METRO 2033 REDUX

Κατόπιν της κυκλοφορίας και της Redux έκδοσης, οφείλω να παραδεχτώ ότι το Metro 2033 το έχω αδικήσει κατάφωρα και σίγουρα πολύ περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι μπορώ να θυμηθώ τα τελευταία χρόνια. Όταν κυκλοφόρησε αρχικά, το 2010, διάβαζα τα διάφορα reviews που κάνανε λόγο για την αγχωτική και ανυπέρβλητη ατμόσφαιρά του, αλλά επειδή μου φαίνονταν σχεδόν όλα copy-paste μεταξύ τους, θεώρησα ότι εμπεριείχαν μεγάλη δόση υπερβολής κι ως εκ τούτου δε προχώρησα σε αγορά του (περίεργο σκεπτικό, το ξέρω). Βέβαια σ’ αυτό βάλανε το χεράκι τους κι ορισμένοι εκ των reviewers, που μυστηριωδώς ανακάλυψαν RPG στοιχεία στο παιχνίδι, τα οποία εγώ τουλάχιστον ακόμη τα ψάχνω.

Όταν τελικά φιλοτιμήθηκα κάποια στιγμή να τ’ αποκτήσω κι αφού η τιμή του ενδιαμέσως είχε μειωθεί αισθητά, άργησα χαρακτηριστικά να το εγκαταστήσω. Κι όταν συνέβη και το τελευταίο, κατάφερα να το παρατήσω χωρίς να το ολοκληρώσω, μια και η δυσκολία του με απέτρεψε απ’ το να προσπαθήσω ξανά και ξανά να περάσω ένα συγκεκριμένο σημείο. Ευτυχώς όμως το είχα προχωρήσει αρκετά, ώστε να προλάβω να συνειδητοποιήσω περί τίνος επρόκειτο.

Στο άκουσμα της κυκλοφορίας της Redux έκδοσης, αρχικά ξύνισα, όπως φαντάζομαι το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι, θεωρώντας ότι η 4A Games έπρεπε να προσφέρει δωρεάν στους κατόχους του παιχνιδιού τη βελτιωμένη version. Ωστόσο δεν έπαψα να βλέπω την ευκαιρία να ξαναπιάσω στα χέρια μου το ουκρανικό διαμάντι και να φτάσω αυτή τη φορά στο τέλος της διαδρομής του.

Μόλις το Steam ολοκλήρωσε το κατέβασμα των 6.1GB, πάτησα μονομιάς το “Play” button. Δε σας κρύβω ότι μετά τα πρώτα 20’-30’, η σκέψη μου ήταν η εξής: «Δε βλέπω και πολύ σοβαρές διαφορές στα γραφικά». Το μυαλό παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια τελικά. Έπρεπε αφ’ ενός να προχωρήσω περισσότερο το Redux, αφ’ ετέρου να τρέξω και πάλι το Metro 2033, ώστε να έχω σαφή και ξεκάθαρη εικόνα των διαφορών που χωρίζουν τις δύο εκδόσεις. Και μαζί μ’ αυτό να πάψω επιτέλους να αδικώ τόσο το συγκεκριμένο παιχνίδι.

ΕΝΑΣ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Αν κι έχουμε να κάνουμε με την επανέκδοση ενός παιχνιδιού που προφανώς οι περισσότεροι από εσάς έχετε ήδη παίξει και που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Dmitry Glukhovsky, μία σύντομη επανάληψη του σεναρίου του ασφαλώς δε βλάπτει.

Όπως δηλώνει κι η ονομασία του, βρισκόμαστε στο έτος 2033. Είκοσι χρόνια πριν, τη χρονιά που γεννήθηκε κι ο ήρωάς μας, ο κόσμος δε κατάφερε να αποφύγει την πολεμική σύρραξη, που οδήγησε στον πυρηνικό όλεθρο. Η Μόσχα δέχθηκε καταιγισμό ατομικών βομβών, μ’ αποτέλεσμα οι επιζώντες κάτοικοι ν’ αναγκαστούν να ζουν υπόγεια, εντός του σιδηροδρομικού δικτύου της πόλης, προκειμένου ν’ αποφύγουν τη ραδιενέργεια που είναι διάσπαρτη στην ατμόσφαιρα. Η ύπαρξη αυτής οδήγησε στη ραγδαία μετάλλαξη αρκετών ζώντων οργανισμών, που έχουν πλέον καταστεί ιδιαιτέρως επιθετικοί, αλλά κι απειλητικοί την ίδια στιγμή.

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Artyom, ένας νεαρός Ρώσος που έχει χάσει τους γονείς του και ζει στο σταθμό VDNKh. Μία ημέρα πληροφορείται από ένα εκ των στελεχών της επίλεκτης ομάδας πολέμου των Rangers, τον Hunter, για μια νέα απειλή που έχει εμφανιστεί και ακούει στο όνομα “Dark Ones”. Πρόκειται για απόκοσμα όντα, που απειλούν όχι μόνο τον σταθμό VDNKh, αλλά ολόκληρη τη Μόσχα. Σύντομα βρίσκεται σε θέση να πρέπει να διασχίσει μία μεγάλη διαδρομή, από τον σταθμό όπου βρίσκεται μέχρι τον Polis, προκειμένου να συναντήσει έναν άλλο ranger, τον Miller και να τον βοηθήσει στην αντιμετώπιση των Dark Ones.

Η πορεία του δε θα είναι μοναχική, καθώς σ’ αυτή θα τον συντροφέψουν διάφορα πρόσωπα που θα συναντήσει στην πορεία, δίχως να γνωρίζει αν και πόσο μπορεί να τα εμπιστευτεί. Ταυτοχρόνως, πρέπει να φροντίσει ν’ αποφύγει τους Ρώσους Ναζί του 4ου Ράιχ.

Η πρώτη ιδιαιτερότητα του Metro 2033 έχει να κάνει με τη φύση των αντιπάλων μας, που με τη σειρά της οδηγεί σ’ ένα σύνθετο gameplay, με έντονο το stealth, αλλά και το action στοιχείο. Η run ‘n’ gun συνταγή, στον κόσμο του Metro 2033 δεν αργεί να οδηγήσει σε βέβαιο θάνατο. Γιατί καλό είναι να ξεπαστρεύεις Ναζί κι αιμοβόρα πλάσματα, πολλές φορές όμως χρειάζεται να κινηθείς κάτω από τη μύτη τους. Ειδικά δε όταν οι σφαίρες δε σου επαρκούν για να τα βάλεις μ’ όλους κι όλα.

ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΗΚΕ

Τέσσερα χρόνια πριν, σχεδόν άπαντες όσοι αναφέρονταν στο Metro 2033, εκτός των άλλων, χρησιμοποιούσαν τη φράση “ακατέργαστο διαμάντι” για να το περιγράψουν. Ο χαρακτηρισμός δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Όντας το πρώτο παιχνίδι που έκανε χρήση της δυνατής και ικανής μεν, βαριάς και ανώριμης δε, 4A engine, παρουσίαζε ένα εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα, μ’ αντάλλαγμα τις μεγάλες απαιτήσεις του σε ισχύ, προκειμένου να μπορεί ο παίκτης να το απολαύσει. Μάλιστα ήταν ένα από εκείνα τα -λίγα- παιχνίδια που εκμεταλλεύονταν καθετί διαθέσιμο σ΄ ένα PC, είτε αυτό λεγόταν ταχύτητα επεξεργαστή, είτε ποσότητα RAM, είτε δύναμη κάρτας γραφικών, στην προσπάθειά του ν’ αποδώσει τα μέγιστα. Ήταν απολύτως εμφανές από τότε ότι η εξέλιξη της 4A engine θα την έφερνε σε θέση να μπορεί να προσφέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον, κάτι που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά με την κυκλοφορία του Metro Last Light πέρισυ.

Επιστροφή στο σήμερα όμως, για να δούμε τι έχει αλλάξει στη νέα αυτή έκδοση, που ομολογουμένως είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό remake. Μια και κάναμε λόγο περί γραφικών, το πρώτο που θα παρατηρήσει το εκπαιδευμένο μάτι ενός φίλου της σειράς, είναι η τεράστια αλλαγής των light effects. Σε πάμπολλες περιπτώσεις, εκεί που στην παρθενική εμφάνιση επικρατούσε σκοτάδι ή υποτυπώδες φως, τη θέση αυτών έχουν τώρα πάρει εντυπωσιακοί φωτισμοί, που πραγματικά δίνουν μία άλλη, πολύ ανώτερη, εμφάνιση. Δεύτερη εντυπωσιακή αλλαγή αποτελεί ο εμπλουτισμός των απανταχού textures. Αρκεί να συγκρίνεται τις στολές των διαφόρων στρατιωτών, για να καταλάβετε ότι τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο.

Μάλιστα τα στελέχη της 4A Games δεν περιορίστηκαν μόνο στον ρουχισμό, αλλά αντικατέστησαν και τα πρόσωπα πολλών εκ των χαρακτήρων που βλέπουμε και συναντάμε αριστερά και δεξιά, φανερώνοντας ότι έριξαν πολλή περισσότερη δουλειά από εκείνη που γίνεται αρχικά αντιληπτή. Σε συνδυασμό με το βελτιωμένο animation και τις πολύ πιο ανθρώπινες εκφράσεις τους, η περιήγησή μας στους υπόγειους διαδρόμους και σταθμούς της Μόσχας αποκτά πολύ μεγαλύτερη αληθοφάνεια. Ομολογώ ότι περίμενα και θα επιθυμούσα να έχει δοθεί η ίδια προσοχή και στην επεξεργασία της αρκετά ατσούμπαλης κίνησης των Nosalises, ενός είδους εκ των μεταλλαγμένων πλασμάτων, αλλά κάτι τέτοιο τελικά δε συνέβη.

Για να ολοκληρώσω την ανάλυσή μου περί της εικόνας του παιχνιδιού, πρέπει να σταθώ σ’ έναν ακόμη παράγοντα, που έχει τη δική του σημασία. Κατά την αρχική κυκλοφορία του, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που παρατηρήσανε την απουσία volumetric lights σ’ αρκετά σημεία, που μείωνε αισθητά τ’ οπτικό αποτέλεσμα, καθιστώντας το χειρότερο κι από το πρώτο Metro 2033 και σίγουρα αδικώντας τη Redux αυτή version. Η 4A Games έσπευσε να κυκλοφορήσει άμεσα ένα patch μεγέθους 1.2GB, επαναφέροντάς τα και ξεχνώντας το στόχο των μικρών διαφοροποιήσεων μεταξύ των PC και XBOX One / PS4 εκδόσεων. Αυτός ήταν ο λόγος της αρχικής απουσίας τους και κανείς άλλος, αλλά ευτυχώς επικράτησε η οδός της λογικής και όχι των δήθεν ίσων δυνατοτήτων ανάμεσα στις τρεις πλατφόρμες. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που σας περιέγραψα παραπάνω.

Κι επειδή τα πάντα έχουν ένα τίμημα, στην περίπτωσή μας αυτό έχει να κάνει με την απαίτηση 64-bit λειτουργικού πλέον από μεριάς του 2033 Redux. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έστησα νέο λειτουργικό για χάρη τόσο αυτού, όσο και του Last Light Redux. Μάλλον πρέπει να συνηθίζουμε σιγά σιγά στην ιδέα ότι τα 32-bit λειτουργικά ανήκουν στο παρελθόν. Άλλωστε εξέλιξη και προσκόλληση στο παρελθόν είναι δύο έννοιες τελείως αντίθετες μεταξύ τους.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

Όπως πιθανώς αρκετοί θα θυμάστε, το Metro 2033, ελέω του nVidia προσανατολισμού του, που κάθε άλλο παρά κρυφός υπήρξε, παρουσίαζε αρκετά παρατράγουδα σε χρήστες με κάρτες της AMD, κυρίως λόγω της χρήσης PhysX χαρακτηριστικών. Ειδικά δε αν έκανε κάποιος το λάθος ν’ ανοίξει την “Advanced PhysX” λειτουργία, τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν πολύ χειρότερα. Στο Redux όλα τα παραπάνω αποτελούν παρελθόν. Ολοκλήρωσα το παιχνίδι με τη συγκεκριμένη επιλογή επίτηδες ενεργοποιημένη από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό της ενασχόλησής μου μαζί του, έστω κι αν ήξερα ότι, παρουσία της HD 7970, δεν είχε νόημα. Πουθενά και σε καμία στιγμή δε συνάντησα κάποιο απρόοπτο, που θα μπορούσε να με κάνει να προβώ σε απενεργοποίηση.

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα στάθηκε η συνολικότερη συμπεριφορά του Metro 2033 Redux, δεδομένης της εμπλουτισμένης και “γυαλισμένης” εμφάνισής του. Με την εξαίρεση του SSAA, άνοιξα τόσο το Tesselation (Very high επιλογή), όσο και το Anisotropic filtering  (16x), αλλά και το Motion Blur. Στο σύστημα δοκιμής, σε 1920×1080 ανάλυση, κινούμουν σταθερά κοντά στα 45-50fps, χωρίς να λείπουν και οι στιγμές που το παιχνίδι 60άριζε. Στην προηγούμενη έκδοση κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Για να επιβεβαιώσω την υποψία μου, έτρεξα το ενσωματωμένο benchmark αμφότερων, με τις επιλογές που αναφέρω παραπάνω, έστω κι αν το μετροπρόγραμμμα στο Redux έχει φτάσει στην έκδοση 3.00 κι είναι πιο βαρύ, τη στιγμή που το “απλό” φέρει την 1.02, όπου ορισμένα χαρακτηριστικά (π.χ. Motion Blur) δεν υποστηρίζουν DX11. Ακόμη κι έτσι όμως, τα νούμερα δε με διέψευσαν.

Στο παραπάνω γράφημα οι αριθμοί που αντιστοιχούν σε στήλη μπλε χρώματος αναφέρονται στην 1680×0150 ανάλυση, ενώ εκείνοι του κόκκινου χρώματος στην 1920×1080. Αν εκ πρώτης όψεως σας φαίνεται ότι η πρώτη έκδοση τρέχει καλύτερη από τη δεύτερη, ξανασκεφτείτε το και δείτε τι συμβαίνει όταν ενεργοποιούμε τα Advanced PhysX. Το Metro 2033 από τα 55.5 και 49.1 fps πέφτει στα 42.7 και 39 fps αντίστοιχα, τη στιγμή που το Redux -που επαναλαμβάνω ότι επί της ουσίας έτρεχε ένα πιο βαρύ benchmark- χάνει μόλις 2.0-2.5 fps ανά περίπτωση. Είναι φανερή η δουλειά που έχει γίνει στην εξομάλυνση της απόδοσης της 4A engine. Αν δεν έχετε πειστεί ακόμη, περιμένετε να δείτε, στο προσεχές review, τα νούμερα των Last Light και Last Light Redux, που τρέχουν το ίδιο ακριβώς benchmark, για να βεβαιωθείτε. Ευκαιρίας δοθείσης, πήρα screenshots των δύο παιχνιδιών, που μαρτυρούν τη βελτίωση του οπτικού τομέα, που νομίζω είναι παραπάνω από εμφανής.

