AR-K CHAPTER 1: GONE WITH THE SPHERE
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το παρόν adventure game είναι γνωστό σε πολύ λίγους από εσάς. Κάτι που κάθε άλλο παρά παράξενο είναι, καθώς μιλάμε για ένα δημιουργημένο με μηδαμινό –αρχικά- budget παιχνίδι, χωρίς να έχει διαφημιστεί σχεδόν καθόλου από τα διάφορα sites, μικρά και μεγάλα, αποτελώντας την παρθενική απόπειρα μίας ολιγομελούς Ισπανικής ομάδας, της Gato Salvaje, που σχηματίστηκε από δύο νεαρά αδέλφια, τους Fernando και Sergio Prieto. Παρ’ όλα αυτά, έχει μία ενδιαφέρουσα ιστορία που το συνοδεύει. Το αρχικό αυτό επεισόδιο πρωτοκυκλοφόρησε ως freeware στα τέλη του 2011. Στη μορφή που τότε είχε, η αγγλική version αποτελούσε μία μάλλον ανολοκλήρωτη και πρόχειρη προσαρμογή της αντίστοιχης Ισπανικής, ενώ διέθετε και διαφορετικό τίτλο, με την ονομασία “Sex, lies and class work”.
Προκειμένου να προχωρήσουν στη δημιουργία του δεύτερου επεισοδίου, οι δημιουργοί του τρέξανε –μαντέψτε- μία Kickstarter καμπάνια τον Μάιο του περασμένου έτους, η οποία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού αξιώσανε και καταφέρανε να αποσπάσουν το, διόλου ευκαταφρόνητο, ποσό των $ 100.000! Από ‘κει και πέρα είχε ασφαλώς ανοίξει ο δρόμος για πολύ μεγαλύτερη ευελιξία κινήσεων, μέσα στις οποίες –ορθώς- συμπεριελήφθη κι η επανακυκλοφορία του πρώτου μέρους, σε επανεπεξεργασμένη κι εμφανώς βελτιωμένη μορφή.
Επ’ αφορμής του επερχόμενου review του προσφάτως κυκλοφορήσαντος δεύτερου επεισοδίου, με τον τίτλο “The Girl Who Wasn’t There”, που θα διαβάσετε σε λίγες ημέρες, επιλέξαμε να παρουσιάσουμε το παιχνίδι από την αρχή του. Έτσι κι αλλιώς τα δύο επεισόδια έρχονται μαζί πλέον, δηλαδή αγοράζοντας κάποιος το δεύτερο, προμηθεύεται και το πρώτο, στη νέα αυτή έκδοση.
ΜΙΑ… ΑΤΙΘΑΣΗ ΚΟΡΑΣΙΔΑ
Πρωταγωνίστρια του AR-K είναι η Alicia Von Volish, μία κοπέλα που ζει σ’ ένα μελλοντικό σύμπαν, στο οποίο άνθρωποι και εξωγήινοι συνυπάρχουν στον πλανήτη όπου εξελίσσεται η περιπέτεια (δε διευκρινίζεται ακριβώς αν αυτός είναι η Γη ή κάποιος άλλος). Η ηρωίδα φιλοδοξούσε ν’ ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα της και να γίνει αστυνομικός, αλλά κατόπιν ενός πολύ περίεργου συμβάντος, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη σχολή και να στραφεί στη δημοσιογραφία. Ο λόγος της υποχρεωτικής αλλαγής των επαγγελματικών σχεδίων της υπήρξε μία μυστηριώδης χρυσή σφαίρα, που τελείως ανεξήγητα έπεσε στο πάτωμα μέσα από τον φοριαμό της, εντός της αστυνομικής σχολής. Χωρίς να προλάβει καλά-καλά να καταλάβει τι ήταν αυτό το παράξενο αντικείμενο και από πού προήλθε, βρέθηκε να είναι κατηγορούμενη για την κατοχή του. Μόνη της επιλογή, για να μη σπιλώσει και τ’ όνομα του πατέρα της, ήταν να αποδεχθεί σιωπηρά την απομάκρυνσή της και τη λήξη του ονείρου να βρεθεί μία μέρα μεταξύ εκείνων που πολεμούν το έγκλημα.
Η περιπέτεια ξεκινά με την Alicia να γνωρίζει ένα βράδυ έναν νεαρό ονόματι Blaine, στο μπαρ που βρίσκεται κοντά στο πανεπιστήμιο όπου σπουδάζει. Κατόπιν κατανάλωσης μεγάλης ποσότητας αλκοόλ, δεν αργεί να βρεθεί στο κρεβάτι μαζί του. Το επόμενο πρωινό τη βρίσκει με χοντρά hangover συμπτώματα, χωρίς να θυμάται τι ακριβώς συνέβη –πέραν του ότι έκανε σεξ με τον εν λόγω νεαρό- και με το άγχος να προλάβει να είναι στη σχολή στην ώρα της, προκειμένου ν’ αναλάβει θέμα για τις επερχόμενες εξετάσεις, από τον δύστροπο καθηγητή Rietherman. Δυστυχώς το τελευταίο δεν κατορθώνει να το πράξει, ενώ ο καθηγητής δείχνει να είναι ιδιαιτέρως εχθρικός μαζί της, αφού πέρα από την ενόχλησή του για την αργοπορία της, φανερώνει μία γενικότερη αντιπάθεια προς το πρόσωπο της νεαρής φοιτήτριας. Όλα δείχνουν η Alicia ότι δε θα καταφέρει να περάσει το εν λόγω μάθημα και μοιραία οι σπουδές της θα πάνε πίσω.
Κάπου εδώ σταματά η από μεριάς μου πληροφόρησή σας για το “Gone With The Sphere”, αφού αν συνεχίσω λίγο ακόμη, θα σας περιγράψω ολόκληρο την εξέλιξη. Καλά καταλάβατε, μιλάμε για ένα ιδιαιτέρως μικρό σε διάρκεια επεισόδιο. Αυτό όμως δεν είναι το σημαντικότερο μειονέκτημά του…
ΣΥΜΠΑΘΗ ΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΙ ΗΧΟΣ, ΦΛΥΑΡΟΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ
Το AR-K αποτελεί μέρος του ολοένα και μακρύτερου καταλόγου adventure games που βασίζονται στην δωρεάν Unity engine. Μια και οι δυνατότητες της εν λόγω μηχανής γραφικών μας είναι γνωστές κι από άλλους εκπροσώπους της κατηγορίας (Cognition, 1954-Alcatraz), το οπτικό αποτέλεσμα σίγουρα δεν εντυπωσιάζει, υπό την έννοια ότι έχουμε δει και καλύτερες υλοποιήσεις. Ωστόσο δε θα έλεγε κανείς ότι το παιχνίδι υστερεί, απλά δε μπορεί σε καμία περίπτωση να βασιστεί στα γραφικά του για να κερδίσει τον παίκτη. Δυστυχώς όμως γι’ αυτό, όταν υπολείπεσαι και σ’ άλλους, νευραλγικούς, τομείς ενός παιχνιδιού περιπέτειας, έχεις ανάγκη και τα δυνατά γραφικά για να καλύψει τις υπόλοιπες, σοβαρές, αδυναμίες σου.
Σε επίπεδο ήχου τα πράγματα είναι μάλλον καλύτερα. Με τη μουσική υπόκρουση να έχει πολύ διακριτικό ρόλο, τα βάρος μοιραία πέφτει στα voice overs όπου εκεί, ειδικά για τα δεδομένα ενός μικρού studio, έχει γίνει σωστή δουλειά. Τόσο η Alicia όσο και κάποιοι τρίτοι χαρακτήρες, ειδικά ο μπάρμαν εξωγήινος Franky και ο αστυνόμος Bollizei, αλλά και ο καταθλιπτικός συγκάτοικος της πρωταγωνίστριας, Nuno, διακρίνονται για τα εύστοχα voice overs που τους συνοδεύουν, οπότε από ηχητικής άποψης δε μπορούμε να καταμαρτυρήσουμε αδυναμία στο παιχνίδι.
