Castlevania

Είμαι σίγουρος πώς αρκετοί από εμάς σε κάποια στιγμή της gaming θητείας μας σκεφτήκαμε (ειδικά μετά το 302ο rage που «το χειριστήριο δεν κάνει αυτό που του λέω») πώς θα ήταν ένα παιχνίδι για το σχεδιασμό του οποίου θα ήμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι εμείς. Ένας Ισπανός, ο Francisco Téllez de Meneses, έδωσε μορφή σε αυτήν τη σκέψη και το αποτέλεσμα είναι το Unepic. Το Unepic δεν είναι κάτι καινούργιο. Στην πραγματικότητα κυκλοφορεί ήδη τον Οκτώβρη του 2011, αλλά πέρασε αρκετά πάθη “λόγω του ότι δεν ταιριάζει στην φιλοσοφία της Valve” για να γίνει greenlit. Τελικά πήρε την έγκριση και διατίθεται πλέον και στο Steam εδώ και ένα περίπου μήνα. Πρέπει να σημειωθεί πώς το review γίνεται για την early access έκδοση του παιχνιδιού, η οποία προς το παρόν περιορίζεται στο ολοκληρωμένο single-player τμήμα του. Σύμφωνα με το δημιουργό του το multiplayer κομμάτι θα αργήσει ακόμη, επομένως θα υπάρξει η ανάλογη ενημέρωση του review όταν αυτό κυκλοφορήσει. THE MOST UN-EPIC ADVENTURE Ο τίτλος του παιχνιδιού τα λέει όλα. Ετοιμαστείτε για την πιο ανεπική περιπέτεια της ζωής σας, όπου χειρίζεστε τον Daniel, ένα τίγκα στο κόκκαλο geek όπου, ως ένας άλλος έφηβος δρακοπαουερμεταλλάς σπυριάρης Borracho (πλην τα σπυριά), το μόνο που σκέφτεται είναι οι ταινίες, πώς θα μάθει να παίζει pen’n’paper RPG και φυσικά η ανεπιτυχής, αέναη, αναζήτηση αιθέριας ύπαρξης. Το παιχνίδι ξεκινάει όταν ο νιούφης στα RPG Daniel ζητάει να κάνει ένα διάλλειμα από το D&D session για τουαλέτα. Όσο κάνει την ανάγκη του, τα φώτα πέφτουν και o Daniel βρίσκει τον εαυτό του σε ένα σκοτεινό κάστρο. Αμέσως ξεκινάει για το RPG της ζωής του, μιας και νομίζει πώς ότι ζει είναι παραισθήσεις από τα μανιτάρια που υποθέτει πώς έριξαν οι φίλοι του στο ποτό του. Τα πράγματα, όμως, ίσως να μην είναι στην πραγματικότητα έτσι! Από εδώ ξεκινάει και η περιπέτειά μας, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την περαιτέρω εξερεύνηση του κάστρου. Η περιπέτειά μας ξεκινάει, όταν η ήρωας προσπαθεί να μάθει p&p RPG, ενώ έχει λιώσει τα jRPG... Oh, the pain (for the DM), oh the agony! Οφείλω να πω σε αυτό το σημείο πώς το παιχνίδι σε κάθε στιγμή του τιμάει όσο κανένα άλλο το όνομά του. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα επικό γύρω από το σενάριο του παιχνιδιού και αυτό μας παρουσιάζεται με έναν αφοπλιστικό αυτοσαρκασμό ανά πάσα στιγμή. Ο Daniel δε σώζει (goblin) δεσποσύνες από τον κίνδυνο γιατί αυτό είναι το σωστό, αλλά γιατί βρίσκει ευκαιρίες για… άλλες δραστηριότητες πέραν της περιπέτειας. Το αυτοσαρκαστικό χιούμορ του παιχνιδιού είναι πανταχού παρόν, ενώ κάθε γραμμή που διαβάζουμε σίγουρα περιέχει τουλάχιστον μία αναφορά σε κάποιο videogame, sci-fi/fantasy/horror ταινία ή βιβλίο. Αυτές οι συνεχείς αναφορές είναι δίκοπο μαχαίρι: μερικούς (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) τους ιντριγκάρει να βρουν όσο περισσότερες μπορούν ενώ άλλους τους κουράζουν. Το, δε, τέλος του παιχνιδιού έχει διχάσει αρκετά ορισμένες κοινότητες, παρόλα αυτά είναι και αυτό το ίδιο μη επικό, ανατρεπτικό και αυτοσαρκαστικό όσο όλο το προηγούμενο παιχνίδι. Ο Daniel ως χαρακτήρας φαίνεται πώς είναι ένας κολλημένος έφηβος χωρίς ιδιαίτερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, από την άλλη αυτό είναι το λιγότερο όταν μόνο ένα πράγμα έχεις στο μυαλό σου. Γενικώς το Unepic ποτέ δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, αλλά είναι ειλικρινές από την πρώτη στιγμή και δεν υπόσχεται κάτι διαφορετικό, πέραν της διασκέδασης. Ορισμένους μπορεί να τους κουράσει το «εφηβίζον» χιούμορ του από ένα σημείο και μετά, αλλά το παιχνίδι στην πορεία του διαθέτει διαμαντάκια ακόμη και για αυτούς. Προσπαθώντας να κατατάξουμε το Unepic σε κάποια κατηγορία παιχνιδιών καταλήγουμε όπως και το ίδιο λέει στο αρχικό του μενού, στα Metroidvania παιχνίδια. Με απλά λόγια, το παιχνίδι είναι ό,τι ήταν και τα κλασσικά Metroid και Castlevania στο NES με λίγη δόση από Maze of Galious, δεν έχει επομένως καμία σχέση με rogue-like παιχνίδια όπως το Rogue Legacy. Αυτή κατηγοριοποίηση ισχύει για το gameplay κομμάτι του παιχνιδιού γιατί όπως ήδη είπαμε, κάποιος θα μπορούσε άνετα να το ονομάσει “geek culture interactive encyclopedia”. Αναφορές από κάθε παιχνίδι των τελευταίων τριών δεκαετιών (με αρκετή μνεία σε αυτά της Blizzard) βρίσκονται παντού. Η αλήθεια είναι πώς έπειτα από αρκετό καιρό, το Unepic είναι το πρώτο παιχνίδι που με είχε αφήσει με ένα χαρακτηριστικό χαζό μειδίαμα. Όσο έπαιζα το παιχνίδι μου φαινόταν πώς συνομιλούσα με τον Francisco για τα αγαπημένα μας παιχνίδια και ταινίες. Ένιωθα αυτό το αίσθημα κοινών εμπειριών που νιώθουν όλοι αυτοί οι Trekkies όταν πηγαίνουν και μαθαίνουν Klingon για να μιλάνε μεταξύ τους. Kill it with fire!!! Die, DIE! A thousand deaths upon you! HOW THE MAGIC WORKS Κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μας ο Daniel έχει μπόλικα εφόδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει ώστε να ξεπεράσει τα εμπόδια που αντιμετωπίζει. Η ανάπτυξη του χαρακτήρα έχει πραγματικά RPG στοιχεία. Ο Daniel κερδίζει levels και επομένως skill points. Αναλόγως την αρχική δυσκολία που έχουμε επιλέξει στην αρχή του παιχνιδιού παίρνουμε και τα αντίστοιχα skill points σε κάθε level up, με ένα ή δύο skill points έξτρα για τα hard και hard++ αντίστοιχα. Αυτά τα skill points μπορούμε να τα αναθέσουμε σε οποιαδήποτε κατηγορία θέλουμε από swords, axes, bows μέχρι και armor ή/και robes, ενώ δεν μπορούμε να έχουμε περισσότερους πόντους ανά κατηγορία από ότι είναι το level μας. Κάθε όπλο έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες αλλά από αρκετά νωρίς θα χρειαστεί να επενδύσουμε κάπου. Εδώ έρχεται και το μοναδικό χτυπητά αρνητικό στοιχείο του παιχνιδιού. Αν θέλουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος οφείλουμε με κάποιον τρόπο να έχουμε επενδύσει και σε ένα τουλάχιστον ranged skill (είτε είναι αυτό μέσω τόξων είτε μέσω μαγείας), διαφορετικά ακόμη και bosses είναι αδύνατον να βγουν. Το παιχνίδι βέβαια από την αρχή δίνει κάποιες υπόνοιες και ωθεί κατά κάποιον τρόπο και σε μία τέτοια επένδυση, αλλά θεωρητικά όλες οι κλάσεις όφειλαν να είναι ισορροπημένες. Παρόλα αυτά, τα builds που προσφέρει το παιχνίδι (ειδικά στις μεγάλες δυσκολίες) είναι αρκετά, ακόμη και τα υβριδικά και για όλα τα γούστα. Το σύστημα μαγείας του παιχνιδιού έχει κάποιες ιδιομορφίες. Το κάστρο χωρίζεται σε περιοχές, κάθε μία από τις οποίες έχει φυλακισμένο ένα πνεύμα. Φέρνοντας εις πέρας την αποστολή που μας δίνει το κάθε πνεύμα μας ξεκλειδώνει τη σχολή μαγείας με την οποία σχετίζεται (fire, frost, alteration, transmutation κτλ.). Για να είμαστε σε θέση να κάνουμε ένα ξόρκι θα πρέπει να έχουμε πρώτη ύλη τα essences, σκόνες δηλαδή που πέφτουν από αντίστοιχους εχθρούς. Για παράδειγμα, για να ρίξουμε ένα firebolt θα χρειαστούμε red magic essence ενώ για το πιο δυνατό fireball θα χρειαστούμε ακόμη μεγαλύτερη ποσότητα. Δεδομένου ότι δεν είναι όλες οι περιοχές του κάστρου ξεκλειδωμένες από την αρχή αλλά η πλοκή είναι γραμμική σε αυτόν τον τομέα, δεν μπορούμε από την αρχή να έχουμε πρόσβαση σε όλες τις σχολές μαγείας. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό, αλλά ενδεχομένως να ξενίσει ορισμένους παίκτες. Η εξερεύνηση του κάστρου έχει από μόνη της τον παράγοντα του εθισμού. Κάθε νέο δωμάτιο είναι υποφωτισμένο και καλούμαστε εμείς να ανάψουμε όλες τις δάδες του με το χαρακτηριστικό animation όταν τα καταφέρνουμε. Κάθε περιοχή του κάστρου έχει διαφορετική τεχνοτροπία από τις κατακόμβες μέχρι τα ορυχεία και τη βιβλιοθήκη. Παρότι η πλοκή του παιχνιδιού διακατέχεται από γραμμικότητα, η εξερεύνηση αυτή καθεαυτή της εκάστοτε περιοχής μπορεί να είναι διαφορετική. IT TAKES TWO TO TANGO Το Unepic αποτελεί ένα πραγματικό πόνημα του δημιουργού του, μιας και χρειάστηκαν περίπου 2 χρόνια για την ολοκλήρωσή του. Τεχνικά το παιχνίδι είναι φόρος τιμής στα παλιά Castlevania, επομένως τα γραφικά του είναι (και όφειλαν να είναι) από περασμένες εποχές. Για κάποιο λόγο, αποδίδουν εξαιρετικά αυτό το αίσθημα χωρίς να χτυπάει απαραίτητα ευαίσθητες νοσταλγικές χορδές. Η ενασχόλησή μας ντύνεται μουσικά με απαλές διακριτικές νότες, ενώ όπως έχει ήδη ειπωθεί δεν υπάρχουν voiceovers, παρά μόνο αν φτιάξουμε δικό μας φάκελο dubbing (οδηγίες για το οποίο υπάρχουν στο site του παιχνιδιού). Αυτή τη στιγμή ο δημιουργός ψάχνει μέχρι και Άγγλους ηθοποιούς για να δει μήπως μπορεί να ενσωματώσει και φωνή. Αντιθέτως, το παιχνίδι έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη community, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο πόσο προσιτός είναι ο δημιουργός του. Το αποτέλεσμα αυτής της community είναι το παιχνίδι να έχει ήδη μεταφραστεί σε 18 (!) γλώσσες με την ελληνική μετάφραση να πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή! Το boss που με δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλο στο παιχνίδι. Μέχρι και hint υπάρχει στην εικόνα. Ο Francisco έχει δώσει ρέστα στο σχεδιασμό του κάστρου του παιχνιδιού καθώς και των quest γενικότερα. Πράγματι, αν εξαιρέσει κάποιος το σφάλμα με την απαίτηση ενός τουλάχιστον ranged skill το υπόλοιπο παιχνίδι είναι εξαιρετικά φτιαγμένο. Το κάστρο είναι αχανέστατο, αλλά ευτυχώς το backtracking είναι ελάχιστο με τη βοήθεια τόσο των spells που μπορούμε να αγοράσουμε από έμπορους του παιχνιδιού, όσο και από τις πύλες που υπάρχουν σε κάθε περιοχή, οι οποίες καταλήγουν όλες σε ένα κοινό δωμάτιο. Υπάρχουν αρκετά σημεία στο κάστρο που έχουν κρυφούς τοίχους, κάτι που αυξάνει κατά πολύ το χρόνο ζωής του τίτλου αν κάποιος θέλει να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του. Το ίδιο καλοσχεδιασμένοι είναι και οι εχθροί του παιχνιδιού με εξαίρεση δύο bosses που εμπίπτουν στην κατηγορία «αν δεν είσαι ranged την έβαψες». Το δεύτερο αρνητικό στοιχείο του παιχνιδιού είναι πώς μετά από την εξερεύνηση 4 δωματίων και αφού τελειώσουμε και το 4ο οι εχθροί στο 1ο δωμάτιο κάνουν respawn πράγμα που ορισμένες φορές είναι κουραστικό, ειδικά αν πρέπει να ξαναπεράσουμε από εκεί. Το σύστημα save στο παιχνίδι έχει τις ιδιαιτερότητές του, ειδικά στο επίπεδο hard και πάνω μιας και θα πρέπει να τηλεμεταφερόμαστε σε ένα πνεύμα για να σώσουμε (και να πάρουμε και free healing) την πρόοδό μας. Ορισμένες φορές αυτό αποδεικνύεται χρονοβόρο όταν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω, αλλά έχει να κάνει μόνο με τις μεγαλύτερες δυσκολίες κάτι που δεν υπάρχει στο normal επίπεδο όπου υπάρχει κανονικά η ρουτίνα autosave. Ιδιομορφία έχουν και τα challenges που ενδεχομένως θα βρούμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μας και τα οποία αρχίζουν να ισχύουν για επόμενα playthroughs. Αυτό αυξάνει αρκετά το replayability του τίτλου (τα challenges δίνουν διάφορα καλούδια σε περίπτωση περάτωσής τους), παρόλα αυτά θα θέλαμε να εντοπίζονταν σε πιο φυσιολογικά σημεία ειδικά αυτά που βρίσκουμε στο τέλος. O χειρισμός του γίνεται εξ' ολοκλήρου με το πληκτρολόγιο και σε γενικές γραμμές δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα. Ο εν λόγω διάλογος που συμβαίνει στην αρχή του παιχνιδιού είναι όλα τα λεφτά! Κλείνοντας θέλω να πω πώς το Unepic ήταν ένα παιχνίδι το οποίο κατευχαριστήθηκα. Για ένα μόνο playthrough στο hard, το κοντέρ έχει γράψει 30 ώρες παιχνιδιού, μέχρι στιγμής κάτω μόνο από το Binding of Isaac (εκεί έχω κάνει κατάθεση ψυχής…) και το Deus Ex: Human Revolution. Δεδομένου ότι το παιχνίδι κοστολογείται στα 7€ στο Steam, είναι πραγματικά value-for-money. Επίσης θα είναι η πρώτη φορά που γράφω για το δημιουργό ενός παιχνιδιού στα θετικά του, αλλά το αξίζει με το παραπάνω γιατί πέραν της αλληλεπίδρασής του με την community, δουλεύει ακατάπαυστα για το παιχνίδι, παρέχοντας updates σχεδόν κάθε βδομάδα. Το παιχνίδι πλην ελαχίστων bugs που εξολοθρεύονται εν ριπή οφθαλμού, είναι πλήρως ολοκληρωμένο στο single-player κομμάτι του, αναβαθμίζεται διαρκώς, ενώ οι αναφορές του και το χιούμορ του είναι σήμα κατατεθέν του. Δεν υπάρχει κάποια δικαιολογία να μην το δείτε, ειδικά αν είστε fan των Castlevania! Pros Όλο το feeling των Metroid, Castlevania της εποχής του NES σε ένα παιχνίδι. Ο δημιουργός που έχει επενδύσει τόνους μεράκι και αγάπης για το παιχνίδι. Το εξαιρετικό value-for-money του, δεδομένου ότι είναι ακόμη early-access. Το τεράστιο localization του παιχνιδιού, σύντομα και στα ελληνικά! Οι αναφορές του σε κάθε τι geek... Cons ... που ενδεχομένως να κουράσουν. Η απαίτηση για ranged skill για να μπορέσουμε να τερματίσουμε το παιχνίδι. Το συχνό respawn των τεράτων.

EARLY ACCESS: UNEPIC