Μήπως το gaming… παραφούσκωσε;
Φαντάζομαι οτι κάποια από τα σχόλια που θα κάνω παρακάτω ίσως ληφθούν ως ενδεικτικά ελιτίστικης ή “σνομπ” νοοτροπίας. Η ρητορική που αναπτύσσεται από σχεδόν όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα του χώρου θεωρεί την εκρηκτική επέκταση του gaming που έλαβε χώρα την τελευταία δεκαετία ως κάτι το αυταπόδεικτα θετικό, οπότε η συζήτηση μιας διαφορετικής οπτικής γωνίας θεωρείται σχετικά “ταμπού”. Νομίζω όμως οτι αξίζει να ρίξουμε μια συνολική ματιά στην εξέλιξη του gaming τα τελευταία χρόνια, να δούμε πού βρισκόμαστε σε σχέση με τις προηγούμενες φάσεις του gaming και να αξιολογήσουμε ψύχραιμα την κατάσταση, μιλώντας ελεύθερα.
Το αγαπημένο μας χόμπι δεν αποτελεί πλέον προνόμιο μιας μικρής μυημένης “κλίκας”, λίγο-πολύ όλος ο κόσμος ασχολείται με το gaming σε κάποια από τις πολλές μορφές του. Είτε μιλάμε για τον φανατικό “στρατηγό” που θα δαπανήσει δεκάδες ώρες στο Europa Universalis IV, είτε για τον νεαρό που θα χτίσει την ιδανική του πολιτεία στο Minecraft, είτε για τον μεσήλικα που θα σκοτώσει μερικά λεπτά της ώρα παίζοντας Angry Birds στο κινητό του, η έννοια του gamer περιλαμβάνει πια ένα ευρύτατο φάσμα ατόμων. Ρωτάω λοιπόν: το gaming ως χώρος και οι παραδοσιακοί gamers ως υποσύνολο της ευρύτερης κοινότητας, κέρδισαν κάτι από αυτή την επέκταση; Έγινε καλύτερο το gaming ως αποτέλεσμα της εισροής ενός πιο casual κοινού;
Προσωπικά, μπορώ χωρίς κόπο να εντοπίσω δύο θετικά σημεία της “αποποινικοποίησης” του gaming και της καθιέρωσής του ως ένα “κανονικό” και όχι “nerdy” χόμπι. Πρώτο θετικό, η ανατροπή του στερεότυπου του gamer ως του “αντικοινωνικού τύπου με τα γυαλιά και τα σπυράκια”, όπως μου είχε περιγραφεί αυτολεξεί. Η χώρα μας βρίσκεται ακόμη ελαφρώς πίσω σε αυτό τον τομέα και η έννοια του gamer ίσως παραπέμπει ακόμη σε ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου στο μυαλό μιας μερίδας των συμπατριωτών μας, όμως σε γενικές γραμμές μπορεί κάποιος να αναφέρει πλέον οτι ασχολείται με τα games και να ελπίζει βάσιμα οτι δεν θα αντιμετωπίσει βλέμματα απαξίωσης και αηδίας όπως στο παρελθόν. Άρα ναι, σε αυτό το κομμάτι η επέκταση του gaming σε ευρύτερο κοινό οδήγησε στη βελτίωση του image όλων μας!
Δευτερο θετικό στοιχείο, η αθρόα εισροή χρημάτων στη βιομηχανία του gaming η οποία προέκυψε ως αποτέλεσμα της εξάπλωσης των game consoles. Τα χρήματα που έπεσαν για την ανάπτυξη παιχνιδιών ήταν πολλά, σε ορισμένες δε περιπτώσεις οι προϋπολογισμοί έφτασαν σε τέτοιο επίπεδο που να κοντράρουν ευθέως τα χολιγουντιανά blockbusters. Οι gamers συνήθισαν σε κορυφαία γραφικά, πλήρη voiceovers και πολυδάπανες marketing campaigns. Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι ένα σύγχρονο multiplatform action game πρώτης γραμμής χρειάζεται προϋπολογισμό αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων έτσι ώστε να έχει ελπίδες διάκρισης σε μια εξαιρετικά ανταγωνιστική αγορά. Αν είστε ο τύπος του gamer που εντυπωσιάζεται από όλα αυτά τότε σίγουρα η εξάπλωση του gaming απέβη προς όφελός σας.