Αυτός που ζητάει από μέρους μας κάποιο διάστημα εξοικείωσης μαζί του, είναι ο χειρισμός της περιπέτειας. Καταρχήν, πριν πάω παρακάτω, οφείλω να πω ότι προτού ανεβάσω το παρόν review περίμενα κάποιες ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι δημιουργοί, προς τιμήν τους, μια και το δεύτερο επεισόδιο έχει ήδη κυκλοφορήσει, άρα θα μπορούσαν να ρίξουν εξ’ ολοκλήρου εκεί το βάρος της προσοχής τους, κάνανε κάποια σημαντικά updates στο παιχνίδι, με σαφείς και θετικές επιπτώσεις και στον τομέα του interface και χειρισμού. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι καλά –και δίκαια, εδώ που τα λέμε- έπραξα, μια και αρκετά πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά, κατόπιν αυτών των updates.
Έτσι λοιπόν ενώ αρχικά δε μπορούσαμε να πάρουμε περιγραφή ενός αντικειμένου που κουβαλούσαμε, πλέον αυτό γίνεται με δεξί κλικ του ποντικιού επ’ αυτού. Το inventory εκτός του ν’ ανοίγει, κλείνει κιόλας με πάτημα του space button, χωρίς να χρειάζεται να σύρουμε κάτι εκτός, προκειμένου να πραγματοποιηθεί το κλείσιμο. Επιπλέον, μια και οι διάφοροι χαρακτήρες που μιλάμε ή αποσπούμε πληροφορίες γι’ αυτούς αποθηκεύονται στο PDA της ηρωίδας, που εντοπίζεται δεξιά του inventory, είναι εξαιρετικά χρήσιμη η παροχή πληροφοριών για το πρόσωπό τους με δεξί κλικ επί του εικονιδίου τους, κάτι που επίσης αρχικά δε συνέβαινε. Αυτό το τελευταίο αποδεικνύεται ιδιαίτερα σημαντικό σ’ ένα σημείο, μια και παίζει κομβικό ρόλο στην επίλυση ενός γρίφου, ο οποίος προσωπικά μου έφαγε αρκετές ώρες, καθότι η σχετική λειτουργία απουσίαζε μέχρι εκείνη την ώρα.
Για να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν κάποιο αντικείμενο που μαζεύουμε, ή να ρωτήσουμε οτιδήποτε θέλουμε για κάποιον χαρακτήρα, πρέπει να προβούμε σε επιλογή και σύρσιμο του ανάλογου εικονιδίου από το inventory ή PDA και εφαρμογή του επί του σημείου ή προσώπου που επιθυμούμε. Η διαδικασία δεν είναι δύσκολη, αλλά το συνεχές “πάτα space, τράβα το αντικείμενο / εικονίδιο εκτός, κι αν η επιλογή σου δεν είναι σωστή, ξανακάνε τη διαδικασία επιλέγοντας κάτι άλλο” ύστερα από λίγο καταντάει ελαφρώς κουραστική. Θα ήταν σαφώς προτιμότερη μία drop down λειτουργία για το inventory και μία αμιγώς point ‘n’ click διαδικασία για τη συνέχεια. Tο πολύ αργό βάδισμα της Alicia, σε συδυασμό με την αδυναμία διπλού κλικ στην έξοδο κάθε οθόνης επίσης δε βοηθούν τη γενικότερη κατάσταση. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, αλλά καλό θα ήταν να τις δούμε με τη σειρά τους να διορθώνονται στα επόμενα μέρη.
ΠΑΛΑΒΟΜΑΡΕΣ ΧΑΡΙΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν πταίσματα μπροστά στην υστέρηση που φανερώνει το “Gone With The Sphere” στον τομέα των γρίφων και της διάρκειάς του. Αφού επισημάνω ότι στο πρώτο αυτό επεισόδιο την ηρωίδα ακολουθεί συνεχώς –σαφώς όχι τυχαία, αλλά για κάποιο λόγο- ο πιστός, γένους θηλυκού, rottweiler σκύλος που έχει και τον οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αν κλικάρουμε πάνω του, θα πω ότι έχω την αίσθηση πως οι δημιουργοί δεν είχαν σχεδόν καθόλου έμπνευση στον τομέα των γρίφων. Ή, αν προτιμάτε, αυτή η έμπνευση που είχαν οδηγεί σε διαδοχικές παλαβές ενέργειες, προκειμένου να προχωρήσουμε παρακάτω.
Δυστυχώς το πρώτο κεφάλαιο του AR-K αποδεικνύεται ένα.. φεστιβάλ εξεζητημένων από μέρους μας ενεργειών, που θα οδηγήσουν στην επίλυση των προκλήσεων που μας θέτει. Ουσιαστικά τα δύο βασικά ζητούμενα είναι να βρούμε τον τρόπο να συνεφέρουμε τον Nuno από την σχεδόν κωματώδη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει λόγω κατανάλωσης αλκοόλ κι εν συνεχεία, λίγο πριν το –πολύ σύντομο- τέλος, να βρούμε τον τρόπο να αποσπάσουμε ένα αντικείμενο από έναν χαρακτήρα, ώστε να μπορέσουμε να κατευθυνθούμε προς την τελική τοποθεσία του επεισοδίου. Όλα επιτυγχάνονται βάσει κινήσεων που δεν έχουμε κανένα στοιχείο ότι πρέπει να κάνουμε, με λογική που… απλούστατα δεν εμπεριέχει λογική. Μονάχα ένας γρίφος, υπό μορφή απαντήσεων κατά τη διάρκεια ενός διαλόγου, είναι εύστοχος και βασίζεται στην απαραίτητη συγκέντρωση πληροφοριών, δια μέσου της παρατήρησης, ούτως ώστε να καταλήξουμε στις σωστές επιλογές.
Μοιραία καταλήγουμε στη γνωστή trial and error διαδικασία, με συνεχείς απόπειρες χρήσης καθενός αντικειμένου επί κάθε άλλου και εφαρμογή του επί οποιουδήποτε hotspot υφίσταται, μέχρι να καταλήξουμε στον επιθυμητό συνδυασμό που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε. Η μέθοδος αυτή όμως κάθε άλλο παρά ευχαρίστηση προσφέρει, ενώ δεν αποτελεί κι αντιπροσωπευτικό δείγμα της έννοιας, του σκοπού αλλά και της ουσίας ενός ορθά σχεδιασμένου adventure game. Μπορεί σε άλλες εποχές και σε τίτλους που έχουμε αγαπήσει να το έχουμε συγχωρήσει, απωθώντας το στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αλλά οι σύγχρονοι εκπρόσωποι της κατηγορίας δεν επιτρέπεται να πραγματοποιούν τέτοια πισωγυρίσματα.
