Infinitap Games

Το Neverending Nightmares, αποτελεί, σύμφωνα πάντοτε με το δελτίο τύπου, ένα «ιδιαίτερα προσωπικό παιχνίδι, στηριγμένο στους πραγματικούς φόβους και την κατάθλιψη που βίωσε ο δημιουργός του, Matt Gilgenbach”. Η πραγματικότητα συμπληρώνεται με την επιτυχημένη χρηματοδότηση του εγχειρήματος μέσω Kickstarter και το τελικό προϊόν βρίσκεται πλέον στα χέρια μας. Κατόρθωσε άραγε ο Gilgenbach να προσφέρει κάτι άξιο της προσοχής μας σε ένα ολοένα και πιο «στριμωγμένο» Στημικό ράφι ή ο εφιάλτης του προορίζεται να χαθεί στον ορυμαγδό νέων κυκλοφοριών; Συνέχισε την ανάγνωση αφοσιωμένε Ρεητζκουίτη, προκειμένου να λάβεις όλες τις απαντήσεις!Το Κουνέλι Είναι Ο Τρόμος Το εντυπωσιακότερο ίσως χαρακτηριστικό του Neverending Nightmares, δεν είναι άλλο από το μινιμαλιστικό, πρώτο-γοτθικό καλλιτεχνικό ύφος που υιοθετεί. Χειριζόμαστε ένα νεαρό άνδρα, τον Thomas, ο οποίος είναι εγκλωβισμένος σε ένα κύκλο εφιαλτών δίχως (;) τέλος. Εικόνες φρικτής βίας και αυτό-τραυματισμών εναλλάσσονται με φαινομενικά γαλήνια δωμάτια ενός Βικτωριανού αρχοντικού. Ο συνδυασμός ασπρόμαυρου και μολυβιών δημιουργεί μια φαινομενική αίσθηση αφέλειας και αθωότητας στην αρχή του παιχνιδιού, την οποία η εμφάνιση κάθε ματωμένου εκτρώματος λίγο αργότερα, συντρίβει εκκωφαντικά.Το κρυφό (;) παρεκκλήσι, λίγο πριν το τέλος (;) του εφιάλτη. Η «παιδική» παρουσίαση υφίσταται μόνο και μόνο για να κάνει το λουτρό αίματος και το ψυχικό αδιέξοδο που ακολουθεί, ακόμη πιο εφιαλτικό και αγχωτικό. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Neverending Nightmares, είναι πως επιβάλλει ουσιαστικά μια αίσθηση πως ζούμε μέσα σε κάποιο διήγημα του Edgar Allan Poe, ανήμποροι να σταματήσουμε τον επερχόμενο θάνατο και ρημαγμό. Μπορούμε μονάχα να μετακινούμαστε από το ένα στο δωμάτιο στο άλλο, σε ένα περιβάλλον που διαρκώς μεταβάλλεται και αλλοιώνεται προς το χειρότερο. Καλοφωτισμένοι διάδρομοι και τακτοποιημένα δωμάτια, μεταμορφώνονται σχεδόν μπροστά στα μάτια μας σε εφιαλτικά, σκουληκιασμένα χαλάσματα. Όμορφα, γυαλιστερά παιδικά παιχνίδια δίνουν τη θέση τους σε νεκρικές μάσκες, τσακισμένα λουλούδια και αραχνιασμένους καθρέφτες. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, γρήγορα θα ανακαλύψουμε πως τους εφιάλτες μας περιδιαβαίνουν ορισμένα φρικτά πλάσματα, η μοναδική ελπίδα διαφυγής από τα οποία, είναι η πλήρης αποφυγή τους, καθώς δεν υφίσταται καμία δυνατότητα συμπλοκής στο παιχνίδι.Από τις ατμοσφαιρκότερες στιγμές του παιχνιδιού, βαθιά στο Άσυλο.Αν’ όλα αυτά έχουν αρχίζει να σου θυμίζουν το μεγαλειωδώς διεστραμμένο Knock-Knock, Τακτικέ Αναγνώστη, έχεις χτυπήσει διάνα. Ο τίτλος της Infinitap διαφοροποιείται ουσιαστικά από το βρώμικο διαμάντι των Ρώσων, ως προς το γεγονός ότι είναι σαφώς πιο πειθαρχημένος, με διακριτή δομή και κάποιου είδους λογικό νήμα να συνδέει την αφήγησή του. Τώρα αναλόγως προτιμήσεων αυτό ίσως και να θεωρηθεί αρνητικό, αλλά σίγουρα το Neverending Nightmares είναι πολύ πιο προσβάσιμο από το ψυχεδελικό, παγανιστικό ξαδερφάκι του, Knock-Knock. H μικρή του διάρκεια ενδεχομένως θα ενοχλήσει μεγάλη μερίδα των παικτών (ειδικά όσους έσπευσαν να το προμηθευτούν την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του) αλλά είναι τέτοια η ατμόσφαιρα ανασφάλειας και ψυχολογικής αστάθειας που δημιουργεί, ώστε προσωπικά θεωρώ πως διαρκεί ακριβώς όσο πρέπει. Δημιουργεί ένα τόσο καταπιεστικό συναίσθημα απομόνωσης και επερχόμενου ολέθρου, που σε κάνει να ζητάς απεγνωσμένα την έξοδο, την ίδια στιγμή που βαθιά μέσα σου, γνωρίζεις πως αυτή θα έρθει μονάχα μέσα από τον θάνατο. Προσεύχεσαι μονάχα να μην είναι τόσο βίαιος και αργός όσο προμηνύουν όλα τα σημάδια τριγύρω. Ο δε σχεδιασμός του ήχου (ελληνιστί sound design) είναι εξαιρετικός και έχει μάλιστα γραφτεί ένας ειδικός αλγόριθμος για τον στερεοφωνικό ήχο σε ακουστικά, ο οποίος υποβάλλει και τρομοκρατεί, με την μαεστρική χρήση τόσο των επονομαζόμενων “jump scares” όσο και με τους φρικτούς, υπόκωφους και απροσδιόριστους ήχους που συνοδεύουν κάθε δευτερόλεπτο της περιήγησής μας.Το Φρικτό Μωρό επιμένει πως θέλει να παίξετε. Έχουμε την δυνατότητα να τρέξουμε για μικρά χρονικά διαστήματα, αλλά ο ήρωάς μας μάλλον ξεκίνησε το Γκολουάζ το σκληρό από πολύ τρυφερή ηλικία, καθώς ποτέ δεν κατορθώνει να τρέξει πάνω από 5-10 μέτρα δίχως να σταματήσει, λαχανιασμένος σαν εξηντάρης στα πρόθυρα εμφράγματος. Τα εφέ του λαχανιάσματος, που λογικά θα ακούσετε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ήχο κατά την διάρκεια της περιπλάνησής σας, είναι ίσως λίγο ακραία, αλλά οπωσδήποτε βάζουν το λιθαράκι τους στο χτίσιμο του όλου εφιάλτη. Υπάρχουν τρία διαφορετικά φινάλε στην περιπέτεια (διαισθητικά τραβήχτηκα προς το «καλύτερο», έννοια πάντα πολύ σχετική) και σε αντίθεση και πάλι με το Knock-Knock, υπάρχουν συγκεκριμένες, διακριτές αν και όχι απαραίτητα εμφανείς συνθήκες για να φτάσουμε στο καθένα από αυτά. Ακόμη όμως και αν παίξουμε ώστε να δούμε και τα τρία φινάλε, η συνολική διάρκεια του παιχνιδιού δεν πρόκειται να ξεπεράσει, τις δυο, δυόμιση το πολύ ώρες.Ιλί ιλί και τα σχετικά... Και αυτό είναι τελικά το Neverending Nightmares. Μια ατμοσφαιρικότατη βόλτα σε σελίδες από κάποιο χαμένο σκαρίφημα του Edgar Allan Poe. Διαρκεί όσο πρέπει, ενοχλεί, χώνεται κάτω από το πετσί σου και σου δημιουργεί, παρά τους ελάχιστους διαλόγους του, μια διακαή επιθυμία να βοηθήσεις τον Thomas να αποδράσει από όλο τον κύκλο της φρίκης στον οποίο δείχνει να είναι εγκλωβισμένος. Οι fans των παιχνιδιών τρόμου που ενδιαφέρονται περισσότερο για τις συγκινήσεις που μπορεί να τους προσφέρει ένας τίτλος, για το συνολικό vibe και όχι τόσο για «βαρύ» gameplay στηριγμένο σε συγκεκριμένους μηχανισμούς, θα απολαύσουν τον τίτλο.Ήσυχα και ρομαντικά, ξεκινώντας την περιπέτεια. Οι πιο παραδοσιακοί παίκτες καλό θα είναι να το τιμήσουν σε κάποια προσεχή έκπτωση, καθώς ακόμη και για τους αμύητους, η ατμόσφαιρα του Neverending Nightmares είναι καθολική και αναντίρρητη, σαν νύχτα δίχως φεγγάρι πάνω από σκηνή εγκλήματος. Pros Αυθεντική ατμόσφαιρα πρωτογοτθικού, αναπόδραστου τρόμου Εξαιρετικά επιτυχημένος ηχητικός τομέας Ύπαρξη διαφορετικών φινάλε Cons Ελάχιστη διάρκεια, σε υψηλή τιμή Η πολύ περιορισμένη διαδραστικότητα σίγουρα θα απομακρύνει μέρος του κοινού

NEVERENDING NIGHTMARES