GAMEPLAY ΠΑΣΠΑΛΙΣΜΑTA

Αφήνοντας κατ’ άκρη τα νούμερα και τον τομέα της απόδοσης και προχωρώντας στις gameplay διαφορές, η μεγάλη διαφοροποίηση του Redux συναντάται στη δυνατότητα να παίξουμε σε Survival ή Spartan mode. Στο πρώτο mode τα πυρομαχικά, τα medikits και τα φίλτρα οξυγόνου για τη μάσκα, που είναι όλα τους έτσι κι αλλιώς περιορισμένα, θα αποτελούν έναν σχεδόν συνεχή πονοκέφαλο, απαιτώντας προσοχή και φειδώ στη χρήση τους από μεριάς μας. Η stealth προσέγγιση στις συναντήσεις μας με τα διάφορα πλάσματα, αλλά και τους οπλισμένους Ναζί, είναι σαφώς προτιμότερη. Το Spartan mode συγχωρεί περισσότερο την από μεριάς μας “σπατάλη” των παραπάνω, δίνοντας χώρο για μεγαλύτερη ανταλλαγή πυρών και μάχες σώμα με σώμα. Ομολογώ ότι δε σκέφτηκα καν να παίξω σε Survival mode, αφού μάλλον δε θα κατάφερνα, για μία ακόμη φορά, να ολοκληρώσω το παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς το Ranger επίπεδο δυσκολίας, τρίτο στη σχετική βαθμίδα, εγγυούταν ότι η νέα συνάντησή μου με το παιχνίδι των Ουκρανών μόνο βόλτα στην εξοχή δε θα θύμιζε.

Τα βασικά γνωρίσματα του παιχνιδιού, που είναι η διαρκής προσπάθεια για επιβίωση, με προσοχή στο να μη ξεμείνουμε από οξυγόνο στις περιοχές που απαιτούν τη χρήση μάσκας κι η συνεχής φροντίδα διατήρησης πυρομαχικών στα τρία όπλα που μπορούμε να κουβαλάμε, όλ’ αυτά τυλιγμένα με το πέπλο της αποπνικτικής και κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας που χαρακτηρίζει το υπόγειο σιδηροδρομικό δίκτυο της Μόσχας, παραμένουν αναλλοίωτα. Η πορεία του Artyom από τον σταθμό VDNKh μέχρι τον τελικό προορισμό του είναι μία σπουδαία και αξέχαστη εμπειρία, που ντυμένη με το νέο παρουσιαστικό της Redux edition βυθίζει τον παίκτη στο μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον που παρουσιάζει και τον κάνει να γυρνάει ξανά και ξανά μέχρι να φτάσει στο τέλος της διαδρομής. Ναι, αυτή τη φορά ολοκλήρωσα το παιχνίδι, μετά από 13 ολόκληρες ώρες ενασχόλησης.

Κατά τη διάρκεια των 13 αυτών ωρών, απόλαυσα το κάλεσμα από μέρους του παιχνιδιού να διασχίσω περιοχές χωρίς ν’ ανοίξω πυρ, να κρυφτώ στις σκιές, να χρησιμοποιήσω τα μαχαίρια για τελείως αθόρυβες εκκενώσεις περιοχών, αλλά και να τα βάλω, συνοδεία τρίτων χαρακτήρων που στέκονται στο πλευρό του Artyom, με ορδές μεταλλαγμένων τεράτων, που επιτίθονται από παντού. Αυτό το combo action και stealth καταστάσεων εξακολουθεί ν’ απογειώνει το Metro και να το κάνει να διαφέρει από τα περισσότερα άλλα first person shooters.

Βελτιώσεις εντοπίζονται σε δύο ακόμη σημαντικούς τομείς. Ο πρώτος έχει να κάνει με τη μεγαλύτερη ποικιλία διαθέσιμων όπλων, μ’ αρκετά εξ’ αυτών να έχουν πάρει “μεταγραφή” από το Last Light και να είναι διαθέσιμα στο 2033 Redux. Ο δεύτερος αφορά στη νοημοσύνη συμμάχων κι αντιπάλων. Αν κάπου έχετε πολύ λίγα πυρομαχικά, μπορείτε με σχετική ασφάλεια ν’ αφήσετε τους στρατιώτες που σας συνοδεύουν τη δεδομένη στιγμή να καθαρίσουν το πεδίο, διευκολύνοντας το έργο σας και εξοικονομώντας σας πολύτιμες σφαίρες. Οι δε αντίπαλοι επίσης φανερώνουν βελτιωμένη αντίληψη των συμβάντων που εκτυλίσσονται γύρω τους, αφού αντικρίζοντας ένα πτώμα καλούν συναγερμό, ενώ όταν έρθει η ώρα να μας βάλουν στο στόχαστρο, κινούνται πιο μεθοδικά κι ομαδικά.

Επειδή όμως πάντα υπάρχουν περιθώρια για το καλύτερο, οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να έχουν μεριμνήσει για τη βελτίωση της αποδοτικότητας των βολών μας, συναρτήσει του σημείου που βρίσκουν τους εχθρούς μας. Και στην Redux έκδοση του Metro 2033 παρατηρούνται στιγμές όπου τρία headshots δεν είναι αρκετά για να εξολοθρεύσουμε έναν αντίπαλο. Πέραν τούτου, εντόπισα μία αναπάντεχη γύμνια στη μουσική που συνοδεύει την περιπέτειά μας, που δεν ήταν τόσο αισθητή στο πρώτο Metro. Στον αντίποδα, κάποια αγγλικά voice overs έχουν ηχογραφηθεί εκ νέου, συμπεριλαμβανομένου εκείνου του πρωταγωνιστή. Δυστυχώς το τελευταίο το βρήκα μάλλον λιγότερο επιτυχημένο σε σχέση με το προϋπάρχον.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο φλέγον ζήτημα του αν αξίζει η αγορά της Redux έκδοσης ή όχι. Νομίζω τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι ορκισμένοι φίλοι της σειράς μάλλον το έχετε προμηθευτεί ήδη. Όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να παίξετε το πρώτο Metro 2033, τώρα έχετε την καλύτερη αφορμή να το πράξετε, στην ανανεωμένη αυτή εμφάνισή του. Οι υπόλοιποι μάλλον δεν έχετε λόγο να δαπανήσετε € 20. Κι εδώ εντοπίζεται η ένστασή μου αναφορικά με την τιμολόγηση. Όσοι διαθέτουν ήδη το Metro 2033 και προχωρήσανε σε pre-order του Redux, το προμηθεύτηκαν έναντι του ποσού των € 10. Δε καταλαβαίνω γιατί δε διατηρήθηκε η εν λόγω έκπτωση κατόπιν της κυκλοφορίας. Θεωρώ ότι θα έδινε κίνητρο σε πολλούς ακόμη να προχωρήσουν σ’ αγορά του, διαπιστώνοντας, μέσα απ’ τα διάφορα reviews, ότι όντως υφίστανται διαφορές μεταξύ των δύο εκδόσεων.

ΥΠΕΡΟΧΟ, ΑΛΛΑ ΑΛΜΥΡΟ REMAKE

Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι τέσσερα χρόνια στο πεδίο του gaming και ειδικότερα στον τομέα της προόδου των γραφικών κάθε άλλο παρά λίγα είναι. Ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά και “πειστικά” fps των τελευταίων ετών γίνεται ακόμη καλύτερο, εμπλουτίζοντας το gameplay του, εξομαλύνοντας την απόδοσή του και φορώντας ένα μοντέρνο κι ακόμη πιο ελκυστικό κουστούμι, δανεισμένο από το μεταγενέστερο αδελφάκι του.

Αν κάποιος το κρίνει ως μεμονωμένο παιχνίδι, μιλάμε για μία ανεπανάληπτη εμπειρία, που δικαιολογεί πέντε επιπλέον μονάδες στη βαθμολογία που βλέπετε. Ακόμη κι ως remake όμως, πιστοποιεί ότι οι developers κάθε άλλο παρά τσαπατσοδουλειά κάνανε. Απλά, ακριβώς επειδή πρόκειται για τίτλο που μας ξανασυστήνεται, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας μαζί του, η Deep Silver όφειλε, ως publisher, να δώσει, τουλάχιστον στους κατόχους του Metro 2033, τη δυνατότητα να το αποκτήσουν, πέραν του pre-order, σε μία πιο προσιτή τιμή.

Τον κωδικό για την πραγματοποίηση του παρόντος review μας διέθεσε η Enarxis Dynamic Media, την οποία και ευχαριστούμε.

Pros

Cons