Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό. Είχα μία προαίσθηση του τι θα γινόταν (δεν χρειάζεται δα να είσαι και κανάς Νοστράδαμος) και αποφάσισα να εγκαταλείψω τα πάτρια εδάφη.
Εξυπακούεται ότι δεν έχω την δυνατότητα να ψηφίσω εδώ που βρίσκομαι. Αλλά, στο βαθμό του δυνατού, προσπαθώ να ενημερώνομαι για όλα τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και για όλα τα σενάρια (επιστημονικής φαντασίας και μη).
Καταρχήν, οφείλω να ομολογήσω ότι όλα αυτά που ακούω, βλέπω και διαβάζω, πονάνε. Πονάνε ΠΟΛΥ. Παρόλο που σαν λαός έχουμε χίλια κακά, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι μας αξίζει όλο αυτό.
Δεύτερον, διαπιστώνω μέρα με την μέρα, όλο και πιο πολύ, πόσο ΤΡΑΓΙΚΑ είναι τα ελληνικά ΜΜΕ. Δεν τα είχα και σε καμία ιδιαίτερη εκτίμηση όσο ζούσα Ελλάδα, αλλά τώρα έχουν πλέον ξεφύγει, δεν υπάρχει καμία έννοια αντικειμενικής δημοσιογραφίας. Για απόλυτη καταστροφή που δεν θα έχει δει ο πλανήτης από την ιουρασική εποχή μιλούν οι μεν, για προδότες και εφιάλτες που θα αλώσουν την πατρίδα οι δε. Ντροπή. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει, δυστυχώς, στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι είναι ότι πλέον είναι αδιάφοροι: Το κοινό τους είναι πια γέροι και γριές που τα έχουν χαμένα. Όσοι θέλουν ενημέρωση, έχουν χίλιες δυο εναλλακτικές στις μέρες μας.
Anyway, όπως και να έχει, η Δευτέρα που έρχεται θα είναι μία δύσκολη μέρα. Και θα είναι μονάχα η πρώτη από μία σειρά τέτοιων ημερών. Μπορεί να βρίσκομαι μακριά, να απολαμβάνω μία ασφάλεια εδώ στα ξένα, αλλά, την τρέλα μου, με πονάει. Και να μην ξαναπατήσω τα πόδια μου εκεί, και πάλι πονάει το ίδιο.
Καλά μυαλά σε όλους.
" title="
