ω ρε μαναμ. το τελειωσα αποψε.<br>Παιγνιδαρα. ΤΡΕΛΟΓΚΟΤΥ. για μενα, εκει πανω ψηλα, διπλα στον Ασπρο Λυκο της Ριβια απο παιχνιδια που εχω παιξει την τελευταια δεκαετια τουλαχιστον.<br>γιατι βλασφήμησα??? γιατι ξεστομισα την υπερτατη των Υβρεων?<br><br>απλα, γιατι ο γουιτσορας τελειοποιησε και εφτασε στο απολυτο ενα ειδος παιχνιδιου που ηξερα απο πριν οτι μ αρεσει και ηταν η κορυφωση της εμπειριας που ΕΨΑΧΝΑ εδω και χρονια στα πισι γκειμς. εκανε αψογα για να το πω αλλιως, αυτο που περιμενα απο ενα rpg και τον κοσμο του.<br>η λαριαν απ την αλλη, εκανε κατι εξισου αν οχι περισσοτερο δυσκολο. με ρουφηξε σ εναν κοσμο που περα απ τα υπεροχα πραγματι, ισομετρικα γραφικα ηταν εντελως ξενος σ εμενα. τερν μπειζντ με αξιον ποιντς? πλακα μου κανεις τωρα? πεταγα καντηλες μονο που το βλεπα γραμμενο καπου, οχι να το παιξω κιολας. το μονο tb γκειμ που γουσταρα μεχρι τωρα ηταν το ΗΟΜΜ3. <br>επισης σπελς, μαγικες σχολες, ταλεντς, τρέιτς? σε παρακαλω, εγω δε σ εβρισα. ΠΑΝΤΑ στα αρπιτζι ημουνα χαρακτηρας μελές <sup>(c)</sup>, με ντιουαλ γουιλντ σπαθες, βλακας με περικεφαλαια (κυριολεκτικα) , ιντελιτζενς 0, ολα τα ποιντς στο στρενγκθ και στο βαιταλιτυ. κι ηρθε ο ντίβος (χαιδευτικα, βαριεμαι να το γραφω αγγλικα και ολοκληρο) και μου τ αλλαξε ολα.<br>να δεις τον μπραδερ να βασανιζεται ποσους ποντους να ριξει στο πυρομανιακ ή στο ερθ ματζικ, να διαλεγει σταβς στους εμπορες με εξονυχιστικη προσοχη, να κερδιζει μαχες με τη μαγεια κι οχι με το φιζικαλ νταματζ των σπαθιων και να σταυροκοπιεσαι. δε με αναγνωριζα, λεμε.<br><br><img src="http://scientificgamer.com/blog/wp-content/uploads/2014/07/div_orcsfight.jpg" alt="div_orcsfight.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>ειπα μαχες. λοιπον, μετα λογου γνωσεως και με σωας (λεμε τωρα) τας φρενας εχω να πω οτι το παιγνιδι εχει το καλυτερο συστημα μαχης εβερ. με μια λεξη, απολαυστικο. τα χουν αναφερει κι αλλοι και βεβαια κι ο βολραθ στο καταπληκτικο του ρηβιου. ο τροπος που εχουν στησει τις μαχες τα παλικαρια της λαριαν και το κυριοτερο η συμμετοχη κι η αποθεωση των φυσικων στοιχειων σ αυτες ειναι απλα ο κορυφαιος που εχω συναντησει. Και δεν ειναι μονο ο συνδυασμος των στοιχειων, ξερω γω λαδι στο εδαφος με φωτια ή νερο και ηλεκτρισμος και τα πολυ ομορφα εφε που τα συνοδευουν. Περισοτερο για μενα παντα, εχει αξια οτι μπορεις ν αλλαξεις την μορφολογια του πεδιου της μαχης, οπως σε βολευει. π.χ. μην ακους τα γουωκθρους και τα τιπς των αμπαλων στο ιντερνέ, θα σου πει ο μπραδερ ποιο αντικειμενο πρεπει να χεις παντα στο ινβ. ΚΟΥΤΙΑ, ΚΥΡΙΟΙ. Crates, κασονια, πως τα λενε. Τα κυβικου σχηματος. Α, παρε και 2-3 μεταλλικα chests που δεν καιγονται.. κερδισα απειρες μαχες και μερικες απ τις δυσκολοτερες του παιχνιδιου τοποθετωντας πριν τη μαχη με καταλληλο τροπο τα κιβωτια στο χωρο... οσο γραφω, συνειδητοποιω οτι ισως ο κυριος λογος που μ αρεσε τοσο το παιχνιδι ειναι οτι ειδικα στον τομεα της μαχης προκαλουσε καθε στιγμη το (οσο εχει απομεινει ακαυτο) iq μου, τη φαντασια μου και ανταποκρινοταν αψογα σε καθε τρελλο συνδυασμο που κατεβαζε η γκλαβα μου. σε πολλες συνεντευξεις ο σβεν ειχε πει οτι θελει να "σπασουν" οι παικτες τα συστηματα του γκειμ, να ψαξουν τα ορια της ΑΙ, με μονο στοχο και σκοπο την γνησια, απλη ψυχαγωγια. ειχε απολυτο δικιο κι επειδη μονο στην πραξη βιωνεται αυτο, σταματαω το παραληρημα εδω.<br><br><img src="http://www.onrpg.com/wp-content/uploads/2014/01/StackOCrates.jpg" alt="StackOCrates.jpg" class="bbcode_img" /><br><br>οκ, η ιστορια δε λεει και σπουδαια πραγματα, αν και σε κραταει σ ενα σχετικο ενδιαφερον για το που παει το πραγμα, υπηρχαν πολλα μπαγκς (τα οποια ευτυχως στην enhanced edition σχεδον εξαφανιστηκαν) κι εχουμε ξαναπει για καποια απαραδεκτα σημεια, οπως το στριφνο ινβεντορυ και τις αγοραπωλησιες που ειναι οντως μελανο σημειο εντελως χαζο και αδικαιολογητο φαουλ της λαριαν. Επισης υπαρχει ενα trait στο παιχνιδι, που αν το παρεις, σου επιτρεπει να μιλας και να σου μιλανε τα διαφορα ζωα. Παντου λενε ολοι στο νετ: χαχαχα, τι τελειο, παρτε το ΤΩΡΑ, χιλαριους, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ... Κλασικα, αντιδρωντας αρνητικα σε καθε τετοια πιεση, το γειωσα. Ε, λοιπον, υπαρχουν αποστολες που ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ απ αυτο. Και τουλαχιστον αφου δεν το χεις , ας μην στις δινει τις κουεστς καν στο log. Ή ρε αδερφε ας τις γραψει uncompleted κι ας τις βαλει κατω κατω με κοκινο, ξερω γω. Ομως, οχι. Στις αφηνει εκει πανω πανω, να τις βλεπεις συνεχεια, χωρις να μπορεις να τις συνεχισεις αν δεν παρεις το γαμωτρέιτ. Ξερεις πιστε αναγνωστη, τι χτυπημα ειν αυτο στον rpg journal ψυχαναγκασμο μας? Για να μην πω οτι σ ενα τετοιο παιχνιδι, που αποτελει την αποθεωση του εναλλακτικου τροπου και των πολλαπλων προσεγγισεων σε καθε μαχη η σε καθε διαλογο, θα πρεπε να μπορουν οι κουεστς αυτες να λυνονται και μ αλλο τροπο περα του κουτσομπολιου με τα ποντικια, τις μπεκατσες, τα γατόσκυλα κλπ. (και οχι, πιστε σκαπανεα της αρχαιολογιας και του μασουτη, δε θυμαμαι να εχει αρκουδες το παιγνιδι, οπότε πλησιασε το αφοβα).<br>Α, το τελευταιο αρνητικο που βρηκα ειναι η παιδικη και ραντομ ουσιαστικα προσεγγιση με το μινι γκεημ πετρα-ψαλιδι-χαρτι. Οκ, ισως λειτουργει αποτελεσματικα η και διασκεδαστικα στο κοοπ, αλλα στο σινγκλ ειναι η παρανοια προσωποποιημενη. Βεβαια υπαρχει λυση. Πηγα κι εκανα την ΑΙ του δευτερου main χαρακτηρα να συμφωνει ΠΑΝΤΑμε οτι πει ο πρωτος. Οκ, ισως δεν ειναι η αποθεωση της δημοκρατιας το παρτυ μου, αλλά τουλαχιστον δε νιωθω βλακας οταν πριν απο