Red Hood Studios

«Οι λέξεις σχηματίζονται πάνω στην περγαμηνή με δυσκολία, καθώς μετά βίας κρατάω σταθερό το φτερό. Το χέρι μου τρέμει όλο και περισσότερο, όσο στριφογυρίζουν στη μνήμη μου τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων. Ό,τι διαβάζεις, όποιος και αν είσαι, θέλω να ξέρεις ότι είναι προϊόν της θέλησης να αποδείξω στον εαυτό μου ότι αυτά που έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό είναι αληθινά, και όχι αποτέλεσμα υποβόσκουσας παράνοιας. Δεν ήταν λίγες οι φορές άλλωστε που ήταν σαν να ένιωθα ότι ζω σε εντελώς διαφορετικό κόσμο. I GAZED LONG INTO THE ABYSS… Όλα ξεκίνησαν όταν έλαβα ένα γράμμα από έναν πρόγονό μου. Η αλήθεια είναι ότι θυμόμουν ελάχιστα πράγματα για εκείνον. Έμενε σε μία αρχαία και επιβλητική έπαυλη, ενώ το μόνο πράγμα που μου είχε μείνει από αυτόν ήταν η βαθιά φωνή του, που αντηχούσε στα αυτιά μου ακόμη και όταν αυτός δεν έλεγε τίποτα. Το γράμμα του μιλούσε ακριβώς για αυτήν την έπαυλη πάνω από το βάλτο, της οποίας πλέον είμαι ο μοναδικός κληρονόμος, και η οποία έκρυβε ένα μυστικό που σχετιζόταν με μία αρχέγονη δύναμη. Ο πρόγονός μου, κορεσμένος από όλες τις επίγειες ανέσεις που απολάμβανε, και διψασμένος για αυτήν τη δύναμη, άρχισε να ψάχνει την πηγή της στα μπουντρούμια της έπαυλης. Έβαλε δούλους να σκάβουν ολημερίς και ολονυχτίς, μέχρι που αποκάλυψε μία τεράστια πύλη. Δεν γνωρίζω τι έκρυβε αυτή η πύλη, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν κάτι καλό. Όταν αναφέρεται σε αυτήν, στο γράμμα του, οι λέξεις μπερδεύονται, τα λογικά του φαίνεται να είναι χαμένα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το γράμμα ήταν η τελευταία του πράξη, προτού πυροβολήσει τον κρόταφό του. Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι που με ώθησε να πάω στην έπαυλη και να δω με τα ίδια μου τα μάτια τι τρέχει. Έφτασα στο μικρό χωριό (hamlet) που ήταν στους πρόποδες του λοφίσκου όπου στέκεται η πάλαι ποτέ αγέρωχη έπαυλη. Ένα καταθλιπτικό μέρος γεμάτο ερείπια: το αβαείο (abbey), το σανατόριο (sanitarium), η ταβέρνα (tavern), η συντεχνία (guild), ο σιδηρουργός (blacksmith), όλα σε εντελώς εγκαταλελειμμένη κατάσταση. Ήξερα ότι το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να τα επιδιορθώσω και να τα φέρω σε μία επιτρεπτή κατάσταση. Ο οικονόμος μου μού είπε ότι υπήρχε ένα πρόβλημα: έπρεπε να έχω συγκεκριμένα κειμήλια για να ξαναφτιάξω τα κτήρια, τιμαλφή που ήταν μέρος της κληρονομιάς μου (heirlooms). Αυτά ήταν τα busts, portaits, deeds και crests. Μετά την κυρίευση της έπαυλης από τους ακατανόμαστους τρόμους που απελευθέρωσε ο πρόγονός μου, όλα αυτά τα κειμήλια διασκορπίστηκαν στις διάφορες εκτάσεις του τεράστιο αγροκτήματός της. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τα φέρω πίσω. "Θα τα καταφέρω. Πρέπει. Είναι ο μόνος τρόπος..." Σε αυτό το σημείο πρέπει να εξομολογηθώ κάτι. Είμαι ένας δειλός. Ποτέ δεν θα ρίξω τον εαυτό μου σε δυσμενή κατάσταση, ειδικά σε μία όπως αυτή που περιγράφεται στο γράμμα που με έφερε εδώ. Ευτυχώς για εμένα, τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα, και όταν μαθεύτηκε ότι ο κληρονόμος της έπαυλης γύρισε πίσω, επίδοξοι ήρωες και τυχοδιώκτες άρχισαν να προσέρχονται στο hamlet. Το καραβάνι (stage coach) με βοηθάει να στρατολογώ επιπλέον ήρωες για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για εμένα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι κατενθουσιασμένος με την ποικιλία των ηρώων (αλλά και καθαρμάτων) που έρχονται για να αντιμετωπίσουν οικειοθελώς τους τρόμους που βρίσκονται στην έπαυλη: abominations, arbalests, bounty hunters, crusaders, grave robbers, hellions, highwaymen, hound masters, jesters, men-at-arms, occultists, plague doctors, vestals. Όλοι έχουν τις δικές τους ξεχωριστές ικανότητες αν και ήρωες της ίδιας κλάσης παρότι έχουν διαφορετικούς συνδυασμούς ικανοτήτων όταν ξεκινούν, φαίνεται να μπορούν τελικά να κάνουν τα ίδια πράγματα, αρκεί να τους εκπαιδεύσω. Ευτυχώς υπάρχει η guild για αυτό, όπου μπορώ να τους εκπαιδεύω και θα τους βελτιώνω. Αυτό που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και με έβαλε σε σκέψεις ήταν ότι κάθε ήρωας είχε την προσωπικότητά του, τόσο με θετικά όσο και με αρνητικά στοιχεία. Άρχισαν να έρχονται ήρωες που εμφάνιζαν περίεργες φοβίες ή έντονες ενοχές, ακόμη και μαζοχιστές που λατρεύουν τον πόνο. Βέβαια, τα προτερήματά τους δεν πέρασαν απαρατήρητα καθώς τους βοηθούσαν στο να ανταπεξέλθουν στις αποστολές που θα τους έστελνα. Χρειάζεται καλός σχεδιασμός για να μπορώ να ανταπεξέλθω στα τερτίπια τους. "Αποστολές που θα τους οδηγήσουν στην απόγνωση..." Αλλά ξεφεύγω. Ίσως είναι η ένδειξη, το πρώτο ψήγμα, ότι έχω αρχίσει κι εγώ να τρελαίνομαι. Έφτιαξα λοιπόν, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα που έφτασα εδώ, ένα party από τέσσερις ήρωες: τον crusader, τον highwayman, τον plague doctor και την vestal. Αμέσως κατάλαβα ότι αναλόγως το συνδυασμό ικανοτήτων του καθενός, είχαν προτίμηση να μπαίνουν σε συγκεκριμένη σειρά στην ομάδα. Εάν θεωρούσα ότι η ομάδα ξεκινάει από τα δεξιά προς τα αριστερά, τότε στη melee απόσταση έπρεπε να βάλω τον crusader. Ο highwayman προτιμούσε την επόμενη θέση, με τους vestal και plague doctor να ακολουθούν αντίστοιχα. Έπειτα έπρεπε να αποφασίσω σε ποια αποστολή (quest) έπρεπε να τους στείλω. Είχα τη δυνατότητα να στους στείλω να εξερευνήσουν/καθαρίσουν τέσσερις διαφορετικές περιοχές, εκτός από την ίδια την έπαυλη: το Cove, τα Ruins, τα Warrens και το Weald. Τους έστειλα σε ανιχνευτική αποστολή στα Ruins, ελπίζοντας ότι θα μου φέρουν