H εκτέλεση του If I Can Dream από το Βασιλιά, αυτό το μνημείο λευκής soul, παραμένει από τις κορυφαίες ερμηνείες όλων των εποχών. Αυτό και το τελευταίο, παρακμιακό αλλά Χριστέ-μου-μεγαλειώδες-Unchained-Melody οριοθετούν πνευματικά την καριέρα του.
Σφίχτηκε η ψυχή μου που είδα πόσο το κατάστρεψε το παιδί ο σιχαμένος ο Ολλανδός 'ατζέντης' του. Και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος καπάτσος και αετονύχης ρε παιδί μου, να ανθιστεί τη φτιάξη και να τον βγάλει τον βάτραχο από τη μέση να πάρει τον Έλβις εκεί που μπορούσε να φτάσει; Πραγματική τραγωδία και απώλεια.
Πιστεύω θα τσιμπήσει Όσκαρ για κοστούμια, μουσική και σκηνογραφία (το επιτελείο του Λούρμαν παίζει χωρίς αντίπαλο εκεί) και θα συμφωνήσω πως τελικά σαν ουσία, δεν αφήνει πολλά πράγματα. Πόντοι που είχε το Gary Clark Jr. να παίζει τον Big Boy Crudup και για τον τρόπο που έχωνε τα μοντέρνα τραγούδια πάνω στα κλασσικά.
Μου άρεσε περισσότερο από το Bohemian Rhapsody πάντως, με συγκίνησε περισσότερο. Ίσως γιατί τα τραγούδια του Έλβις μου μιλάνε περισσότερα από τα αντίστοιχα των Queen, αλλά ΟΚ, αυτό είναι καθαρό θέμα γούστου.
ΥΓ Δεν ξέρω κατά πόσο υπολήπτεσαι τον Τσώνη Χαλιντέη, αλλά το ντοκυμαντέρ για τη ζωή και την παρακμή του μου άρεσε πολύ. Αληθινός σταρ και ξεκάθαρο προϊόν της εποχής του. Έβλεπες την αγωνία του να παραμείνει επίκαιρος και το μαράζι του που δεν κατάφερε ποτέ να εδραιωθεί εκτός Γαλλίας.