα και το σχεδιασμό των περιοχών του (ποιος θα περίμενε πως θα βλέπαμε ποτέ ένα εξαιρετικό παιχνίδι βασισμένο σε υπερ-ήρωα των comics). Το Arkham City το γούσταρα επίσης, για τη ποικιλία set pieces και το ότι ήταν ακριβώς αυτό που είπε ο Παύλος, ένας παιδότοπος που μπορούσες να χαθείς για ώρες ανακαλύπτοντας μυστικά και ξυλοφορτώνοντας κακούς στα σοκάκια. Α, και boss fights όπως εκείνη με τον Ra’s al Ghul ή το Mr. Freeze, δε τις βλέπουμε συχνά σε παιχνίδι.

Βασίλης Ξερικός: To Arkham City αποτελεί για τα Batman παιχνίδια ότι είναι το The Dark Knight για τις αντίστοιχες ταινίες. Ποιότητα που αντέχει στο χρόνο. Σπουδαία χρονιά για το gaming το 2011 τελικά.

GTA V (2015)

ΓΔ: Μπορεί η PC έκδοση του τελευταίου επεισοδίου του GTA να καθυστέρησε ενάμιση χρόνο, αλλά η αναμονή άξιζε με το παραπάνω. Παιχνίδι-φαινόμενο που παίζεται online μέχρι και σήμερα, ενώ το πλουσιότατο story mode του ήταν ένα από τα καλύτερα της σειράς, με τη γνωστή του σάτιρα-γροθιά έναντι στο Αμερικανικό όνειρο. Φυσικά, το Vice City παραμένει το αγαπημένο μου, αλλά το GTA V θα το τοποθετούσα αμέσως μετά.

ΚΚ: Εννοείται πως συμφωνώ με τον Γιώργο πως το Vice City παραμένει το καλύτερο GTA όλων των εποχών. Η ποιότητα του GTA V όμως – τόσο ως διασκεδαστικό game όσο και ως over-the-top σάτιρα από αυτές στις οποίες μας έχει συνηθίσει η Rockstar – δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Συν το ότι ο Trevor Philips έχει κερδίσει επάξια μια θέση στο πάνθεον των σπουδαίων gaming χαρακτήρων.

ΠΓ: Πρέπει να ομολογήσω ότι το μεγαλείο του GTA V το εκτίμησα όσο κανένα άλλο παιχνίδι της σειράς όταν είχα την τύχη να επισκεφτώ το πραγματικό Los Angeles, πάνω στο οποίο είναι βασισμένο το Los Santos. Το παιχνίδι δεν είναι απλώς μία σάτιρα-καρικατούρα της πόλης, που με μεγάλη έμφαση τονίζει ο Γιώργος τόσο εδώ όσο και στο review του, δείχνει με τον πλέον απογυμνωμένο τρόπο που έχει φτάσει η κατάπτωση αυτής της οφθαλμαπάτης και του “make money, no matter the cost”. Σημείο-αναφοράς με τεράστιες πωλήσεις και όχι τυχαία.

ΒΞ: Αν και περισσότερο διάσημο για τα sandbox καραγκιοζιλίκια της online (aka άρμεγμα) έκδοσης και τον εν γένει ξεδιάντροπα βίαιο χαρακτήρα του, η βαρέων βαρών campaign του παραμένει το διαμάντι στο στέμμα του τίτλου. Ανελέητη σάτιρα και δηκτικός κοινωνικός σχολιασμός (social media, influencers, μαφιόζοι, μειονότητες, ναρκωτικά, gamers κοκ.) που δε χαρίζει κάστανο σε κανέναν και τίποτα. Το καλύτερο της σειράς από την εποχή του Vice City. Πολύ ψηλά ο πήχης για το επόμενο της σειράς.

Assassin’s Creed Odyssey (2018)

ΗΙ: Τι να πει κανείς για αυτό το πραγματικό έπος; Μπορεί στην γραφή του να μην πέρναγε ούτε ως Οδύσσεια από τα Lidl, αλλά σε όλους τους υπόλοιπους τομείς έγραψε ιστορία. Δικαίως είναι το πρώτο παιχνίδι που θα ρίξουν στο τραπέζι προς συζήτηση οι απανταχού gamers όταν μάθουν ότι ασχολούμαι κι εγώ με τέτοια σατανικά πράματς.

