Βιβλία

[Hank]

Άλλαξα το like σε agree για τα δέματα της πολιτείας με τους ωραίους σελιδοδείκτες.

 

[nitro912gr]

Κυρίως αποφάσισα να προσεγγίσω απενοχοποιημένα την ανάγνωση ως ψυχαγωγία.

τι εννοείς;

 

[captain kal]

--- Τελείωσα την τριλογία, Three Body Problem

--- Τελείωσα το προτελευταίο του Expanse

--- Προσπαθώ, να τελειώσω τα τεύχη Analog Science Fiction και Isaac Asimov Science Fiction, του 2021!!!!!

 

[tyrion395]

τι εννοείς;

Έχεις δίκιο που ρωτάς . Για να γίνω σαφής είχα αφήσει στην άκρη σχεδόν ότι είχε να κάνει με λογοτεχνία και story telling. Με τραβούσαν βιβλία που είχαν σχέση με την κοινωνία την πολιτική κτλ. Δυστυχώς παρατήρησα ότι μετά και από μια περίοδο που δε διάβαζα πολύ, το μυαλό μου αδυνατούσε, όχι να καταλάβει το περιεχόμενο τους, αλλά να μείνει συγκεντρωμένο. Είχα περιπέσει σε μια περίοδο "διανοητικής οκνηρίας" και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να συνεχίσω την ανάγνωση. Τα παρατούσα στη μέση σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις προτείνεται να ξαναρχίσει κανείς από κείμενα με ιστορίες, πλοκή, page turners αν θες. Βιβλία δηλαδή που προσφέρουν περισσότερο ψυχαγωγία και λιγότερο επεκτείνουν τις γνώσεις σου γύρω από ένα θέμα. Έτσι ο εγκέφαλος συνηθίζει ξανά την όλη διαδικασία της συνεπούς ανάγνωσης μεγάλων κειμένων και σταδιακά πας ΚΑΙ σε πιο "βαριά" θεματολογία.

 

[nitro912gr]

Έχεις δίκιο που ρωτάς . Για να γίνω σαφής είχα αφήσει στην άκρη σχεδόν ότι είχε να κάνει με λογοτεχνία και story telling. Με τραβούσαν βιβλία που είχαν σχέση με την κοινωνία την πολιτική κτλ. Δυστυχώς παρατήρησα ότι μετά και από μια περίοδο που δε διάβαζα πολύ, το μυαλό μου αδυνατούσε, όχι να καταλάβει το περιεχόμενο τους, αλλά να μείνει συγκεντρωμένο. Είχα περιπέσει σε μια περίοδο "διανοητικής οκνηρίας" και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να συνεχίσω την ανάγνωση. Τα παρατούσα στη μέση σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν προτείνεται συνήθως να αρχίσει κανείς από κείμενα με ιστορίες, πλοκή, page turners αν θες. Βιβλία δηλαδή που προσφέρουν περισσότερο ψυχαγωγία και λιγότερο επεκτείνουν τις γνώσεις σου γύρω από ένα θέμα. Έτσι ο εγκέφαλος συνηθίζει ξανά την όλη διαδικασία της συνεπούς ανάγνωσης μεγάλων κειμένων και σταδιακά πας ΚΑΙ σε πιο "βαριά" θεματολογία.

α, φαντάσου τι μπετόστοκος είμαι που το παθαίνω αυτό και με τις ιστορίες. Ειδικά με τo silmarilion διαβάζω 5 σελίδες και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι δεν πρόσεχα τι διάβαζα και επιστρέφω και ξαναδιαβάζω
Βέβαια ίσως φταίει και το βιβλίο, είναι από τα βιβλία που σε κάνουν όλοι να νιώθεις αμαρτωλός που δεν έχεις διαβάσει, σου αρέσει δε σου αρέσει και καταλήγει στο "μα καλά δεν έχεις διαβάσει silmarilion" και προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς.

 

[Chronomancy]

Το Σιλμαριλιον δεν νομίζω ότι πιάνεται ως page turner. Ειδικά στο πρωτότυπο, είναι αρκετά δύσκολο και δύσπεπτο.

 

[Chronomancy]

Από μια σειρά τυχαίων γεγονότων μπήκαν στην βιβλιοθήκη μου τα απαντά των Edgar Allan Poe και H. P. Lovecraft. Ελπίζω να τα ολοκληρώσω εφέτος.

 

[lelos kounelos]

Από μια σειρά τυχαίων γεγονότων μπήκαν στην βιβλιοθήκη μου τα απαντά των Edgar Allan Poe και H. P. Lovecraft.

Τυχαινε να μην σε βλεπουν να τα βαζεις μεσα στο παντελονι σου;

Spoiler

 

[mits@kos]

Διάβαζα αργά-αργά τους τελευταίους δύο μήνες την Ασκητική του Καζαντζάκη. Μικρό βιβλίο, που όμως πηγαίνει χαμένο αν κανείς δεν πάρει τον χρόνο του μαζί του. Είναι νοηματικά πυκνό και θέλει υπομονή, την οποία ανταμείβει στο έπακρο. Πραγματικό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.

 

[tyrion395]

Τελείωσα το Mόνος στο Βερολίνο του Fallada. Κάλιο αργά παρά ποτέ.
Με αφορμή την αντιστασιακή δράση ενός ηλικιωμένου ζευγαριού Βερολινέζων, τη περίοδο τη μεγάλης ακμής του Χιτλερισμού, ο Φάλαντα στην ουσία παρουσιάζει μια μεγάλη γκάμα ανθρωπότυπων (πσστ τι είπα!!) και τη συμπεριφορά τους κατά την δίαρκεια μιας εποχής που το έγκλημα και η μισανθρωπία είχαν θεσμοθετηθεί και ενθαρύνονταν. Τρόμαξα είναι η αλήθεια. Και δε τρόμαξα τόσο με τις πράξεις και τις νοοτροπίες, όσο με το ότι οι τύποι αυτοί των ανθρώπων δεν μου ήταν μακρινοί, αλλά οικείοι. Αυτός ήταν νομίζω και ο σκοπός του συγγραφέα. Να σου δείξει δηλαδή ότι ανεξάρτητα από επιμέρους και περισπούδαστες αναλύσεις, αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν πάντα και παντού και υπό τις κατάλληλες συνθήκες ο αντιπαθητικός μπορεί να γίνει ήρωας ο καθωπρέπει τέρας και ο φαινομενικά άκακος κουτσομπόλης μπορεί να γίνει γάγραινα.
Ήταν μια προειδοποίηση ενός ανθρώπου που έζησε μέσα στο στόμα του τέρατος η οποία προφανώς δεν εισακούστηκε.
Συστήνω ανεπιφύλακτα. Σύντομα θα διαβαστούν και άλλα του συγγραφέα
Επίσης, με αφορμή την επιτυχία του Shogun, θυμηθηκα μια άλλη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία που μισοβλέπαμε ως παιδιά: Tο Εγώ ο Κλαύδιος. Το πήρα λοιπόν και το διαβάζω αυτό τον καιρό. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είσαι γνωστός αρχαιολόγος/game reviewer, στην αρχή μπερδεύουν και λίγο κουράζουν όλες οι περιγραφές και τα ονόματα των Κλαυδίων. Σταδιακά όμως "πήρα το κολάι" και πια μου αρέσει η ιστορία του φίλου μας του Κλαύδιου του Ψευδού. Άλλο ένα λάθος του παρελθόντος λοιπόν που διορθώνω σιγά- σιγά. Επίσης μου ήρθαν από την Άγνωστη Καντάθ οι δύο πρώτοι τόμοι του Elric the Saga οι οποίοι απ'όσο ξέρω καλύπτουν όλες τις βασικές ιστορίες. Για το μέλλον αυτό. Πάντως μπορώ να πω ότι είναι εξαιρετικά φροντισμένοι

 

[Norshgaath]

Mόνος στο Βερολίνο

Πριν μερικους μηνες μου ειχε προταθει ενα βραδυ απο μια κοπελια, μεσα στο αλκολι ειχα ξεχασει ποιανου και πως λεγοταν! Σε ευχαριστω που το ξαναφερες στην επιφανεια

 

[asparagus_12]

Όταν τελειώσεις με τον Κλαύδιο, πιάσε και τον Κόμη Βελισάριο του ιδίου συγγραφέα.

 

[Great0ldOne]

Από το read pile του 2024, μέχρι στιγμής ξεχωρίζω τα εξής:

Όλο το Age of Madness trilogy του Joe Abercrombie. Το First Law trilogy έσκασε ως κεραυνός εν αιθρία, με βασικό όπλο τους δυνατούς χαρακτήρες, και το inversion του χαρακτήρα του μάγου-μέντορα Gandalf/Allanon/Moiraine/whatever. Η νέα τριλογία είναι πολύ πιο ώριμη συγγραφικά, και μπορεί να κάνει τον αναγνώστη πραγματικά invested στους χαρακτήρες και τη μοίρα τους. Εξαιρετική δουλειά από τον Joe, άντε να δούμε πότε θα βγει το Rivals (για μέσα 2025 μάλλον)

To Firefall του Peter Watts. Αδιανόητα, ασύλληπτα, απερίγραπτα δύσκολο sci-fi. Όποιος αντέξει να το διαβάσει, μπορεί άνετα να περάσει εξετάσεις σε φυσική, γλωσσολογία, νευρολογία και φιλοσοφία της επιστήμης την επόμενη μέρα. Θέλει υπομονή και έχω απόλυτη κατανόηση για όποιον το παρατήσει στις πρώτες πενήντα σελίδες, αλλά θα ανατινάξει το μυαλό με την καλή έννοια σε όσους επιμείνουν. There's nothing else like it.

To Solaris του Stanislaw Lem, στην αγγλική μετάφραση του Bill Johnston που τουλάχιστον άρεσε στην οικογένεια του Lem. Κλασικό και μάλλον το πιο διάσημο βιβλίο του Lem, λόγω και της κινηματογραφικής μεταφοράς του Tarkovsky ( που δεν άρεσε στον Lem. Του Σόντερμπεργκ δεν την είδε καν). Φοβερή κεντρική ιδέα, και σε περιπτώσεις εκπληκτική εικονοπλασία. Αλλά συγγραφικά, απλά δεν μου άρεσε. Όσο κι αν καταλαβαίνω πως προέρχεται από άλλη συγγραφική παράδοση από την δυτικοευρωπαϊκή-αμερικάνικη που έχουμε συνηθίσει οι περισσότεροι, οι επιτηδευμένα αόριστοι διάλογοι, το διαρκές tell instead of show για την διάθεση του πρωταγωνιστή, τα massive infodump passages, δεν μπορούν να σταθούν ως καλή γραφή τη σήμερον ημέρα. Για όποιον θέλει να διαβάσει Stanislaw Lem, τα σατυρικά Tales of Pirx the Pilot και Ijon Tichy είναι καλύτερες επιλογές εν έτη 2024.

Τώρα καλοκοιτάζω το House of Leaves του Mark Danielewski. Στραμπούληξα που στραμπούληξα τον εγκέφαλο μου με το Firefall σε sci-fi, τώρα που πήρα φόρα μπορώ να συνεχίσω στο αντίστοιχο ασάλιωτο mindfuck σε horror. Θα δούμε αν θα το πάρω απόφαση.