THE PREPOSTEROUS AWESOMENESS OF EVERYTHING
Είναι αλήθεια πως με την ευκολία με την οποία μπορεί πλέον ένας developer να φέρει το προϊόν του στα ψηφιακά «ράφια», αντιμετωπίζουμε ένα πρωτοφανές κύμα σαβούρας, εξπυνακισμού και αχαλίνωτης καμμενιάς, η οποία υφίσταται για την αρπαχτή της και μόνο. Μια στο τόσο και αρκετά σπάνια πλέον, φυτρώνει εκείνος ο δυσεύρετος τίτλος, του οποίου η ιδιαίτερη καλλιτεχνική παρουσίαση μαγνητίζει τα βλέμματα, αλλά φυσικά με ανύπαρκτο marketing και “αέρα”, εναπόκειται στον γενναίο reviewer να ανακαλύψει εάν τελικά υφίσταται και κάποια ουσία πίσω από το νόστιμο παρουσιαστικό.
To “The Preposterous Awesomeness of Everything” (TPOAE εφεξής, για συντομία) πραγματικά γεννήθηκε και με τα δυο πόδια στην παραπάνω κατηγορία. Και μόνο από το τίτλο του, είχα γρούξει το πρώτο «Όπα!» και το παρακμιακό Μπορατσοενδιαφέρον μου είχε κεντριστεί τα μάλα. Παλιομοδίτικο point-and-click adventure παιχνίδι με ανορθόδοξο και ανατρεπτικό χιούμορ; Τσεκ. Γκροτέσκα μοντέλα γυμνών πρωτόγονων χαρακτήρων; Διπλό τσεκ. Καμμενιά και σαρκασμός στο φουλ; Ω ναι.
Με το μικρό καλάθι κάτι περισσότερο από δεδομένο, ξεκίνησα την σχεδόν δίωρη περιπλάνησή μου στο παραλίγο ειδυλλιακό νησί του TPOAE. Αναλαμβάνουμε το ρόλο ενός ξετσούτσουνου αστειομούρη πρωτόπλαστου, και καλούμαστε να εξερευνήσουμε την μυστηριώδη νήσο επάνω στην οποία βρισκόμαστε. Η όποια «εξερεύνηση» δυστυχώς εξαντλείται σε ελάχιστες τοποθεσίες (με το ζόρι επτά-οκτώ τοποθεσίες για ολόκληρο το παιχνίδι), οι οποίες τουλάχιστον μας αποζημιώνουν με την ιδιαίτερη εικαστική τους απεικόνιση, ένα μεθυστικά γκροτέσκο μίγμα κολλάζ, φωτορεαλισμού και αγνής 90’ς καρτουνιστικής μαυρίλας.
Το παιχνίδι αποτελεί ουσιαστικά ένα υπερδυσσαδερό και ανελέητο σχόλιο επάνω στα μοντέρνα ήθη και έθιμα της Δυτικής κοινωνίας και μια άκοπη δίωρη κατακεραύνωση των κακώς κειμένων μιας τηλεορασόπληκτης, ολοένα και πιο ανούσιας κοινωνίας. Η δε αφοσίωση του δημιουργού του παιχνιδιού, Joe Richardson, στο διαρκές, σχεδόν ενοχλητικά εξυπνακίστικο κράξιμο ανθρώπων και καταστάσεων που δυστυχώς όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε στα πλαίσια της ειρηνικής συμβίωσης με τον πλησίον, ενώ αρχικά έρχεται ως ευχάριστη έκπληξη, φτάνει απειλητικά κοντά στο να κουράσει.
Ευτυχώς, η παρτίδα διασώζεται από τον γρήγορο ρυθμό του παιχνιδιού, ο οποίος υποβοηθείται από τους μηδαμινής δυσκολίας γρίφους του. Ενώ το interface θυμίζει μια σαρκαστική εκδοχή του θρυλικού SCUMM της LucasArts (Ενδεικτικά παραθέτω μερικά από τα ρήματα : Befuddle, Disrespect, Do A Backflip, Pray For… την πιάνετε την ιδέα) πολύ γρήγορα θα διαπιστώσετε πως σχεδόν όλες οι επιλογές έχουν μπει καθαρά για τον χαβαλέ και δεν εξυπηρετούν καμία ουσιαστική σκοπιμότητα.
Προς τιμήν του Richardson, δείχνει να έχει πλήρη επίγνωση πως σε κάποια φάση της δημιουργίας του, το όλο project ξεπέρασε τις δυνατότητές του και χρησιμοποιεί ακόμη και την «ευγενή αποτυχία» του ως ένα από τα πιο εμπνευσμένα καλαμπούρια του παιχνιδιού. Θα κληθούμε να οργανώσουμε την πρωτόγονη κοινότητά μας, να διοργανώσουμε αλλά και να κερδίσουμε τις εκλογές του νησιού και τέλος, να αποφασίσουμε για την μοίρα της φυλής μας στο διάστημα. Spoiler δεν μπορεί να χαρακτηριστεί καμία από τις συγκεκριμένες πληροφορίες, καθώς όλο το ζουμί του TPOAE βρίσκεται στην εμπειρία, τα απολαυστικά χολερικά κείμενα που εμφανίζονται στις -συχνά ξεκαρδιστικές- στατικές οθόνες που χρησιμοποιούνται αντί cut-scenes και τις βλακώδεις αλληλεπιδράσεις μας με το περιβάλλον. Ο τίτλος κατ’ ουσία, λέει αλήθεια και μόνο αλήθεια, αλλά ώρες ώρες αφήνει την εντύπωση πως δεν πρόκειται για την σκληρά κερδισμένη αλήθεια ενός άντρα τσακισμένου από τα αβάσταχτα όνειρα της ανύπαρκτης ευτυχίας, αλλά για την εξυπνακίστικη «φιλοσοφία» ενός άχαρου σπασίκλα εφήβου ο οποίος διαβάζει με τις ώρες Νίτσε στο δωμάτιό του, επειδή ντρέπεται να ζητήσει την Βασούλα από το Γ2 σε ραντεβού.
Ακόμα και έτσι όμως, η κοινωνική κριτική και οι φρικτές διαπιστώσεις του TPOAE απηχούν την θλιβερή πραγματικότητα της «πολιτισμένης» κοινωνίας μας. Η τιμή στην οποία διατίθεται είναι τίμια και λογική και σίγουρα θα συγκινήσει φίλους των πιο «παράξενων» και γιούχου adventures της δεκαετίας του ’90. Προχωράτε με δική σας ευθύνη. Το πείραμα είναι μεν επιτυχημένο, αλλά παραμένει ένα πείραμα κλίμακας, που απευθύνεται σε de facto περιορισμένο κοινό.
Pros
- Αναρχικό, ανατρεπτικό, ασεβές χιούμορ
- Ιδιαίτερα γουστόζικο art style
Cons
- Σύντομη διάρκεια σε μάλλον υψηλή τιμή
- Απουσία ηχογραφημένων voice overs
- Πολύ χαμηλός (έως ανύπαρκτος) βαθμός δυσκολίας
- Δεν είναι τόσο έξυπνο όσο φαντασιώνεται πως είναι
ΧΟΥΜΟΝΓΚΟΥΣ ΟΦΤΟΠΙΚ:
φακ, θα σκασω αν δεν το ρωτησω… δεν μπορει, η βασουλα ειναι υπαρκτο προσωπο… μολόγα. το χεις γραψει του μένυ τάιμς το ονομα για να ναι φίξιον..
παραδεξου, περιμενες ταχα αδιαφορα καθε μερα να σχολασει το Γ2 κρυμμενος πισω απ τη μαλλουρα.. κι οταν χτύπαε το κουδουνι ειχες γινει πια παγοκολωνα απ το κρυο που σε περόνιαζε διαπερνωντας το τζην μπουφαν με τα ραφτα Μανογουωρ.. οι κολλητοι σε δουλευανε, η βασουλα δεν εμαθε ποτέ πόσο κοβοσουνα, και τελικα τα εφτιαξε μ εκεινο τον βλακα με το καρε μαλλι.
δεν πειραζει βοραχο. οι καλυτεροι ερωτες ειναι αυτοι που παιξανε στο σινεμασκοπ του μυαλου μας. χωρις φθορα, χωρις την πικρα του νομοτελειακου φιναλε, χωρις λουτρινους αρκουδους.. χωρις, ακομα ακομα να χρειαστει θενκ γκαντ, να μαθεις απο πρωτο χερι οτι η βασουλα δεν ηξερε ακομα την αξια της χαλαουας και του κεριου..
(μαλακα μου, 10 σειρες οφτοπικ σε ρηβιου… ποσο πιο χαμηλα πια? σορυ, μπορατσο. )
https://www.youtube.com/watch?v=bg6CgrY3VUs
Πόντοι για τους Walker, Μπρους.
Όλσο, δεν την έλεγαν Βασούλα, αλλά θαρρώ σχεδόν ΟΛΟΙ όσοι υπήρξαμε ηρωϊκοί μπακουρομεταλλάδες στο Λύκειο είχαμε την Υπερκαψούρα στην οποία ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΕΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΟΤΕ, αλλά είχαμε δέκα φόλντερς και δισκέτες με ετικέτα “Starcraft Maps” γεμάτα σάπια κοπιάρω-ό,τι-ρομαντικό-πάουερ-μέταλ-ακούω-αυτή-την-περίοδο-και-νομίζω-πως-κάτι-κάνω ποιήματα για την Μια Πριγκηπέσσα του Ονείρου, η οποία προφανώς και τα είχε με φαντάρο/αιώνιο φοιτητή ο οποίος έκανε διακοπές από την μικροαστή σύζυγο και πάει λέγοντας.
Ένα δράμα οι εφηβικοί έρωτες Μπρους, σχεδόν χειρότεροι και από τους ενήλικους.
Μόνο ψυχιατρείο με ευτούνα τα νταραβέρια της καρδιάς. Σπηλιά + γουίσκι, η μόνη σωτηρία.
Άσταδιαλα, με συγκινήσατε κι οι δυο… (με το παιχνίδι ουδείς ασχολείται, ε; :p)
Μετά τα meetings, όταν διαβάζω κείμενο του Βοράκιου, σχεδόν ακούω τη φωνή του. Καταραμένε βρικόλακα! Go back to the shadows you came from!
‘Ο,τι και να λες, το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν θα το αγόραζα ποτέ. Το art style του μου φαίνεται πραγματικά αποκρουστικό και επιτηδευμένα “κάφρικο” για να το αντέξω.
Πρέπει να είναι οτι ποιο καμένο έχεις παρουσιάσει ποτέ… Μέχρι το επόμενο :p
Από όλα τα παιχνίδια της γης αυτό έπρεπε να είναι στο 200οστό σου άρθρο? 🙁