Ολοκλήρωσα το playthrough μου στην Legendary edition πιάνοντας και τα 3 παιχνίδια με τη σειρά. Πέρασα όμορφα αν και έχω ανάμικτα συναισθήματα. Υπάρχουν λίγα RPG παιχνίδια στο setting και το epicness των ME και θα θελα περισσότερα. Παίζονται και τα 3 παιχνίδια σήμερα χωρίς κανένα θέμα.
MΕ1 - Τέλειο, όπως το θυμόμουν πάνε 10+ χρόνια από τότε που το είχα πρωτοπαίξει. Από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Θυμόμουν τις επιλογές μου, αυτή τη φορά άλλαξα ελαφρώς κατάφερα και
έσωσα τον Wrex και ξαπόστειλα το Council.. Την πρώτη φορά είχα επενδύσει σε όλα τα επιθετικά skills και δεν είχα πάει μέχρι τέλους τα dialogues skills, επειδή το 1 είναι RPG δεν έπαιρνα free επιλογές όπως στα επόμενα games,
ME2 - Συνεχίζει να μη μου αρέσει, όμως αυτή τη φορά έπαιξα τα DLC και το ολοκλήρωσα για πρώτη φορά ανέβηκε λίγο στην εκτίμηση μου. Στην LE δεν υπάρχει τρόπος να ξεχωρίσεις τα DLC από τα side quests και έτσι βρέθηκα να κάνω τον πρόλογο του ME3 περίπου στην μέση της ιστορίας του 2. Εκεί που πήγα να κάνω μια random αποστολή διάσωσης, το παιχνίδι ήταν "οι Collectors έρχονται μεθαύριο" κι εγώ δεν είχα μαζέψει την ομάδα μου ακόμα.
Ως προς το gameplay, πολλά βήματα πίσω. H τεχνολογία πάει ανάποδα σε αυτόν τον κόσμο, τα όπλα από laser/cooldown τώρα θέλουν
σφαίρες thermal clips. Συστήματα που προυπήρχαν όπως Inventory/Mini map/crouch ξηλώθηκαν και είμαστε μόνο σε διαδρόμους στο 100% του παιχνιδιού. Αν θες να πηδήξεις πάνω από cover πρέπει υποχρεωτικά να μπεις σε cover πρώτα. Οπότε έχουμε το μόνιμο loop run-cover-jump. Πλέον διαλέγουμε loadout σε fix σημεία και όχι ανα πάσα στιγμή. Δεν γνωρίζω πως αυτά θεωρούνται "εξέλιξη στο gameplay". Ξέρω πως το παιχνίδι αποφάσισε να φύγει από RPG και να ακολουθήσει Shooter μονοπάτια, όμως αν κριθεί μόνο σαν Shooter είναι μέτριο στην καλύτερη. Τα Halo έχουν καλύτερο gunplay και αισθητά ανώτερη AI. Κι αυτά είναι τα μικρά παράπονα.
Η κεντρική ιστορία είναι τέρμα βλακώδης και filler. Ο χειρότερος πρόλογος που έχω παίξει σε παιχνίδι που αναιρέθηκε στην αμέσως επόμενη σκηνή και είχε 0 επίδραση στην ιστορία. Δεν είχα κανένα θέμα το συμβάν να γινόταν στο τέλος του ME1, όμως όχι έγινε μόνο και μόνο για να δημιουργήσει WTF στιγμή και να με κάνει να αποσυνδεθώ με τον χαρ/ρα μου, μπράβο σε αυτόν που σκέφτηκε πως ήθελα να παίξω
με τον κλώνο μου και να λογοδοτώ σε έναν τρομοκράτη. Σε άλλα παράπονα, στο νέο council υπάρχει Admiral, μέλος της Alliance και δεν κάνει τίποτα. Που είναι η Alliance; Γιατί πάει μια τρομοκρατική οργάνωση να σώσει τις colonies;
Στα θετικά έχουμε σαφέστατα καλύτερους companiοns, περισσότερο backstory, ωραίες personal missions, καλύτερη ΑΙ (πεθαίνουν λιγότερο και αποφεύγουν το στόχαστρό μου που τους μαγνήτιζε στο 1o). Περισσότερο lore για τις φυλές, Quarians-Geth βγάζουν όλα τα σωστά BSG feels.Καλύτερες sides missions (ήταν λίγο χαμηλός ο πήχης που είχε θέσει το 1, να λέμε την αλήθεια). Η Suicide mission ήταν εξαιρετική, μια πρώτης τάξεως ευκαρία να δείξω στους companions πως ο Garrus είναι το Νο2. Η αποστολή μου θύμησε κι ένα άλλο RPG όπου το party έσπαγε στα 3 για να εισχωρήσει στην τελική βάση από 3 διαφορετική σημεία, σε εκείνο όμως έπαιρνες τον έλεγχο και των 3 ομάδων, δεν τους άκουγες μόνο στα comms.
ΜΕ3- Για πρώτη φορά- αφού το ME2 μου είχε κάτσει πολύ βαρύ. Τόσα χρόνια μετά όλοι γνωρίζουν την αντίδραση των παικτών στο τέλος οπότε μπήκα με μικρό καλάθι, δεν ήθελα και πολύ προερχόμουν από το ME2. Μπορώ να πω πως διαψεύστηκα πανυγηρικά, από τον πρόλογο μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε το σωστό ύφος και ξεκίνησε κατά μέτωπο επίθεση χωρίς να καθυστερεί. Μου άρεσε πάρα πολύ που το council με αγνοησε εντελώς
10/10 θα το σκότωνα ξανά, που όλος ο γαλαξίας ήταν εντελώς απροετοίμαστος και συνέχιζε να κοιτάει την πάρτη του. Μου άρεσε όλη η λογική των War Assets, μάζεψα τα πάντα. όλους τους στόλους που είχαν ξεμείνει σε τυχαίους πλανήτες, φίλιωσα τους
Humans -Cylons, Quarians - Geth (εξαιρετικό storyline) και κάθε πήγαινα και τους συστηνόμουν ως
Commander Shepard of the Alliance. Αφήσαμε πίσω τις ηλιθιότητες του ME2 που όλοι με κατηγορούσαν δικαιώς πως δουλεύω για έναν τρομοκράτη και εγώ απαντούσα να ξέρεις, όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις Alliance θέλω να είμαι αλλά δεν με αφήνει η Bioware γιατί έτσι.
Στα του gameplay δεν έχω να πω πολλά, κυρίως έχουμε να κάνουμε με τον κορμό του ME2 με το πιο σημαντικό downgrade, το journal. Πλέον όλες οι αποστολές main/sides/DLC είναι όλες μαζί πεταμένες σε 1 καρτέλα ενώ το codex είναι σε 2 ξεχωριστές καρτέλες δεν έχουμε quest steps ποιος τα χρειάζεται. Είναι τόσα πολλά τα sides της citadel που ανεβοκατεβαίνουμε 5 ορόφους να βρούμε ξανά τον quest giver που μπορεί να φαίνεται στον χάρτη μπορεί και όχι.
Η όλη κεντρική ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ και μου έβγαλε πολλά ME1 feels. Εκτός από τον επίλογο, από τις διαθέσιμες επιλογές καμία δεν με ικανοποίησε ως τελική έκβαση της ιστορίας. Είχα ένα μικρό απρόοπτο στο τέλος, λίγο μετά τον πρόλογο του παιχνιδιού καταλάθος έπαιξα το Leviathan DLC (thanks journal), εκεί μου αποκαλύφθηκαν σημαντικότατα κομμάτια της ιστορίας των Reapers, απόρησα πως είχαν τόσο σημαντικά πραγματα σε DLC. Ως επακόλουθο στο τέλος που είχαμε το 10 λεπτο exposition με άφησε λίγο αδιάφορη γιατί τα ήξερα ήδη. Όπότε όσο μίλαγε ο χαρ/ρας και εξηγούσε σκεφτόμουν αν μπορώ να τον πυροβολύσω, αν θα κάνει register το hit ή θα περάσει από μέσα. Μόλις τέλειωσε και μου έδωσε τις επιλογές τον πυροβόλισα στον κεφάλι και... έκανα trigger άλλο τέλος. Ουπς. Το ξαναέπαιξα και διάλεγα συτό που διαφωνώ λιγότερο, αφού όλα ήταν χάλια μαύρα. Το μόνο καλό σε όλο αυτό ήταν πως διάλεξα renegade επιλογές και πυροβόλησα τον μπιρμπιλομάτη. Που μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν στέκει ακόμα περισσότερο
η ανάσταση μου από κάποιον που τον ελέγχουν οι Reapers, μόλις είχα σκοτώσει τον Sovereign Όπως και να χει μου άρεσε πολύ όλο το υπόλοιπο παιχνίδι.
Από τα πιο αγαπημένα μου ach, μόνο στα Witcher το έχω ξανακάνει με 3 παιχνίδια.