Αν όμως δούμε το θέμα από τη σκοπιά ενός σκληροπυρηνικού gamer, υπάρχει άραγε κάτι το θετικό; Σκέφτομαι πώς ήταν το gaming πριν από κάποια χρόνια και πώς είναι σήμερα, αναλύω τις εξελίξεις σε gameplay mechanics και… συγγνώμη, αλλά η εντύπωση που μου μένει είναι οτι τελικά ίσως κάναμε βήματα προς τα πίσω. Αναφερθήκαμε στο ζήτημα της ΑΙ στην πρόσφατη Group Therapy, εδώ όμως υπάρχουν και άλλες διαπιστώσεις που δείχνουν μια τάση. Για παράδειγμα, συγκρίνοντας ένα παιχνίδι όπως το εντυπωσιακό κατά τα άλλα Bioshock Infinite με τον πνευματικό του προκάτοχο, το System Shock 2, μπορεί κανείς εύκολα να παρατηρήσει οτι έχουν γίνει πολλές απλοποιήσεις στο gameplay ώστε το παιχνίδι να είναι πιο φιλικό στο ευρύ κοινό, ένα κοινό που δεν έχει την ανάλογη εμπειρία για να ανταπεξέλθει σε κάτι πιο πολύπλοκο. Υπάρχουν δεκάδες αντίστοιχα παραδείγματα, δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε.
Έπειτα, οφείλουμε να θίξουμε το θέμα της “συμπίεσης” των game genres. Πολλά είδη όπως τα adventures, τα RTS, οι simulators, τα turn-based RPGs, κινδύνεψαν να χαθούν από το προσκήνιο καθώς κρίθηκαν… ανεπιθύμητα από το διψασμένο για action games ευρύ κοινό. Είδαμε τους publishers να αδιαφορούν πλήρως για οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί “niche” (ουσιαστικά, οτιδήποτε δεν μπορούσε να ταιριάξει στο καλούπι του triple-A multiplatform game), είδαμε τραγικά “reimaginings” ιστορικών τίτλων του παρελθόντος, είδαμε την κατάσταση να οδηγείται σε τέτοιο σημείο ώστε οι ίδιοι οι gamers να αναγκαστούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να χρηματοδοτήσουν παιχνίδια όπως το Broken Age ή το Wasteland 2. Είδαμε άπειρα game studios με ικανότατα στελέχη να κλείνουν, αδυνατώντας να ανταποκριθούν στην πίεση για ολοένα και μεγαλύτερα budgets, ολοένα και περισσότερες πωλήσεις.
Επαναδιατυπώνω το ερώτημα: Η εξάπλωση του gaming ήταν τελικά θετική, ή μήπως δημιούργησε περισσότερα προβλήματα; Θα πρέπει να χαιρόμαστε όταν η βιομηχανία του gaming μεγαλώνει ή θα πρέπει να ανησυχούμε για τις πιθανές επιπτώσεις; Μήπως τελικά η έκρηξη του gaming αποδείχθηκε μια φούσκα που οι παραδοσιακοί gamers θα πρέπει να ελπίζουν οτι κάποια στιγμή θα σπάσει;
Νομίζω πως η αγορά του gaming είναι μια αγορά που γνώρισε πολύ απότομα τεράστια άνθιση. Για λίγο καιρό είναι λογικό οι εταιρίες να νόμισαν πως εντόπισαν την χρυσή συνταγή του εύκολου κέρδους στα ΑΑΑ action clones αλλά η αγορά κατασταλάζει και φαίνονται τα κανονικά μεγέθη και προτιμήσεις. Δεν μπορεί να υπάρχουν 15 ubisoft αλλά σίγουρα χρειάζονται και μπόλικες paradox που θα καλύπτουν μικρότερες hardcore κοινότητες με ανάλογα budget και περιθώρια κέρδους.
Το μπουμ της φούσκας έγινε, απλά δεν ήταν ακριβώς μπουμ.
Η βιομηχανία δεν κατέρρευσε όπως φανταζόμασταν, αλλά τράβηξε άλλον δρόμο και οι παλιότεροι έχουμε βρει τροφή στους ανεξάρτητους developers που χάρη στο (όχι άγιο) kickstarter μπόρεσαν να αναδείξουν παιχνίδια που υπάρχει για αυτά κόσμος, αλλά όχι αρκετός ώστε να στάξουν φράγκα οι μεγάλοι publishers.
Ουσιαστικά έχουμε φτάσει σε μια τροχιά συνύπαρξης, όπου υπάρχουν οι casuals που παίζουν μόνο hits και όλοι οι άλλοι σε διάφορες κατηγορίες που είτε φυτοζωούν, είτε βλέπουν μια (περιορισμένη για τα δεδομένα των Hits) άνθηση και απολαμβάνουν ανεξάρτητες παραγωγές που συμβαδίζουν με τα γούστα τους.
Με κάθε μεγάλη μηχανή γραφικών να ανακοινώνει βιώσιμα συνδρομητικά μοντέλα στην GDC ’14 (20$ το μήνα πχ) και ακόμα ευκολότερα tool kits, υπάρχει μια δυναμική να δούμε ακόμα περισσότερα και καλύτερα παιχνίδια στις niche κατηγορίες.
Επίσης πιστεύω ότι αυτό το σκηνικό δημιουργεί συνθήκες κάθαρσης που μόνο καλό μπορούν να μας κάνουν. Οι διψασμένοι για χρήμα τυχοδιώκτες developers θα πάνε να δουλέψουν με τους φιλάργυρους publishers, και οι πραγματικά μερακλήδες που θα φτιάξουν το παιχνίδι να γουστάρουν θα μπορούν πλέον να το κάνουν βγάζοντας το κέρδος τους παράλληλα, ενώ διαθέτουν τα παιχνίδια τους εύκολα και γρήγορα μέσα από ψηφιακές πλατφόρμες (ενώ αν δεν υπάρχει κεφάλαιο εκκίνησης μπορούν να στηριχθούν στο kickstarter).
Win win μου ακούγεται.
Ίσως η γιγάντωση των μεγεθών, να είχε και ένα ακόμα θετικό, κατά μια έννοια τουλάχιστον, αποτέλεσμα. Οι αποκλειστικότητες αρχίζουν και μειώνονται. Ποιος θα πίστευε πριν λίγα χρόνια ότι θα βλέπαμε Castlevania στο PC; Πλέον τα κόστη είναι τόσο μεγάλα, που οι κυκλοφορίες σε μια πλατφόρμα, δεν φτάνουν για να βγουν τα έξοδα. Από την άλλη, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μπαίνουν όρια στο παιχνίδι, λόγω της κυκλοφορίας του στις κονσόλες. Όρια στον τεχνικό τομέα, και ακόμα χειρότερα, όρια στο gameplay.
Θα συμφωνήσω πάντως, ότι ίσως δούμε και άλλες κινήσεις σαν την “kickstarterοάνοιξη” των RPGs και σε άλλα είδη, από μερακλήδες δημιουργούς, για μερακλήδες παίκτες.
Με τα εκατομμύρια μπατζετ που χρειάζεται τωρα πια ενα ΑΑΑ παιχνίδι σίγουρο ειναι να έχουμε και μπαμ, ετσι και του kingdoms of amalur δεν φαληρίσανε; Σίγουρα η προσπάθεια να να εξαπλωθεί σε ενα ποιο ευρύ κοινό εχει και πολλά μεονεκτήματα οπως η απλοποίηση και η έμφαση στα γραφικά και οχι τόσο στο gameplay.
η απορια μου ειναι αν το κανταρι με τα φραγκα κανει και το παιχνιδι αξιολογο. πιστευω οτι το παιχνιδακι εχει μπει στις ραγες του χολυγουντ. η διαφημιση ειναι οτι εριξαν πολλα λεφτα. αυτο δικαιολογει και την ανακυκλωση. ποσοι τιτλοι περασαν απαρατηρητοι; ο κοσμος δεν εμαθε ποτε την υπαρξη τους. αν δεν υπαρχει η διαφημιση και το πρωτοσελιδο, ο κοσμος δεν σε μαθαινει ποτε.
σε λιγο θα παιζουμε γνωριστε τους σπαρτιατες. με τα καταπληκτικα γραφικα που θα χρειαζονται την αναβαθμιση του συστηματος μας για να παιζουν. ειναι και οι ανθρωποι σκουπιδιαρηδες. τρωνε σκουπιδια, βλεπουν σκουπιδια και τωρα παιζουν και με τα σκουπιδια.
Θα κάνω copy-paste κάτι πυο έγραψα όταν ήπια κρασί και είχα κάνει κεφάλι.
Αναφέρεται γενικά στο “φαινόμενο της εποχής”, αλλά μπορεί κάποιος που δε βαριέται να το μετασχηματίσει σε κείμενο καθαρά για το gaming.
Καθόμανε που λέτε και έπινα (ΠΑΝΤΑ τα γράφω αυτά μετά από πιώμα ή κατά τη διάκρεια του πιώματος) και έβλεπα και Big Bang Theory και σε κάποια φάση πήρε το μάτι μου τη φράση “geek is the new sexy”.
ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΑΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ!!!
Θυμήθικα που μου είχε πει κάποιος ότι η εν λόγω σειρά κατάστρεψε το “geekiness” αλλά δεν τον πίστεψα.
Μαλάκες ισχύει! Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται ΡΑΓΔΑΙΑ αύξηση των ατόμων που ασχολούνται με games, comics, sci-fi, cartoon, κτλ. Δεν είναι όπως τον παλιό-καλό καιρό που είμασταν λίγοι και εκλεκτοί. Πλέον ακόμα και ο πιο geekάς πάει σε μια comiccon και ΓΑΜΑΕΙ!
Είναι καλό όμως αυτό? ΌΧΙ!
Δεν λέω ότι δεν μου αρέσει, μου αρέσει να ασχολούνται και άλλοι με τα ενδιαφέροντα μου. Heck, μακάρι να έπαιζε ΌΛΗ Η ΔΡΑΜΑ DND, μπας και έβρισκα μόνιμο party! Το κακό πιο είναι? Ότι το 90% των “καινούριων” geeks, είναι ΛΑΘΟΣ geeks.
Έχουμε γεμίσει με “fans” του Thor που δεν έχουν διαβάσει ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ COMIC!
Έχουμε γεμίσει με “fans” του Thorin που αγνοούν ότι αυτό το πράμα ΔΕ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΝΑΝΟ!
Έχουμε γεμίσει με “gamers” που παίζουν μόνο LoL!
Έχουμε γεμίσει με “RPGάδες” που το αγαπημένο τους “RPG” είναι το Skyrim, μαλάκα!
(Δε λέω, ωραίο ACTION RPG, αλλά ΧΑΛΙΑ RPG!)
Έχουμε γεμίσει με “fans” του Darth Vader, που δεν έχουν καν δει τις ταινίες!
Έχουμε γεμίσει με “poke-fans”, που όταν εμείς στο σχολείο παίζαμε pokemon στο gameboy μας κοροϊδεύανε, και τώρα μας φωνάζουν να τους δείξουμε πώς δουλεύει ο εξομειωτής!
Aν θέλετε να κάνετε κάτι, γαμώ το φελέκι μου, και να ανήκετε σε μια ομάδα, ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΣΩΣΤΑ!
Mέχρι τότε, ΌΧΙ! ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ GEEKS!
Seems legit. Πλέον από όσα game βγαίνουν -ή πρόκειται να βγουν- το 80% των προτιμήσεων μου είναι από indie developers.
Θα υποστήριζα λόγω ηλικίας :), ότι δημιούργησε περισσότερα προβλήματα, αλλά λόγω λίγου χρόνου για gaming, και τεράστιου αριθμού games που περιμένουν να παιχτούν, η κατάσταση με επηρεάζει ελάχιστα. (Άσε που δε μπαίνω και σε έξοδα, για αναβαθμίσεις).
Εκεί έχουμε και άλλου είδους προβλήματα, γιατί ο χώρος είναι χωρισμένος στα δύο: Σε υπερρεαλιστικούς εξομοιωτές όπως το DCS A-10, και τα action games με αεροπλάνα (σειρά Air Conflict. Καλή, αλλά δεν είναι sim). Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο, όπως το Jane’s USAF, ή το Microsoft Combat Flight Simulation 2.
ναι αλλα ποσο γουσταρησες με το strike commander???
(εκτος και αν δεν εχεις 486 τοτες και απλα το χαζευες στα περιοδικα. αν οντως ηταν ετσι, κατεβασε το σημερα και βαλτο σε dosbox να γουσταρεις!)
διαφωνω.
μου θυμισες εναν τυπο που ειχε pc με linux γιατι ηθελε απλα να διαφερει.
εμεις οι gamers, δεν εχουμε τετοιο καημο (να διαφερουμε).
ειμαστε gamers γιατι ετσι γουσταρουμε. τα υπολοιπα νομιζω οτι ειναι περιττα.
Έχουμε γεμίσει με “gamers” που παίζουν μόνο LoL!
αν και μεθυσμενος οταν το γραψες συμφωνω 100%.
Το έχω από το GOG. Όταν είχε πρωτοβγεί είχα ακόμα Amiga 1200. (Πάντως είχα παίξει το demo του, σε PC στη δουλειά, και θυμάμαι ότι μου άρεσε!! Αλλά τα games των αδελφών Roberts, ήταν μια κατηγορία από μόνα τους!!!!).