αρκετό χρυσάφι και heirlooms για να αρχίσω τις επίπονες αναβαθμίσεις στο hamlet. Προτού φύγουν ολοκληρωτικά για τα ruins, τους έδωσα προμήθειες (provisions): τρόφιμα, επιδέσμους, ιαματικά φίλτρα και πυρσούς. Κάτι μου έλεγε ότι θα τα χρειαζόντουσαν. "Δεν ήξεραν τι θα συναντούσαν μπροστά τους..." … AND THE ABYSS GAZED BACK INTO ME. Ποτέ όμως δεν περίμενα να ακούσω αυτά που μου αφηγήθηκε αυτή η ομάδα. Όταν έφτασαν πίσω στο χωριό έφεραν όλοι σημάδια κόπωσης. Όχι φυσικής κόπωσης, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο τους είχε πειράξει μέσα στην ψυχή. Τους έστειλα στην ταβέρνα για να παίξουν ζάρια, να πιούν και να χαρούν πιο… σαρκικές απολαύσεις. Ο σταυροφόρος προτίμησε να πάει στο αββαείο. Επέμενε να προσευχηθεί, παρότι υπήρχε (και υπάρχει) η δυνατότητα να διαλογιστεί και να… αυτομαστιγωθεί. Προτού πάνε για να χαλαρώσουν από το stress της προηγούμενης αποστολής τους, μου είπαν τι συνάντησαν. Όταν έφτασαν στα ερείπια αποφάσισαν να πάνε σε ένα ανεξερεύνητο δωμάτιο. Τα δύο δωμάτια τα ένωνε ένας διάδρομος. Αυτό γινόταν για κάθε καινούργιο δωμάτιο που ήθελαν να εξερευνήσουν. Κάθε διάδρομος ήταν διαφορετικός αφού μερικοί είχαν παγίδες, άλλοι είχαν αντικείμενα που μπορούσαν να ανοίξουν, ή εμπόδια, και άλλοι είχαν εχθρούς που ξεφύτρωναν από το πουθενά. Κατά τη διάρκεια της μάχης κάθε ήρωας ή εχθρός περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να χρησιμοποιήσει την ικανότητά του απέναντι στην αντίπαλη ομάδα. Ήταν σαν να ήταν όλα σχεδιασμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, μία μακάβρια χορογραφία μεταξύ των ηρώων και των τεράτων που είχαν πλέον καταλάβει τα ερείπια. Κάθε πράξη των τεράτων έφερνε περισσότερο stress στους ήρωές μου. Κάθε θετική πράξη από τους ήρωες οδηγούσε σε αναθάρρεμά τους. Μου είπαν ότι παρατήρησαν κάτι πολύ περίεργο, που είχε σχέση με τον πυρσό και το φωτισμό στο μπουντρούμι. Όσο πιο δυνατή ήταν η δάδα που κρατούσαν, τόσο πιο εύκολα ήταν τα πράγματα για αυτούς. Μπορούσαν να ανιχνεύσουν τι θα συναντούσαν στο επόμενο δωμάτιο, και να φέρουν τα τέρατα προ εκπλήξεως. Αντιθέτως όσο πιο χαμηλός ήταν ο φωτισμός στο μπουντρούμι, τόσο πιο δύσκολα ήταν τα πράγματα για τους ήρωές μου. Τα τέρατα ήταν στο φυσικό τους στοιχείο: μπορούσαν να τους χτυπήσουν πιο εύκολα και να φέρουν πιο δυνατά πλήγματα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όμως και οι ήρωες μπορούσαν να δώσουν πιο δυνατά χτυπήματα, ενώ οι ανταμοιβές μετά από τέτοιες μάχες ήταν πολύ μεγαλύτερες. Τελικά είχαν τόσο θησαυρό, που έπρεπε να πετάξουν από το inventory τους μερικές από τις προμήθειες που είχαν πάρει από την πόλη. Τελικά με το μεγάλο ρίσκο, έρχονται και μεγάλες ανταμοιβές. "Βέβαια υψηλότερο το ρίσκο, υψηλότερο και το τίμημα..." Κάθε λεπτό που μου περιέγραφαν τι έγινε, ήταν σαν να ήμουν εκεί. Σαν να έλεγχα την παραμικρή τους κίνηση. Είχα κρατημένη την αναπνοή μου από την αγωνία, για το αν το χτύπημα από κάποιο τέρας θα προσγειωνόταν στον άτυχο ήρωα που επέλεξε ή αν ο τελευταίος θα κατάφερνε να το αποφύγει. Ανακουφιζόμουν όταν μου έλεγαν για επιτυχημένες μάχες, παρότι ήξερα ήδη ότι ήταν ζωντανοί. Αφότου τους έστειλα για καταπραΰνουν τα ψυχικά τους τραύματα, έσπευσα να σχεδιάσω την παραπέρα πορεία μου. Κατάλαβα ότι για να καταφέρω να φτάσω στον τελικό μου στόχο, που δεν είναι άλλος από το να διεκδικήσω την έπαυλη, έπρεπε να τους βοηθήσω να ανεβάσουν το ψυχικό τους σθένος (resolve). Όσο περισσότερες αποστολές θα έφερναν εις πέρας, τόσο πιο πολλά θα έβλεπαν, τόσο πιο έμπειροι θα γίνονταν και τόσο περισσότερο ανέβαινε η ψυχική τους αντοχή μπροστά στον Τρόμο. Συνάμα, όσο περισσότερες αποστολές εκτελούσα τόσο περισσότερα γραπτά από το αρχείο του προγόνου κατάφερνα να βρω. Γραπτά που ξετύλιγαν σιγά-σιγά το μυστήριο που ήταν συνδεδεμένο με την έπαυλη. Αφού η αρχική ομάδα ξεκουραζόταν και δεν ήταν διαθέσιμη, στρατολόγησα από το stage coach περισσότερους ήρωες, και άρχισα να κάνω περισσότερες αποστολές. "Το ξίφος σου, ο καλύτερος φίλος μου..." Σιγά-σιγά συνειδητοποίησα ότι η επιτυχία των αποστολών εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τη σύσταση της ομάδας που έστελνα. Όσο πετύχαινα τις αποστολές, τόσο περισσότερα πράγματα μπορούσα να κάνω στο hamlet. Μερικοί ήταν πιο αποτελεσματικοί σε συγκεκριμένες περιοχές της έπαυλης. Άρχισα να τους βελτιώνω τον εξοπλισμό στον blacksmith. Προσπαθούσα να εξισορροπίσω κάθε πότε θα τους έβαζα να χαλαρώσουν και πότε θα τους ωθούσα στα άκρα με συνεχόμενες αποστολές. Ορισμένες φορές είχαν πρόβλημα συνοχής στην ομάδα. Ποτέ μία vestal δεν ήθελε να είναι στην ίδια ομάδα με ένα abomination. Με το πέρας του χρόνου ξεθάρρεψα και άρχισα να στέλνω τους ήρωές μου σε μεγαλύτερες σε διάρκεια αποστολές. Σε αυτές είχαν και τη δυνατότητα να κατασκηνώνουν μία φορά, ώστε να αντιμετωπίζουν καλύτερα τους κινδύνους, χωρίς να χρειαστεί να γυρίσουν πίσω στην πόλη. Χρησιμοποιούσαν ειδικές ικανότητες που είχαν για αυτήν την περίσταση, και μου έλεγαν ότι ένιωθαν αρκετά αναζωογονημένοι. Πάντοτε πρόσεχα να έχω τουλάχιστον έναν ήρωα που να είχε ιαματικές και θεραπευτικές ικανότητες κατά τη διάρκεια κάποιου quest. Οι κίνδυνοι εξακολουθούν να είναι πάρα πολλοί και το παραμικρό ίχνος υγείας (σωματικής και ψυχικής) είναι ανεκτίμητο. "Η ζεστασιά της φλόγας, νησίδα φωτός στο σκότος της αβύσσου..." FOR I HAD BECOME, A MONSTER.... Τα τέρατα διέφεραν από περιοχή σε περιοχή, και μου θύμιζαν έντονα κάτι που μου διέφευγε. Σε ανύποπτο χρόνο, θυμήθηκα περγαμηνές που είχα διαβάσει στα νιάτα μου, από έναν συγγραφέα που ονομαζόταν H.P. Lovecraft. Ποτέ δεν πίστεψα ότι αυτά που έγραφε θα ήταν αληθινά. Οι περιγραφές των ηρώων μου όταν γυρνούσαν από τις αποστολές με διέψευσαν. Τα άγρια Beasts, unholy απέθαντοι, τα απόκρυφα eldritch και τα χειρότερα τέρατα όλων… οι άνθρωποι, όλα βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες μου. Ήξερα ότι έπρεπε να ζουλήξω κάθε στάλα φαιάς ουσίας για να φτιάξω μία επιτυχημένη στρατηγική αντιμετώπισής τους. Έπρεπε να ζουλήξω κάθε ψυχικό απόθεμα από τους ήρωές μου ώστε να πάρω πίσω τα κειμήλια και να τους ετοιμάσω για τη δυσκολότερη πρόκληση όλων: το Darkest Dungeon. "Διψάει για λύτρωση από προηγούμενες πράξεις ή για νέο αίμα...?" Μέχρι τότε θα πρέπει να διαχειριστώ όμως και τις προσωπικότητες των ηρώων. Άλλωστε μερικές φορές καταλήγουν να είναι οι χειρότεροί τους εχθροί. Κάθε αρνητικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς τους καταλήγει να έχει επιπτώσεις στο πώς συμπεριφέρονται στην ομάδα και στους κινδύνους. Ήταν κάτι που το έμαθα με τον άσχημο τρόπο. Ευτυχώς που υπάρχει το αβαείο και καταφέρνω να ξεριζώνω τις κακές συνήθειες ή να ενθαρρύνω τις θετικές. Μπορεί να μου κοστίζει σε χρυσάφι, αλλά μακροπρόθεσμα με ανταμείβει. "Ο πρώτος από τους πολλούς έπεσε..." Και έχουμε φτάσει στο σήμερα. Σιγά-σιγά η περιοχή καθαρίζει. Σε μία από τις πολλές αποστολές, κατάφεραν οι ήρωες και νίκησαν έναν μαθητευόμενο νεκρομάντη. Θέλω να πιστεύω ότι είναι μία σημαντική νίκη από τις πολλές που θα έρθουν. Άλλωστε δεν έφτασα καθόλου εύκολα ως εδώ. Δεν ξέρω αν μπορείς να πιστέψεις αυτά που έγραψα. Σε διαβεβαιώ όμως ότι κάθε γραμμή είναι αληθινή. Αυτά που μόλις διάβασες, όντως τα έζησα. Με τον πιο έντονο τρόπο, με την ανάσα κομμένη, με τα δάχτυλα σφιγμένα από την αγωνία. Πρέπει να σταματήσω να γράφω άλλο. Είναι ώρα να γυρίσω πίσω στη διαχείριση της έπαυλης. Είναι ώρα να στρατολογήσω νέους ήρωες, να θρηνήσω τους αδικοχαμένους, να διαχειριστώ το hamlet, να ακούσω για τις περιοδείες των ηρώων μου. Το σκοτεινότερο μπουντρούμι, εκείνο κάτω από την έπαυλη που κοιτάει τον βάλτο, με καλεί.» ... WHICH BROKE THE (FOURTH) WALL. Οι τακτικοί μας αναγνώστες/-ριες θα συγχωρήσουν το επιτηδευμένο ύφος του review. Άλλωστε κάποια παιχνίδια είναι τόσο ξεχωριστά που αξίζουν διαφορετικής αντιμετώπισης και προσέγγισης. Η αλήθεια γύρω από το Darkest Dungeon είναι μία: πρόκειται για μία από τις εντονότερες gaming εμπειρίες που μπορείτε να βρείτε αυτή τη στιγμή και δεν λέγεται Witcher 3 ή Pillars of Eternity. Δεν χωράει αμφισβήτηση ότι αυτό το δισδιάστατο, turn-based, rogue-lite, dungeon-crawler RPG, άλλα-τρία-είδη-παιχνιδιών-σε-ένα indie διαμάντι θα είναι σοβαρός διεκδικητής για τον indie τίτλο 2016 και θα είναι κρίμα που από την πληθώρα του ξένου τύπου θα το προσπεράσει προς όφελος του επόμενου αναμασημένου τίτλου τύπου "Fallout 4" ή "Call of Duty 51", για το πραγματικό GotY 2016. Όλα τα μικρά στοιχεία του Darkest Dungeon συνηγορούν στο ότι είναι ένας τίτλος που βγαίνουν μία φορά την πενταετία, αν όχι δεκαετία. Και αυτό το λέμε χωρίς υπερβολή. Από την κλειστοφοβικά ατμοσφαιρική και επιβλητική μουσική που έχει επιμεληθεί ο Stuart Chatwood των καταπληκτικών The Tea Party (εκείνη η "μπαντούλα" που ο Jimmy Page κάποτε αποκάλεσε «μοντέρνους Led Zeppelin”), μέχρι το γοτθικό 2D artwork που παραπέμπει σε έργα όπως «Η πομπή του θανάτου» του José Solana, το Darkest Dungeon είναι ένα διαμάντι. Κάθε στοιχείο του gameplay του είναι τοποθετημένο με χειρουργική ακρίβεια, δεμένο αρμονικά με όλα τα υπόλοιπα, που όλα μαζί φτιάχνουν έναν ψηφιδωτό εκπληκτικής ομορφιάς. Η αίσθηση της οικοδόμησης της δικιάς μας ιστορίας με τις όποιες απώλειες κατά τη διάρκεια της εξέλιξής της, είναι μία αίσθηση που μόνο παιχνίδια όπως το Dwarf Fortress έχουν δώσει. Θα ταυτιστείτε με τους ήρωές σας. Θα ιδρώσετε να τους βελτιώσετε. Θα στεναχωρηθείτε για το χαμό τους. Το Darkest Dungeon δεν το παίζει κάποιος για την «Ιθάκη». Το παίζει για τους "λαιστρυγόνες" και τους "κύκλωπες". "Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες..." Οι μηχανισμοί του είναι σαφώς επηρεασμένοι από προηγούμενα παιχνίδια, πχ. το affliction system που οδηγεί σε bonus/penalties στον ήρωα, κατά τη διάρκεια της μάχης, είναι πολύ όμοιο με το αντίστοιχο insanity mechanic από το Call of Cthulhu RPG. Το permadeath των ηρώων επιβάλει στον παίκτη σωστό στρατηγικό σχεδιασμό για να πετύχει, διαφορετικά θα χαθεί σε ένα αέναο grind με ήρωες μικρού level. Άλλωστε το παιχνίδι δεν χαρίζεται σε κανέναν, και ένα στραβοπάτημα μπορεί να αποβεί μοιραίο. Αυτό όμως δεν οδηγεί σε καταστάσεις όπου ο παίκτης θα τα παρατήσει λόγω permadeath. Ο τίτλος είναι δύσκολος (κατά πολύ ευκολότερος από ότι όταν ήταν σε κατάσταση Early Access), αλλά είναι και ισορροπημένος, και πάνω από όλα εθιστικότατος. Προϊόν δημιουργικής ευφυίας, με μεράκι πίσω από το οποίο κρύβεται επιμονή, χαρακτηριστικά που περιγράφουν απόλυτα τους Καναδούς στη Red Hook Studios. Κάντε στον εαυτό σας τη χάρη και αγοράστε το. Κλείστε τα φώτα και βυθιστείτε σε μία εμπειρία που με απλή τελειότητα θα καταφέρει να σας συνεπάρει, να σας κάνει να αγχωθείτε, να δακρύσετε και να ουρλιάξετε από χαρά όταν θα καταφέρετε να επιβιώσετε την τελευταία στιγμή. Το μπουντρούμι σας καλεί. Pros Η ατμόσφαιρά του Το εθιστικό, δύσκολο αλλά εξαιρετικά δίκαιο gameplay του Η σκοτεινή ατμόσφαιρά του Ο εξαιρετικός, πρακτικά αγήραστος, οπτικός τομέας του Η επιβλητική, σκοτεινή ατμόσφαιρά του Ο τρόπος που είναι δεμένο κάθε επί μέρους στοιχείο του gameplay για να δώσει το σύνολο Cons Απουσία υποστήριξης για Linux (μέχρι στιγμής)

DARKEST DUNGEON