Borracho's CantinaEDITORIALS

Indie Killed The AAA Star

Απόκρυφη και μύχια εξομολόγηση : Τις τελευταίες δέκα ημέρες, μου ήρθαν δυο παιχνίδια που περίμενα με ενδιαφέρον, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Το πρώτο, το Assassin’s Creed 3 στην Join or Die Edition, με έξτρα σάλτσες και μπλιτζιμπλόγκια. Το δεύτερο ήταν το άγνωστο και ανυπάρκτου hype Primordia, προ-αγορασμένο στο GoG έναντι οκτώ δολλαρίων, κυρίως εξαιτίας του φετίχ μου για ο,τιδήποτε post-apocalyptic και cyberpunk.

Δεν είχα παρακολουθήσει από κοντά κανέναν από τους δυο τίτλους. Στα AC ξέρεις πάνω κάτω τί να περιμένεις, είναι μεγάλα, ψυχαγωγικά, έρχονται να σου κλέψουν καμιά τριανταριά (τουλάχιστον) ώρες της ζωής σου και λειτουργούν ως πνευματικό φορμάτ. Δε σκέφτεσαι, δεν ψάχνεις, δεν αγχώνεσαι. Απλά μαζεύεις τα επόμενα κολέκτιμπλς και από δω παν οι άλλοι. Το Primordia ήταν καθαρά παρορμητική αγορά. Είδα δυο σκρίνσοτς που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, είδα και 8 ντάλαρς τιμή, τσίμπησα.

(Το ‘χω γενικά αυτό το κουσούρι και με τη μουσική. Πάω στο δισκάδικο και μπορεί ν’αγοράσω κάτι επειδή μου αρέσει το εξώφυλλο ή ο τίτλος ή το tracklist. Αυτές οι παρορμητικές αγορές μ’έχουν οδηγήσει σε μερικούς αληθινούς θησαυρούς, παρεπιπτόντως.)

Εγκατέστησα λοιπόν το AC3 (ήρθε γύρω στις 28-29 Νοέμβρη απ’όσο θυμάμαι) κάναμε χάζι με τον αδερφό μου, τρέχαμε από δω από κει, κάτι Εγγλέζους μακελεύαμε και φυσικά βάζαμε στοιχήματα για την επόμενη προβλέψιμη σεναριακή τροπή. Η παραγωγή ήταν άψογη. Τα σέτπισις μαγευτικά. Σαν να συμμετείχες σε ταινία εποχής. Που όμως έχεις ήδη δει στην ΕΤ1 χιλιάδες φορές και είσαι βέβαιος ότι μπορείς πλέον να τη γράψεις καλύτερα. Ως αποτέλεσμα, μετά το πρώτο τρίωρο, άφησα το παιχνίδι στην άκρη και γύρισα στο εορταστικό, τελολογικό μου playthrough του The Secret World.

Δεν είναι πως το Assassin’s Creed (και κάθε Assassin’s Creed) είναι κακό παιχνίδι. Αντίθετα, βρωμάει ποιότητα από τη στιγμή που θα ξετυλίξεις τη ζελατίνα από το κουτί. Δεν είναι όμως, τέχνη. Είναι προβλέψιμο. Είναι το ιδανικό μπλοκμπάστερ. Διασκεδάζει χωρίς να προκαλεί. Κάποτε μου αρκούσε αυτό. Μεγαλώνοντας και περνώντας από ΧΥ γενιές παιχνιδιών όμως, κάτι άλλαξε. Δεν ένιωθα πια τον ψυχαναγκασμό να ασχοληθώ με ένα παιχνίδι “γιατί έτσι”. Έπρεπε ο τίτλος να με κερδίσει. Να μη μ’αφήνει να ξεκολλήσω από την οθόνη λόγω της συναισθηματικής έντασης και φόρτισης που θα μου προκαλούσε.

Το Primordia ξεκλείδωσε στο GoG στις 5 Δεκέμβρη και το εγκατέστησα χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες. Το έτρεξα “για να δω πώς είναι” και έμεινα στον μαγευτικό, απόκοσμα ρημαγμένο κόσμο του, τρεις ώρες πριν καταλάβω τί είχε συμβεί. Δυο σκουριασμένα ρομπότ σ’ένα κατεστραμμένο σκάφος στη μέση της ερήμου. Ένα αρχαίο πικάπ παίζει κακομάντζαλα blues και ο πρωταγωνιστής θρηνεί πως “έχουν μόνο ένα δίσκο σ’αυτή την ερημιά.” Οι ηλιακοί άνεμοι μαστιγώνουν αλύπητα το σκάφος και κάθε οθόνη είναι ένα μυστήριο. Το αδυσώπητο χιούμορ εναλάσσεται ταχύτατα με Blade Runner-ική φιλοσοφία και τα ambient, desert drones του soundtrack ολοκληρώνουν την ψευδαίσθηση. Είμαι αλλού. Είμαι ο Horatio Nullbuilt 5 (ή μήπως Horus; Και γιατί διάολο Horus😉 και θα σώσω το σκάφος μου ή θα πεθάνω προσπαθώντας.

Τη δεύτερη φορά που ανοίγω το παιχνίδι, μένω στην καρέκλα έξι ώρες, όσες δηλαδή χρειάζεται για να το τελειώσω. Όπως και με το The Walking Dead, πρόκειται για εμπειρία, όχι παιχνίδι. Καλλιτεχνική διεύθυνση, γράψιμο και μουσική συντελούν σε μια ολοκληρωμένη εμπειρία, τόσο έντονη που μόνο “παιχνίδι” δεν μπορείς πια να την χαρακτηρίσεις. Η πανέμορφη αίσθηση μυστηρίου που έχω να νιώσω από το Loom, είναι ξανά παντού.

Ένας τίτλος που μου κόστισε δηλαδή μόλις 6.5€ με ταξίδεψε εκεί που ένα γυαλισμένο και πολυδιαφημισμένο παιχνίδι των 45€ δεν πλησίασε καν. Και δώστε βάση. Δεν κάνω καμιά ρετρολάγνη σταυροφορία. Αν το Primordia είχε εκμεταλλευτεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για την οπτική του παρουσίαση, θα παραληρούσε σύσσωμος ο ειδικός τύπος. Αν το AC3 είχε στηθεί ως 8άμπιτο mock retro παιχνιδάκι, δεν ξέρω πόσοι θα είχαν ασχοληθεί. Δεν είναι ποτέ θέμα γραφικών ή γυαλάδας. Το πρώτο πράγμα που καθιέρωσε τα video games ως μυστηριώδεις και εξωτικούς προορισμούς για όλους εμάς τους ‘περίεργους’, ήταν η πρωτοφανής αίσθηση μαγείας και μυστηρίου που έφερναν μαζί τους. Το πόσο καλά έσβηναν κάθε τελευταίο ίχνος πραγματικότητας από πάνω μας και μας ξαπόστελναν στη Silmaria, την Arcadia ή το Melee Island.

Aυτός ο βασικότατος πυρήνας, η αρχή της μαγείας, είναι το στοιχείο που δείχνουν να ξεχνάνε αρκετοί από τους ΑΑΑ τίτλους που βλέπουμε τελευταία. Το κενό σπεύδουν να καλύψουν μερακλήδες και άφραγκοι indie developers, οι οποίοι λόγω περιστάσεων, αβαντάρονται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στην ιστορία της βιομηχανίας. Όχι βέβαια πως οι indie είναι στο απυρόβλητο και έχουν το αλάθητο, έτσι; Απλώς, ακριβώς λόγω της προσωπικής δέσμευσης που απαιτείται από μέρους τους, είναι πιο πιθανό όσα projects φτάνουν στην ολοκλήρωση να είναι αληθινά έργα αγάπης, μερακιού, πίστης και αφοσίωσης εκ μέρους τους, απ’ότι ένα συμβολαιικά προβλεπόμενο sequel μεγάλου franchise.

Και για να κλείσω το μικρό αυτό rant, όφωνο στο κοινό. Είχατε κάποια αντίστοιχη εμπειρία; Έτυχε να ξεκινήσετε κάποιο ΑΑΑ παιχνίδι με τρελές προσδοκίες μόνο και μόνο για να βυθίσετε εκατοντάδες ώρες σε κάποιο dark horse, ένα παιχνίδι που ούτε και βρισκόταν στο ραντάρ σας;

Σάουντ οφ!

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

11 Comments

  1. Αυτό το σκηνικό που περιγράφεις Στέφανε, μου είχε συμβεί πέρυσι περίπου τέτοιο καιρό. Το ΑΑΑ παιχνίδι ήταν το Dead Space 2. To “outsider” ήταν το Machinarium. Δεν μπορώ να πω ότι το Dead Space δεν ήταν ωραίο, αλλά πάνω-κάτω έπαιζε στο ίδιο μοτίβο με το 1. Το Machinarium από την άλλη ήταν ένα ταξίδι πρωτόγνωρο, σε μια ουτοπική ρομποτοχώρα όπου μιζέρια και ελπίδα, θλίψη και χαρά συνυπήρχαν. Θυμάμαι ότι στις 3 ημέρες που το έπαιζα το DS2 είχε μπει στον πάγο…

  2. Ακριβώς αυτό! Από το ένα έχεις Χ προσδοκίες και στις εκπληρώνει στο Χ-κάτι, οπότε δε συγκινείσαι ιδιαίτερα. Από το άλλο όμως, που πας χωρίς προσδοκίες και ξαφνικά σου ανατινάζει το κεφάλι, εκεί γίνεται όλη η διαφορά.

  3. Πολύ ωραία η σκοπιά πραγμάτευσής σου!Ομορφα τα παιχνίδια τύπου AC, αλλά.. Ρηχά. Βαρετά, μετά από λίγο. Χάνουν σύντομα την γεύση τους, σαν τσίχλα. Πόσο φαίνεται η ψυχή, όταν υπάρχει σε ένα παιχνίδι… Τι να προτωθυμηθώ… SCRATCHES, τα 2 Darkness Within-εκπληκτικά, Μemento Mori, PS:Τ, Sanitarium… Θα το τσιμπήσω το παίγνιον!

  4. ενα θα πω παιδια…. ΔΕΝ ειμαι adventuras, αλλα μολις δοκιμασα το primordia….. ΚΟΛΛΗΣΑ! (γενικα ομως μου αρεσουν τα post apocalypse σκηνικα τοσο σε ταινιες οσο και σε παιχνιδια)
    thumbs up απο εναν ΜΗ adventura…. σημειωτεον το ΙΔΙΟ επαθα ΚΑΙ ΜΕ gemini rue αλλα ΚΑΙ ΜΕ machinarium! τυχαιο???…..

  5. Ακριβώς η κατάστασή μου…..AAA= Darksiders 2,Outsider: RotMG.
    Και τα δύο από Steam,το DS2 το πήρα μισή τιμή σε sale αλλά…δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν.Υπέροχο artwork etc. αλλά δεν κατάφερε να με τραβήξει (BTW αν ήθελα τόσα puzzles θα έπαιζα Portal).Το RotMG από την άλλη είναι ένα pixelated browser game με κόστος 0$.Τι με τράβηξε;Το gameplay είναι ο ορισμός της διασκέδασης.Bullet hell,RPG και MMO elements με μια γερή δώση permadeath και skill requirement = Τελειότητα.Αυτή τη στιγμή κλείνω 8ωρα με το Steam να λέει ότι έχω παίξει πάνω από 210 ώρες και το φρεσκοφτιαγμένο PC μου να παραπωνιέται ότι δεν παίζω τίποτα πιο απαιτητικό…..

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL