Borracho's CantinaEDITORIALS

The Nomad Soul : Ο Κύριος Bowie Επέστρεψε Σπίτι

Υποπτεύομαι πως θα προτιμούσα να ξεκινήσω τη χρονιά με ένα κείμενο για το απολαυστικά 80’s Punch Club. Έστω, τα γνωστά φανμπόηκα σάλια για τα νέα Star Wars φλιπεροτράπεζα της Zen Studios. Με πρόλαβε όμως η εις ουρανούς ανάληψη ενός καλλιτέχνη, ο οποίος, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, θόλωσε τις γραμμές μεταξύ rock, punk, glam, disco, avant garde και δεν ξέρω και ‘γω πόσα ακόμα είδη μουσικής. Κάτω από τα παρδαλά φλάμπουρα των πολλαπλών του προσωπικοτήτων, ο David Bowie, ένωσε κάθε απροσάρμοστο παιδί, κάθε «παράταιρο» που αρνήθηκε να προσαρμοστεί στη σφαγή του μικροαστικού, μπουρζουά «ονείρου», από την δεκαετία του ’70 και μετά.

BowieBW

Ziggy Stardust, Aladdin Sane, Thin White Duke, Starman, Changeling…o Bowie είχε ένα αίνιγμα για κάθε σου ερώτηση. Ακόμη και ακολουθώντας την εφηβική heavy metal περιπέτεια και περιφρονώντας μέσα στην υπέροχη αφέλεια της πρώτης νιότης «αυτά τα φλώρικα», η σκιά του έπεφτε τεράστια επάνω σε οποιαδήποτε κακομάτζαλη 70’ς αντιγραφόμπαντα θεωρούσα «σωτήρες του true metal» εκείνη την περίοδο.

Φυσικά μετά περάσαν χρόνια, κυλήσαν νερά, άρχισα να έχω μια αμυδρή υποψία για το απροσμέτρητο βάθος της συνολικής μου άγνοιας. Και η σκιά ήταν πάντα εκεί, ψιθυρίζοντάς μου πως είναι εντάξει, πως κανείς δεν ξέρει τίποτε έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν είναι ωραία να χάνεσαι στον άγριο δρόμο;

pooranissa

Και αυτός ο τύπος λοιπόν, στα 52 του χρόνια και αφού είχε κάνει περισσότερα απ’ όσα ενδεχομένως ονειρεύονται όλοι μαζί οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης, αποφάσισε, αντί να βγει σε κάποια άκαπνη «περιοδεία νοσταλγίας», να ασχοληθεί με τον χώρο μας. Το 1999, στο λυκαυγές της «multimedia» επανάστασης, όταν τα FMV adventures ακόμη θεωρούνταν το κορυφαίο προϊόν ψηφιακής ψυχαγωγίας και οι φιλοδοξίες των studio ανάπτυξης συχνά αποδεικνύονταν υπέρμετρες. Όταν, σχεδόν οτιδήποτε φάνταζε δυνατό.

Ο Bowie αποφασίζει να συνεργαστεί με τον παντελώς άγνωστο -τότε- David Cage και ένα μικρό Γαλλικό studio, την Quantic Dream. Το Omikron: The Nomad Soul, αποτελούσε ένα υπερ-φιλόδοξο open world παιχνίδι, το οποίο γκρέμιζε τον τέταρτο τοίχο με το «καλημέρα». Στην αρχή του παιχνιδιού, βλέπουμε να βγαίνει μέσα από τον υπολογιστή μας ο αστυνομικός Kay’l 669, ο οποίος μας πληροφορεί πως ο κόσμος του μας έχει απεγνωσμένα ανάγκη. Εάν συμφωνήσουμε να τον βοηθήσουμε, θα μας επιτρέψει να μεταφέρουμε την ψυχή μας στο σώμα του, προκειμένου να ξεκινήσουμε την επική περιπλάνησή μας στον εξωγήινο κόσμο του Phaenon.

Replay omikron 600

Στην διάρκεια της περιπέτειας, μπορούσαμε να «μετεμψυχωθούμε» ελεύθερα σχεδόν στο σώμα οποιουδήποτε χαρακτήρα επιθυμούσαμε, αποκτώντας πρόσβαση στις ιδιαίτερες δυνατότητες αυτού. Εμπορικά, το Omikron απέτυχε, καθώς, σχεδόν κανείς δεν αντιλήφθηκε περί τίνος επρόκειτο κατά το πρώτο διάστημα κυκλοφορίας του. Η πολύκροτη ανάμειξη του David Bowie χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα επιθετικά στο marketing του τίτλου, αλλά έπεσε στο κενό, καθώς το νεαρό τότε κοινό των video-games δεν είχε την παραμικρή ιδέα ποιος ήταν αυτός ο τύπος με τα μυστήρια μάτια (σίγουρα φακοί) και οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του Bowie, στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν είχαν την παραμικρή επαφή με τα video games.

OM-screen04

Η Νομάδα Ψυχή ήταν μια ευγενής αποτυχία. Η φιλοδοξία της, ήταν υπέρμετρη και αρκετά από τα υποσυστήματά της λειτουργούσαν λαμπρά. Οι διαφορετικές πόλεις/ζώνες του πλανήτη, η αίσθηση πως ζούμε και ανασαίνουμε σε ένα πραγματικό κόσμο, όπου ο κάθε κάτοικος έχει την δική του ζωή, ήταν πρωτόγνωρες για την εποχή. Τα μάλλον ατσούμπαλα κομμάτια δράσης (προσφέρονταν τόσο μονομαχίες σώμα-με-σώμα στο στυλ του Mortal Kombat όσο και FPS shooter στιγμές) σίγουρα δεν βοήθησαν στο να το συμπαθήσει και το ουδέτερο μέρος του κοινού.

david-bowie-mugshot-rochester-ny-01

Προφανώς και δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με το Omikron ως νεαρός PC Gamer εν έτει 1999. Ήμουν απασχολημένος με κάτι αδιάφορα Planescape: Torment, The Longest Journey, Discworld Noir, Gabriel Knight 3 και τα σχετικά. Μάθαινα. Γραφόταν το βιβλίο. Η προσφορά εκπληκτικών τίτλων ήταν τέτοια που προφανώς δεν θα δαπανούσα χρόνο σε ένα «παράξενο» παιχνίδι για το οποίο κανείς δεν είχε να πει ιδιαίτερα εκθειαστικά λόγια.

Πριν τρία ή τέσσερα χρόνια (όσο περνάνε, τόσο λιγότερη σημασία έχουν), όταν έγινε διαθέσιμο μέσω του GoG.com, αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να ανταμώσω με το όραμα των κυρίων Bowie και Cage. Και παρά τα σημάδια του χρόνου και τα ατοπήματά του, το Nomad Soul είναι ένα από τα πιο διαφορετικά παιχνίδια που θα παίξετε ποτέ. Το εύρος και η κλίμακα του κόσμου του, ήταν πρωτοφανή για την εποχή. Ο David Bowie όχι μόνο έγραψε πρωτότυπη μουσική για το παιχνίδι (αρκετά από τα κομμάτια αργότερα τροποποιήθηκαν στιχουργικά και συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ του “Hours…”), αλλά εμφανίστηκε τόσο ως ανώνυμος τραγουδιστής της επαναστατικής ροκ μπάντας The Dreamers όσο και ως Boz, η αινιγματική φιγούρα στο κέντρο της μάχης για την απελευθέρωση του πλανήτη.

Οι μικρές λεπτομέρειες του παιχνιδιού, λίγη σημασία έχουν. Αυτό που αξίζει να κρατήσεις, είναι το απλό γεγονός, ότι στα 52 του χρόνια, ο David Bowie όχι μόνο δεν επαναπαύθηκε στα γνωστά και «εύκολα», αλλά απλώθηκε γενναία και πειραματικά σε έναν εντελώς άγνωστο και νέο για εκείνον χώρο. Εμπορικά μπορεί να απέτυχε, αλλά τόσα χρόνια αργότερα, δεν έχουμε δει τίτλο εφάμιλλο του Omikron. Και αυτό ήταν πάντα Ο Άνθρωπος Που Έπεσε Στην Γη. Το τολμηρό. Το καινούριο. Το «Μπορώ και θα το κάνω». Η στασιμότητα, ισοδυναμεί με θάνατο. Η επανάπαυση φέρνει τον πνευματικό θάνατο δίχως να το καταλάβεις. Δεν χρειάζεται να ζωγραφίσεις την Αστραπή στο κούτελό σου για να ξέρεις πως πρέπει πάντα ν’ ακολουθείς τον Δαίμονα που σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού. Τον δύσκολο δρόμο, τον στενό, το σκοτεινό και το δύσβατο. Κανείς ποτέ, δεν κούρσεψε θησαυρό μένοντας σε πολύβουο, καλοφώτιστο λιμάνι.

Καλή επιστροφή στην αληθινή σου πατρίδα κύριε Bowie.

To video που ακολουθεί, είναι θεωρητικά το video-clip του “Lazarus”. Στην ουσία, είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός ενός ανθρώπου ο οποίος γνώριζε πως δεν ήταν από ‘δω και αντί να το κάνει θέμα, αποφάσισε να φέρει όσο περισσότερους από εμάς μπορούσε, εκεί. Ακόμη και αν δεν είχατε διαβάσει ποτέ μέχρι σήμερα το όνομα Bowie, παρακολουθήστε το video. Τα μαύρα αστέρια, δεν σβήνουν ποτέ.

{youtube}y-JqH1M4Ya8{/youtube}

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

15 Comments

  1. Σύντροφε Πιτσίνιε, αν και αγνές οι προθέσεις σου, πρέπει να δουλέψεις τους σένσορες λεπτής ειρωνίας σου. Είναι γνωστή η ιστορία με τα μάτια του Bowie, η παρένθεση πήγαινε στην εφηβική κοσμοθεωρία που έχει μια νεφελώδη αντίληψη περί του τι εστί Bowie και χρησιμοποιείται για να τονίσει την αίσθηση μιας συγκεκριμένης ηλικίας. Εμβαπτισμός του αναγνώστη και τα σχετικά, το υπόλοιπο γουόρκσοπ χρεώνεται 😀

  2. δεν τον παρακολουθουσα με την εννοια του φαν σε ολα τα βηματα του, αλλά ΗΞΕΡΑ οτι ειναι τεραστιος. το rise and fall κλπ κλπ ηταν για κανα 2 χρονια καθημερινο σαουντρακ της ζωης μου μαζι με το μπορν του ραν, κι αυτο δειχνει οτι τον ειχα πολυ ψηλα. ηταν κανονικος χαμαιλεοντας, τοσο προσωπικα οσο και μουσικα. δεν ξερω καλλιτεχνη να εχει περασει απο τοσα ειδη και να ειναι το λιγοτερο καλός σε ολα, και σε μερικα Τεραστιος.
    αυτο τον βοηθησε (θετικο το βλεπω) να μην εχει σκληροπυρηνικους, “ειδωλολατρες” φανς, αλλά περισοτερο ανησυχους, λιγο παρομοιους μ αυτον, ακροατες. ακομα και η “ποπ”, “εμπορικη” περιοδος του, που καποιοι ελιτιστες κριτικοι την αφοριζουν, περιεχει παντοτινα διαμαντια οπως absolute beginners, tonight, modern love, cat people και σταματαω γιατι δεν εχει νοημα.
    ασχετο, μια μικρη λεπτομερεια που παντα μ αρεσε στη μουσικη του ειναι η συχνη υπαρξη του σαξοφωνου που το λατρευω σαν ηχο.

