εφυγε ο Nick Kamen.
ενταξει, δεν ημουνα φαν, δε θα μπορουσα να ειμαι, αλλά να. οταν ξηλωνονται κομματια απ τα νιατα σου, οσο μικρα κι αν ειναι, κι οσο ασημαντα κι αν φαινονται, το σεμεδακι σιγα σιγα διαλυεται.
ο ερμος ο νικ δεν εμοιαζε καν ιδιαιτερως ταλαντουχος, και περα απ την εξωτερικη του εμφανιση, δεν ξεχωριζε για κατι στα ματια των πολλώνε. αλλά ακομα κι ετσι, το καλυτερο τραγουδι που ειπε, για μενα, δεν ηταν ενα απ τα λουσατα, λαμπερα και εμπορικα που του χαρισε η ΕΠΙΣΤΗΘΙΑ εκεινο τον καιρο φιληνάδα του Μαντονα, αλλά ενα πιο χαμηλοφωνο που εγραψε μονάχος του.
και ναι. αυτο κατι σημαινει. και ναι, του αξιζει μια αναφορα γιατι με γοητευουν προφανως οι πορειες αθρωπων που δεν εφτασαν ποτέ εκει που θα μπορουσαν.
ας πιουμε λοιπον αποψε μια μπυρα για τον νικ και ας παιξωμε δυνατα στο ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ (μη γινεστε τωρα ρέμπελοι χωρις αιτια. ποια μπαρ??? πατε καλα? το ειπε κι η τηλεόρασις, μετα φευγουν σταγονιδια και γεμωζει ο χωρος ιό. ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ Μ ΑΥΤΑ.) το Ασμα I promised myself.
καλο ταξιδι, νικόλα.