The Best Of All Possible Worlds
Αραχτός πλάι στο τζάκι, με γουισκάρα ανά χείρας, αφήνω για λίγο στην άκρη τα λαμπρά μου σχέδια περί γενοκτονίας Μάγιας/Αζτέκων και λοιπών απατεώνων (Τόσα όνειρα, τόσες ελπίδες τσακισμένες, σνίφ…) και έρχομαι να μοιραστώ τον παραλίγο φιλοσοφικό προβληματισμό μου.
Φέτος έπαιξα τρία adventures τα οποία θεωρώ πως βρίσκονται ανάμεσα στα κορυφαία όλων των εποχών. Είναι τόσο διαφορετικά θεματικά μεταξύ τους, που ενδεχομένως κάποιος που θα χανόταν ευτυχισμένα στον κόσμο του Chaos On Deponia φερ’ειπείν, να σνόμπαρε άγρια το Primordia ή να μην ήθελε καν ν’ακούσει για το αριστουργηματικό The Cat Lady. Προτού κατηγορηθώ για άκρατη σχιζοφρένεια -όχι πως θα ‘χετε ιδιαίτερο άδικο, αλλά κουβέντα να γίνεται- εξηγoύμαι.
Κατά πρώτον, θέλω να βροντοφωνάξω πως ο μύθος που ήθελε τις περισσότερες κυκλοφορίες των 90’s “μυθικές” και ο,τιδήποτε βγήκε μετέπειτα να είναι στην καλύτερη ένα αξιοπρεπές tribute, έχει οριστικά καταρριφθεί. Όπως έγραψε πολύ σωστά και ο Μάνος, το είδος βιώνει δεύτερη Χρυσή Εποχή, κανονικά και με το νόμο. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι σε μια χρονιά βγήκαν όχι ένα, αλλά τρία πραγματικά εκπληκτικά adventures και αυτά χωρίς να μετράμε καν το νέο είδος interactive movies που ξεκίνησε μονάχο το The Walking Dead.
Κατά δεύτερον, μέχρι να πάει κάτω η υπόλοιπη γουισκάρα, θέλω να σας πω γιατί καθένα από τα τρία αυτά adventures που ξεδιάλεξα είναι μοναδικό, must-play και εντελώς απαραίτητο για κάθε φίλο των παιχνιδιών περιπέτειας. Το Chaos on Deponia, είναι το πιο παραδοσιακό και “εύκολο” από τα τρία. Το περιτύλιγμά του συμβαδίζει περισσότερο με αυτό που έχουμε μάθει να θεωρούμε adventure. Πανέμορφα γραφικά, γλυκό και τρελό χιούμορ και ένας κόσμος προσβάσιμος σε όλους. Προσφέρει απλόχερα βίντατζ old skool ψυχαγωγία, αυτοσαρκάζεται, έχει εξαιρετική διάρκεια και περιλαμβάνει μερικούς από τους πιο ευρηματικούς και έξυπνους γρίφους που έχουμε δει στο είδος. Προσωπικά το θεωρώ απευθείας διάδοχο του Day of the Tentacle σε επίπεδο ευφυίας αλλά και προσβασιμότητας. Είναι ακριβώς το παιχνίδι που αν το δει ένας πιτσιρκάς σήμερα, θ’αγαπήσει τα adventures για μια ζωή, όπως ακριβώς έπαθα εγώ με το μαγικό Freddy Pharkas, μια φορά κι ένα καιρό.
Το Primordia έρχεται στη μέση. Πολύ πιο δύσκολο και κουραστικό οπτικά για τον πρωτάρη (οι δεινόσαυροι με τις ρομαντικές αναμνήσεις από Beneath A Steel Sky δε μετράμε) αλλά και με πολύ μεγαλύτερο βάθος και φιλοσοφικό υπόβαθρο ως ανταμοιβή. Δεν το γράφω σε καμία περίπτωση για να μειώσω την τρελοπαρέα του Ρούφους στη Ντεπόνια. Όπως μια σπουδαία κωμωδία κρίνεται στο είδος της, έτσι κι ένα σπουδαίο δράμα. Διαφορετικά πρόσωπα της ίδιας τέχνης. Παιχνίδι καθαρά αλληγορικό και γεμάτο επίσης δύσκολους γρίφους, ας πούμε ότι απευθύνεται στους βετεράνους του είδους. Θυσιάζει προσβασιμότητα -το Primordia προϋποθέτει να έχεις ήδη βαθιά εξοικείωση με το είδος- υπέρ της καλλιτεχνικής του ακεραιότητας και το λατρεύω γι’αυτό.
Και μετά έχεις την ασυμβίβαστη ψυχογραφία του The Cat Lady. Όπου δυο γκίκς έχουν γράψει σε παιχνίδι τις πιο μεγάλες και βρώμικες αλήθειες σου, εκείνες που ήσουν βέβαιος ότι ήξεραν μόνο οι Hemingway and Bukowski, άντε και κάτι εκλεκτοί κύριοι Daniels and Haig. Παιχνίδι που λόγω θέματος και μόνο απευθύνεται σε πολύ περιορισμένο κοινό. Ενώ είναι η ψυχή και ο ορισμός του επιτυχημένου ψυχολογικού θρίλερ (για να το θέσουμε κομψά) είμαι σίγουρος πως θα το παίξουν ελάχιστοι σε σχέση με το κοινό που θα αγοράσει το Chaos on Deponia, μόνο και μόνο λόγω παρουσίασης.
Το κοινωνικό μήνυμα του Μποράτσου για το 2013 λοιπόν, συνοψίζεται ως εξής : All you need is love, love, love. Διανύουμε μια εκπληκτική εποχή για να είσαι adventure gamer και η ψηφιακή διανομή επιτρέπει σε εντελώς off-the-radar, left-field διαμάντια να σκάνε με δύναμη μετεωρίτη πλάι μας.Μην αφήνετε το “περίεργο” ή το ασυνήθιστο artwork να σας αποθαρρύνει. Καμιά φορά μες τη σκουριά και τα χαλάσματα ελοχεύουν τα πιο μεγάλα θαύματα.
Φυσικά, το Ragequit θα είναι εδώ, η αγαπημένη σας ξεκούρδιστη μπάντα και μεθυσμένη πυξίδα (There Is No North) σ’όλες αυτές τις ομορφιές.
Μπαρμάνε! Το ποτόν εξατμίστηκε! Πράξε το καθήκον σου…
{youtube}ScFQ49ewYjQ{/youtube}
Να΄σαι καλά ρε Borracho, αυτό το άρθρο θα το εκτυπώσω και θα το κρεμάσω στον τοίχο μου.
Η τριπλέτα που αναφέρει ο Στέφανος στο κείμενό του στέκει ως περήφανο μιντλ φίνγκερ στους “νεκροθάφτες”…
Μα τι λες? Τα adventures έχουν πεθάνει. Αυτή τη στιγμή σαπίζουν στον τάφο τους.;)
Φοβάμαι όμως τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το Walking Dead.
Τελικά εχουμε μαζευτεί πολλοί νεκρόφιλοι! Μετανοείτε ανώμαλοι…
Πέρα από την πλάκα, πραγματικά φοβάμαι την επίπτωση που θα έχει το WD στα adventures.
Θέλεις να πεις ότι το ευρύ κοινό θα σχηματίσει λάθος εικόνα για τα adventure…;
Η επιτυχία του The Walking Dead επ’ουδενί δεν πρόκειται να επισκιάσει τα “παραδοσιακά” αντβέντσουρς και τρανταχτή απόδειξη γι’αυτό είναι οι πωλήσεις της τριλογίας Deponia. Ο κόσμος πάντα θα θέλει κάτι με γελοιωδώς μεγάλο inventory και ατμόσφαιρα σχετική, ως φυσικό αντιστάθμισμα στα “σοβαρά”.
Αν και έχω αργήσει πολύ, ας απαντήσω τώρα.
Θέλω να πω ότι μόνο το ευρύ κοινό θα σχηματίσει λάθος εικόνα για τα adventures, αλλά και ότι μπορεί μετά την επιτυχία του να δούμε ένα κύμα από adventure/”interactive-movies” το οποίο πιστεύω ότι δε θα κάνει καλό σε κανένα.
Μέχρι και για ανάσταση των adventures εξαιτίας του διάβασα.
Μια διόρθωση: .. όχι μόνο το ευρύ κοινό…
😉
Βρήκα τον τρελό που παίζει adventures, ευχαριστώ για τις προτάσεις και για την ελπίδα ότι βγαίνουν ακόμα και τώρα παιχνίδια της προκοπής
Όχι απλώς βγαίνουν, το είδος γνωρίζει ουσιαστικά δεύτερη χρυσή εποχή 🙂
Ρίξε επίσης βλέφαρο εδώ (”http://ragequit.gr/word-of-manos”) για τον ακόμα πιο ψυχωτικό ανταποκριτή μας από τη Γη των adventures 🙂