Το Max Payne 2 κατά τη γνώμη μου δεν είχε το ίδιο καλό combat system και encounter design και το παράκανε με τις διακοπές για cutscenes.
Δε συμφωνώ, για μένα το 2 αν είχε βελτιωθεί σε κάποια πράγματα ήταν το gunplay, πιο ρευστό και δεν είχε την υπερβολική εξάρτηση στο bulltet time του πρώτου (συνείσφερε και η βουτιά-dodge σε αυτό που δεν κόστιζε κάτι), και σε level design που έστηνε μερικές αγωνιώδεις αναμετρήσεις επειδή μπορούσαν να στην πέσουν από περισσότερα σημεία (βλ. chapter της Mona κλπ.). Σίγουρα υπολειπόταν σε ιστορία (κατά τη γνώμη μου) και σε ατμόσφαιρα, του έλειπε αυτή η παγωμένη, noir αισθητική του πρώτου.
Περιέργως υπάρχει αρκετός κόσμος που προτιμά το Asylum από το City, νομίζω λόγω της αντιπάθειας στο open world. Εγώ συμφωνώ ότι το City ήταν ανώτερο σε όλα.
Πιστεύω πως έχει να κάνει και με το ότι το Asylum ήταν από τα πρώτα, φοβερά metroidvania σε 3 διαστάσεις. Από εκεί και πέρα για μένα είχε ξεκάθαρα το πάνω χέρι στα boss encounters (τα περισσότερα τουλάχιστον) και ήταν πιο σφιχτοδεμένη-προσηλωμένη στο στόχο της προσπάθεια. Η αλήθεια είναι πως στο City αν και πολύ καλό, μετά από κάποιες ώρες παιχνιδιού, οι παράπλευρες δραστηριότητες ίσως άρχιζαν να κουράζουν λίγο.
Στα δικά μου (που ήταν κι αρκετά για το τελευταίο δίμηνο)...
-
Resident Evil 6: Είχε αρκετά θέματα (κάποια με ενόχλησαν περισσότερο από άλλα π.χ. πολλά QTEs) αλλά θα τολμήσω να πω ότι δεν ήταν τόσο άσχημο όσο περίμενα με βάση τις χαμηλές προσδοκίες που είχα. Περισσότερα στο σχετικό thread.
-
The Swapper: Συμπαθητικό αλλά έως εκεί. Ίσως φταίει το ότι μεσολάβησαν μερικές δεκάδες διαμαντάκια στο είδος από όταν κυκλοφόρησε. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά ήταν πως μετά τις πρώτες 2-3 ώρες άρχισα να το βρίσκω σχετικά μονότονο. Του έλειπε μεγαλύτερη δόση platforming, ποικιλία objectives, περισσότερα set pieces π.χ. περιβαλλοντικές παγίδες-κίνδυνοι όπως σε ένα σημείο που περνάς από ένα αγωγό που μεταφέρει βράχους για να καταλήξουν σε μηχάνημα που τους συνέθλιβε. Εισάγει κάποια νέα στοιχεία στα puzzles του σταδιακά αλλά με τόσα δωμάτια που έχεις να λύσεις, νιώθεις ότι μένουν πέρα του δέοντος. Οι γρίφοι πέρα από 3-4 που είχαν κυρίως αντεστραμμένη βαρύτητα και μπορούσαν να προκαλέσουν σύγχυση, δε μπορώ να πω ότι ήταν άσχημοι. Η ιστορία είχε κι αυτή ενδιαφέρον αλλά μετά από λίγο αν είσαι θιασώτης της επιστημονικής φαντασίας βλέπεις που πηγαίνει ο προβληματισμός του σεναρίου.
-
Oxenfree: Χωρίς να πω ότι με ενθουσίασε, πέρασα καλά μαζί του. Adventure δεν το λες καθώς οι γρίφοι του είναι ελάχιστοι και αρκετά βασικοί (κυρίως μνήμης) και το ζουμί είναι στην ιστορία και στην αλληλεπίδραση με τους άλλους χαρακτήρες. Τεράστια συν η μουσική και οι ερμηνείες που βοηθούσαν σε αυτό, ενώ και το art direction ήταν γουστόζικο και ιδιαίτερο. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η απλότητα του μου έφερε στο νου την εποχή που μόλις είχα ξεκινήσει τα πρώτα indie games στο Steam.
-
The Messenger: Παιχνιδάρα αν και δεν προϊδεάζει στην αρχή για τέτοια. Κάτι που ξεκινάει ως action-platformer φόρος τιμής στο Ninja Gaiden του NES, καταφέρνει να εκπλήξει με το υπερβατικό σχεδιασμό του περισσότερο κι από την απολαυστική τροπή της ιστορίας του. Δε θέλω να πω περισσότερα για να μην spoilάρω το τι επιφυλάσσει το παιχνίδι. Αύθαδες, χιουμοριστικό, old school. Κρυφό διαμάντι, μέχρι να ασχοληθεί περισσότερος κόσμος.
-
The Dream Machine: Από τα καλύτερα adventure (insert ΑΠΤ emoticon here) που έπαιξα τα τελευταία χρόνια. Θύμιζε παλαιότερη εποχή με ικανοποιητικούς γρίφους που ήθελαν σκέψη, ποικιλία περιοχών (αρκετές πολύ ψυχεδελικές), πολλά αντικείμενα, ιστορία που διατηρούσε το ενδιαφέρον, χορταστική διάρκεια κοντά στις 20 ώρες. Κερασάκι στην τούρτα το φοβερό claymation εικαστικό. Μόνο το φινάλε με χάλασε λίγο και ένα περιστασιακό bug που εμφάνιζε κάποια hotspots στην οθόνη με τα οποία δε γινόταν αλληλεπίδραση.
-
Bloodstained - Curse of the Moon: Λίγο-πολύ ένα σύγχρονο Castlevania III: Dracula's Curse με κάποιες QoL προσθήκες (π.χ. saves μεταξύ των επιπέδων) και χωρίς την υπερβολική δυσκολία του παλιού παιχνιδιού. Το level design με τις διακλαδώσεις μέσα στα επίπεδα πιάνει και λίγο από Rondo of Blood. Αναμενόμενα πολύ όμορφο soundtrack, ασύμμετροι αλλά ισορροπημένοι χαρακτήρες (ok κάποιους θα τους χρησιμοποιείτε λιγότερο συχνά αλλά κάνουν συγκεκριμένα σημεία ή bosses περίπατο) σχετικά μικρή διάρκεια (2-2.5 ώρες στο casual, λίγο παραπάνω στο veteran), καλό replay value με τα διαφορετικά endings και modes.