Apocalypse

Σύμφωνα με το Εγχειρίδιο του Άπελπι Ρεμαλομποέμ (Εκδόσεις Βορράκιος, 2012), η Συντέλεια στις 21-12-12 αποτελεί το μεγαλύτερο πιθανό δώρο προς την ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή. Όχι μόνο δεν ξαναγχωνόμαστε για τίποτε, αλλά θα έχουμε ζήσει στον κόσμο που μας επέτρεψε να φαρμέψουμε το L.A Noire μέχρι τα κόκκαλα του κώδικά του. Στον κόσμο που παραλίγο να μας ψιθυρίσει το μυστικό του Monkey Island, τον ίδιο που μας σήκωσε σε ιπτάμενο χαλί και μας ζήτησε να λυτρώσουμε τον Faerun ξανά και ξανά από τα νύχια του κακού. Τον κόσμο που ήταν αφετηρία για περιπέτειες τόσο φανταστικές που δε χωράνε σε καμία ιστορία. Οι Drive-By Truckers μου τραγουδάνε "Shut Up And Get On That Plane", μια έξοχη και αρμόζουσα μεταφορά. Δεν ξέρω αν πιστεύω 100% ότι ο κόσμος θα τελείωσει σε φωτιά, λαύρα, επικά σύνθια και τεχνικολόρ παραγωγή σε δυόμιση εβδομάδες, αλλά ο adventurer μέσα μου σίγουρα το εύχεται. Υπάρχει μια γοητεία στην ξαφνική και άμεση ανατροπή κάθε ισχύουσας κοινωνικής δομής, που δε βρίσκω πουθενά αλλού. "Αυτά τα γράφεις γιατί έχεις ψυχολογικά προβλήματα, Μποράτσε αγόρι μου" θα πεις, παρατηρητικέ και αφοσιωμένε αναγνώστη. "Ασφαλώς" θα απαντήσω. Αλλά μη μου πεις ότι δεν σε έχει γαργαλήσει έστω μια φορά η ιδέα και μόνο της ανατροπής κάθε ισχύοντος θεσμού. Ένας κόσμος όπου η περιπέτεια και η ψυχή μας ορίζουν την επόμενη μέρα, αντί για γκρίζα νούμερα και ανθρώπους αρπακτικά; (Το φαντάστηκα.) Και μιλώντας για περιπέτειες, ας πάμε στα δικά μας και ας το κάνουμε λίγο ενδιαφέρον. Αν όντως ο κόσμος τελείωνε στις 21-12, ποιό είναι το game που είσθε ευτυχισμένοι που προλάβατε να λιώσετε; Ποιό θα τσαντιστείτε πολύ που δεν θα προλάβετε να παίξετε; Και ποιό καταδικάζετε στη λίμνη καιομένη πυρί και θείω και λοιπούς κορκόδειλες (sic) μεγάλους; Τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό μου πάντως, είναι τα Grim Fandango και L.A. Noire. Το πρώτο το έπαιξα έφηβος και βαμμένος Μανογουοράς, παντελώς ανίδεος σχετικά με την αληθινή οδό του Γουισκιού και της Καταστροφής. Ακόμη και τότε, ακόμη και έτσι, όχι απλώς ανατίναξε το κεφάλι μου, αλλά υποπτεύομαι πως έθεσε τα στάνταρ για κάθε παιχνίδι που έπαιξα έκτοτε. Ίσως γι'αυτό έγινα τέτοιος γεροπαράξενος. Το L.A. Noire αντίθετα, ήρθε τη σωστή στιγμή και έγινε αναπόσπαστο μέρος της ψυχοσύνθεσής μου. Και έτσι, για να είμαι αλλοπρόσαλος, θα σπαστώ άγρια που δεν θα προλάβω να παίξω το Project Eternity της Obsidian γιατί πραγματικά δείχνει εκπληκτικό στα χαρτιά. Όσο για το Θηρίο; Ας το ταϊσουμε το Orange Box να ησυχάσει, δεν θα λείψει σε κανένα! (Όμπβιους τρόλ ιζ όμπβιους.) Και πριν ξεχαστώ, το τραγουδάκι μας για σήμερα. {youtube}bVjXAGXlqnA{/youtube}

Apocalypse Blues