ΓΔ: Δεν το λες ακριβώς παιχνίδι “Assassins”, μιας και η σειρά έχει ξεφύγει αρκετά από τη νοοτροπία των πρώτων παιχνιδιών, παρ’ όλα αυτά αποτελεί ίσως το απολαυστικότερο επεισόδιο της “κότας με τα χρυσά αυγά” της Ubisoft. Η εφηβική γραφή είναι βέβαια αστεία, με το “malaka” να ακούγεται περισσότερες φορές απ’ όσες μπορούμε να θυμηθούμε, ο Αλέξιος όμως είναι απίστευτη μορφή, ενώ η απεικόνιση της Αρχαίας Ελλάδας είναι ως επί το πλείστον συγκλονιστική. Τεράστιο σε μέγεθος, αμέτρητα quests και απίστευτα διασκεδαστικό, το Odyssey είναι ένα must για όσους λατρεύουν την εποχή και δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις.

ΚΚ: Δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός αυτής της λίστας ο Καγκουραλέξιος! Πέρα από τη σύνδεση με την Αρχαία Ελλάδα, η οποία λογικότατα μιλάει στην καρδιά μας (και η οποία αναπόφευκτα με ώθησε να ξεκινήσω μια σειρά ελαφρώς πιο επιστημονικών άρθρων πάνω στο θέμα), οι επιρροές από το Witcher 3 είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, ο κόσμος του είναι καλοσχεδιασμένος και πανέμορφος, και η ποικιλία από διαθέσιμες δραστηριότητες τεράστια. Παρά την ιλαρότητα του σεναρίου (ειδικά για όποιον σκαμπάζει τα στοιχειώδη από αρχαία ιστορία), το Odyssey είναι ένα τόσο αναθεματισμένα διασκεδαστικό game.

ΒΞ: Πανέμορφο και χορταστικό, πάτησε πάνω στη νέα AC συνταγή του Origins (η οποία βέβαια περισσότερο θυμίζει The Witcher 3 παρά AC), την επέκτεινε αν και στο ελαφρώς πιο καγκουράδικό της και έβαλε τον όρο Μαλάκα στα λεξικά της διεθνούς pop culture.

Σπύρος Μπλιάγκος: Παρότι όντως δε μιλάμε ούτε κατά διάνοια πλέον για παιχνίδι AC (τι απέγινε αυτό το έρμο το στόρι με τους precursors, που κατάντησε απλά easter egg) το Odyssey είναι ο καλύτερος τρόπος να περιηγηθείς και να λάβεις μια αίσθηση του χώρου και της τοπογραφίας των κλασικών χρόνων σε εύπεπτη μορφή. Θα χαιρόμουν να έβλεπα όλον αυτόν τον κόπο και τη μελέτη που κάνει η Ubisoft στο στήσιμο των κόσμων της να πήγαινε σε ένα φρέσκο IP.

Darksiders (2010)

ΓΔ: Αν και ποτέ δεν απέκτησαν καθολική αποδοχή, τα Darksiders ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια της δεκαετίας. Ο συνδυασμός προσεγμένων hack ‘n’ slash μηχανισμών, παρέα με ένα τύπου “Zelda” σχεδιασμό επιπέδων και γρίφων, ήταν αρκετά επιτυχημένος, ιδιαίτερα στο πρώτο παιχνίδι της σειράς, που κατά πολλούς ήταν και το καλύτερο. Ο δε πρωταγωνιστής War ήταν από τους πιο bad-ass αντι-ήρωες που έχουμε δει σε παιχνίδια του είδους. Τα Darksiders II και III ήταν εξίσου αξιόλογα, αν και το καθένα υιοθετούσε ένα διαφορετικό στυλ που ξέφευγε από εκείνο του πρωτότυπου παιχνιδιού, ενώ γέννησαν και ένα απρόσμενα ικανοποιητικό spin-off.

ΠΓ: Σε πλήρη συμφωνία με αυτό που γράφει ο Γιώργος. Το Darksiders το κατευχαριστήθηκα ως ένα σχετικά υποτιμημένο τίτλο. Η δράση του με τα διάφορα combos ήταν το God of War σφηνάκι, το οποίο έσπαγε ανά τακτικά χρονικά διαστήματα με τους διάφορους level-based γρίφους. Αν μη τι άλλο ιδιαίτερο.

