Τι Παίζετε Αυτόν τον Καιρό - Part II

[lucinos]

Πρέπει να το είχα φτάσει προς το τέλος, δεν θυμάμαι. Έπρεπε σε έναν γρίφο να βάλω και τους 4 κλώνους να ανοίξουν ταυτόχρονα 4 πόρτες και δε κατάφερα ποτέ να λύσω τον γρίφο και να τερματίσω το παιχνίδι.

Ήταν στούς τρεις τελευταίους γρίφους που έλυσα και οι μόνοι που ένιωσα κολλημένος, το άφησα και δοκίμασα άλλη μέρα. Αν δεν βλέπεις άλλο γρίφο κυριολεκτικά ήσουν στον τελευταίο γρίφο.

 

[Hellion]

Παίζω το Watch Dogs 2, μιας και ήταν η αναμονή της τζαμπέ κόπιας τόσο μεγάλη. Διασκεδαστικό game από πλευράς gameplay, αλλά οτιδήποτε άλλο είναι το cringe το ίδιο ρε γμτ. Το υφάκι των χιψτεροedgelord πρωταγωνιστών που μοιάζουν σα να βγήκαν από την ταινία Hackers του 1995, οι διαλόγοι επιπέδου έκθεσης 2ας δημοτικού που είναι τίγκα στα βαρύγδουπα κλισέ ("οι εταιρείες ελέγχουν τα πάντα...", "ζούμε στο 1984 του Όργουελ...", "ο Μεγάλος Αδερφός..."), το βεβιασμένα preachy και "INCLOOSIVE" ύφος της πλοκής (ένας χαρακτήρας που συναντάμε στα πλαίσια του main quest είναι ξεκάθαρα τρανς, και ΠΡΟΦΑΝΩΣ στη ροή του διαλόγου μαζί του μιλάει ευθέως για "τις εγχειρήσεις του" - τι πιο φυσικό άλλωστε)...

Τουλάχιστον από πλευράς gameplay είναι καλούτσικο, οπότε έχει κάτι για να σε κρατάει. Αλλά κάθε φορά που οποι@δήποτε χαρακτήρας ανοίγει το στόμα τ@ για να ξεστομίσει το οτιδήποτε, τρέμω από το cringe.

 

[Bathory]

Για ποιο λόγο παιζεις Watch Dogs 2;

 

[tinapeis]

Για ποιο λόγο παιζεις Watch Dogs 2;

Παίζω το Watch Dogs 2, μιας και ήταν η αναμονή της τζαμπέ κόπιας τόσο μεγάλη

 

[Hellion]

-Επειδή, όπως προείπα, απεδείχθη τόσο σκληρή διαδικασία η απόκτηση της τζαμπέ κόπιας από το Uplay που νιώθω πως πρέπει να το παίξω για να δικαιολογηθεί η αναμονή.

-Επειδή έχω ξεμείνει καλοκαιριάτικα στη Σαλονίκη και δεν κινείται τίποτα.

-Επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο σημαντικό να παίξω at the moment.

-Γι'αυτό, 1-0.

Pick one.

 

[Bathory]

-Επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο σημαντικό να παίξω at the moment.

 

[lelos kounelos]

Αν και εχω μισοτελειωμενα παιχνιδια που τα γεμιζω με υποσχεσεις οπως, αυριο μαναρι μου, δεν......
Μπηκα στα δωρεαν του steam για να περασω την ωρα μου διαβαζοντας τιτλους. Ημουν ψιλοεκνευρισμενος απο τις συνεχωμενες θανατιλες στο dungeon crawl stone soup.
Zamboni simulator 2019 ειναι το παιχνιδι που βρηκα και το κατεβασα.

Zamboni Simulator 2019 on Steam

Zamboni Simulator 2019 is a game about existential nihilism, depression, family, love, and ice resurfacing. It is an almost all original game including original art and music, but with recycled junk philosophy.

store.steampowered.com

Η περιγραφη ειναι σωστη 100% και ειναι ενα παιχνιδι το οποιο το εστησαν σε 3 μερες
Δεν υπαρχει δραση, ο χειρισμος ειναι τοσο απλος που δεν υπαρχει καν καποιο heeeelpmeee!!! ομως για λογους, το παιχνιδι ειναι πολυ σοβαρη περιπτωση. Ο χαρακτηρας που εχει πεσει στα χερια μας, εχει μαζεψει περισσοτεραwritten warnings απο εμενα, πραγμα καταπληκτικο.
Αυτα ειναι και ο πυρηνας του παιχνιδιου, οσο ο χαρακτηρας μας ισιωνει τον παγο, αργα, βαααρεεεταααα και σταθερα, μας ενημερωνει ποσο σκατα ειναι η ζωη και γιατι ειναι συνεχεια ενα βημα πριν την απολυση.
βασικα ειναι φιλοσοφικο simulator. εισαγωγη στον μηδενισμο κτλ

 

[Adhan]

Το Max Payne 2 κατά τη γνώμη μου δεν είχε το ίδιο καλό combat system και encounter design και το παράκανε με τις διακοπές για cutscenes.

Δε συμφωνώ, για μένα το 2 αν είχε βελτιωθεί σε κάποια πράγματα ήταν το gunplay, πιο ρευστό και δεν είχε την υπερβολική εξάρτηση στο bulltet time του πρώτου (συνείσφερε και η βουτιά-dodge σε αυτό που δεν κόστιζε κάτι), και σε level design που έστηνε μερικές αγωνιώδεις αναμετρήσεις επειδή μπορούσαν να στην πέσουν από περισσότερα σημεία (βλ. chapter της Mona κλπ.). Σίγουρα υπολειπόταν σε ιστορία (κατά τη γνώμη μου) και σε ατμόσφαιρα, του έλειπε αυτή η παγωμένη, noir αισθητική του πρώτου.

Περιέργως υπάρχει αρκετός κόσμος που προτιμά το Asylum από το City, νομίζω λόγω της αντιπάθειας στο open world. Εγώ συμφωνώ ότι το City ήταν ανώτερο σε όλα.

Πιστεύω πως έχει να κάνει και με το ότι το Asylum ήταν από τα πρώτα, φοβερά metroidvania σε 3 διαστάσεις. Από εκεί και πέρα για μένα είχε ξεκάθαρα το πάνω χέρι στα boss encounters (τα περισσότερα τουλάχιστον) και ήταν πιο σφιχτοδεμένη-προσηλωμένη στο στόχο της προσπάθεια. Η αλήθεια είναι πως στο City αν και πολύ καλό, μετά από κάποιες ώρες παιχνιδιού, οι παράπλευρες δραστηριότητες ίσως άρχιζαν να κουράζουν λίγο.

Στα δικά μου (που ήταν κι αρκετά για το τελευταίο δίμηνο)...

-Resident Evil 6: Είχε αρκετά θέματα (κάποια με ενόχλησαν περισσότερο από άλλα π.χ. πολλά QTEs) αλλά θα τολμήσω να πω ότι δεν ήταν τόσο άσχημο όσο περίμενα με βάση τις χαμηλές προσδοκίες που είχα. Περισσότερα στο σχετικό thread.

-The Swapper: Συμπαθητικό αλλά έως εκεί. Ίσως φταίει το ότι μεσολάβησαν μερικές δεκάδες διαμαντάκια στο είδος από όταν κυκλοφόρησε. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά ήταν πως μετά τις πρώτες 2-3 ώρες άρχισα να το βρίσκω σχετικά μονότονο. Του έλειπε μεγαλύτερη δόση platforming, ποικιλία objectives, περισσότερα set pieces π.χ. περιβαλλοντικές παγίδες-κίνδυνοι όπως σε ένα σημείο που περνάς από ένα αγωγό που μεταφέρει βράχους για να καταλήξουν σε μηχάνημα που τους συνέθλιβε. Εισάγει κάποια νέα στοιχεία στα puzzles του σταδιακά αλλά με τόσα δωμάτια που έχεις να λύσεις, νιώθεις ότι μένουν πέρα του δέοντος. Οι γρίφοι πέρα από 3-4 που είχαν κυρίως αντεστραμμένη βαρύτητα και μπορούσαν να προκαλέσουν σύγχυση, δε μπορώ να πω ότι ήταν άσχημοι. Η ιστορία είχε κι αυτή ενδιαφέρον αλλά μετά από λίγο αν είσαι θιασώτης της επιστημονικής φαντασίας βλέπεις που πηγαίνει ο προβληματισμός του σεναρίου.

-Oxenfree: Χωρίς να πω ότι με ενθουσίασε, πέρασα καλά μαζί του. Adventure δεν το λες καθώς οι γρίφοι του είναι ελάχιστοι και αρκετά βασικοί (κυρίως μνήμης) και το ζουμί είναι στην ιστορία και στην αλληλεπίδραση με τους άλλους χαρακτήρες. Τεράστια συν η μουσική και οι ερμηνείες που βοηθούσαν σε αυτό, ενώ και το art direction ήταν γουστόζικο και ιδιαίτερο. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η απλότητα του μου έφερε στο νου την εποχή που μόλις είχα ξεκινήσει τα πρώτα indie games στο Steam.

-The Messenger: Παιχνιδάρα αν και δεν προϊδεάζει στην αρχή για τέτοια. Κάτι που ξεκινάει ως action-platformer φόρος τιμής στο Ninja Gaiden του NES, καταφέρνει να εκπλήξει με το υπερβατικό σχεδιασμό του περισσότερο κι από την απολαυστική τροπή της ιστορίας του. Δε θέλω να πω περισσότερα για να μην spoilάρω το τι επιφυλάσσει το παιχνίδι. Αύθαδες, χιουμοριστικό, old school. Κρυφό διαμάντι, μέχρι να ασχοληθεί περισσότερος κόσμος.

-The Dream Machine: Από τα καλύτερα adventure (insert ΑΠΤ emoticon here) που έπαιξα τα τελευταία χρόνια. Θύμιζε παλαιότερη εποχή με ικανοποιητικούς γρίφους που ήθελαν σκέψη, ποικιλία περιοχών (αρκετές πολύ ψυχεδελικές), πολλά αντικείμενα, ιστορία που διατηρούσε το ενδιαφέρον, χορταστική διάρκεια κοντά στις 20 ώρες. Κερασάκι στην τούρτα το φοβερό claymation εικαστικό. Μόνο το φινάλε με χάλασε λίγο και ένα περιστασιακό bug που εμφάνιζε κάποια hotspots στην οθόνη με τα οποία δε γινόταν αλληλεπίδραση.

-Bloodstained - Curse of the Moon: Λίγο-πολύ ένα σύγχρονο Castlevania III: Dracula's Curse με κάποιες QoL προσθήκες (π.χ. saves μεταξύ των επιπέδων) και χωρίς την υπερβολική δυσκολία του παλιού παιχνιδιού. Το level design με τις διακλαδώσεις μέσα στα επίπεδα πιάνει και λίγο από Rondo of Blood. Αναμενόμενα πολύ όμορφο soundtrack, ασύμμετροι αλλά ισορροπημένοι χαρακτήρες (ok κάποιους θα τους χρησιμοποιείτε λιγότερο συχνά αλλά κάνουν συγκεκριμένα σημεία ή bosses περίπατο) σχετικά μικρή διάρκεια (2-2.5 ώρες στο casual, λίγο παραπάνω στο veteran), καλό replay value με τα διαφορετικά endings και modes.

 

[Pain]

Κάποτε θυμάμαι έπαιζα video games. Τώρα υπάρχει μόνο πόλεμος στη ζωή μου.


Tarkov (και όσο περιμένουμε το matchmaking, Mordor). Πρέπει να το έχω ξαναγράψει κάπως έτσι. Δεν προβλέπω κάποια αλλαγή. Μισώ (?) τη στιγμή που ξεκίνησα.

 

[Mogrey665]

Κάποτε θυμάμαι έπαιζα video games. Τώρα υπάρχει μόνο πόλεμος στη ζωή μου.


Tarkov (και όσο περιμένουμε το matchmaking, Mordor). Πρέπει να το έχω ξαναγράψει κάπως έτσι. Δεν προβλέπω κάποια αλλαγή. Μισώ (?) τη στιγμή που ξεκίνησα.

στην αρχή άκουγα καλά λόγια για το tarkov. μετά ξεκίνησα παντού σχεδόν μόνο κακά σχόλια για το στούντιο που το έχει.

 

[nitro912gr]

στην αρχή άκουγα καλά λόγια για το tarkov. μετά ξεκίνησα παντού σχεδόν μόνο κακά σχόλια για το στούντιο που το έχει.

μην ήταν "omg so hard pls fix"? από τίποτα βουτυρόπαιδα;

 

[Great0ldOne]

Μπα είχανε παιχτεί άσχημα σκηνικά με μπανάρισμα αρνητικών reviews (μέχρι και απειλές για μηνύσεις) και άρνηση αιτήσεων για refunds και γενικά το είχαν γαμήσει το επικοινωνιακό κομμάτι. Για το ίδιο το παιχνίδι έχω ακούσει καλά λόγια.

 

[Mogrey665]

μην ήταν "omg so hard pls fix"? από τίποτα βουτυρόπαιδα;

όχι κάτι με τις πρακτικές του στούντιο είχαν σχέση αυτά που διάβαζα. το παιχνίδι ετσι και αλλιώς δεν το ακούμπησαν βουτυρόπαιδα.

 

[j_lynx]

Ύστερα από άλλο ένα run papers please,

Spoiler

viva la revolution

έπιασα το Gibbous για χαλαρό. Πολύ ωραίο είναι για την ώρα με όμορφο περιβάλλον και καφρίλα που μου αρέσει. Αυτό που κλέβει όμως την παράσταση είναι η γάτα, που θεωρώ ότι έχουν πιάσει τελείως την ψυχοσύνθεσή της. Περισσότερα όταν με το καλό το τελειώσω.

Για τις φάσεις που έχω περισσότερο χρόνο έπιασα το Bioshock infinite. Πραγματικά το απολαμβάνω για την ώρα. Μπορεί πλέον να μην είναι μέσα στην θάλασσα, που ήταν σήμα κατατεθέν για την σειρά, αλλά η αλλαγή από κλειστοφοβική και έρημη υποθαλάσσια πόλη σε ζωντανή εναέρια μου αρέσει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να χαζεύει τον κόσμο που περιδιαβαίνει, να παρατηρώ τις βιτρίνες των καταστημάτων και γενικότερα να βγάζω virtual φωτογραφίες σαν γνήσιος τουρίστας. Μέχρι τέλος πάντων να αρχίσουν να μιλάνε τα όπλα..... Το άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν η προσοχή που έχουν δώσει στις αντιδράσεις της Ελίζαμπεθ όπου και αυτή την περισσότερη ώρα φαίνεται να κάνει τουρισμό μαζί μου. Θα επανέλθω ξανά όταν το καλό το τερματίσω.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά, όταν δω ότι έχω λίγο κενό, έχω ξεκινήσει δειλά δειλά την σταδιοδρομία μου στο blood bowl 2. Ακόμα στις αρχές του campaign είμαι, δεν έχω τελειώσει ουσιαστικά καν το training ακόμα και ανυπομονώ παράλληλα να φτιάξω την dream team μου με τους ορκάδες....

 

[maximum armor]

Το Ultima 9 ΔΕΝ είναι RPG! Δεν είναι καν open-world, αφού πηγαίνεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απ' τη μια περιοχή στην άλλη, χωρίς δική σου ελεύθερη βούληση να μεταβείς προς τα εκεί, απλά σε οδηγεί η ιστορία. Φυσικά δεν μπορείς να κάνεις backtrack, αλλά το σενάριο σε οδηγεί ξανά σε προηγούμενες περιοχές.
Το παιχνίδι είναι περισσότερο action-adventure, σαν το King's Quest 8: Mask of Eternity, με έμφαση στο adventure σε ορισμένες περιοχές. Αφού μερικές φορές αναγκάζομαι να κοιτάω λύση ώστε να μην περιπλανιέμαι άσκοπα.

 

[Pain]

Re: Tarkov. Ο "head" που ακούει στο όνομα "Nikita" είναι ένας τοξικός κάφρος που έχει ένα όνειρο και δεν λογαριάζει τίποτα. Φέρεται σαν να μην τον ενδιαφέρει αν το παιχνίδι θα έχει εμπορική επιτυχία, αν κάτι που θα πει θα διώξει κόσμο κλπ. Ουσιαστικά είναι από τους "και αν σ'αρέσει" τύπους.

That said, το όνειρό του για το παιχνίδι, είναι τρομερά φιλόδοξο. Προσωπικά έχω πραγματικά την περιέργεια να δω την εξέλιξή του. Μπορεί να έχει ένα σορό θέματα σε αυτή τη φάση (αν και σε σχέση με το προηγούμενο wipe είναι ΠΟΛΥ πιο smooth η εμπειρία) αλλά η ατμόσφαιρά του και η αίσθηση του ότι κάτι κατάφερες όταν επιζείς, είναι ασύγκριτα.

Βουτυρόπαιδα μια χαρά το ακουμπάνε το game γιατί έχει γίνει της μόδας, χάρη σε κάποιους streamers. Έχονται όσοι θέλουν, μένουν όσοι μπορούν. Χουα.

Warning: Αν σκέφτεστε να ασχοληθείτε, ΜΕΙΝΕΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΣΩΣΤΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ. Εμείς είμαστε ήδη καταδικασμένοι, ας σωθούν όσοι έχουν ακόμα την ευκαιρία.

 

[Hellion]

Ποιό είναι το βασικό κόνσεπτ του Tarkov βασικά, Battle Royale φάση αλλά χωρίς τον δακτύλιο να μικραίνει? Με μπρίζωσε ένας φίλος και είδα κάτι στρήμς τις προάλλες αλλά δεν κατάλαβα και πολλά. Ήταν κάτι τυπάδες και λούταραν σπίτια, πυροβολούσαν όποιον πετύχαιναν, και στο τέλος ανέβηκαν σε ένα τρένο και έφυγαν.

 

[nitro912gr]

Ποιό είναι το βασικό κόνσεπτ του Tarkov βασικά, Battle Royale φάση αλλά χωρίς τον δακτύλιο να μικραίνει? Με μπρίζωσε ένας φίλος και είδα κάτι στρήμς τις προάλλες αλλά δεν κατάλαβα και πολλά. Ήταν κάτι τυπάδες και λούταραν σπίτια, πυροβολούσαν όποιον πετύχαιναν, και στο τέλος ανέβηκαν σε ένα τρένο και έφυγαν.

στο ηλιοβασίλεμα;

 

[Hellion]

Πολύ πιθανόν. Είχε συννεφιά η πίστα σε εκείνη τη φάση οπότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ΤΙΠΟΤΑ.

 

[Pain]

Ποιό είναι το βασικό κόνσεπτ του Tarkov βασικά, Battle Royale φάση αλλά χωρίς τον δακτύλιο να μικραίνει? Με μπρίζωσε ένας φίλος και είδα κάτι στρήμς τις προάλλες αλλά δεν κατάλαβα και πολλά. Ήταν κάτι τυπάδες και λούταραν σπίτια, πυροβολούσαν όποιον πετύχαιναν, και στο τέλος ανέβηκαν σε ένα τρένο και έφυγαν.

Όχι, καμία σχέση με Battle Royale. Ξεκινάς σε ένα map της επιλογής σου από semi-random σημείο (υπάρχουν συγκεκριμένα spawn points, απλά δεν ξέρεις σε ποιο θα βγουν παίκτες και σε ποιο όχι). Σκοπός σου είναι να μεταβείς σε ένα extraction point μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο (διαφέρει από map σε map, αλλά υπολόγισε 30-40 λεπτά). Το τι θα κάνεις εντός του map είναι εντελώς up to you. Θέλεις να κυνηγήσεις παίκτες;. Θέλεις να είσαι εντελώς scavenger (rat), να αποφύγεις όλα τα fights και να lootάρεις; Θες απλά να πας να κάνεις κάποιο task που σου έχει ανατεθεί από τους NPCs; The choice is yours.

Ένα από τα καλύτερα parts είναι η πιθανή ύπαρξη 5 διαφορετικών "οντοτήτων" στο κάθε map. Έχεις τους PMCs (player characters), τους Scavs (AI με - συνήθως- low tier equipment), τους Player Scavs (ίδιος εξοπλισμός και εμφάνιση με το AI, αλλά controller by a player), σε κάποια maps ένα boss με τους guards του και, σε ελάχιστα maps, τους Raiders ("ντυμένοι" καλύτερα από PMC, πολύ aggressive AI, φοβερά εύστοχοι και πάει λέγοντας).

Το καλό είναι ότι μπορεί να υποστηρίξει οποιοδήποτε playstyle. Το "κακό" είναι ότι γενικώς ευννοεί το αργό και πολύ προσεκτικό gameplay (καθώς και το happy camping) με αποτέλεσμα τα παιδιά του CoD και του BF να νιώθουν πως ασφικτυούν.

Προσωπικά το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή γιατί μου θύμισε ακαριαία το αγαπημένο Operation Flashpoint: Cold War Crisis.