Best of 2017

Σημεία και τέρατα, Τακτικέ Αναγνώστη. Μας έφυγε και το 2017. Η FCC πέρασε το κατάπυστο νομοσχέδιο περί Ουδετερότητας του Διαδικτύου (Net Neutrality για τους συναδέλφους ακαδημαϊκούς), τα lootboxes λοιδωρήθηκαν ως και τους έπρεπε και τα games-as-a-service έδειξαν πως έχουν έρθει για να μείνουν. Φυσικά, απέναντι σε αυτή την λαίλαπα αγόμενων και φερόμενων μαμμάκυθων, την ανούσια χλαχλοή των «Δώσε κάρτα και διάβαινε, μπάρμπα» δήθεν «παιχνιδιών», υπάρχει ένα όχι-και-τόσο-μικρό portal, που εξακολουθεί να αντιστέκεται. Να προασπίζει τα παιχνιδια που στέκονται ως αυτόνομες καλλιτεχνικές δημιουργίες. Τα θεόπνευστα εκείνα έργα δημιουργικής διάνοιας τα οποία ψυχαγωγούν ενώ παράλληλα ωθούν σε προβληματισμό. Τα διαβατήρια για τους επόμενους κόσμους. Τα εξωτικά γραμματόσημα στην άκρη του πιο σημαντικού φακέλου που δεν έλαβες ποτέ. Δίχως περαιτέρω φανφάρες λοιπόν, αδράζουμε εορταστική ουισκάρα και ποιοτικό κουραμπιεδάκι και περνάμε να δούμε τα έγκριτα Καντινοβραβεία για την Χρονιά του Πετεινού. Όπως πάντα, τα παιχνίδια που ακολουθούν, αποτελούν προσωπικές επιλογές του συντάκτη και δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση την συλλογική άποψη της αρμάδας του Ragequit. ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΚΟΥΡΜΕ ΣΚΟΥΛΗΚΟΚΑΤΣΑΡΟΛΑΣ : RESIDENT EVIL 7: BIOHAZARD H CAPCOM έφερε πίσω τον αγνό, Deliverance-ικό τρόμο με απαράμιλλο στίλ, φινέτσα και αίσθηση του φρικιώδους. Άντλησε την έμπνευσή της απευθείας από την καλύτερη παράδοση των grindhouse ταινιών τρόμου της δεκαετίας του ’70 και παρέδωσε ίσως το πιο βρώμικο και σκοτεινό Resident Evil από αρχής της σειράς. Μερίδα των πιουριστών οπαδών έσπευσε να το αποκηρύξει ως «μη κανονικό» μέρος της σειράς, αλλά το γεγονός παραμένει πως οποιοσδήποτε ασχοληθεί μαζί του, θα εγκλωβιστεί στον εφιάλτη της ρημαγμένης αγροικίας των Bakers και θα περάσει δια πυρός και σιδήρου προκειμένου να κερδίσει την αβέβαιη λύτρωση. ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΙΚΡΟΥ-ΠΟΥ-ΟΛΟΙ-ΘΑ-ΕΠΡΕΠΕ-ΝΑ-ΠΑΙΞΟΥΝ : FOUR LAST THINGS Κινδυνεύω να κατηγορηθώ για κρυφές οικογενειακές σχέσεις με τον υπερ-μερακλή, Joe Richardson. Το Four Last Things, ένα εξαίσια αιρετικό point and click παιχνίδι περιπέτειας, καταφέρνει να παραχώσει τόσα φανταστικά Αναγεννησιακά καλαμπούρια στη σύντομη διάρκειά του και να φέρει τον παίκτη σε τέτοια ευθυμία που κερδίζει με το σπαθί του την συγκεκριμένη διάκριση. Όταν ο Richardson πάρει επιτέλους την πολυπόθητη μεταγραφή του σε κάποιο «επαγγελματικό» στούντιο δημιουργίας παιχνιδιών, πρόκειται να μεγαλουργήσει, να μου το θυμηθείτε. ΘΛΙΒΕΡΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ : TORMENT : TIDES OF NUMENERA Για το ασσυμάζευτο φιάσκο του #NumaNuma, έχουν χυθεί τόνοι ψηφιακού μελανιού. Ίσως ο τίτλος που έβαλε την οριστική ταφόπλακα επάνω στην Kickstarter φαντασίωση των «σπουδαίων παλαιών δημιουργών RPG που επιστρέφουν με την βοήθεια του κοινού», το Numenera σφετερίστηκε το βαρύτερο όνομα της CRPG κληρονομιάς, προκειμένου να παραδώσει ένα αφόρητα άνευρο και αδιάφορο διαδραστικό άτλαντα του Έννατου Κόσμου του Monte Cook. Αν απλά ονομαζόταν Numenera: Have You Heard About This One? θα είχε ήδη ξεχαστεί και δεν θα είχε ανοίξει ρουθούνι. ADVENTURE ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ : THIMBLEWEED PARK Τί να πρωτογράψει κανείς για την αριστουργηματική επιστροφή των Ron Gilbert και Gary Winnick στη φυσική τους έδρα; Οι πρωτεργάτες των κωμικών graphic adventure games, κυριολεκτικά από το πουθενά και με ελάχιστες προσδοκίες επάνω τους, βγήκαν με φλας από αριστερά και υπέγραψαν ίσως το καλύτερο adventure της δεκαετίας. Ο σχεδιασμός της δράσης και των γρίφων του αποτελεί την φυσική εξέλιξη του Day of the Tentacle και το φινάλε του κοντράρει στα ίσια το μυθικό πλέον φινάλε του Monkey Island 2: LeChuck’s Revenge. Όλα αυτά ενδεχομένως ακούγονται υπερβολικά σε κάποια παλιά καραβάνα, που δεν ασχολείται πλέον με το είδος και αρέσκεται στα «παλιά καλά» adventure games της δεκαετίας του ’90. Καρντάσια σας έχω νέα. Το Χαμένο σας Δισκοπότηρο βγήκε φέτος και σας περιμένει. ΚΑΛΥΤΕΡΟ REMAKE : FULL THROTTLE REMASTERED Ben Throttle. O άνδρας. Ο μύθος. Το σύμβολο. Ο λόγος που άπειρα δεκατετράχρονα άρχισαν μια φορά κι ένα καιρό να πασχίζουν να χοντρύνουν την φωνή τους, μήπως και ακουστούν ποτέ σαν τον τεράστιο Roy Conrad. Οι ανοιχτοί δρόμοι των μετα-αποκαλυπτικών ΗΠΑ και ένα δαιμονικό σχέδιο για την καταστροφή της κουλτούρας των μηχανόβιων και την αντικατάσταση αυτής από γιαποφλώρικα minivans. H Double Fine παρέδωσε το αγέραστο Full Throttle που παίζει αδιάκοπα στο μυαλό μας, με τριζάτο 4Κ κοστούμι. Κεραυνοβόλος έρωτας. ΒΡΑΒΕΙΟ «ΕΙΔΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ VIDEO GAMES ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΙΓΑΝΤΙΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ» : WHAT REMAINS OF EDITH FINCH Όσο λιγότερα γνωρίζει κανείς για το αρτιότερο καλλιτεχνικά παιχνίδι που κυκλοφόρησε μέσα στο 2017, τόσο το καλύτερο. Προσεγγίστε το με κλειστά μάτια και ανοιχτή καρδιά και θα σας δείξει την ευθεία που συνδέει τα video games με τον κινηματογράφο και την επαυξημένη πραγματικότητα (Augmented Reality/AR για τους ρέκτες της Ελληνικής) σε μια και μόνο μαεστρική κοντυλιά. Αν χρειαστεί να σκουπίσετε ένα δάκρυ προκειμένου να συγκεντρώσετε το βλέμμα σας, είναι απολύτως εντάξει. ΒΡΑΒΕΙΟ STANLEY KUBRICK : PREY ...ή αλλιώς, ο μοναχικός εφιάλτης του δόκτωρος Yu στο βαθύ διάστημα. Οπού τίποτε, μα τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ένας μικρός θρίαμβος για την Arkane, ο εξομοιωτής πλήρους εμβαπτισμού που ακούει στο όνομα Prey, μεταφέρει τον παίκτη στον μπρουτάλ-νουβό διαστημικό σταθμό Talos I και του επιβάλλει τους δικούς του ιδιαίτερους νόμους προκειμένου να επιβιώσει. Είκοσι πέντε ώρες απολαυστικής αγωνίας και δεκάδες προσεγγίσεις σε κάθε πρόβλημα ή εμπόδιο. Εάν ψάχνετε για την κορυφή του ευφυούς σχεδιασμού gameplay εμπειρίας για το 2017, μόλις την βρήκατε. ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ BLADE RUNNER 2049 ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΛΟΥ ΠΑΤΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ CYBERPUNK ΣΗΜΑΙΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΨΗΛΑ ΤΟ :_OBSERVER Η εκδίκηση του Roy Batty. Ενώ ο Dennis Villeneuve απέτυχε παταγωδώς να κατανοήσει τα στοιχεία εκείνα που κατέστησαν το tech noir κομψοτέχνημα του Ridley Scott ένα κινηματογραφικό μύθο, οι Πολωνοί της Bloober Team έγραψαν τη δική τους cyberpunk ιστορία και προσέλαβαν τον ‘πολύ’ Rutger Hauer προκειμένου να ενσαρκώσει το βασανισμένο ντετέκτιβ Daniel Lazarski. Η κάθοδός του στις τύψεις και την παράνοια με φόντο την μιλιταριστική Κρακοβία του 2084, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα video game αφηγήματα της χρονιάς. ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΙΞΩ ΠΟΤΕ : HELLBLADE: SENUA'S SACRIFICE To τολμηρό, κατάμαυρο πείραμα της Ninja Theory, κρίνεται ως υπερ-επιτυχημένο και το γεγονός πως η εμπορική του πορεία συνάδει με την καλλιτεχνική του ποιότητα, με χαροποιεί ιδιαίτερα. Το επικό ψυχόδραμα της σχιζοφρενούς Senua, ενώ διασχίζει τα ερημοτόπια στο Τέλος του Κόσμου, απαιτεί την ολική παράδοση των αισθήσεων του παίκτη. Σε αντάλλαγμα, ανοίγει για λίγο ένα κρυφό παράθυρο σε μια εμπειρία με την οποία καθημερινά παλεύουν δεκάδες χιλιάδες ‘ανώνυμοι’ συνάνθρωποί μας. ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ : CUPHEAD Εδώ τα λόγια περιττεύουν. Δεν υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που να μην μαγευτεί από τα πανέμορφα, χειροποίητα γραφικά και animations του Cuphead. Ένα απίστευτο διαδραστικό καρτούν βγαλμένο απευθείας από την δεκαετία του ’30, ζωντανεύει στις οθόνες μας. Ο βαθμός πρόκλησής του ενδεχομένως καθιστά απαγορευτική την ενάσχοληση μαζί του σε ανθρώπους με ταλαιπωρημένα νεύρα, αλλά για τον εικαστικό του τομέα και μόνο, αξίζει μια θέση στην συλλογή κάθε παίκτη που σέβεται τον εαυτό του. ΒΡΑΒΕΙΟ 29 Π.Χ, ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ : ASSASSIN’S CREED: ORIGINS H Ubisoft έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο να επιστρέφει από τα χαμένα. Να σηκώνει κεφάλι ακριβώς την στιγμή που πας να την ξεγράψεις. Το Origins, εκτός από το γεγονός ότι κατόρθωσε να τινάξει τη σκουριά και την αφόρητη ανία της άνευρης επανάληψης από την ναυαρχίδα της εταιρείας, έκανε κάτι ακόμη πιο σημαντικό : δημιούργησε τον ομορφότερο, εντυπωσιακότερο ψηφιακό κόσμο που είχαμε τη χαρά να βιώσουμε μέχρι σήμερα στις οθόνες μας. Δίχως την παραμικρή υπερβολή, η 4Κ βόλτα στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων θα σας κάνει να τρίβετε τα μάτια σας και να μαζεύετε τα σαγόνια σας από το πάτωμα. Σχεδόν ξεχνάς πως υπάρχει σενάριο, πλοκή, χαρακτήρες, μια ολόκληρη ενδιαφέρουσα υπόθεση και φρεσκαρισμένοι μηχανισμοί gameplay. Είσαι υπερβολικά απασχολημένος να οδηγείς προσεκτικά την πιστή σου γκαμήλα μέσα από αμμοθύελες, οάσεις και πανέμορφες πολιτείες που θεωρούσες πως δεν θα επισκεπτόσουν ποτέ. Και όλα αυτά πριν μπλέξεις με αρχαίους Θεούς, Πρώτους Πολιτισμούς, μονομαχίες στην αρένα της Κυρήνης ή την μεθοδική εξημέρωση κάθε πιθανού κορκόδειλα (sic) στα περίχωρα της ένδοξης Μέμφιδος. ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2017: WOLFENSTEIN II: THE NEW COLOSSUS Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία γύρω από το όνομα του Βασιλιά. Η εσκεμμένα υπερβολική, πανέξυπνη, επικολυρική και σκοτεινά αντιπροσωπευτική του zeitgeist της εποχής μας πλοκή του, παίρνει (στην κυριολεξία) κεφάλια και μυαλά. Στο γέρμα του 2017, με τις προσωπικές ελευθερίες ολοένα και πιο περιορισμένες και τον κρατικό έλεγχο να προσπαθεί να εξαφανίσει και την τελευταία εστία ιδιωτικότητας και αξιοπρέπειας, η αντίσταση των παρδαλών ρεμαλιών του Kreisau Circle γίνεται κάτι πολύ περισσότερο από σεναριακό όχημα για το αρτιότερο παιχνίδι δράσης της χρονιάς. Οι φρενήρεις ρυθμοί και οι εφευρετικοί τρόποι ως προς την κιμαδοποίηση λόχων ναζί, αποτελούν μονάχα το πρόσχημα. Ο William J. Blazkowicz, BJ για τους φίλους, Terror Billy για τους εχθρούς, ανάγεται στον απόλυτο ήρωα για την εποχή του Trump. Δεν ζητάει τίποτε για τον εαυτό του, τον έχει διαγράψει από την αρχή. Θέλει όμως, ζητά και ματώνει για μια χούφτα ελπίδας για την οικογένειά του. Τα στοϊκά του γρυλίσματα και η προσήλωση του σε αυτό που πρέπει να γίνει (όσο αδύνατο και να φαντάζει κατά καιρούς) τον καθιστούν ένα εκ των εμβληματικότερων σύγχρονων πρωταγωνιστών του χώρου μας. Εάν παίξετε ένα παιχνίδι μόνο για φέτος, φροντίστε αυτό να είναι το Wolfenstein II.

Cantina Awards: Year Of The Rooster Edition