ΠΜ: Χορταστικό Action-Adventure με καλοστημένη δράση, ποικιλία σε περιοχές και την πυξίδα του να δείχνει στη σειρά The Legend of Zelda, ειδικά στο σαφή διαχωρισμό μεταξύ κανονικών περιοχών και εκείνων που ήταν δομημένες ως dungeons. Έλειπε ένας τέτοιος τίτλος από τα PC μας και πιθανόν δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε.

ΒΞ: Αγαπάω Darksiders. Με μπόλικα ψεγάδια αλλά με αποκρυσταλλωμένη άποψη για το τι είναι ως τίτλοι και τι θέλουν να επιτύχουν. Αν και τα τέσσερα είναι ποιοτικά (συγκινητικό το πολύ αξιόλογο spin off) το πρώτο της σειράς, μια βιβλική hack ‘n slash έκδοση των Zelda παραμένει αυτό που χαράχτηκε πιο έντονα στη μνήμη του κοινού.

Middle-Earth: Shadow of Mordor (2014)

ΚΚ: Κάποιοι το κατηγόρησαν πως είναι απλά ένα “Assassin’s Creed στη Mordor” (και ίσως έχουν ένα δίκιο, από πλευράς κινήσεων του πρωταγωνιστή ειδικά), και οι σεναριακές πρωτοβουλίες της σειράς μάλλον θα οδηγούσαν τον Tolkien στα βαρβιτουρικά, αλλά τι σημασία έχει… Ως game είναι διασκεδαστικότατο, ενώ το Nemesis System που λανσάρει (και το οποίο αναπτύχθηκε ακόμα περαιτέρω στο, δυστυχώς κατά τα άλλα λαβωμένο, sequel του) ενδεχομένως και να είναι από τις σπουδαιότερες καινοτομίες στο χώρο του gaming τα τελευταία 10 χρόνια.

ΓΔ: Λίγο-πολύ τα είπε όλα ο Κώστας παραπάνω: εμφανείς επιρροές από το Assassin’s Creed σε σημείο παρεξήγησης, σενάριο που θα έκανε τον J.R.R. Tolkien να αρχίσει να γράφει σαπουνόπερες, αλλά τόσο εθιστικό και διασκεδαστικό που σε ανάγκαζε να αφήσεις στην άκρη όλα τα αρνητικά του. Πόσο μάλλον τη στιγμή που ενσωμάτωνε το ρηξικέλευθο σύστημα Nemesis, το οποίο καλό θα ήταν να το βλέπαμε και σε άλλα παιχνίδια του είδους.

ΠΓ: Πέραν από το Nemesis system που από ένα σημείο και έπειτα μπορούσε κανείς να το εκμεταλλευτεί προς όφελός του (και έδωσε μαθήματα ΑΙ) το Shadow of Mordor εξυπηρετούσε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Αυτό που δεν ήθελε να παίζει RPG ή strategy στον κόσμο του Tolkien, αλλά ήθελε να βιώσει την απλή, ανόθευτη χαρά του να σφάζεις ορκίδια. Και σε αυτόν τον τομέα δεν άφησε κανέναν παραπομενένο. Η συνέχειά του με περιμένει στην ψηφιακή μου βιβλιοθήκη. #orcsmustdieinMordor #Gollumdidnothingwrong #StoyaisShelob

ΠΜ: Όπως πρωτοτύπησε με την τεχνητή νοημοσύνη στο F.E.A.R., έτσι κι εδώ η Monolith Productions έκανε κάτι επαναστατικό με το Nemesis system και τα παιχνίδια δύναμης και ιεραρχίας μεταξύ των Ορκ οπλαρχηγών. Όσοι παραπονιούνταν για στασιμότητα της A.I. σε εκείνη την γενιά παιχνιδιών, μάλλον αλλού κοίταζαν…

ΒΞ: Τίτλος που θα ηταν καταδικασμένος στη θάλασσα της κοινοτυπίας χωρίς το ιδιοφυές Nemesis System, μπαίνει δικαιωματικά στις σχετικές λίστες. Stroke of genius και Blaze of Glory, αφού το σίκουελ τα βρήκε πιο σκούρα.

1 2Επόμενη σελίδα

Team Ragequit

Semi Hardcore Gestalt Consciousness

One Comment

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL