REVIEWS

QUEST FOR INFAMY

Η Infamous Quests (πρώην Infamous Adventures) μας συστήθηκε με το εξαιρετικό remake της στο Kings Quest III (κατά γενική ομολογία συνολικά ανώτερο από το ίδιο το πρωτότυπο παιχνίδι) και κυκλοφόρησε κατόπιν ένα εξαιρετικά καλοδεχούμενο remake του Space Quest 2. Η αγάπη τους για την AGS μηχανή και τις «χρυσές ημέρες» της Sierra OnLine ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Το Quest for Infamy ξεκίνησε την ζωή του ως παρωδία του αρχικού Quest For Glory (Heros Quest: So You Want To Be A Hero για πάντα στις καρδιές μας κι ας λέει η Gremlin/Hasbro ό,τι θέλει), όπου ο παίκτης θα επέστρεφε στην γαλήνια κοιλάδα του Spielburg, ως παραμυθένιος κακός αυτή την φορά.

1Κοιτάξτε, να σας εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζετε…

Μετά από τα σχετικά νομικά κουλουβάχατα, η Infamous Adventures διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το lore και τα assets της Sierra για το εν λόγω παιχνίδι, οπότε για ένα διάστημα το project ήταν ουσιαστικά νεκρό. Με την «επανάσταση» του Kickstarter όμως –η οποία έχει οριστικά πλέον κοπάσει- το project αναστήθηκε, ως παρωδία μεν του Quest For Glory, αλλά στηριγμένη σε εντελώς πρωτότυπο lore και χαρακτήρες. Η εταιρεία μετονομάστηκε σε Infamous Quests and the rest as they say, is history.

3Ή αλλιώς, αν δεν έχεις ένα πλήρες σετ πολύεδρων ζαριών κάπου στην ντουλάπα σου, δεν ξέρεις να ζεις!

Το ίδιο το παιχνίδι τώρα, είναι μια μεγαλειώδης ωδή σε ένα τύπο gameplay ο οποίος έχει από καιρό μετεξελιχθεί στην πιο «εύπεπτη» φόρμουλα των σύγχρονων action RPGs. Ο λαμπρός πρωταγωνιστής μας, ο κύριος Roehm, του οποίου η ύπαρξη χρωστά κάτι παραπάνω από ένα τεράστιο χρέος στον μυθικό Βάρδο της Interplay, μετά από μια…ατυχή ερωτική περιπέτεια με την κόρη του πανίσχυρου Βαρόνου,  καταφθάνει κρυμμένος και κυνηγημένος στην μικρή και ήσυχη πόλη του Volksville (…). Αφού σκουπίσουμε το QuestForGlory-ικό δάκρυ που κυλά στο πρόσωπό μας από αγνή ρετρολάγνη συγκίνηση, πληροφορούμαστε γρήγορα πως ο σκληροτράχηλος Σερίφης Rayford δεν σηκώνει πολλά-πολλά και έτσι και τολμήσουμε να διαταράξουμε την γαλήνη της Volksville, μαύρο φίδι και κολοβό που μας έφαγε.

14Το Witcher 3 που λέτε, θα έχει ΚΑΙ μάχη με άλογα, η οποία καμία σχέση δεν έχει με αυτό το επικό ινσταντανέ του Κυρίου Ρόεμ.

Ως μέρος του «καλωσορίσματός»-tutorial στην πόλη, επιλέγουμε πολύ νωρίς εάν θα ακολουθήσουμε τον δρόμο του Brigand, του Sorcerer ή του Rogue. Το γνωστό τρίπτυχο FighterMageThief δηλαδή, μονάχα με τον Μάγο να διαφοροποιείται ουσιαστικά ως προς το gameplay, καθώς τα υπόλοιπα skills μπορούν να αναπτυχθούν απ’ όλους τους χαρακτήρες, έστω και με βραδύτερο ρυθμό. Έχοντας ολοκληρώσει το παιχνίδι ως παραδοσιακός Brigand (γιατί ο τραμπουκισμός είναι η αλήθεια, πατέρα) και έχοντας μια ιδέα από το gameplay του Rogue, μπορώ να πω ότι η επιλογή κλάσης, μικρό ρόλο παίζει τελικά στην περιπέτεια, σε αντίθεση με τα Quest for Glory, όπου κατ’ ουσίαν άλλαζε ο τρόπος επίλυσης του 80% των γρίφων του παιχνιδιού ανάλογα με την κλάση που επιλέγαμε.

27Αν και με εντυπωσίασε βαθιά, ο καλόκαρδος κρετίνος Brigand μου, δεν είχε απολύτως τίποτε να κάνει στην εν λόγω τρομερή τοποθεσία

Εδώ το παιχνίδι κάνει το πρώτο του φάουλ, καθώς η επιλογή της κλάσης, θεωρητικά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας ενός Quest For… παιχνιδιού αποδεικνύεται τελικά περισσότερο διακοσμητική, παρά οτιδήποτε άλλο. Για τους αναγνώστες μας που δεν έχουν ακόμη ρομαντικές αναμνήσεις από την κρητιδική περίοδο, να πούμε ότι τόσο το Hero Quest όσο και ο πνευματικός του απόγονος, Quest for Infamy, είναι adventure/RPG υβρίδια, όπου ναι μεν κινούμαστε στον χώρο, κοιτάμε πράγματα, μαζεύουμε ό,τι δεν είναι καρφωμένο κάτω, μιλάμε με χαρακτήρες και λύνουμε inventorybased γρίφους αλλά έχουμε παράλληλα και μια πλήρη καρτέλα χαρακτήρα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία ανεβαίνουν όχι μαζεύοντας experience points, αλλά όσο τα χρησιμοποιούμε. Είναι το ίδιο μοντέλο που εφάρμοσε αργότερα η Bethesda στα Elder Scrolls παιχνίδια. Σκαρφαλώνουμε ας πούμε άκυρα δέντρα στο δάσος; Ανεβαίνει το climbing skill μας. Χρησιμοποιούμε την τάδε κίνηση στη μάχη; Ανεβαίνει αντίστοιχα το hacking, slashing ή stabbing skill μας. Μπορούμε δηλαδή αν βάλουμε τον Brigand μας να νυχοπατάει σε stealth mode διαρκώς ( κάτι που θα χρειαστεί να κάνουμε ούτως ή άλλως για την επίλυση ορισμένων γρίφων όπου θα χρειαστούμε ένα πιο…ελαφρύ άγγιγμα) να ανεβάσουμε το Stealth στο 100, δημιουργώντας μια υβριδική κλάση. Η μόνη ικανότητα που θα παραμείνει 0 εκτός κι αν διαλέξουμε τον δρόμο του Sorcerer, είναι το Magic Use.

30Ειδικό βραβείο-έκπληξη σε όποιον πιάσει πρώτος το καραμπινάτο reference και το ποστάρει στα σχόλια!

Επιλέγοντας πάντως την οδό του Brigand, πέρα από τις αρχικές «δοκιμασίες» προκειμένου να μπω στην Αδελφότητα των Ληστών, μονάχα ένα classspecific quest συνάντησα, το οποίο ναι μεν ήταν άρτια γραμμένο και δομημένο αλλά τελείωνε πολύ σύντομα και αν και έδειχνε να με προϊδεάζει για μια ολόκληρη ενότητα του παιχνιδιού, τελικά ποτέ δεν είχα κάποια άλλη Brigandonly δραστηριότητα. Ειδικά για τους παλιούς φαν των Quest for Glory, αυτό είναι ένα μεγάλο «μείον» για τον τίτλο και περιορίζει σημαντικά και το replayability του. Η μεγάλη διάρκεια είναι σίγουρα στα θετικά του τίτλου (χρειάστηκα 12 ώρες για να το ολοκληρώσω) όπως και ο υψηλός βαθμός δυσκολίας του. Ο τελευταίος οφείλεται σε πολύ μεγάλο μέρος στο γεγονός πως ο κόσμος του παιχνιδιού είναι πραγματικά πολύ μεγάλος (οι 200 οθόνες για τις οποίες κάνουν λόγο οι developers είναι ένας ισχυρισμός πέρα για πέρα αληθινός) και σχεδόν εντελώς ανοικτός από την αρχή. Χωρίς την ύπαρξη journal, quest log ή οποιασδήποτε άλλης «μοντέρνας» βοήθειας, είναι πολύ εύκολο να αγνοήσουμε κάποια γραμμή διαλόγου νευραλγική για την εξέλιξη της πλοκής και να βρεθούμε να τριγυρνάμε χαμένοι στον κόσμο του παιχνιδιού, μαζεύοντας ένα τεράστιο inventory και πιθανώς λύνοντας γρίφους που αφορούν σχεδόν στο φινάλε της περιπέτειας ενώ είμαστε ακόμη στις πρώτες ημέρες.

8Οι αληθινοί άντρες, δεν τα παρατάνε ποτέ.

Ο βαθμός περιπλοκότητας του Quest For Infamy σίγουρα θα ξενίσει τους νέους παίκτες και ενδεχομένως να τους αποθαρρύνει από πιθανή ενασχόληση με τον τίτλο. Υφίσταται κανονικός κύκλος ημέρας-νύχτας, με αρκετές τοποθεσίες να έχουν διαφορετικό περιεχόμενο/χαρακτήρες ανάλογα με την χρονική στιγμή κατά την οποία τις επισκεπτόμαστε. Φυσικά πρέπει να φροντίζουμε να κοιμόμαστε για να μην πεθάνει από εξάντληση ο χαρακτήρας μας, όπως και να έχουμε πάντοτε επάνω μας τροφή. Χαρακτηριστικά που αν δεν κάνω λάθος εισήγαγε το Heros Quest στο PC Gaming (επίσημα και με ντεκλαρέ φανφάρες τουλάχιστον) και μετέπειτα ανέστησε πανηγυρικά η Obsidian στο μαγευτικό hardcore mode του Fallout: New Vegas (ο μόνος τρόπος να παίξεις αυτό το αριστούργημα). Φυσικά και υπάρχουν άφθονες μάχες και κακά συναπαντήματα στην κοιλάδα της Lonaria. Αυτές διεξάγονται μέσα από μια ειδική, παραλίγο turn based οθόνη μάχης. Γράφω «παραλίγο», καθώς, αν δεν κάνουμε τίποτε, απλά ο αντίπαλος θα μας χτυπά σε προκαθορισμένα διαστήματα, μέχρις ότου να πεθάνουμε. Από μεριάς μας, ως Brigand τουλάχιστον, έχουμε τρεις διαφορετικούς τύπους επίθεσης, καθένας εκ των οποίων έχει διαφορετική αποτελεσματικότητα απέναντι σε διαφορετικούς εχθρούς (αν μαχαιρώνουμε δηλαδή ένα φάντασμα, μάλλον δεν θα κάνουμε και πολλά πράγματα) καθώς και την δυνατότητα να μπλοκάρουμε χτυπήματα ή να καταναλώσουμε κάποιο healing potion εάν σκουρύνουν τα πράγματα. Επιπλέον, υπάρχει και μια “ultra” κίνηση, ως ειρωνικός φόρος τιμής στα πρόσφατα beat emup παιχνίδια, της οποίας ο μετρητής γεμίζει όσο δεχόμαστε χτυπήματα. Μόλις γεμίσει ολόκληρη η μπάρα, μπορούμε να εξαπολύσουμε μια σαρωτική επίθεση κατά του αντιπάλου μας. Οι μάχες σε γενικές γραμμές, προσφέρουν ευχάριστη ποικιλία στο gameplay, χωρίς να προβληματίζουν με τον δείκτη δυσκολίας τους, ειδικά από την στιγμή που μεριμνάτε να αναβαθμίσετε τον εξοπλισμό σας σε κομβικά σημεία της περιπέτειας. Φροντίστε μόνο να έχετε πάνω σας άφθονα healing potions και όλα θα πάνε καλά.

33Δείγμα του interface της μάχης του παιχνιδιού

Και επειδή νομίζω κάπου εδώ παίρνω και ‘γω την πουλάδα «Μεγαλύτερου Ρηβιού Που Έχω Γράψει Ποτέ Για Το Ragequit”, να σημειώσω ότι συνολικά, οι μηχανισμοί του παιχνιδιού ναι μεν φιλοδοξούν να ξεπατικώσουν τους αντίστοιχους του Quest For Glory, αλλά στην καλύτερη απλώς θυμίζουν απλοποιημένη εκδοχή αυτών (και μιλάω πάντοτε για το πρώτο Quest For Glory, πριν τις περιπλοκότερες ρυθμίσεις που εισήγαγαν τα μετέπειτα παιχνίδια της σειράς). To ίδιο δείχνει να συμβαίνει και με το γράψιμο του παιχνιδιού. Ενώ είναι παραπάνω από εμφανές πως πρόκειται για ένα έργο αγάπης, γεμάτο ψυχή και καλές προθέσεις, κάπου τελικά αποδεικνύεται άνισο. Το χιούμορ αποτελεί μια διαρκή και ανελέητη σάτιρα κάθε πιθανού κλισέ επικής φαντασίας, με τις απαραίτητες αναφορές στην pop κουλτούρα, η οποία τελικά ίσως αποδεικνύεται λίγο συντηρητική. Το ίδιο συμβαίνει και με τις υποτιθέμενες «κακές» πράξεις του χαρακτήρα μας, που ανεβάζουν και το Infamy Rating μας (το άτυπο σκορ του παιχνιδιού, δεν επηρεάζει απολύτως τίποτε στο gameplay, αλλά είναι ωραίο για φιγούρα). Ο Κύριος Roehm αποδεικνύεται ιδιαίτερα συμπαθής τελικά και με πολύ περισσότερα κοινά με τον Αιώνιο Ξανθομπούμπουρα Ήρωα Του Ονείρου™ απ’ όσα περίμενα όταν ξεκινούσα την ενασχόλησή μου με το παιχνίδι.

22Επιτέλους, εξηγούνται κάποια πράγματα.

Το Quest For Infamy θα διχάσει το κοινό. Από τη μια, παίζοντάς το θα νιώσετε πραγματικά πως είστε εκεί, γύρω στο 1994, δίχως την παραμικρή έγνοια και σκοτούρα, χαμένοι στις άπειρες πιθανότητες της Lonaria. Το υψηλό επίπεδο δυσκολίας σε συνδυασμό με τον ανοιχτό κόσμο και την ελάχιστη κατεύθυνση που σας δίνει – ή μάλλον την πολύ διακριτική καθοδήγηση από μεριάς του παιχνιδιού- εγγυώνται πως θα αφιερώσετε ένα σεβαστό κομμάτι του χρόνου σας σε αυτό. Από την άλλη, το χιούμορ του, το χαρτί δηλαδή στο οποίο ποντάρει το παιχνίδι για την επιτυχία του, τελικά δεν είναι τα τόσο «ρισκέ» ή καυστικό ώστε να χαραχτεί στην μνήμη μας. Ο οπτικοακουστικός τομέας είναι επίσης έξοχα ρετρό, με προσεγμένα voiceovers και έναν απολαυστικό αφηγητή να κλέβει την παράσταση με τις βιτριολικές περιγραφές του.

44Από το φινάλε της περιπέτειας. Και όποιος ρωτήσει αν ο Brigand εξπορτάρεται ως Paladin, θα την αρπάξει πρώτος.

Μου φαίνεται μάλλον απίθανο να κερδίσει νέο κοινό ο τίτλος, καθώς αποτελεί τόσο ξεδιάντροπο φόρο τιμής (ομάααααζ που θα ‘λεγε και ο Ταραντίνο) στην σειρά Quest For Glory που αυτοπεριορίζεται στο συγκεκριμένο κοινό. Η δε περιπλοκότητά του είναι τέτοια, που ένας χρήστης που δεν έχει «θητεύσει» στα εν λόγω παιχνίδια, θα δυσκολευτεί αρκετά να μπει στο πνεύμα της κατάστασης. Από την άλλη, οι γρίφοι, το γράψιμο και η καφρίλα της όλης κατάστασης, θα φέρουν εγγυημένα χαμόγελα στις παλιοσειρές.

Αγόρασέ το τώρα στο GoG.com κάνοντας κλικ εδώ και στήριξε την αγαπημένη σου ημιθανή, ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα!

Pros

  • Φοβερή ρετρό ατμόσφαιρα, θα σας γυρίσει στις μυθικές εποχές του πρώτου Quest For Glory
  • Πολύ μεγάλη διάρκεια και αυξημένος βαθμός δυσκολίας
  • Εναλλακτικοί τρόποι παιχνιδιού ανάλογα με την κλάση που θα επιλέξουμε
  • Γοητευτικό χιούμορ
  • Ξεχειλίζει ψυχής και μερακίου

Cons

  • Αρκετά εχθρικό προς τον αμύητο, λόγω τόσο της αυξημένης δυσκολίας όσο και της προσήλωσης στις επιρροές του
  • Η επιλογή κλάσης δεν προσφέρει τελικά όση ποικιλία στο gameplay όση υπόσχεται
  • Η έλλειψη ενός quest journal σίγουρα θα γοητεύσει τους παλιούς, αλλά ώρες-ώρες προκαλεί τεράστιο εκνευρισμό 

RATING - 80%

80%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

5 Comments

  1. Σίγουρα θα το τσεκάρω στο μέλλον, είχα λατρέψει το πρώτο Quest for Glory (και αργότερα όλη την σειρά) 😉 Περιμένουμε review του άλλου πνευματικού παιδιού των QFG, το Heroine’s Quest ντε!

  2. Μόλις έχουμε ανάπαυλα από το μπαράζ τίτλων, θα το μοντάρουμε. Αυτό και το Deadly Premonition έχουν μείνει ΠΟΛΥ πίσω στη λίστα μου, δυστυχώς!

  3. Εντάξει το καταλαβαίνω να μην έχει quest log που να δίνει ξεκάθαρες οδηγίες ή βελάκια πάνω στην οθόνη. Αλλά ούτε ένα journal με γενικές πληροφορίες μήπως ξεχάσεις κάτι; Μήπως το παρα.. αντε να μη το πω;;

  4. Είναι σχεδόν απευθείας ξεσηκωμένη και καφρισμένη η σκηνή και το στήσιμο με το Quest For Glory το πρώτο, που έμπαινες και πάλι στην σπηλιά Kobold. Μόνο εκεί ο kobold καθόταν και διαλογιζόταν στα δεξιά της οθόνης, ενώ εδώ είναι στα αριστερά. Προφανώς δεν έχω ιδιαίτερα αποθέματα ζωής για να πρόσεξα κάτι τέτοιο, αλλά διάβολε, χάρηκα τόσο 🙂

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN