ComonGames

To μεταποκαλυπτικό setting είναι κοινός κι αγαπημένος τόπος για πλήθος ταινιών και video games. Παρόλο που περιγράφουν και παρουσιάζουν τον κόσμο εκείνο που θα έχει προκύψει κατόπιν πολέμων και πυρηνικών καταστροφών, καταφέρνουν να γοητεύσουν μεγάλη μερίδα του κοινού, που προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι ένας κόσμος όπου το ανθρώπινο στοιχείο είτε θα έχει εκλείψει, είτε θα έχει πάψει ν’ αποτελεί τον πρωταγωνιστική στις εξελίξεις επί του πλανήτη Γη. Δε μπορώ σε καμία περίπτωση να ισχυριστώ ότι τα futuristic / post-apocalyptic games είναι το φόρτε μου, παρ’ όλ’ αυτά προ τετραετίας ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω το πολύ ατμοσφαιρικό “Primordia” της WadjetEye Games. Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να δω ακόμη τα κατοπινά παιχνίδια της ίδιας εταιρείας, “Technobabylon” και “Shardlight”, παρόλο που βρίσκονται στη Steam βιβλιοθήκη μου. Φαίνεται τελικά ότι ο καλύτερος τρόπος για να παίξει σίγουρα ένα παιχνίδι κάποιος που ασχολείται με τα reviews είναι… να του αφιερώσει ένα review! Σ’ αντίθετη περίπτωση η μία αναβολή θ’ ακολουθεί την άλλη. Meeting της αντιφρονούσας ομάδας Το “The Uncertain” μπήκε εσχάτως στο gaming ραντάρ μου για τρεις λόγους: Πρώτον, επειδή κι αυτό στην υπόθεσή του αναφέρει ότι περιγράφει ένα σύμπαν όπου το ανθρώπινο στοιχείο έχει αφανιστεί. Δεύτερον, λόγω της όμορφης, βασισμένης στη Unity engine, εμφάνισής του και τρίτον, επειδή αναπτύσσεται από ένα Ρώσικο studio ονόματι ComonGames. Αν εξαιρέσω τα “A Stroke of Fate-Operation Valkyrie”, “Dead Mountaineer’s Hotel” και “A Stroke of Fate-Operation Bunker” της Akella Games, δε μπορώ να θυμηθώ άλλο εκ Ρωσίας προερχόμενο adventure game. Τώρα βέβαια προκύπτει το ερώτημα κατά πόσον μπορεί να χαρακτηρίζεται ως adventure game το “The Uncertain”. Το πρώτο αυτό επεισόδιό του, που τιτλοφορείται “The Last Quiet Day”, φανερώνει ότι μοιράζεται λιγοστά στοιχεία με τους παραδοσιακούς εκπροσώπους του είδους, την ίδια στιγμή που δανείζεται κάποια άλλα από έτερα genres. O ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ (;) ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ Βρισκόμαστε στα μέσα του 22ου αιώνα. Μέσα απ’ τις πληροφορίες που μας δίνει στην εισαγωγή ο πρωταγωνιστής της περιπέτειας, μαθαίνουμε ότι η Γη κατοικείται πλέον αποκλειστικά και μόνο από ρομπότ, τα οποία είναι πολύ προσεκτικά στο να μην επαναλάβουν τα σοβαρότατα και μοιραία λάθη των ανθρώπων, που τους οδήγησαν στον αφανισμό. Σε τεχνολογικό επίπεδο η πρόοδός τους είναι εντυπωσιακή, αφού, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, μέσα σε λίγα χρόνια επιτύχανε όσα οι άνθρωποι αντίστοιχα σε δεκαετίες. Κεντρικός χαρακτήρας είναι το μοντέλο RT-217NP, ένα ρομπότ που, σ’ αντίθεση με τα υπόλοιπα, δε φέρει κάποια ονομασία, ενώ συν τοις άλλοις αγνοεί την κύρια αποστολή του, άρα και τον λόγο για τον οποίο κατασκευάστηκε. Εκείνο που γνωρίζει είναι ότι τα καταφέρνει περίφημα σε τεχνικής φύσεως εργασίες, οπότε η δραστηριότητά του περιστρέφεται γύρω από τέτοιες. Ένα πρωί, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της φόρτισής του, αντικρίζει ένα αεροσκάφος να προσγειώνεται πολύ απότομα ελάχιστα μέτρα μακριά από εκεί που κατοικεί. Σπεύδοντας να παράσχει βοήθεια, ο RT-217NP ανακαλύπτει τη συγκλονιστική αλήθεια: Οι άνθρωποι δεν έχουν αφανιστεί, παρά ελαχιστοποιηθεί, με τους επιζώντες να μεταφέρονται σ’ άγνωστη τοποθεσία. Σπάζοντας τον κωδικό του χρηματοκιβωτίου Αμέσως μετά την απρόσμενη ανακάλυψη, ο πρωταγωνιστής δέχεται την επίσκεψη τεσσάρων αστυνομικών, οι οποίοι τον πληροφορούν ότι απ’ τη στιγμή που έμαθε την αλήθεια θα οδηγηθεί άμεσα για αποσυναρμολόγηση. Δε θα προλάβουν όμως να ολοκληρώσουν τη δράση τους, αφού κατόπιν παρέμβασης ενός τρίτου προσώπου θα βραχυκυκλώσουν. Η συνέχεια βρίσκει τον RT να επανέρχεται σε λειτουργία στο εσωτερικό ενός νοσοκομείου, τ’ οποίο, όπως θα διαπιστώσει αμέσως μετά, αποτελεί το προσωρινό κέντρο δράσης και συντονισμού των ρομπότ που αντιτίθενται στα σχέδια της κατασκευάστριας εταιρείας τους, USS Corporation, που άλλωστε ελέγχει και κατευθύνει και την αστυνομία. Η USS, μέσω των updates που στέλνει στο λογισμικό των ρομπότ, έχει δημιουργήσει την εχθρική στάση των τελευταίων απέναντι στους ανθρώπους. Εκείνα που δεν έχουν επηρεαστεί είναι όσα έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ευφυΐας ώστε να κλείσουν με δική τους πρωτοβουλία τα automatic updates που λαμβάνουν. Ένα απ’ αυτά είναι κι ο RT. Τόσο λόγω της θεματολογίας του, όσο και όσων παρουσιάζει το “The Last Quiet Day” στις 3 περίπου ώρες που διαρκεί, αναμφισβήτητα κατάφερε να τραβήξει την προσοχή και να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου. Δε ξέρω τί ακριβώς έχουν σκεφτεί οι Ρώσοι να παρουσιάσουν στα επόμενα -αγνώστου μέχρι στιγμής αριθμού- επεισόδια του παιχνιδιού τους, αλλά ειλικρινά ελπίζω να μη τα θαλασσώσουν, γιατί δείχνουν να έχουν μία καλή ιδέα, όμορφα υλοποιημένη μέχρι στιγμής. Δε μπορώ επίσης παρά να παραδεχθώ ότι κατά τη διάρκεια του “The Last Quiet Day” είχα συνεχώς την εντύπωση ότι τα στελέχη της ComonGames έχουν βαθύτατα επηρεαστεί απ’ το σύμπαν των “Terminator” και τους λόγους που με κάνουν να το πιστεύω αυτό θα τους αναλύσω στη συνέχεια. ΑΓΓΛΙΚΟ LOCALIZATION ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ Όπως ανέφερα και παραπάνω, το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο σε Unity engine, μ’ όσα θετικά κι αρνητικά συνεπάγεται αυτό. Η εμφάνισή του σίγουρα καλύπτει τα οπτικά standards της adventure κατηγορίας, παρόλο που έχουμε δει κι αρκετά καλύτερες υλοποιήσεις των δυνατοτήτων που παρέχει η συγκεκριμένη μηχανή γραφικών, όπως στο "Gabriel Knight-Sins of the Fathers 20th Anniversary Edition". Ωστόσο επιτελούν άρτια τον σκοπό τους, παρουσιάζοντας μ’ αρμονία το σύμπαν του μεταποκαλυπτικού κόσμου του 22ου αιώνα. Εντύπωση μου έκανε πάντως τ’ ότι δε παρέχεται η παραμικρή επιλογή περί της ποιότητας των γραφικών, δείγμα του ότι μάλλον αυτή προσαρμόζεται αυτόματα στις δυνατότητες του συστήματός μας. Δε λείπουν κι οι στιγμές χιούμορ απ' το παιχνίδι Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στη μουσική αλλά και στα voice overs του παιχνιδιού. Η πρώτη έχει έναν εμφανώς μελαγχολικό τόνο, που δένει άψογα με την αρχική εντύπωση που δίνεται περί ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι απουσιάζουν πλέον. Τα δεύτερα είναι άξια συγχαρητηρίων για δύο λόγους: Παρόλο που έχουμε να κάνουμε με Ρώσικης καταγωγής παιχνίδι, έχει γίνει άψογη κι απολύτως επαγγελματική δουλειά στον τομέα του αγγλικού localization, ενώ τα voice overs έχουν την κατάλληλη ρομποτική χροιά που απαιτούν οι συνθήκες. Υφίστανται ορισμένες ελάχιστες ανακολουθίες μεταξύ όσων ακούμε και την ίδια στιγμή διαβάζουμε στους υπότιτλους, αλλά πραγματικά μιλάμε για πολύ μικρές λεπτομέρειες, που σε καμία περίπτωση δε χαλάνε τη συνολικά άριστη εικόνα. Όσο για τον χειρισμό και το user interface, τα πράγματα μάλλον δε θα μπορούσαν να είναι απλούστερα, με την εξαίρεση του τρόπου βαδίσματος του πρωταγωνιστή. Όσα, λιγοστά, αντικείμενα συλλέγουμε εμφανίζονται στ’ αριστερό τμήμα της οθόνης, σε κάθετη διάταξη. Κλικάροντας σ’ ένα hotspot εμφανίζεται ένας κύκλος με τα εικονίδια που αντιστοιχούν στις Look / Examine και Use / Pick Up εντολές, αφήνοντας δύο θέσεις κενές γι’ αντικείμενα που κουβαλάμε κι είναι σχετικά μ’ εκείνο που έχουμε κλικάρει. Όπως καταλάβατε, η χρήση τους “μαρτυριέται” απ’ το ίδιο το παιχνίδι, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να προβληματιστεί κανείς επ’ αυτού. Inventory δεν υφίσταται, ούτε και περαιτέρω εξέταση όσων αντικειμένων συλλέγουμε, ή δυνατότητα συνδυασμού μεταξύ τους. Αυτό είναι και το πρώτο σαφές δείγμα ότι δεν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κλασσικό adventure game, αλλά περισσότερο με μία narrative, story-driven, εμπειρία, που ενσωματώνει ορισμένα puzzles, καθώς κι action στοιχεία. Η κίνησή μας πραγματοποιείται μέσω των WASD πλήκτρων, με τ’ αριστερό shift ν’ αντιστοιχεί στο τρέξιμο. Λόγω της 3D απεικόνισης και των συχνών αλλαγών της κάμερας, θα ήταν απείρως προτιμότερη η κίνηση με χρήση του mouse, μέσω point ‘n’ click λειτουργίας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που λόγω της αλλαγής της γωνίας απεικόνισης αλλού θέλουμε να πάμε κι αλλού κατευθυνόμαστε. Ειλικρινά απορώ γιατί οι developers οδηγήθηκαν στη συγκεκριμένη επιλογή, αντί της δοκιμασμένης συνταγής χρήσης του ποντικιού. Ελπίζω και θέλω να πιστεύω ότι θα προστεθεί αυτή η επιλογή στη συνέχεια. Ο πιο μπελαλίδικος γρίφος του "The Last Quiet Day" ΣΑΝ TERMINATOR SPIN-OFF Θα ήταν άδικο να υποστηρίξει κανείς ότι το “The Last Quiet Day” δεν εμπεριέχει γρίφους. Ωστόσο αυτοί έχουν τη μορφή κάποιων κλασσικών puzzles της μίας οθόνης, τύπου “ένωσε δύο σημεία μεταξύ τους για να ενεργοποιήσεις κάτι”, “άνοιξε ένα χρηματοκιβώτιο με τη βοήθεια μίας hacking συσκευής” κτλ. Εξαίρεση αποτελεί ο τρόπος εισόδου μας στο καταφύγιο που εντοπίζεται στο εσωτερικό ενός εγκαταλειμμένου μπαρ, που είναι μάλλον ο καλύτερος γρίφος που έχει να παρουσιάσει το “The Uncertain” στο πρώτο αυτό κεφάλαιό του. Δε μπορώ να ισχυριστώ ότι ένιωσα καλυμμένος στον συγκεκριμένο τομέα, αν και πολύ φοβάμαι ότι και τα επόμενα επεισόδια στο ίδιο μοτίβο θα κινηθούν. Ασφαλώς ελπίζω να διαψευστώ. Τα action στοιχεία που ενσωματώνει το παιχνίδι δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο ή απαιτητικό, δε παύουν όμως ν’ αποτελούν αγκάθι για τους λάτρεις των adventure games, οι οποίοι καλούνται να ρίξουν αρκετό νερό στο κρασί τους στην περίπτωση του “The Uncertain”. Εναέριες καταδιώξεις από ιπτάμενα drones και προσπάθεια αποφυγής αυτών, απενεργοποίηση ορισμένων ηλεκτρονικών συσκευών που βασίζεται στο σωστό timing πατήματος του πλήκτρου F, καθώς κι ορισμένα ακόμη στιγμιαία πατήματα συγκεκριμένων πλήκτρων που εμφανίζονται επί της οθόνης συνθέτουν τ’ όλο σκηνικό, που σε καμία περίπτωση δε θ’ αποτελέσει πρόβλημα για οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη εμπειρία απ’ το πιο απλό arcade game. Τέλος, ένα ακόμη παρόμοιο σημείο λίγο πριν το φινάλε, που συνίσταται στην προσπάθεια αποφυγής των ριπών δύο πολυβόλων, μπορούμε να το φέρουμε εις πέρας με δύο διαφορετικούς τρόπους, εκ των οποίων ο ένας απλοποιεί σημαντικά τη διαδικασία, προϋποθέτοντας όμως την εύρεση και χρήση εντός συγκεκριμένου αντικειμένου. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται ένας εκ των σημαντικότερων λόγων που με οδήγησαν στο να κάνω λόγο για εμφανείς παραπομπές στο lore του “Terminator” saga. Είμαστε στο εσωτερικό ενός πλήρως εξοπλισμένου καταφυγίου, που παραπέμπει ευθέως στο φινάλε του “Terminator 3-Rise of the Machines”. Το ρομπότ που μπορούμε να ενεργοποιήσουμε, προκειμένου να μας προσφέρει κάλυψη απ’ τα πυρά είναι απολύτως ίδιο μ’ ένα από εκείνα που εμφανίζονται στην εν λόγω ταινία. Δε σταματάνε όμως εκεί τα σημάδια που φανερώνουν την εμφανή επιρροή που είχε στους Ρώσους developers η -μέχρι σήμερα- πενταλογία του διασημότατου franchise. Η εμφάνιση του RT-217NP ομοιάζει πολύ με τον ενδοσκελετό των εξολοθρευτών, αν εξαιρέσει κανείς τ' απειλητικό τους πρόσωπο, με τα μεταλλικά δόντια και τα κόκκινα μάτια. Ακόμη κι ολόκληρο το κεντρικό story, με το ανθρώπινο γένος να καταδιώκεται από ρομπότ, είναι πιστή αναπαραγωγή της ιδέας του James Cameron. H δε μεταφορά των ανθρώπων σε συγκεκριμένη τοποθεσία μοιάζει ν’ αντιγράφει το “Terminator 4-Salvation”, που απεικονίζει τη μεταφορά ανθρώπων σ’ ελεγχόμενο απ’ το Skynet στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όχι πείτε μου, δε σας θυμίζει κάτι αυτό το ρομπότ; Δεν γνωρίζω αν τελικά η βασική ιδέα των Ρώσων είναι να μας δώσουν μία παραπλήσια των “Terminator” ταινιών ιστορία, δοσμένη απ’ τη μεριά των ρομπότ που προστατεύουν την ανθρώπινη φυλή, με βασικό πρωταγωνιστή ένα εξ’ αυτών. Και για να είμαι κι απολύτως ειλικρινής, δε θα με χαλούσε καθόλου αν αποδειχθεί ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο. Απλά είναι ανάγκη να υπάρξουν οι κατάλληλοι χειρισμοί, ούτως ώστε να μη φτάσει το παιχνίδι να μοιάζει μ’ ένα φτωχό κι ανεπίσημο spin-off των ταινιών. Το ξεκίνημα δείχνει προσεγμένο, θέλω να πιστεύω ότι η συνέχεια θα είναι ανάλογη. Η οποία συνέχεια εμφανίζει κάποια απ’ τα εγγενή προβλήματα των episodic games, που έχουν να κάνουν με την άγνωστο αριθμό των εναπομεινάντων επεισοδίων, την ακριβή τιμολόγηση του πρώτου εξ’ αυτών, καθώς και τον χρόνο που θα χρειαστεί μέχρι να δούμε τη συνέχεια της ιστορίας. Αναφορικά με το τελευταίο, οι δημιουργοί κάνανε λόγο για 3-4 μήνες μέχρι την έλευση του δεύτερου επεισοδίου στα Steam forums του παιχνιδιού. Μακάρι ν’ αποδειχθούν εύστοχοι στις προβλέψεις τους. Τέλος, αν και γνωρίζω ότι έχει καταντήσει σχεδόν γραφικό να διαμαρτύρεται κανείς για την απουσία manual saving στα σύγχρονα παιχνίδια, είναι κάτι με το οποίο δε μπορώ να συμφιλιωθώ, εξ’ ου και μ’ ενόχλησε κι εδώ η αποκλειστικά auto saving λειτουργία. Δηλαδή τόσο δύσκολο είναι να έχουμε και 2-3 save slots στη διάθεσή μας, για να μπορούμε να φορτώσουμε μία προηγούμενη θέση της προόδου μας στο παιχνίδι, αν θέλουμε να ξαναδούμε κάτι; ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Προφανώς είναι αρκετά νωρίς για να μπορεί κανείς να ρισκάρει ασφαλή πρόβλεψη περί συνολικής επιτυχίας ή μη του “The Uncertain”. Ωστόσο, σε προσωπικό επίπεδο μπορώ να σας πω ότι μου έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον η ιστορία του, κάνοντάς με να ξεπεράσω τα… κολλήματα σχετικά με την ανακολουθία του με τις επιταγές των κλασσικών adventure games. Λίγο πριν το φινάλε του πρώτου μέρους... Αν το πλάνο της ComonGames για τη συνέχεια βασίζεται στην άμεση εισροή ζεστού χρήματος απ’ τις πωλήσεις του πρώτου αυτού επεισοδίου, γνώμη μου είναι ότι η τιμολόγησή του χρήζει επαναξιολόγησης, καθώς €15 για 3 ώρες παιχνιδιού δε λες ότι αποτελεί χαμηλό αντίτιμο, ειδικά απ’ τη στιγμή που δε ξέρεις πόσα ακόμη θα σου ζητηθούν μέχρι να δεις το φινάλε της ιστορίας. Σε κάθε περίπτωση αυτό ελπίζω να έρθει κάποια στιγμή, όπως άλλωστε το ίδιο κάνω με κάθε episodic game, ανεξαρτήτως ποιότητας. Το βέβαια είναι ότι οι Ρώσοι δείχνουν να χτίζουν κάτι καλό με το “The Uncertain”, οπότε ευχή όλων μας πρέπει να είναι να καταφέρουν να το συνεχίσουν ακόμη καλύτερα.. Pros Ενδιαφέρον story Πολλές -και μάλλον όχι τυχαίες- παραπομπές στο σύμπαν των Terminator ταινιών Εξαιρετικό αγγλικό localization Η δράση κυλάει ομαλά κι ευχάριστα Διαθέτει έναν καλό γρίφο… Cons … αλλά όλους τους υπόλοιπους τους έχουμε ξανασυναντήσει σ’ άλλα παιχνίδια του είδους Τα κλασσικά προβλήματα των episodic games, ήτοι άγνωστο διάστημα ολοκλήρωσης του παιχνιδιού, ακριβό πρώτο επεισόδιο, καθώς και μη ανακοινωθέντας, μέχρι στιγμής, αριθμός επεισοδίων Τα action στοιχεία αποδεικνύονται τελείως περιττά, δίχως να προσθέτουν κάτι χρήσιμο Η κίνηση του χαρακτήρα, μέσω των WASD πλήκτρων, δεν είναι η καλύτερη δυνατή Απουσία manual saving

THE UNCERTAIN EPISODE 1: THE LAST QUIET DAY