Κοντεύουμε προς το τέλος του Euro και έχει σοβαρές πιθανότητες να περάσει ως το καλύτερο Euro όλων των εποχών. Τα έχει όλα. Ανατροπές, εκπλήξεις, ιστορίες, δυνατά ματς, μία καλή Ιταλία. Πραγματικά όλα. Διάολε ο τελικός γίνεται στο "σπίτι" που με τα κατάλληλα αποτελέσματα μπορεί να οδηγήσει σε φανταστικό δούλεμα for the years to come.
Αλλά ακόμα δεν έχει γίνει το καλύτερο Euro όλων των εποχών και εξηγούμαι. Με 4 ομάδες να έχουν αποομείνει, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος δρουίδης για να καταλάβει ότι έχουμε τέσσερα πιθανά σενάρια τα εξής.
Στο πρώτο σενάριο, το παίρνει η Αγγλία. Το It's coming home γίνεται It came home, οι Άγγλοι χαίρονται γιατί τσιμεντώνουν την θέση τους ως ηγετική παγκόσμια δύναμη στον χώρο του ποδοσφαίρου κατακτώντας τον δεύτερο διεθνή τίτλο τους και περνώντας την Σοβιετική Ένωση, την Τσεχοσλοβακία, την Δανία και την Ελλάδα στην σχετική κατάταξη. Οι υπόλοιποι ανακαλύπτουμε κάποιον άλλο λόγο να τους ανακηρύξουμε βασιλιάδες της γραφικότητας (ευχής έργον να κερδίσουν τον τίτλο με γκολ που μέχρι και το VAR θα δυσκολευτεί να βγάλει συμπέρασμα, 56 εγγυημένα χρόνια γέλιου). Οι Άγγλοι πίνουν μπύρες και σπάνε τα πάντα. Ο κόσμος πίνει μπύρες και θυμάται το Euro 20-21 ως το Euro που σταμάτησαν να μας τα πρήζουν οι Άγγλοι. Στην Λάρισα μυρίζει καμμένο μπέικω.
Δεύτερο σενάριο, το παίρνει η Δανία. Το θαύμα του Έρικσεν. Η ομάδα που στο πρώτο δεκάλεπτο του πρώτου της αγώνα πέθανε και αναστήθηκε (σωματικά και ψυχολογικά) που κανείς (εκτός από τους ίδιους τους Δανούς) δεν θα κατηγορούσε αν αποκλειόταν στους ομίλους. Μαζί με την κατάκτηση του Euro η Δανία καταφέρνει να αποκλείσει τους Εγγλέζους τραγουδώντας It's not home after all ή Home is where the cup is. Οι Άγγλοι πίνουν μπύρες και σπάνε τα πάντα. Ο κόσμος πίνει μπύρες και θυμάται το Euro 20-21 ως το δεύτερο θαύμα της Δανίας. Σε έκτακτη σύσκεψη της UEFA αποφασίζεται να μην ξαναδυσκολέψουν ποτέ την Δανία καθώς μετά η κατάληξη δείχνει να είναι η ίδια.
Τρίτο σενάριο, το παίρνει η Ιταλία, κατά προτίμηση σε τελικό με την Αγγλία. Προσπερνώντας το γεγονός πως αυτό αποτελέι την μόνιμη, απολύτως αναμενόμενη εξέλιξη σε κάθε διοργάνωση που σέβεται τον εαυτό της, σε αυτό το τουρνουά οι Ιταλοί κατάφεραν να κάνουν τους πάντες να τους συμπαθήσουν (δεν είμαι προληπτικός αλλά αυτό το έχω για μεγάλη γρουσουζιά), παίζωντας, υποτίθεται, ωραία μπάλα και μοιράζοντας απλόχερα εγκεφαλικά στους απανταχού ατζούρι, κάνοντας πάσες έξω από την μεγάλη περίοχή τους. Οι Άγγλοι πίνουν μπύρες και σπάνε τα πάντα. Ο κόσμος πίνει μπύρες και θυμάται το Euro 20-21 ως το Euro που οι Ιταλοί παίξανε μπάλα και το Euro το πήρε η καλύτερη ομάδα. Οι Ιταλοί αποφασίζουν ότι αυτό το στυλ παιχνιδιού ούτε τους ταιριάζει, ούτε αποδίδει και επιστρέφουν στις πατροπαράδοτες αξίες της άμυνας και του τίμου 1-0. Στην Λάρισα το μπέικω γίνεται προσούτο.
Τέταρτο σενάριο, το παίρνει η Ισπανία. Η πιο βαρετή, άνευρη, άνοστη ομάδα όλων των εποχών. Παίζει ημιτελικό και τελικό ανταλλάσοντας 678.538,7 επιτυχημένες πάσες, κάνοντας και στα δύο παίχνίδια 0 (ολογράφως μεδέν) τελικές προσπάθειες και κερδίζει γιατί τραυματίζονται οι τερματοφύλακες των αντιπάλων και μπαίνει αλλαγή ο Dubravka. Κανείς δεν πίνει μπύρες, κανείς δεν σπάει τίποτα, γιατί όλοι πέσανε για ύπνο στο 42' του τελικού. Η Χάινεκεν φαληρίζει, συμπαρασύρωντας την Κάιζερ και την Σεπτέμ και ο κόσμος αναγκάζεται να πίνει Άλφα και Φιξ. Επίσημο ποτό του Euro 24-27 γίνεται ο μηλίτης, οι Άγγλοι αποφασίζουν ότι το ποδόσφαιρο πρωτοεμφανίστηκε στην Φλωρεντία.
Ό,τι ομάδα και να είναι ο καθένας στον ημιτελικό δεν πρέπει να περάσει η Ισπανία.