Τεράστια αλήθεια στα γραφόμενα του Οσίου Χειρομαλάχτη. Είναι ένα άτυπο σχολείο ή αν θέλετε, μια συνέχεια της αρχαίας Αγοράς αυτό το πράγμα. Η μυσταγωγία όλη του ότι θα ετοιμαστείς, θα βρεις αίθουσα, θα κανονίσεις την παρέα (για να μην πιάσουμε το τεράστιο κεφάλαιο των ραντεβού στο σινεμά), είναι ολόκληρη εμπειρία.
Το έργο έτσι έχει αληθινή αξία, το απολαμβάνεις σαν το δεκαεξάρι Λαγκαβούλιν που και είναι. Βιώνεις κάθε καρέ, προσέχεις.
Σπίτι μια θα το κόψεις να πας για κατούρημα, δυο επειδή φωνάζει ο γείτονας, τρία επειδή κάτι θέλει το παιδί, διαλύεται ο εμβαπτισμός, σπάει η ιεροτελεστία. Φτηναίνει όλη η εμπειρία. Και άν βλέπεις σκουπίδια (Μάρβελ, Μπόιζ, λοιπά φέσια) δε σε πειράζει κιόλας, γιατί δεν χάνεις απολύτως τίποτε.
Αν βλέπεις όμως καμιά υπαρξιακή κατάθεση ψυχής σαν το μικρό έπος
Tommaso, εκεί πονάει και τσούζει.
ΥΓ Επίσης, στο σινεμά, αν κάποιος ηλίθιος ήταν στο τηλέφωνο όσο έπαιζε το έργο, έπεφτε μαζικό κράξιμο. Στον καναπέ με το ένα μάτι διαβάζεις RSS feeds και με το άλλο ΙΣΩΣ παρακολουθείς το έργο.