Όταν έρθει η ώρα που θα ξεπεράσουμε τελικά τον σκόπελο των πέντε-έξι εκείνων ενεργειών που τελικώς θ’ αποδειχθούν σωστές, θα φτάσουμε στο φινάλε του “Gone With The Sphere”, μια και η διάρκειά του είναι τραγικά μικρή. Δίχως υπερβολή, ουσιαστικά η “καθαρή” δράση δεν είναι μεγαλύτερη της μισής (!) ώρας κι αυτό είναι το ακριβές διάστημα ενός δεύτερου playthrough, όταν και γνωρίζουμε την επίλυση των λιγοστών, αλλά άδικων, ως επί το πλείστον, γρίφων του. Μ΄αυτά και μ’ αυτά που σας περιέγραψα όμως, χρειάστηκα περί τις πέντε ολόκληρες ώρες για να φτάσω στον τερματισμό! Μπορεί αρχικά να διατέθηκε δωρεάν, άρα να μη μπορούμε να καταλογίσουμε στη Gato Salvaje το παραμικρό αναφορικά με το αν άξιζε ή όχι η απόκτησή του, σίγουρα όμως εν τέλει κάθε άλλο παρά καλή εισαγωγή αποτελεί για τα επόμενα τρία, εμπορικής μορφής, επεισόδια.
Προσθέστε στα παραπάνω και τις ελάχιστες τοποθεσίες που επισκεπτόμαστε (οκτώ-εννέα στο σύνολο, αν τις μετράω καλά) και καταλαβαίνετε ότι και να θες να βρεις δύο-τρία θετικά στοιχεία, κάτι τέτοιο μάλλον αποδεικνύεται πολύ δύσκολο. Θετικό πρόσημο πάντως έχουν οι χαρακτήρες που συναντάμε, καθώς μερικοί παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, ενώ είναι εμφανής η προσπάθεια εμβάθυνσης σ’ ορισμένους από αυτούς, με ταυτόχρονη παροχή λίγο περισσότερων πληροφοριών αναφορικά με το γενικότερο σύμπαν του AR-K. Η δε πρωταγωνίστρια είναι σαφώς ασυνήθιστη, αφού δεν έχει ταμπού περί σεξ, είναι εμφανώς απελευθερωμένη και σίγουρα διαφέρει από τους κεντρικούς χαρακτήρες άλλων τίτλων.
Κατά τη γνώμη μου οι Ισπανοί σταθήκανε πολύ τυχεροί που καταφέρανε να συγκεντρώσουν αυτά τα $ 100.000 μέσω του Kickstarter, αφού αφ’ ενός δε νομίζω να το επιτυγχάνανε αλλιώς, αφ’ ετέρου τους δίνεται η δυνατότητα να διορθώσουν αρκετά από τα κακώς κείμενα στη συνέχεια. Κάτι μου λέει μάλιστα ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων προήλθε από συμπατριώτες τους. Από την άλλη βέβαια, δε μπορώ παρά να εξάρω την επικοινωνία που έχουν με το κοινό, την προσοχή που δίνουν στις παρατηρήσεις του και τη συνεχή παροχή updates μέσω Steam, βελτιώνοντας συνεχώς τη δημιουργία τους, ειδικά το δεύτερο επεισόδιο, που είναι κι εκείνο άλλωστε που ζητάει χρήματα για την απόκτησή του. Οι προθέσεις τους είναι σίγουρα καλές, μένει να δούμε αν το αποτέλεσμα θα μπορέσει να τις ακολουθήσει.
Πριν κλείσω, πρέπει να αναφέρω ότι μέχρι την ώρα που γραφόταν το παρόν review, η έκδοση της Unity engine που χρησιμοποιεί το παιχνίδι έχει σοβαρότατο πρόβλημα με το 945 chipset της Intel –αυτό φοράει και το Fujitsu Siemens Amilo Si1520 που διαθέτω-, καθώς ένα ρομπότ που βρίσκεται εντός του πανεπιστημίου είναι αόρατο. Υπάρχει εκεί που πρέπει, μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε μαζί του, αλλά δε φαίνεται επί της οθόνης. Οι Ισπανοί έχουν δεσμευτεί ότι γρήγορα θα διορθωθεί και αυτό το ζήτημα, που μάλιστα, μέχρι στιγμής, παρατηρείται πολύ πιο έντονα στο ”The Girl Who Wasn’t There”.
ΔΕ ΤΟ ΛΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΛΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Δε μπορώ να πω ότι στην εισαγωγή αυτή του AR-K βρήκα κάτι που να μου τράβηξε το ενδιαφέρον, δεδομένου κιόλας ότι η ιστορία με τη μυστηριώδη σφαίρα δε ξεδιπλώνεται, αλλά διατηρείται για τη συνέχεια. Υπάρχουν σοβαρότατες αδυναμίες, με κυριότερη εκείνη των κακών γρίφων που περιλαμβάνει.
Μάλιστα, οφείλω να τονίσω και το εξής: Mε δεδομένο ότι όλες οι βελτιώσεις που ανέφερα παραπάνω αφορούν στην Steam έκδοση και μόνο, που έρχεται πακέτο με το δεύτερο επεισόδιο -άρα ο δωρεάν χαρακτήρας του “Gone With The Sphere” επί της ουσίας παύει να ισχύει-, αυτή που μπορεί να δοκιμάσει κάποιος δωρεάν αυτή τη στιγμή είναι η παλαιότερη και σαφώς χειρότερη έκδοση. Εκείνη είναι σίγουρο ότι θα σας δημιουργήσει ακόμη πιο αρνητικές εντυπώσεις από τις δικές μου και θα σας αποθαρρύνει απ’ το να δείτε τη συνέχεια.
Το θέμα βέβαια είναι ότι τελικά ούτε κι η παρούσα καταφέρνει το αντίθετο. Συνεπώς, δεν έχετε παρά να περιμένετε να διαβάσετε, σε σύντομο χρονικό διάστημα, το review μας για το δεύτερο μέρος, με την ελπίδα να είναι εμφανώς ανώτερο και να καταφέρει, αν όχι ν’ αντιστρέψει, τουλάχιστον να ισορροπήσει την κατάσταση.
Pros
- Κάποια καλά voice overs
- Ορισμένοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες
Cons
- Κακοί και παράλογοι γρίφοι
- Εξαιρετικά μικρό σε διάρκεια
- Ελάχιστες τοποθεσίες
- Χειρισμός που καταντάει λίγο κουραστικός
Call it a hunch, νομίζω πως το δεύτερο επεισόδιο θα είναι όπως πρέπει. Το πρώτο επεισόδιο μου δίνει την εντύπωση πως λειτουργεί πιο πολύ ως κράχτης, και λιγότερο ως Demo, να δούν τα παιδιά αντιδράσεις, και να κινηθούνε ανάλογα στα υπόλοιπα επεισόδια. Σε αναμονή για το δεύτερο review. Ωραίο review πάντως, to the point.
Η αλήθεια είναι ότι ήδη το δεύτερο επεισόδιο δείχνει βελτιωμένο.
Απλά είναι κρίμα να ξοδεύεις τόσο χρόνο για να δημιουργήσεις κάτι και να πετάς μέσα 5-6 τραβηγμένους γρίφους, που προκαλούν μεγάλη ζημιά στη συνολική εικόνα του παχνιδιού.
Από την άλλη βέβαια, ξεκίνημα είναι γι’ αυτό το μικρό studio, οπότε ίσως είναι λιγάκι υπερβολικό να περιμένουμε να είναι όλα σωστά μονομιάς…
Το ότι τρέχει έστω και με ζόρια στο 945 θα έπρεπε να είναι θετικό 😛
Εγώ δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να δοκιμάσω να το τρέξω σε τέτοιο hardware.
Και τι θα έκανες, θα κουβάλαγες το desktop PC μαζί στις διακοπές σου; 🙂
έχω στρώσει ένα σύστημα στο πατρικό μου για κάνα παιχνιδάκι 😛
έσω έτοιμος 😀
Μεσα πέσατε ;);)
Γι’ αυτό δε πρέπει ποτέ να μιλάς, αν δεν έχεις πρώτα τελειώσει ένα παιχνίδι. 😉