GungHo Online Entertainment

Πριν από ένα τουλάχιστον διψήφιο αριθμό ετών, η κυκλοφορία ενός JRPG ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση που απασχολούσε εκατομμύρια παίκτες ανά το κόσμο και δεκάδες περιοδικά του χώρου. Αλήθεια. Εντάξει, ίσως όχι στους υπολογιστές, που τα γιαπωνέζικα παιχνίδια ήταν μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού, αλλά μιλώντας για την "άλλη πλευρά", από την αποκλειστικότητα ενός τίτλου ή μιας σειράς JRPG εξαρτιόταν η εμπορική επιτυχία μιας κονσόλας στην αγορά. Μπορεί πλέον εκείνη η εποχή να έχει περάσει (ανεπιστρεπτί;) και τα δυτικά RPG να βρίσκονται έτη φωτός μπροστά από τις αντίστοιχες προσπάθειες των ανατολικών, παρ' όλα αυτά η κληρονομιά που άφησε ήταν αρκετά δυνατή για τα χρόνια που ακολούθησαν: Final Fantasy, Xenogears, Breath of Fire καθώς και το Grandia της Game Arts, ένα παιχνίδι που πάντα βρισκόταν κάτω από τα φανταχτερά ονόματα των ανταγωνιστών του, χωρίς να υστερεί σε ποιότητα. Το πρώτο Grandia δεν εμφανίστηκε ποτέ πέρα από τη στέγη της Sony και της Sega, το δεύτερο όμως έκανε το τολμηρό βήμα προς την όχθη του PC gaming, δύο χρόνια μετά τη πρώτη κυκλοφορία του το 2000 στο Sega Dreamcast, περνώντας όμως μάλλον απαρατήρητο. Η GungHo Online Entertainment που κρατά πλέον τα δικαιώματα του παιχνιδιού, ξάφνου αποφάσισε να αναβιώσει εκείνο το παραγνωρισμένο JRPG (αφού προηγήθηκε πρώτα ένα Internetικό γκάλοπ) στο σήμερα, κοτσάροντας τον υπότιτλο Anniversary Edition και ευελπιστώντας σε μια καλύτερη τύχη στα PCs από εκείνη που του έλαχε δεκατρία χρόνια πριν. Ισως είναι λίγο αργά για δάκρυα, αλλά πέρα από τις απαισιόδοξες προβλέψεις, η Anniversary Edition του Grandia II αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να (ξανα)παίξουμε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παιχνίδια του είδους. Η κεντρική ιστορία του Grandia II βασίζεται στη αέναη μάχη μεταξύ καλού και κακού, με τους ρόλους των πρωταγωνιστών να είναι απολύτως διακριτοί, με ελάχιστες έως μηδαμινές γκρίζες ζώνες, ενώ διακατέχεται από τις κλασικές γιαπωνέζικες συνταγές του «σκανδαλιάρικου» χιούμορ, των ηρωικών αυτοθυσιών και των δακρύβρεχτων love stories. Ηρωας της περιπέτειας είναι ο Ryudo, ένας μισθοφόρος που αναλαμβάνει οποιαδήποτε δουλειά πληρώνει καλά, χωρίς να αναλώνεται σε πολλές ερωτήσεις. Μια συνηθισμένη μέρα, αφού έχει ολοκληρώσει επιτυχώς μια ακόμη αποστολή και ψάχνοντας για νέο "θήραμα", αναλαμβάνει μια φαινομενικά εύκολη υπόθεση: να οδηγήσει τη δεσποινίς Elena, μια Songstress του «καλού» θεού Grana σε μια κρίσιμη τελετουργία, στην οποία θα συμμετέχουν όλες οι ιέρειες της περιοχής και να τη φέρει σώα πίσω. Για έναν άθεο και “I don’t give a damn” τύπο όπως ο Ryudo, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του προκαλούν αφόρητα χασμουρητά, όμως η πλουσιοπάροχη ανταμοιβή για κάτι τόσο απλό δεν του αφήνει περιθώρια να αρνηθεί. Το παιχνίδι ξεκινά μάλλον παράδοξα... Ετσι, κατόπιν ορισμένων ομηρικών καβγάδων, οδηγεί την «άβγαλτη» και «αθώα» Elena (κλασικό πρότυπο στα JRPG) στο ναό που θα πραγματοποιηθεί η τελετουργία, όπου βεβαίως τα πράγματα πάνε όλα στραβά. Πολύ στραβά. Οι ιέρειες καταλήγουν όλες νεκρές, ενώ η Elena εντοπίζεται ζωντανή μεν, αλλά με μια μυστηριώδη σκοτεινή αύρα να αιωρείται πάνω της. Χωρίς καλά καλά να το αντιληφθεί, ο Ryudo μπλέκεται σε μια επική περιπέτεια που ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί, ενώ κατά τη διάρκεια της θα αλλάξει άποψη για πολλά πράγματα και φαντάσματα του παρελθόντος θα στοιχειώσουν το κάθε του βήμα... Η πρωτοτυπία σαφώς και αγγίζει τα όρια του μηδέν, η ιστορία του Grandia II ξεδιπλώνεται πάρα πολύ όμορφα στο παίκτη, έχει ρυθμό, μερικούς ακόμα συμπαθέστατους χαρακτήρες (όπως ο beastman Mareg ή η τεχνητή Tio) και οι όποιες ανατροπές επικαλείται ή τα διάφορα μυστικά που κρύβει είναι αρκούντως ικανοποιητικά, έξυπνα και “γαργαλούν” συνεχώς τη περιέργεια του παίκτη να δει τι γίνεται παρακάτω. Αν και ομολογουμένως από ένα σημείο και έπειτα η πλοκή ακολουθεί ένα συγκεκριμένο επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το οποίο συνεχίζεται σχεδόν μέχρι τη λήξη της περιπέτειας, εντούτοις αυτό δεν ενοχλεί ιδιαίτερα το παίκτη χάρη στους ευχάριστους διαλόγους που, σπάνιο για JRPG, δεν φλυαρούν ασταμάτητα και δεν κουράζουν. Βέβαια, η ποιότητά τους δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, καθώς κάπου στη μετάφραση χάνεται το νόημα και μοιάζουν ολίγον τι αφελείς, αλλά αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για παιχνίδι του είδους και δεν μας εκπλήσσει. Μη περιμένετε λοιπόν λογοτεχνικά κείμενα δυτικών RPG τύπου Pillars of Eternity ή Witcher 3 (χα!), γιατί θα απογοητευτείτε οικτρά. Χμ... είναι και αυτό μια άποψη. Στα ενδότερα του παιχνιδιού, το gameplay του Grandia II χωρίζεται σε δύο νοητά μέρη: της εξερεύνησης και της μάχης. Στο κομμάτι της εξερεύνησης, το παιχνίδι έχει επιλέξει μια περίεργη γωνία για την κάμερα που περιφέρεται πάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών, η οποία ομολογουμένως είναι αρκετά άβολη καθώς δεν βοηθά καθόλου στην ορατότητα, περιστρέφεται μόνο κατά τη βούληση του παίκτη, το zoom-out γίνεται αυτόματα σε προκαθορισμένα σημεία, ενώ το mini-map κυριολεκτικά λάμπει δια της απουσίας του (ως δεκανίκι, διαθέτετε μόνο μια πυξίδα πάνω δεξιά της οθόνης). Ως εκ τούτου είναι σχετικά εύκολο να μπερδευτείτε και να λιώσετε στη τρεχάλα κάνοντας άσκοπους κύκλους, ευτυχώς όμως είναι αδύνατον να χαθείτε τελείως, καθώς κάθε κομμάτι του χάρτη είναι πολύ μικρό και συμπυκνωμένο, ενώ ως επί το πλείστον ο κύριος στόχος σας είναι να βρείτε την έξοδο για τον επόμενο. Βέβαια το παιχνίδι επιβραβεύει το κόπο που θα κάνετε για περαιτέρω εξερεύνηση σε τυχόν μυστικά/κρυφά περάσματα, τα οποία συχνά έχουν ως ανταμοιβή καλύτερα αντικείμενα για την ομάδα σας ή/και χρήματα. Εφόσον βρίσκεστε σε κάποια πόλη, τα πράγματα δεν αλλάζουν δραστικά, απλά προστίθεται η δυνατότητα να συνομιλήσετε με τους κατοίκους της ενώ μπορείτε να ψωνίσετε εξοπλισμό από το τοπικό κατάστημα ή να κοιμηθείτε στο πανδοχείο (και να κάνετε save εννοείται). Φυσικά όσο βρίσκεστε εκτός των πόλεων, δεν λείπουν και οι συγκρούσεις με τα εχθρικά πλάσματα, τα οποία σε μια κρίση γενναιοδωρίας είναι πάντα ορατά (ξεχάστε τις εκνευριστικές τυχαίες μάχες) και εφόσον πέσετε πάνω τους ή αυτά σε σας, τότε η οθόνη μεταφέρεται σε combat mode. Το combat mode αποτελεί έναν υβρίδιο real-time και turn-based μαχών, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Action Bar στο κάτω μέρος της οθόνης. Με οδηγό τη μπάρα αυτή, διευκρινίζεται με ποια σειρά θα επιτεθούν τόσο τα μέλη της ομάδας σας όσο και αυτά των εχθρών, όπου και η δράση παγώνει. Επόμενο βήμα είναι να επιλέξετε την κίνηση που θα εκτελέσετε, από απλές επιθέσεις και χρήση βοηθητικών αντικειμένων μέχρι εντυπωσιακά spells και σαρωτικές φαντεζί special κινήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματά εντελώς ο χρόνος μέχρι να εκτελεστούν: μια λεπτομέρεια που αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τις ισορροπίες. Εκεί εντοπίζεται και το σημείο-κλειδί στην υπόθεση "μάχες", κοινώς η ακύρωση των εχθρικών επιθέσεων ή και των δικών σας ενίοτε, αν δεν είστε αρκετά προσεκτικοί. Εφόσον εκτελέσετε τη σχετική επίθεση (απλό critical χτύπημα ή special) την κατάλληλη στιγμή, διακόπτετε προσωρινά την επίθεση του εκάστοτε mob, χάνοντας πρακτικά τη σειρά του και δίνοντας σας το πλεονέκτημα να προκαλέσετε τουλάχιστον ένα ακόμη χτύπημα - μια τακτική που θα πρέπει να εφαρμόζεται κατά κόρον ενάντια στα μπόλικα boss fights που θα έχετε τη τιμή να ολοκληρώσετε. Ούτως ή άλλως, οι μάχες με τα διεστραμμένα bosses (ορισμένες φορές, θα ήθελα να ήξερα τι έχουν στα μυαλά τους αυτοί οι Ιάπωνες) αποτελούν το αλατοπίπερο του παιχνιδιού, καθώς είναι χρονοβόρες, ενίοτε επικές και ίσως οι μοναδικές μάχες που θα ιδρώσετε λίγο παραπάνω για να τις φέρετε εις πέρας. Γενικά το επίπεδο δυσκολίας του Grandia II, ιδίως μόλις πιάσετε το νόημα των μαχών, είναι χαμηλό και δεν θα σας προβληματίσει, ενώ αν όλα σας φαίνονται υπερβολικά εύκολα, η Anniversary Edition προσθέτει ένα επιπλέον Hard Mode, το οποίο πρακτικά αυξάνει τόσο τα hit points των εχθρικών mobs όσο και το μέγεθος του damage που προκαλούν στην ομάδα σας. Πολεμώντας ένα γλοιωδέστατο boss. Το σύστημα μάχης στα καλύτερα του. Αξιοσημείωτο είναι ότι το παιχνίδι σας δίνει πολλές επιλογές για το χτίσιμο της τετραμελούς (max) ομάδας σας, χωρίς να περιορίζεται υπερβολικά στα αιώνια στερεότυπα fighter, mage, healer κλπ. Αν και κατά το ήμισυ, τα στερεότυπα αυτά ισχύουν (π.χ. η Elena είναι εξαιρετική στη μαγεία, αλλά δεν σκαμπάζει από μάχες εκ του συστάδην, ενώ ο Mareg είναι ακριβώς το αντίθετο), εντούτοις χάρη στην ελεύθερη διανομή των Mana Eggs, που διαμορφώνουν τα spells του παιχνιδιού και των Skill Books, όπου boost-άρετε κάποια επιμέρους χαρακτηριστικά των ηρώων σας, μπορείτε να διαχειριστείτε την ομάδα όπως θέλετε. Από την άλλη όμως, το υπερβολικά γραμμικό στήσιμο της περιπέτειας αφήνει ελάχιστα περιθώρια για ποικιλία στον εξοπλισμό που θα βρείτε, καθώς σε κάθε πόλη που θα επισκέπτεστε, απλώς θα ανακαλύπτετε το αμέσως επόμενο καλύτερο όπλο ή armor για τους χαρακτήρες σας και ελπίζετε μόνο να έχετε μαζέψει αρκετά χρήματα για να τα αποκτήσετε. Σίγουρα θα θέλαμε να υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών ή/και όπλα με περισσότερες ξεχωριστές ιδιότητες (π.χ. fire/ice based weapons) για αυξημένες δυνατότητες παραμετροποίησης της ομάδας. Ομως, παρ' όλες τις αδυναμίες του και τις "παιδικές" ασθένειες του, το Grandia II είναι τόσο ευθύ και τίμιο στις προθέσεις του που δύσκολα θα το καταδίκαζε κανείς γι' αυτές. Χάρη στο εξαιρετικό σύστημα μάχης που κάνει ακόμα και το grinding να μην γίνεται ανιαρό και την άρτια δομημένη πλοκή του, κατορθώνει με χαρακτηριστική ευκολία να γίνει ιδιαίτερα εθιστικό και διασκεδαστικό που δύσκολα θα το αφήσετε από τα χέρια σας, ακόμα και αν δεν ανήκετε στους φιλικά προσκείμενους με τα JRPG. Προσωπικά μιλώντας, παρ 'όλο που είχα τερματίσει την αρχική έκδοση στο Dreamcast (στην πυρά!) αλλά και το PC port της Ubisoft, έπιασα τον εαυτό μου να μη θέλει να σταματήσει, ασχέτως αν γνώριζα τι θα συμβεί παρακάτω. Είτε φταίει η νοσταλγία (ήμουν νιός και γέρασα) είτε η ποιότητα του παιχνιδιού καθ'αυτή, το Grandia II είναι αδιαφιλονίκητα μια από τις τελευταίες πραγματικά αξιόλογες στιγμές ενός είδους που πλέον σήμερα πνέει τα λοίσθια. Αγοράστε και σώστε! Τώρα, το κατά πόσο η Anniversary Edition διαφέρει από την αρχική και δικαιολογεί την ύπαρξή του, αυτό είναι μια υπόθεση που σηκώνει κουβέντα. Κατ' αρχήν, η έκδοση αυτή προφανώς τρέχει απρόσκοπτα στα σύγχρονα μηχανήματα, καθώς η προϋπάρχουσα PC version του 2002 ήθελε ορισμένες αλχημείες για να λειτουργήσει, ενώ προσθέτει (κάμποσα) achievements και καμιά δεκαριά Steam trading cards. Δυστυχώς όμως, οι βελτιώσεις που έχει υποστεί ο οπτικός τομέας δεν είναι παρά ελάχιστες απ' όσες θα μπορούσαν να γίνουν, με συνέπεια το Grandia II να δείχνει εμφανώς γερασμένο: μικρή αναβάθμιση στην ανάλυση των textures, ορισμένες πινελιές anti-aliasing και προσθήκη σκιών και φωτισμών. Το θέαμα εννοείται ότι δεν στέκεται εν έτει 2015, σε κάποιες σκηνές το παιχνίδι είναι πραγματικά κακάσχημο (ιδίως στα backgrounds), αλλά κάποια στιγμή με λίγη προσπάθεια συνηθίζεται. Επίσης δεν υφίσταται ουσιαστική υποστήριξη widescreen αναλύσεων, καθώς το παιχνίδι είχε δημιουργηθεί σε letterbox 4:3 και αν τυχόν πεταχτείτε στα Options και πατήσετε το κουμπί για ενεργοποίηση του widescreen, θα σας υποδεχτεί ένα μεγαλοπρεπέστατο stretch της εικόνας. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό, καθώς προκειμένου να υλοποιηθεί πραγματικό widescreen θα έπρεπε να γίνουν τεράστιες αλλαγές, σε σημείο που ίσως θα έπρεπε να χτιστεί ολάκερο το παιχνίδι από την αρχή. Τουλάχιστον, οι υπεύθυνοι για το port ενσωμάτωσαν τα 60 fps της PC έκδοσης (μόνο στις μάχες, το υπόλοιπο παιχνίδι είναι κλειδωμένο στα 30fps), έστω και εκ των υστέρων και κατόπιν απαίτησης αρκετών χρηστών. Στον τομέα του ήχου, το soundtrack δεν έχει πειραχθεί καθόλου, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι αρκετά αξιόλογο και δυναμικό, ενώ υπάρχει πλέον επιλογή για αγγλικές ή γιαπωνέζικες ομιλίες - σαφώς προτιμήστε τις πρωτότυπες ομιλίες, καθώς κάποιες αγγλικές (όπως του Skye λόγου χάρη, που προσπαθεί να ακουστεί σαν Αγγλος μπάτλερ) απλά δεν ακούγονται. Αρκετά bugs όμως εντοπίζονται στο τομέα των ηχητικών εφφέ, με "άκυρες" εντάσεις και ετεροχρονισμένες εκτελέσεις τους, αν και γίνονται προσπάθειες για τη διόρθωσή τους. Αλλωστε μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν ήδη κυκλοφορήσει τρία patches και προτίθενται να εμφανιστούν και άλλα, ένα ομολογουμένως αναπάντεχο (και καλοδεχούμενο) πακέτο υποστήριξης από την GungHο. Θέλεις να μας πεις κάτι; Εν κατακλείδι, το Grandia II: Anniversary Edition είναι μια αξιόλογη επανακυκλοφορία ενός κλασικού τίτλου που εγγυημένα θα λατρέψουν οι θιασώτες του είδους, η οποία όμως θα μπορούσε να είχε σαφώς μεγαλύτερο value for money, αν η GungHo είχε κάνει το κόπο να ασχοληθεί περισσότερο με το να διορθώσει τα κακώς κείμενά του από το να ρετουσάρει ελαφρώς τον τεχνικό τομέα του και να προσθέσει achievements. Εστω και έτσι όμως, είναι απολύτως άξιο προσθήκης στη Wishlist σας (και λουκούμι σε κάποιο καλό deal), ιδιαίτερα αν δεν το είχατε δοκιμάσει ποτέ στο παρελθόν. {youtube}BdqKEQ0ZtM4{/youtube} Pros Τυπική μεν, αλλά προσεγμένη και καλογραμμένη "γιαπωνέζικη" ιστορία Εξαιρετικό και βαθύ σύστημα μάχης Ικανοποιητική διάρκεια δράσης Cons Αρκετά γραμμικό για JRPG Τα γραφικά δείχνουν γερασμένα, παρ' όλο το μικρό lifting που υπέστησαν Μέτριο port με αρκετά λαθάκια, που ευτυχώς διορθώνονται σε τακτική βάση

GRANDIA II: ANNIVERSARY EDITION