καθε σημαντικη αποφαση ή μαχη με εχθρικο npc, σκαει το πετρα – ψαλιδι – χαρτι στην οθονη. Να φανταστεις κατι αναλογα εκνευριστικο και ακαιρο με το να γινονται κοσμογονικα πραγματα γυρω σου και συ να παιζεις γκουέντ ως Ασπρος Λυκος και Χασαπης του Μπλαβικεν με τον καθε καφετζή (φρη λεσονς: πως-να-σας-κοψει-την-καλημερα-το-μισο-τουλαχιστον-ρεηκουι 101)<br><br>αλλα ολα τα υπολοιπα, ειναι σε υψηλοτατο επιπεδο. τα γραφικα απλα πανεμορφα, η μουσικη του μακαριτη του κιριλ μελαγχολικη, μελωδικη, ταξιδιαρικη. ο χαρτης κυριολεκτικα τεραστιος και γεματος μαχες, ενπισής, κουεστς. Λογω της φυσης του παιχνιδιου (μικρη εταιρεια, κικσταρτερ...) το περιμενα πολυ μικροτερο. Ενιωσα μεγαλη και ευχαριστη εκπληξη, οταν φευγοντας απ την πρωτη μεγαλη περιοχη του παιχνιδιου, που σε αλλα μοντερνα αρπιτζια θα μπορουσε ν αποτελει σχεδον ολοκληρο το παιχνιδι, συναντησα δευτερη παρομοια περιοχη. Συνολικα εχει 6-7 τετοιες, χωρια τα πολυδαιδαλα μπουντρουμια, κατι ορυχεια, κλπ. Μιλαμε για χρονοβορο παιχνιδι που δεν ειναι για ξεπετα. Θα σου κρατησει μηνες παρεα κι αν εισαι και λιγο ψυχαναγκαστικος με τα σαιντ κουεστς και δεν διανοεισαι να μην ξεσκεπασεις καθε πιξελ του φογκ οφ γουωρ, μιλαμε για καμια εκατοστη ωρες στο νερο, ετσι χοντρικα. Οποιος ειναι και λιγο αντβεντσουράς, θα γουσταρει ακομα περισοτερο. Ειδικα στα μπουντρουμια, γινεται χαμος απο απλους μεχρι πολυσυνθετους και εκνευριστικους σε σημεια γριφους, με διακοπτες, μοχλους, πλακες που πρεπει να πατησεις σε συνεργασια με τα μελη της ομαδας σου για να ανοιξουν κλειδωμενες πορτες κλπ. Ωραια πραματα.<br>Ασχετο, τα ανιμεισονς του σνηκινγκ με εκαναν καθε φορα, καθε φορα ομως, να λιωνω στα γελια. Και δε συμβαινει συχνα. Ηθελα να το γραψω, γιατι ετσι.<br><br><img src="http://killapenguin.com/227/gallery/medium/divinityoriginalsin/divinity-original-sin-0009.jpg" alt="divinity-original-sin-0009.jpg" class="bbcode_img" /> <br><br>Τρελλη σεντονάρα βγηκε παλι, αλλα το παιχνιδι την αξιζει . για καποιο λογο, μαλλον εξαιτιας των υπερτιμημενων και σπασαρχιδικων καλοκαιρινων διακοπων του 14, δεν ειχα διαβασει το ρηβιου του βολραθ κι ενιωσα μεγαλη ικανοποιηση γιατι αυτο που περασε απ το μυαλο μου, δηλ. οτι ο ντίβος ειναι αξιος απογονος του μπαλντουρς 1 (του καλυτερου μπαλντουρς, θεωρω..) το αναφερει κι εκεινος. Η λαριαν εχει περασει πια στην πρωτη γραμμη νομιζω των εταιριων που αγαπαμε και μας αγαπανε, λιγο πιο κατω απ την σιντιπί και βλεποντας το παιχνιδι αυτο, προβλεπω με ασφαλεια και σιγουρια οτι θα λερωθουν εκατομυρια βρακακια ολουθε στην υδρογειο με τον ντίβο 2.<br><br>παίδες, ΠΡΕΠΕΙ να το παιξετε, στ αληθεια τωρα. Οχι γιατι σας το λεω εγω, αλλά γιατι ΘΑ ΠΑΡΩ ΑΝΑΠΟΔΕΣ ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΤΕ και δεν ειναι ωραια πραγματα αυτα.