    χωρια τα οσα προσφερε γενικα στην ιδεα και στην αποδοχη της διαφορετικοτητας, τοσο στην καθημερινοτητα των ανθρωπων, οσο και στις τεχνες με τις οποιες ασχοληθηκε.
    ενταξει, το κυκνειο ασμα του, τα σημαδια που αφησε σαν ψιχουλα πισω του και που μονο τωρα αρχιζουμε να ακολουθουμε και να νιωθουμε τι μας ελεγε, απο το μαυρο εξωφυλο, (πρωτη φορα χωρις το προσωπο του, απλα ενα μαυρο αστερι), μεχρι το ανατριχιαστικο, συγκλονιστικο βιντεο του λάζαρου δειχνουν οτι ειχε τροπο να κανει Τεχνη τα παντα.

    απο προχτες εχουν γραφτει κατεβατά ολοκληρα απο απλα ανιωθα φεισμπουκορίπ (ετσι τα λεω) μεχρι σεντόνια που προσπαθουν να φωτισουν το Φαινομενο Bowie.
    το ποσταρα κι αλλού, αλλά νομιζω οτι καλυτερα απ ολους τα ειπε σε 2 γραμμες ο γκιγιερμο ντελ τορο: “Bowie existed so all of us misfits learned that an oddity was a precious thing. he changed the world forever.”

    υγ: γεια σου ρε μπορατσο. αφου δεν υπηρχε θρεντ δικο του, καλα εκανες και φωτισες το θεμα, και το εδεσες και με τα γκειμς κιολας.
    και βεβαια οταν βγαινει τοσο συναισθημα και ζέστη απο μια οθονη υπολογιστη, ο γραφιάς εχει πετυχει απολυτα. σ ευχαριστουμε.

  3. Βorracho, ειλικρινά δεν είχα καμία πρόθεση να φανεί κάποια ειρωνεία. Σόρυ αν έτσι φάνηκε εξ αιτίας του γραπτού λόγου 🙁

    Την υπόλοιπη απάντησή σου για να μαι ειλικρινής δεν την κατάλαβα 🙂

    EDIT: Βασικά… είπες “σένσορες”… Μήπως εννοεις οτι επρεπε να “πιασω” μια λεπτη ειρωνεια στο κειμενο σου? Σορρυ, εχω κοιμηθει μαξ 5 ωρες, τα χω παιξει!

  4. Ακριβώς Πιτσίνιε. Slow and easy does it. Επίσης, 5 ώρες είναι πολυτέλεια και χλιδή. Με 3 λειτουργικός, στις 4 όσο μισάνθρωπος πρέπει, με πέντε ώρες είσαι έτοιμος για το βρωμόξυλο του ενήλικου βίου έξω από τη σπηλιά 🙂

  5. o bowie ειχε κανει περασμα κ στα 80s στα 8 μπιτα με το labyrinth!..15 χρονια πριν το omikron
    Στο πρωτο adventure της Lucasfilms!!
    RIP σε ενα μεγαλο καλλιτεχνη…το διδυμο με τον jagger στην ιδια εποχη ηταν κ ειναι all time classic k favorite παρα τις μεταλ καταβολες
    respect!

  6. Με τη διαφορά πως στο Labyrinth απλά χρησιμοποιήθηκε η εικόνα του, ενώ για το Omikron έγραψε voice-overs, μουσική, έγινε motion-capturing, συμβούλευσε πάνω στο σενάριο, έχωσε και την γυναίκα του μέσα ως NPC-προς-possession, γενικά δηλαδή το πήρε σε μεγάλο βαθμό “επάνω” του, εξ’ ου και η ξεχωριστή θέση του στην ιστορία των video games.

    Πόντοι πάντως που με έβαλες να χαζεύω τα screenshots του Labyrinth. Η ταινία με είχε πραγματικά μαγέψει όταν την είδα μικρός. Πλάι στον αδερφό μου 😀

  7. Thanx για το άρθρο Στέφανε.
    Μου ‘χε δώσει την εντύπωση και μένα πως δεν ήταν από δω και ο θάνατός του με στεναχώρησε πάρα πολύ.
    Μάλλον του είχα αρνηθεί τη θνητότητα και νόμιζα πως θα ζει για πάντα. Στην υγιειά μας μαύρα αστέρια.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL