A Jolly Corpse

Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν δυο κατηγορίες ενηλίκων. Εκείνοι που τους εφιάλτες τους στοιχειώνει ο Φρικτός Κλόουν Ξηνταβελόνης και εκείνοι που έβλεπαν μονάχα Ράμπο μικροί και δεν μολεύτηκαν δια παντός από την εμβληματική ερμηνεία του Tim Curry στην τηλεοπτική μεταφορά του αριστουργηματικού “It” του Stephen King. Έχοντας περάσει γενναίο μέρος της προεφηβικής ηλικίας μου περιεργαζόμενος γκραφίτι δαιμονικών κλόουν σε τοίχους ερειπωμένων σπιτιών στην άκρη του χωριού, πιστεύω ακράδαντα πως το Απόλυτο Κακό, βγαίνει συχνά πυκνά τσάρκα με πλαστικά παππούτσια που κάνουν μπίου-μπίου, κόκκινη μύτη και περισσότερα μπαλόνια απ ‘όσα μπορείς να χωρέσεις σε μια αγκαλιά. Σε ρωτά αν έχασες τη βαρκούλα σου και αν θα ήθελες να την ξαναβρείς. Θέλει να σου δείξει τα πανέμορφα Νεκρόφωτα. Μόνο να έρθεις λίιιιγο πιο κοντά. Ποιό παιδάκι θέλει αγκαλίτσα; Καταλαβαίνετε προφανώς τη λαχτάρα που ξύπνησε μέσα μου όταν είδα τα πρώτα trailers του Dropsy. Ακραιφνής ψυχεδέλεια, ένας φρικτά παραμορφωμένος, δαιμονικός (;) κλόουν για πρωταγωνιστής, τσιμουδιά για το σενάριο και φουλ ρετρό αισθητική παλιακού adventure της Lucas Arts. To παίχνιδι έγραφε το όνομά μου με αόρατο μελάνι στις στέγες των κτιρίων, μήνες ακόμη πριν την κυκλοφορία του. Όταν επιτέλους παρέλαβα τον review κώδικα, πραγματικά δεν είχα ιδέα τί να περιμένω. Ο προσδιορισμός « A Point And Click Hugventure» μου φαινόταν τέρμα ειρωνικός και μονάχα μάντευα σε τί βάθη διαστροφής θα κατρακυλούσα συντροφιά με τον παραμορφωμένο Dropsy. H εισαγωγή του παιχνιδιού δεν απογοητεύει. Κάτι πηγαίνει ανατριχιαστικά στραβά κατά την διάρκεια μιας παράστασης του τσίρκου στο οποίο εργάζεται ο πρωταγωνιστής μας και ο υπέροχος, γλυκός, τσιρκολάνικος κόσμος μας καταρέει μέσα σε φλόγες και συντρίμμια από καρουζέλ. Ξυπνάμε αποφασισμένοι να κάνουμε ό,τι χρειαστεί, προκειμένου να επιστρέψουμε εκεί όπου ανήκουμε από την φύση μας : στη σκηνή, μπροστά από ένα λατρευτικό κοινό. Σύντροφος στην περιπλάνησή μας στον δυστοπικά γκάου κόσμο του Dropsy, είναι αρχικά το κουτάβι μας με την εύθυμη κλοουνομύτη ( ή μήπως είναι μουσούδα βαμμένη στο αίμα;) και αργότερα ο Γλυκός Κύριος Ποντικάκης και το Καλό Πουλάκι Τσίου. Ο Dropsy περιφέρεται σε έναν ιδιαίτερα μεγάλο, ανοιχτό κόσμο ως μια άρρωστη διασταύρωση μεταξύ Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης και Ξηνταβελόνη, Πατέρα των Αραχνών, Κόκκινου Βασιλιά.Άγκα, άγκα αχούχου, Hail Discordia. Με διαφορά το μεγαλύτερο επίτευγμα των Tendershoot και A Jolly Corpse, είναι πως σφυρίζουν αδιάφορα και εμμένουν πεισματικά στην γραμμή marketing “Εμείς φτιάξαμε μια ζεστή, γλυκιά, ανθρώπινη περιπέτεια για έναν παρεξηγημένο κλόουν» και αρκετοί συνάδελφοι τείνουν να υιοθετούν την ίδια γραμμή και να κάνουν λόγο για ένα «συγκινητικό και ανθρώπινο παρά τα περίεργα» παιχνίδι. Ο μοναδικός τρόπος να αντιληφθείς κάτι τέτοιο παίζοντας το Dropsy, είναι είτε να ασχοληθείς με δυο-τρια το πολύ side quests και να μην δώσεις την παραμικρή σημασία στο ανατριχιαστικό back story, το οποίο ομολογουμένως χρειάζεται αρκετή φαντασία προκειμένου να ανασυνθέσει κανείς, από τα λιγόστα στοιχεία που παρέχονται κατά την διάρκεια της περιπέτειας. Το Dropsy βλέπετε, ενώ λειτουργεί ως παραδοσιακό point and click adventure, δεν περιέχει καθόλου κείμενο, περιγραφές ή διαλόγους. Οι επιθυμίες/ανάγκες του κάθε χαρακτήρα που συναντάμε, εμφανίζονται σαν σκίτσα πάνω από το κεφάλι του καθενός και επαφίεται στην δημιουργική και συνδυαστική σκέψη μας η ικανοποίηση αυτών. Το γεγονός πως ο αρκετά μεγάλος κόσμος του παιχνιδιού είναι σχεδόν ολόκληρος ανοικτός από την αρχή, σε συνδυασμό με το γεγονός πως πάμπολλα αντικείμενα και χαρακτήρες που συναντάμε αποτελούν ουσιαστικά εντελώς προαιρετικά side quests (χωρίς όμως να έχουμε κάποια ένδειξη περί αυτών), αυξάνει κατακόρυφα τον δείκτη δυσκολίας του παιχνιδιού. Όχι μόνο ενδέχεται ένα αντικείμενο που βρήκαμε στην πρώτη οθόνη του παιχνιδιού να χρησιμοποιείται στην τελευταία, αλλά είναι πολύ πιθανό να περάσουμε μεγάλα χρονικά διαστήματα σπάζοντας το κεφάλι μας για να λύσουμε κάποιο γρίφο εντελώς άσχετο με την κυρίως πλοκή του παιχνιδιού. Γιατί μπορεί να είμεθα ψυχασθενείς και παραμορφωμένοι κλόουν, αλλά τα παιδιά στην μπάντα ήταν ξηγημένα και έπρεπε να τους βρούμε μεροκάματο Προς σωτηρία των νεύρων ενός σχετικά αμύητου παίκτη, συνιστώ, την πρώτη τουλάχιστον φορά, να ακολουθήσει κάποιος μονάχα τα «σεναριακά» εναύσματα που δίνει το παιχνίδι. Όταν δηλαδή κάποιος χαρακτήρας σας πει να πάτε στο σημείο Χ και να κάνετε την ενέργεια Ψ, αγνοήστε σχεδόν ο,τιδήποτε άλλο βρεθεί στον δρόμο σας ως εκεί και ασχοληθείτε με αυτά μονάχα όταν αποκτήσετε σαφή εικόνα του σεναριακού ζητουμένου και των εμποδίων προς αυτό. Σταδιακά, μέσα από φαινομενικά μικρά και ασήμαντα περιστατικά, θα μάθουμε την τραγική (;) ιστορία του Dropsy. Πέρα από τους «παραδοσιακούς» μηχανισμούς ενός point and click παιχνιδιού περιπέτειας, υφίσταται και ο έξυπνος μηχανισμός χρήσης των μικρών μας φίλων για την επίλυση συγκεκριμένων γρίφων. Ο πιστός (δολοφονικός) μας σκύλος για παράδειγμα, μπορεί να ξεθάβει αντικείμενα και φυσικά να κατουράει αντικείμενα που θυμίζουν έστω και αμυδρά πυροσβεστικούς κρουνούς (υπάρχει μάλιστα και σχετικό ατσίβμεντ για τους ψυχαναγκ...γκούχ, γκάχ, για τους υγιείς και μερακλήδες ανάμεσά μας). Ο Γλυκός Κύριος Ποντικάκης τρυπώνει στα στενότερα περάσματα ενώ το Καλό Πουλάκι Τσίου μπορεί να φτάνει πετώντας σε δυσπρόσιτα σημεία. Παράλληλα, έχουμε στην διάθεσή μας και το Hug Button, με το οποίο μπορούμε να επιχειρήσουμε να αγκαλιάσουμε σχεδόν ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε στο παιχνίδι, με απρόβλεπτα, ορισμένες φορές, αποτελέσματα. Είμαστε εδώ κάτι φίλοι, μια ωραία ατμόσφαιρα. Η διάρκεια της περιπέτειας κυμαίνεται γύρω στις πέντε ώρες και ίσως μια-δυο ακόμη αν κάποιος αποφασίσει να ολοκληρώσει όλες τις δευτερεύουσες ιστορίες και να ανακαλύψει πραγματικά τα πάντα. Το δε ψυχασθενές και τίγκα γιούχου φινάλε επισφραγίζει μια αγνά ψυχεδελική, αφιλόξενη στους αμύητους, εμπειρία. Η απόλαυση που θα αποκομίσει κανείς από το Dropsy, εξαρτάται άμεσα από την σχέση του με τον Τρόμο Κάτω Από Το Ντέρι, τα adventures της δεκαετίας του ’90 και την ανοχή/γούστο/υπομονή του για αποκρυπτογράφηση «παράξενων» κόσμων. Χωρίς να φλερτάρει σε καμία περίπτωση με την σπουδαιότητα, αποτελεί μια άρτια υλοποιημένη και πολύ διαφορετική φωνή της ανεξάρτητης σκηνής. Αν χαζεύοντας τα screenshots και διαβάζοντας αυτό το κείμενο νιώσατε την ανάγκη να τσεκάρετε την κοντινότερη υδροροή και θυμηθήκατε πως είναι αδύνατο να γυαλίζουν τόσο πολλοί κυνόδοντες μέσα σε ένα στόμα, το Dropsy είναι για εσάς. Αν από την άλλη αναρωτηθήκατε τί καπνίζω και γράφω αυτές τις αηδίες τόση ώρα, την Δευτέρα με τον κηδεμόνα σας και το επικό “It” του Stephen King υπό μάλης. Και όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Dropsy : «Αχούχουχου!» Pros Πρωτότυπο, ανώμαλο, ψυχεδελικό Υψηλό σχετικά, επίπεδο δυσκολίας Μεγάλος και ανοιχτός κόσμος από την αρχή της περιπέτειας Η χρήση των ζώων/συντρόφων μας για την επίλυση ορισμένων γρίφων Cons Το υψηλό επίπεδο δυσκολίας σε συνδυασμό με την πλήρη απουσία κειμένων, σίγουρα θα αποθαρρύνουν τους "αμύητους" Πληθώρα secondary/side objectives που δεν χαρακτηριζόνται ποτέ ως τέτοιοι, οδηγώντας μας ενδεχομένως στο να δαπανούμε άσκοπα χρόνο για την επίλυση γρίφων μη σχετικών με την πλοκή του παιχνιδιού

DROPSY