REVIEWS

WOLFENSTEIN: YOUNGBLOOD

Τόπο στα νιάτα

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Bethesda και την Machine Games ότι δεν παίρνουν ρίσκα με τη σειρά Wolfenstein. Από το παραδοσιακό FPS του New Order πήγαμε στο prequel Old Blood, πηδήξαμε στο action-stealthοειδές New Colossus και προσγειωθήκαμε στο co-op του Youngblood. Δεν ήταν όλες οι μεταμορφώσεις του Wolfenstein απολύτως πετυχημένες, όμως αν μη τι άλλο οι developers και η Bethesda φροντίζουν να κρατούν συνέχεια το όνομα του Wolfenstein στην επικαιρότητα. Πότε όμως σταματά το ενδιαφέρον και επέρχεται ο κορεσμός; Πότε ο πειραματισμός καταλήγει σε απανωτές μετριότητες; Πότε θα σταματήσουν οι games reviewers να ξεκινούν τα κείμενά τους με ερωτήσεις; Οι καυτές απαντήσεις ακολουθούν!

Το Youngblood φροντίζει να σας θυμίσει πόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία!

Το Youngblood μπορεί να ευαγγελίζεται ότι φέρνει νέο αίμα στη σειρά, καθότι ο κλασικός πρωταγωνιστής των Wolfenstein BJ Blazkowicz αντικαθίσταται με τις δίδυμες κόρες του, όμως κατά παράδοξο τρόπο το gameplay του παιχνιδιού μάς ταξιδεύει αρκετά χρόνια πίσω, στο τέλος της δεκαετίας των 00ς όταν τα co-op shooters είχαν γίνει της μόδας. Ξεκινώντας να παίζω και ερχόμενος αντιμέτωπος με το πρώτο “συνεργατικό” task, το άνοιγμα μιας πόρτας που απαιτούσε την σύμπραξη και των δύο παικτών, η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα μελαγχολικό “ωχ”. Βλέπετε, η ύπαρξη τέτοιων ανούσιων και-καλά-co-op στιγμών είχαν γίνει πραγματική μάστιγα σε πολλά shooters της εποχής μέχρι οι developers να καταλάβουν ότι οι παίκτες θα προτιμούσαν να κάνουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Η πρώτη εντύπωση επομένως ήταν εξόχως ανησυχητική.

Το Παρίσι έχει δει και καλύτερες μέρες.

Ευτυχώς οι επόμενες εντυπώσεις δεν ακολούθησαν την ίδια πορεία. Εν αντιθέσει με τα παλιά co-op shooters που (λόγω των τεχνολογικών περιορισμών των τότε game consoles) έριχναν τους παίκτες σε ως επί το πλείστον γραμμικά επίπεδα με πολύ μικρά περιθώρια ελιγμών ή σε ξεχωριστές πορείες εντελώς αποκομένες μεταξύ τους, το Wolfenstein: Youngblood εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις ικανότητες της Arkane Studios στο level design και τοποθετεί τη δράση σε levels που μου θύμισαν αρκετά τα αντίστοιχα στο Dishonored και στο Crysis 2 λόγω του αστικού περιβάλλοντος (το setting του παιχνιδιού είναι το κατεχόμενο από τους ναζί Παρίσι) και του ύψους το οποίο διαθέτουν. Κάθε επίπεδο περιλαμβάνει διάφορα σοκάκια, μπαλκόνια, ταράτσες, υπόγεια περάσματα και φυσικά εμπόδια ώστε εσείς και ο co-op παρτενέρ σας να επιτεθείτε στους εχθρούς από όποια σχεδόν γωνία επιθυμείτε.

Οι πιο ισχυροί εχθροί απαιτούν κάποια μικρή τακτική για να υποκύψουν.

Αν βεβαίως είστε μοναχικός, κουλ και μυστηριώδης τύπος ή τύπισσα και προτιμάτε να παίζετε μόνοι σας, μπορείτε να απαγορεύσετε την είσοδο άλλων παικτών στην campaign σας και να παίξετε με συνοδεία το AI που κάνει ανεκτή δουλειά στην υποστήριξή σας, χωρίς όμως να λείπουν οι στιγμές που θα σας “κρεμάσει” με τις ανοησίες του. Η αλήθεια πάντως είναι ότι, όσο μεγάλος φαν της σειράς κι αν είστε, ίσως θα ήταν καλό να αποφύγετε το Youngblood αν έχετε σκοπό να παίξετε αποκλειστικά solo. Όχι γιατί δεν είναι δυνατόν αλλά διότι το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί ξεκάθαρα με γνώμονα τις ανάγκες και τις επιθυμίες των παικτών που προτιμούν το co-op. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Ότι τα στοιχεία που συνήθως ψάχνει κανείς σε έναν ποιοτικό single-player τίτλο, δηλαδή το δυνατό σενάριο, οι καλογραμμένοι χαρακτήρες, τα ποικιλόμορφα επίπεδα, το ποιοτικό AI και η ποικιλία στο gameplay, εδώ απουσιάζουν.

Οι αποστολές, είτε πρόκειται για το main quest είτε για τα sidequests, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σεναριακά.

Αντ’ αυτών έχουμε τα στοιχεία εκείνα που δίνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο co-op gameplay: Επίπεδα που θα επισκέπτεστε ξανά και ξανά, τυπικά ως επί το πλείστον objectives, εχθρούς που βασίζονται κυρίως στη δύναμη των αριθμών και ελαφριά RPG χροιά. Η επανάληψη των επιπέδων εξυπηρετεί ώστε οι παίκτες να μάθουν καλά κάθε γωνιά και να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στην εξόντωση των εχθρών, τα “μπουλούκια” ευνοούν το θέαμα και την ασταμάτητη δράση, ενώ τα στοιχεία RPG επιμηκύνουν την αντοχή στο χρόνο μέσω του σταδιακού ξεκλειδώματος όπλων και abilities. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται αρνητικά αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι, τουλάχιστον για το είδος του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Σε ένα co-op game θέλεις όσο το δυνατόν λιγότερα εμπόδια στη δράση αφού τα game sessions διαρκούν σχετικά λίγο συγκριτικά με ένα single-player game. Ωστόσο, κάποιος που θα πάρει το παιχνίδι για να παίξει κυρίως single player είναι πολύ πιθανό να απογοητευτεί, ιδίως αν λάβουμε υπόψη την έμφαση στο single player των προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς.

Οι εχθροί έχουν και αυτοί levels, ενώ ορισμένοι από αυτούς είναι πιο ευάλωτοι σε συγκεκριμένα όπλα.

Τεχνικά το Youngblood διαπρέπει. Όταν έμαθα ότι στην ανάπτυξη του παιχνιδιού είχε εμπλοκή η Arkane Studios ομολογώ πως κόμπιασα λόγω του ένοχου παρελθόντος του studio με το Dishonored 2 αλλά ευτυχώς οι φόβοι μου αποδείχθηκαν αβάσιμοι. Στο σύστημα της δοκιμής, ένα τίμιο μεν αλλά πεζό πλέον PC με Core i5 6500, nVidia 1050 Ti και 16GΒ RAM, και στο επίπεδο λεπτομέρειας High, το framerate παρέμεινε καρφωμένο στα 60 fps καθ’ όλη της διάρκεια της ενασχόλησής μου με τον τίτλο. Επιπλέον, αν ανήκετε στην ευγενή τάξη των κατόχων ενός Steam Controller θα χαρείτε να μάθετε ότι το Youngblood υποστηρίζει ταυτόχρονο input από gamepad και mouse οπότε μπορείτε να εκμεταλλευτείτε στο έπακρο τα touchpads του Steam Controller.

Ααα, Παρίσι, η πόλη του έρωτα. Βέβαια το ACHTUNG χαλάει λιγάκι την ατμόσφαιρα.

Άρα ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα για το Wolfenstein: Youngblood; Ξεκάθαρο, αλλά με έναν σημαντικό αστερίσκο. Το νέο παιχνίδι των Machine Games και Arkane Studios είναι ένα καλό co-op game και θα ικανοποιήσει όσους ψάχνουν ακριβώς αυτό, όμως για να είμαι ειλικρινής δεν θα το πρότεινα ούτε στους φανατικούς του single player ούτε στους οπαδούς της σειράς που επιθυμούν κάτι παρόμοιο με τα προηγούμενα. Αγοράστε υπεύθυνα για να μην το μετανιώσετε.

Ευχαριστούμε την IGE για την παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Παραλλαγή

Ένα ποιοτικό co-op game, αλλά μέχρι εκεί.

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

5 Comments

  1. Τα τελευταία Wolfenstein για μένα ήταν ανάμεσα στα λίγα χορταστικά single player παιχνίδια που έχω ασχοληθεί. Ψιλοαπογοητεύτηκα που έδωσαν περισσότερη βαρύτητα στο co op χωρίς να βεβαιωθούν οτι και ο μοναχικός καουμποι θα περάσει εξίσου καλά.

    Όταν μετά απο καιρό φτάσει σε προσφορά την τιμή χώμα θα το σκεφτώ, ελπίζοντας μέχρι τότε η ΑΙ του συμπαίκτη να έχει γίνει πιο ξουράφι. χεχε.

  2. Μια και έχω παίξει όλα τα Wolfenstein είπα ας πάει στα κομμάτια να πάρω και αυτό, φθηνό ήταν άλλωστε.

    Σε καμιά περίπτωση δεν αξίζει όχι 80% αλλά και ένα 60% πολύ του είναι. Οι 2 πρωταγωνίστριες είναι από τις πλέον γελοίες καρικατούρες που έχω δει σε game. Αυτοί που έγραψαν τους χαρακτήρες μάλλον δεν έχουν συναναστραφεί ποτέ με γυναίκα. Το A.I της companion στο solo play είναι απίστευτα κακό σε σημείο που είπα να αφήσω το παιχνίδι. Στα fights συνεχώς πήγαινε και στεκόταν μπροστά στη γραμμή πυρός με αποτέλεσμα να πέφτει και γω να πρέπει να τρέχω για revive διαφορετικά χάνεις τη μάχη. Και ξεικινάς από την ΑΡΧΗ του επιπέδου με τα πάντα να έχουν κάνει respawn. Από ένα σημείο και μετά απηύδησα και απλά έτρεχα προς το τέλος αγνοώντας τα respawns. Οσο για το shooting.. καμιά σχέση με τα προηγούμενα. Αυτό το πράγμα να αλλάζεις συνεχώς όπλο ώστε να ρίχνεις τα “σωστά” πυρομαχικά ανάλογα τη θωράκιση του αντιπάλου είναι βλακώδες και αφαιρεί από το pace που ήταν σήμα κατατεθέν των Wolfenstein. Συν το γεγονός ότι προσέθεσαν ένα φριχτό level system όπου έαν ο αντίπαλος σε περνά τότε ουσιαστικά μετατρέπεται σε bullet sponge και σε πρέπει να πηγαίνεις στα προηγούμενα επίπεδα για xp farming… μιλάμε για γελοιότητες που δεν έχουν καμιά σχέση με τη σειρά wolfenstein που ξέρουμε. Βάλε και το γεγονός ότι οι αποστολές πολλές φορές σε στέλνουν στο ίδιο ακριβώς επίπεδο ξανά και ξανά.

    Το τελείωσα μόνο και μόνο για να δικαιολογήσω τα 21 ευρώ που έδωσα. Ελπίζω αυτό να μην είναι δείγμα γραφής για τη συνέχεια, εάν υπάρξει, της σειράς.

    1. Κατά τη γνώμη μου, το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι ένα πείραμα, εξ’ ου και η χαμηλή τιμή του. Μάλλον δεν τους βγήκε και τόσο, αλλά και να συνέβαινε αυτό, θεωρώ ότι η “κανονική” σειρά (δηλαδή το sequel του New Colossus) δε θα άλλαζε ρότα και θα ακολουθούσε τα χνάρια των προκατόχων του.

      Κατ’ εμέ, αυτά που διαβάζω δε με πείθουν (ίσως το αποκτήσω σε καμιά τιμή-σκότωμα ή αν συμπεριληφθεί σε κάποιο bundle μόνο και μόνο για τη συλλογή), οπότε για τη φετινή μας FPS δόση, ευελπιστώ το Doom Eternal να μην απογοητεύσει…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL