REVIEWS

THE SWAPPER

Πέρασα τις τελευταίες δυο ώρες μελετώντας τα γραφτά των εκλεκτών μου συναδέλφων ανά την υφήλιο, διερωτώμενος αν πραγματικά παίξαμε το ίδιο παιχνίδι.

Το “The Swapper” βλέπετε, έρχεται να προστεθεί στην σχετικά φρέσκια παράδοση του “πανέξυπνου puzzle platformer με τρομερό art direction”, η οποία εσχάτως κάνει θραύση. Μόνο έτσι εξηγείται η πληθώρα ποιοτικών και μη τίτλων της κατηγορίας, που εμφανίζονται σε εβδομαδιαία βάση στο Steam, διεκδικώντας τον οβολό μας. Αν και η πλειοψηφία του ξένου ειδικού τύπου διαρρηγνύει τα ιμάτιά της περί του “νέου Braid” (αν είχα ένα τάλαρο για κάθε φορά που το διάβαζα αυτό, θα σας είχα πάει όλους τσάρκα στο φεγγάρι τώρα!), θα δούμε το The Swapper από μια λιγάκι πιο κούλ σκοπιά, έτσι, για το γαμώτο της υπόθεσης.

ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ

Swapper1Λίγο από Solaris…

Το μόνο σίγουρο με το The Swapper, είναι πως οι Φινλανδοί της Facepalm Games ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Η ατμόσφαιρα και η βαριά κατάθλιψη, μπήγονται ως ορός στο μπράτσο μας από το αρχικό μενού κιόλας. Λιτό, στοιχειωμένο “in space no one can hear you scream” πιανάκι, στολίζει μενού ξεσηκωμένα απευθείας από τα DVD extras των Solaris και Moon. Η ίδια η περιπέτεια μας βρίσκει να τριγυρίζουμε στα ερείπια του Theseus Space Station, όπου Κάτι Φρικτό Έχει Συμβεί™ και αν βαράνε τα κλισεδοκαμπανάκια σας διακοσάρι, είναι γιατί φυσικά έχετε βρεθεί στο ίδιο σενάριο γύρω στα δυο εκατομμύρια φορές πριν.

Η καινοτομία του τίτλου, έγκειται στην κεντρική μηχανική που τροφοδοτεί τους γρίφους του : έχουμε στη διάθεσή μας ένα swap gun, το οποίο όχι μόνο μας επιτρέπει να δημιούργουμε τέλειους κλώνους μας στο χώρο οι οποίοι μιμούνται την κάθε μας κίνηση, αλλά μπορούμε ανά πάσα στιγμή να μεταφέρουμε την ψυχή μας σε κάποιον από αυτούς, καθιστώντας τον, τον “Άλφα” κλώνο, του οποίου τις κινήσεις θα ακολουθούν οι υπόλοιποι. Με δυνατότητα για τέσσερις κλώνους μας ταυτόχρονα επί της οθόνης, καταλαβαίνετε πως τα πράγματα ζορίζουν γρήγορα και απότομα.

Swapper2…και μια πρέζα από Moon…

Το επίπεδο δυσκολίας του The Swapper, απευθύνεται μονάχα στα σκληροπυρηνικά παζλοψυχάκια ανάμεσά σας. Προσωπικά, ως χαλαρός άνθρωπος που νόμιζε ότι θα’χουμε ατμόσφαιρα Moon και σεμνή περαντζάδα σε μια όμορφη αφήγηση, αντάξια των πανέμορφων, παραλίγο claymation γραφικών, τα βρήκα μπαστούνια από το πρώτο μισάωρο του τίτλου σχεδόν. Βλέπετε, μπορεί η κεντρική ιδέα να είναι απλή, αλλά σύντομα θα έρθετε αντιμέτωποι με συνθήκες μηδενικής βαρύτητας, περίεργα “απαγορευτικά” φώτα που ακυρώνουν τις δυνάμεις σας και μια εξαιρετική γκάμα σαδιστικότατων πονοκεφάλων. Ήτοι, αν αρέσκεστε στις προκλήσεις, θα είστε στον παράδεισο. Αν νομίζατε ότι θα χαρείτε στόρι και θα νιώσετε διάνοια επειδή ενώσατε το σημείο Α με το σημείο Β (άμοιρε Μποράτσε, μου ‘θελες και puzzle platformer τρομάρα σου), αφήστε το καλύτερα.

Και μιας και πιάσαμε το θέμα του στόρι…μέσα από μια σειρά terminals, flashbacks, παράξενων μηνυμάτων και μιας ανθρώπινης (;) παρουσίας στο σταθμό, θα ξεδιπλώσετε σιγά σιγά το κουβάρι των τραγικών συμβάντων του Theseus Station, τα οποία φυσικά, αν έχετε την παραμικρή επαφή με sci-fi παραφιλολογία, θα έχετε μαντέψει από τα πρώτα δέκα λεπτά του παιχνιδιού. Εδώ έγκειται και η μεγαλύτερη διαφωνία μου σε σχέση με όλους τους reviewers που δοξάζουν τον τίτλο ως “Συγκλονιστικά πρωτότυπο” και με “βαθύ σενάριο”. Σόρι, αλλά για να θεωρήσεις το The Swapper τέτοια πράγματα, πρέπει να μην έχεις δει ποτέ τίποτε εκτός από Disney Club.

Swapper3…ολοκληρώνουμε το κοκτέηλ μας με άρωμα από 2001: Α Space Odyssey και…

Είναι φυσικά ένα αρτιότατο και πανδύσκολο puzzle game, που δημιουργεί εξαιρετική ατμόσφαιρα με τα hand crafted γραφικά του, το κλειστοφοβικό mood και τη μουσική-soundtrack-γι’αυτοκτονία (Φινλανδοί είπαμε, εγγύηση σε κάτι τέτοια ανεβαστικά), αλλά ΔΕΝ είναι ο Μεσσίας που όλοι παιανίζουν. Προσθέστε και την ελάχιστη διάρκειά του (γύρω στις τέσσερις ώρες για ένα κανονικό playthrough και προσθέστε άλλες δυο αν κυνηγήσετε όλα τα μυστικά δωμάτια και τα σχετικά ατσίβμεντς) και έχετε ναι μεν έναν τίτλο εξαιρετικής ποιότητας και χαρακτήρα, γεμάτο όμως και περιορισμούς, τους οποίους καλό θα είναι να γνωρίζετε εκ των προτέρων.

ΣΟΥΜΑ

Δεν σας κρύβω ότι περίμενα πολύ περισσότερα από το The Swapper. Είναι αλήθεια πως ο εξαιρετικός οπτικοακουστικός τομέας αιχμαλωτίζει τη φαντασία και σας προετοιμάζει ενδεχομένως για πολύ όμορφα πράγματα. Η μπρουτάλ πραγματικότητα των πανδύσκολων γρίφων και της ελάχιστης εώς καθόλου κατεύθυνσης από το παιχνίδι (Tutorials υπάρχουν ελάχιστα και μόνο για τις πολύ βασικές ενέργειές μας) σίγουρα θα ικανοποιήσει μια μερίδα σκληροπυρηνικών, αλλά θα αποξενώσει το μέσο γκέημερ που είδε ωραία κάσκα και άκουσε Radiohead-ικό πιανάκι και έσκουξε “Moon-The Game, γίναμε!”, για να προσγειωθεί απότομα λίγο μετά την πραγματική αρχή του τίτλου.

Swapper5…φύγαμε για τρελό πάρτι με τα νεύρα του Μποράτσου! Wheeeee!

Τo Swapper είναι πραγματικά ένα δυνατό και ατμοσφαιρικό puzzle game, που σας αφήνει μόνους κι έρημους στο αφιλόξενο, hand-made διάστημα. Ο κόπος που θα βάλετε για να λύσετε τις σπαζοκεφαλιές του όμως, θα πρέπει να είναι ανταμοιβή από μόνος του, καθώς το τελικό σενάριο το έχουμε δει αλλού και καλύτερα. Δεν υπήρχε μια στιγμή του παιχνιδιού που να μην ευχόμουν αυτά τα όμορφα γραφικά και η εφιαλτική ατμόσφαιρα να μην ήταν στην υπηρεσία ενός διαφορετικού παιχνιδιού, που θα με άφηνε να αποχτήσω μια σχέση πολύ πιο προσωπική με τα μυστήριά του. Πόντοι στους Φινλανδούς για την αλύπητη μαυρίλα πάντως. Το ‘χουν το κέφι στο αίμα τους οι αφιλότιμοι!

Pros

  • Πανέμορφος οπτικοακουστικός τομέας
  • Ατμόσφαιρα τόσο πηχτή που την κόβεις με μαχαίρι
  • Τρομερά δύσκολα και εμπνευσμένα puzzles

Cons

  • Εξαιρετικά υψηλή δυσκολία που θα αποθαρρύνει τους πιο casual παίκτες
  • Ελάχιστη διάρκεια και σχεδόν πλήρης απουσία καθοδήγησής μας
  • Ποντάρει πολλά σε ένα σενάριο που τελικά δεν είναι και κάτι τόσο ιδιαίτερο ή πρωτότυπο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

15 Comments

  1. Αν ειχε τετοια μειονεκτηματα (παντα κατα την αποψη του Στεφανου, ετσι; Τα ρηβιους εχουν μια δοση υποκειμενικοτητας), δεν ειναι λιγακι υψηλη η βαθμολογια; Αν το γυρισουμε σε διψηφιο, 8-και-κατι-ψιλα out of ten δεν ειναι υψηλουτσικη βαθμολογια, μονο για εναν τεχνικο τομεα και μια ατμοσφαιρα, για καποιους ας πουμε που δεν λυνουν εναν κυβο του ρουμπικ με το πρωινο καφεδακι;

    Αυτο που εννοω, με βαση τα σχολια που εκανες πανω στον τιτλο, μου φανηκες περισσοτερο “απογοητευμενος” παρα Ενθουσιασμενος. Παντα συμφωνα με οτι διαβασα, δεν το εχω παιξει.

  2. Εκτος, βεβαια, αν το παιχνιδι ειναι οντως πολυ καλο, αλλα εγραψες το ρηβιου σαν “αντιβαρο”, μια πιο ψυχραιμη γνωμη στον ενθουσιασμο των ξενων ρηβιου, αλλα επειδη εγω δεν τα εχω διαβασει, μου δημιουργηθηκε αυτη η εντυπωση.

  3. Το παιχνίδι ούτε που το πρόσεξα, αλλά τώρα ξέρω ότι ούτε που θα το ακουμπήσω κιόλας ! Εδώ πάλευα με το Limbo, δε νομίζω αυτό να είναι του στυλ μου… Ας τα αφήσουμε αυτά στο Μάνο !!! 😛

    Το Review πάντως με έκανε να καταλάβω τι να περιμένω, ώστε να το αποφύγω. Casual Μποράτσο, ήσουν περιγραφικότατος ! Συγχαρητήρια !!! Συνέχισε την καλή δουλειά !

  4. Πολύ σωστό πόιντ Μόρτη!

    Όπως είχα γράψει και στο ρηβιού του Dead Space 3, πέρα από την δική μου υποκειμενική άποψη, πρέπει να λάβω υπ’όψιν τί κάνει το παιχνίδι για την κατηγορία του. Αν δηλαδή το πάρει ένας καραμαζόχας φάν των puzzlers, θα είναι όντως στον παράδεισο. Δεν θα είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ πάζλερ, αλλά σίγουρα θα πιάνει 8.2 με τα τσαρούχια, μετά δόξης και τιμής. Όπως και το Dear Esther πχ, εμένα με είχε να κλαίω σα γκομενίτσα, έναν άνθρωπο που περιμένει γκεημπλέι, θα τον ξενερώσει τα μέγιστα. Είναι για 0; Είναι για 100; Προφανώς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση 🙂

    Οπότε ο βαθμός είναι έτσι ώστε να δίνει στο φάν του είδους μια εντύπωση για την αξία του τίτλου και το κείμενο ξηγάει το υπόλοιπο παραμύθι σε μας τους υπόλοιπους.

    ΥΓ Ακόμα και ο Μάνος, θα ήθελε να του βάλει φωτιά σε επίπεδο γρίφων 🙂

  5. Δύσκολο… το Limbo?
    Μήπως ήθελες να πεις το Braid (το οποίο ήθελε αρκετό στύψιμο)?
    To Limbo έχει γενικά ελάχιστους γρίφους και σχεδόν όλοι βασίζονται στη φυσική. Το συγκεκριμένο παιχνίδι απαιτεί κυρίως skill (ικανότητα), ώστε να βρίσκεσαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή (λόγω της trial and error φύσης του).

  6. Οχι,το limbo λέω. Αυτό το trial and error σε συνδιασμό με τη σκέψη που απαιτούσε για να προχωρήσεις παρακάτω με κούρασε σε σημείο εκνευρισμού. Μπορεί τα δύο αυτά παιχνίδια να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, απλά για μένα ήταν κόπωση…

  7. Το Limbo και ‘γω το βρήκα να έχει “just right” δυσκολία. Σε γενικές γραμμές δηλαδή, με λίγη πρακτική σκέψη (για παραπάνω δεν είμαι, μέγας βούπας γαρ) έβγαινε. Προς το τέλος που άρχιζε το χάος, το γύρισα σε walkthroughs για να σώσω τα άμοιρα νευράκια μου.

    Το The Swapper είναι απείρως πιο χάρντκορ και δύσκολο, κάνει το Limbo να φαίνεται “click to continue” μπροστά του. You have been warned και τα σχετικά!

  8. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, καθώς γενικά δεν παίζω άξιον. Το RM είχε ιντριγκαδόρικο κόνσεπτ, αλλά τείνω να εμπιστεύομαι το Γιώργο, οπότε αν το τιμήσω, μόνο σε καμιά τρελή έκπτωση, να μην τους κλαίω τους παράδες μου μετά 🙂

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL