νομιζω, αντιμετωπιζετε το θεμα με μια πολυ χαριτωμενη ανάγκη υπαρξης ενος αντιπαλου δεους και της "ποδοσφαιρικης" επικρατησης απεναντι σ αυτο (χο χο χο, σας πατησαμε πεζαντς, νιανιανιανιανια, ειμαστε η μαστερέι κλπ κλπ).
σας δικαιολογω. θεωρω οτι ειναι καθαρα ηλικιακο θεμα.
στους ηλικιακους κυκλους που κινουμαι εγω, (και που θα φτασετε αργα η γρηγορα), πιστεψτε με, τον κονσολά γκέιμερ τον βλεπω σαν "μπραδερ ιν αρμς", σαν συνενοχο στο "εγκλημα". το "εγκλημα" ειναι οτι εισαι γκέιμερ, κανείς δεν κοιταει το μέσο/hardware. οταν κάνεις μια φιλικη κουβεντα, οταν μιλας για τα χομπυ σου, οταν ακομα ακομα προσπαθεις να προσεγγισεις το αντιθετο φυλο (ή το ιδιο, δεν κρινω), την δυσπιστία/ξυνομουριά/"διαφωνια" δεν την συναντας οταν πεις "ειμαι πισιμαστερέι" ή "ειμαι εξμποξάς", την συναντας οταν πεις "ειμαι γκέιμερ". και μετα εχεις να απαντησεις/"απολογηθεις" στο ΗΛΙΘΙΟ ερωτημα: "καλα? ακομα ? στην ηλικια σου? αυτα τα κανουν τα 15χρονα".
οπότε αφηστε τους πεζαντς στην ησυχια τους και κοιταξτε να καλλιεργησουμε ολοι μαζι το σημαντικο, που ειναι να περασει στην κοινωνια η κουλτουρα-σταση ζωης οτι το γκειμινγκ ειναι μία απ τις Τέχνες και δεν ειναι παιδική συνηθεια, αλλά ισοβια ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ.
ο Γεροντας ωμίλησε τα 2 του σεντς.