Hype games

[Borracho]

O Tαραντίνο είναι ΠΕΛΩΡΙΟ γκίκ και πλέον το μεγαλύτερο μέρος των φίλμ του είναι απίστευτα μπλεγμένα σινεφίλ meta-jokes. Ακόμα και να 'χεις δει τρελό σινεμά, αποκλείεται να τα πιάσεις όλα. Μ'αρέσει αυτό γιατί μου δίνει αφορμές να ψάχνω πράμα <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

To Βasterds ήταν ένα τεράστιο βήμα για τον ίδιο, καθώς επίτηδες έφτιαξε μια "σινεμασκόπ" ταινία, ξεπερνώντας άγρια τα στενά "κάλτ" πλαίσια στα οποία λειτουργούσε ως τότε. Σηκώθηκε με Λεονικές φιλοδοξίες, μπορεί να μην του βγήκε ακριβώς, αλλά "αποκάλυψε" το Θεό Κριστόφ Βάλτζ στο κοινό.

Το Ντζάνγκο θα το δω απόψε και θα σας ειπώ.

Οι Κόεν είναι λατρεία αλλά είναι κοινό μυστικό πως κάνουν ένα καλό φίλμ ανά πενταετία και στα ενδιάμεσα βγάζουν μεροκάματο με τις ρεζέρβες τους. Το BAR ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα : μια απολαυστικά εγκεφαλική μαύρη κωμωδία με το Μπράντ Πίτ να είναι όλα τα λέφτα.

Πρό τίπ : Αναζητήστε και δείτε το "Choke" του 2007 ή 08. Είναι το δεύτερο βιβλίο του Palahniuk που μεταφέρεται στο σινεμά (μετά το Fight Club) και είναι πραγματικά εκπληκτικό. Σαμ Ρόκγουελ, τεράστιος. Και το φετινό Killing Them Softly, ένα ποίημα <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[Raz]

Borracho,συμφωνώ εν μέρει για Ταραντίνο.Απλά,όπως λες κι εσύ οι Μπάσταρδη δεν του βγήκαν ακριβώς όπως θα ήθελε.Για τον Κρίστοφ συμφωνώ απόλυτα.

Τώρα το BAR δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε ιδιαίτερα,θεωρώ ότι οι Κόεν μεταχειρίστηκαν το χιούμορ τους πολύ καλύτερα σε άλλες ταινίες τους (π.χ. O Brother,Where Art Thou?)

 

[maladroid]

Borracho wrote:
Και το φετινό Killing Them Softly, ένα ποίημα <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" /></blockquote>

Oh God, no.. NO, GOD, please! NOOOOOΟΟΟ (etc.).

Σοβαρά, όμως, τώρα σου άρεσε αυτή η αποτρόπαιη προσπάθεια μίμησης Σκορτσέζε-Ταραντίνο-Ρίτσι με τους ανούσια χυδαίους διαλόγους, το ναρκοληπτικό ρυθμό και το βαρετό στόρι; Πέρα από το καστ (που έκανε ό,τι μπορούσε) δεν βρίσκω ούτε έναν λόγο να κάτσει να δει κανείς αυτή τη φρικαλέα ταινία. ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ. Έχει μια βδομάδα που την είδα και ακόμα προσπαθώ να την ξεχάσω νοικιάζοντας κωμωδίες με τον Jonah Hill και ό,τι cartoons χρωστούσα από πέρσι. It's not working. Είμαι ένα βήμα από το να κάνω το απονενοημένο: να νοικιάσω Arbaham Lincoln: Vampire Hunter μπας και στανιάρω.

Συμφωνώ, πάντως, για την ανακάλυψη/αποκάλυψη του τεράστιου Βαλτζ από τον Ταραντίνο. Συνεχίζει το σερί του και στο Django.

 

[Borracho]

Aδερφέ Μάλαντροϊντ, με ανατριχιάζεις <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

Το φίλμ ήταν ουσιαστικά καθαρά πολιτικό, μασκαρεμένο ως μαύρη κωμωδία. Φούλ ραπόρτο εδώ (http://devilhornsmag.com/films/item/killing-them-softly) αλλά ήταν πραγματικά φίλμ δουλεμένο στην εντέλεια. Θα συμφωνήσω να διαφωνώ στα πάντα μαζί σου <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

ΥΓ Και αν δεν θεωρείς το The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford εργάρα υπεραριστουργηματική, ξέρω πως μπορούμε να σφαζόμαστε πλέον σε τακτική βάση <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[Raz]

Ο Jesse James δεν άρεσε σε μένα πάντως.:lol: :lol: :lol:
Πιστεύω ότι ο Ντόμινικ προσπαθούσε πραγματικά να φτιάξει ένα λυρικό έπος κτλ. και όλα αυτά που λένε για αυτήν την ταινία,αλλά απέτυχε κατά τη γνώμη μου,αν και προς το τέλος κάτι γίνεται.Του πιστώνεται πάντως ότι ρίσκαρε,ενώ με το υλικό που είχε θα μπορούσε να φτιάξει ένα πάρα πολύ καλό western.
Ήταν βέβαια και αδικαιολόγητα μεγάλη ταινία πιστεύω.

 

[maladroid]

Ο Jesse James ήταν τίμιο εργάκι, ο υπνωτιστικός ρυθμός και η υφέρπουσα ένταση (λόγω και του τίτλου-spoiler) το ευνοούσε. Το Killing Them Softly ούτε ως πολιτικό φιλμ λειτουργεί, ούτε ως γκανγκστερικό, ούτε ως μαύρη κωμωδία. Οι διάλογοι είναι ξεκάθαρο rip-off (άλλος θα πει homage) από το ύφος του Ταραντίνο (κυρίως των πρώτων του ταινιών) αλλά η αποτυχία στην εκτέλεση προκαλεί επιπεφυκίτιδα.

Εργάρα είναι τίτλος που δίνω σε ελάχιστες, διαλεχτές ταινίες που απλώς δε βαριέμαι να ξαναβλέπω (π.χ. High Fidelity, Big Lebowski, Fight Club, Se7en). Ο Jesse James εμπίπτει στα αξιόλογα, καλογυρισμένα φιλμ που θα ξανάβλεπα ευχαρίστως αλλά και αν δεν κάτσει ποτέ δεν θα σκάσω κιόλας. Τα Gone Baby Gone και No Country for Old Men τα θεωρώ ανώτερα, πάντως (για κάποιο λόγο μου ήρθαν στο μυαλό).

Μια και άρχισε ν'ανοίγει το φλοπ, πες μια γνώμη για Scott Pilgrim και Ed Wood (του Burton) <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[Borracho]

High Fidelity, Lebowski, Fight Club, Se7en ήταν όλα λαμπρά έργα, το καθένα στο είδος τους. Πραγματικά τα καταευχαριστήθηκα, αλλά πέρα από το Fight Club που τα λέει πραγματικά όλα, τα υπόλοιπα δεν με άγγιξαν πέρα από τα όρια της ψυχαγωγίας.

To ύφος του Ντόμινικ το λατρεύω. Οι αργοί νεο-γουέστερν ρυθμοί, ο λυρισμός στη φωτογραφία, η μουσική, η ένταση και η εμμονή με υπεράντρες που απλώς δεν την παλεύουν και θέλουν να πεθάνουν παίρνοντας τον κόσμο μαζί τους, όχι απλά μιλάει στην ψυχή μου, αλλά με ισοπεδώνει κιόλα. Αναγνωρίζω πως αυτό είναι προσωπικό μου κόλλημα, οπότε δεν ζητάω από κάποιον να με ακολουθήσει εκεί <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

No Country τρομερό φίλμ και βιβλίο, εξαιρετικές ερμηνείες, δυνατή μαυρίλα. Gone Baby Gone, ωραίο, μετρημένο, εσωτερικό. Ένα σόλιντ εφτάρι για μένα. Ο Κέησι Άφλεκ εξαιρετικός πάντως.

Ed Wood συμπαθέστατη καλτίλα, φόρος τιμής μαθητή στο δάσκαλο, δεν πήγαινε κάπου ιδιαίτερα, αλλά βλεπόταν πάρα πολύ ευχάριστα. Το Σκότ Πίλγκριμ, ενώ είχε πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και σύλληψη, βούλιαζε κάτω από το βάρος της φιλοδοξίας του και από ένα σημείο και μετά εξελισσόταν σε geek rock παιάνα σε όλα τα μίλκτοουστ παιδιά του κόσμου που βγάζουν γκόμενα ΧΩΡΙΣ να αναγκαστούν να γίνουν κατεστραμμένοι υπεράντρες που μισούν τον εαυτό τους. Είχα δηλαδή μια βαθιά φιλοσοφική διαφωνία με το geek glorifying του έργου, η οποία βέβαια έδραζεται στα βαθύτατα σημάδια που μου άφησε η άχαρη φαπογκίκ εφηβεία μου <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

Ως επίμετρον να γράψω ότι το Jesse James έλεγε ό,τι είναι σημαντικό να ειπωθεί για τη ζωή <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

ΠΙ ΕΣ Το Life of Pi το είδατε; Απίστευτη εργάρα, φοβερή ανατροπή και ψυχαγωγία με όλη την έννοια της λέξης. Ένα μοντέρνο κλασσικό.

ΠΙ ΕΣ 2 Τώρα που έφυγε και το turn, λέω ν'ανοίξουμε river. Καλύτερη ταινία όλων των εποχών; <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[rasko]

συμφωνω με μπορατσο για jesse james. πολυ καλη ταινια, τελειος ο πιτ.

το ντζανκο μ'αρεσε παραπανω απο το Basterds αλλα και παλι το σεναριο ειναι ηλιθιο. η ιδια η ταινια βλεπετε βεβαια ευχαριστα αλλα καλυτερα να μην αρχισεις να σκεφτεσε τι γινετε.

αυτος παντως μου με εντυπωσιασε στην ταινια δεν ηταν ο waltz (πολυ καλος κατα τα αλλα) αλλα ο ντικαπριο.

με το The master τι θα γινει? βγηκε σινεμα, σε dvd σε τορρεντ καπου τελος παντων?

 

[Raz]

Δεν ξέρω,απλά νομίζω ότι ο Ντόμινικ τα έκανε ψιλοθάλασσα.Πάει να γίνει Μάλικ στη θέση του Μάλικ και δεν πλησιάζει καν κατά τη γνώμη μου.

<span class="bbcode_spoiler">Btw ετοιμάζει κάτι πολύ καλό ο Τέρενς.Τουλάχιστον το καστ είναι απίστευτο.</span>

Καλύτερη ταινία όλων των εποχών είναι δύσκολο να προσδιορίσω.Κάποια εκ των Rebecca,Gone with the Wind,Rear Window ή Casablanca,αν και κλίνω ελαφρά προς το πρώτο.

Rasko,αν δεν κάνω λάθος το Master βγήκε στις αίθουσες 6 Δεκεμβρίου.Δεν το έψαξα και πολύ πάντως ως φανατικός hater του PTA (από όταν έβρεχε βατράχια στο Magnolia και από όταν αηδίασα με τη δηθενιά του There will be blood).

 

[Borracho]

(Ξηγιέσαι σωστά Ρασκόλνικωφ!)

Το The Master το περιμένω και 'γω πώς και τί, όπως όλες τις δουλειές του P.T. Anderson. Mε το θέμα και τους ηθοποιούς που έχει, αποκλείεται να πέσει έξω. Σινεμά Αμερική έπαιξε και νομίζω παίχτηκε και εδώ. Με φαίνεται.

ΥΓ Ράζ διαφωνούμε φούλ για PT Anderson. Έχει σπάνια ματιά. Το Magnolia ήταν υπέροχο, τα 'λεγε όλα. Το Τhere Will be Blood ήταν πολύ δύσκολο και ιδιαίτερο φίλμ, αλλά και μόνο ο τελευταίος μονολόγος του Day Lewis (Μy milkshake-your milkshake...) άξιζε όλο το έργο. Και όσον αφορά τους Μάλικ-Ντόμινικ, έχουμε ακριβώς τις αντίθετες απόψεις. Ο Μάλικ έχει πάντα τίμιες προθέσεις και ποιητική καρδιά αλλά τα σκατώνει στην εκτέλεση. Κάποια μέρα ενδέχεται όντως να ρίξει αριστούργημα στο τραπέζι.

ΥΓ2 Godfather Trilogy. Ό,τι χρειάζεται να ξέρεις για τη ζωή σου ως άντρας. Enough said.

 

[razvedchiki]

καλυτερη ταινια εβερ

μα το ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ φυσικα :salute:

respect

 

[Borracho]

Γάιε το The Postman ξέχασες <img src="/bigsmile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

ΥΓ Πέρα από το όμπβιους τρόλινγκ μου, ήταν όντως πολύ δυνατό το Μπεν Χουρ για την εποχή του, απλώς δεν μιλάει τόσο πολύ σε εμάς τώρα. Και ρησπέκτ σε αυτά που έριξε ο Ραζ πιο πάνω. Το Casablanca είναι διαχρονικό και τεράστιο αριστούργημα, λατρεμένο. Ένα από τα τέσσερα κάδρα της Μπορατσοσπηλιάς <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[sandwraith_]

Επειδή δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλύτερη ταινία θα βάλω Pan's Labyrinth, Donnie Darko, District 9, Dark City στο ίδιο επίπεδο, ενώ ως animation το Spirited Away.

 

[Borracho]

District 9, ίσως η καλύτερη, πιο τολμηρή επιστημονική φαντασία της δεκαετίας. Dark City νεο νουάρ διαμάντι, για την καλτίλα του Darko δεν μιλάω καν και το Pan's Labyrinth αν και μου είχε αρέσει τότε που το είχα δει, τώρα δεν μου θυμίζει και πολλά πράγματα <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[sandwraith_]

Nα την ξαναδείς οπωσδήποτε. (I command you puny mortal! <img src="/tongue.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" /> ) Aν πιάσεις τα μυνήματα που περνάει θα γίνει μια απο τις αγαπημένες σου <img src="/tongue.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[Raz]

Πραγματικά Borracho,όσον αφορά τους 'αργούς' σκηνοθέτες έχουμε ακριβώς αντίθετες απόψεις. :lol:
Ο Plainview για μένα ήταν αποτυχημένη προσπάθεια για ανάπτυξη ενδιαφέροντος χαρακτήρα.
Όσο για αυτά που ανέφερα,η αλήθεια είναι ότι μου μιλάει πολύ το B&W.

EDIT:Και φυσικά αν υπάρχει κάποιος που δεν έχει δει τα Godfather πρέπει να επανορθώσει.Εξαιρετικά γυρισμένες ταινίες (κυρίως η 1η για μένα),αν και κορυφαίο του Κόπολα θεωρώ το Αποκάλυψη Τώρα.Μόνο το intro να βάλεις φτάνει.

 

[maladroid]

Θέριεψε βλέπω η συζήτηση, γουστάρω.

Για καλύτερη όλων των εποχών τραβάω μεγάλα ζόρια. Se7en, Casablanca σοβαροί υποψήφιοι, το High Fidelity πλησιάζει επίσης γιατί όποτε το βλέπω μου μιλάει. Γενικά, πάντως, δεν έχω κάποια εμβληματική υπερταινία, είναι ένας στενός κύκλος 5-6 φιλμ που απλά θεωρώ άψογα, το καθένα για διαφορετικούς λόγους (ή μήπως όχι; ).

Για τον Μάλικ να πω ότι δύο ευκαιρίες του έχω δώσει ως τώρα, τη Λεπτή Κόκκινη Γραμμή και το Tree of Life αλλά ο ύπνος με απείλησε και στις δύο. Μεγαλύτερη εμπιστοσύνη έχω στα δράματα του Eastwood π.χ. (αν και γενικά αποφεύγω τα βαριά).

District 9 αξιοπρεπέστατη, Pan's Labyrinth τότε με ακούμπησε η αισθητική της αλλά έχει ξεφτίσει και στη δική μου μνήμη. Dark City ασύλληπτα στυλάτο sci-fi/noir που δεν έχει γεράσει καθόλου. Η Conelly θεά, ανατριχιάζω όποτε πιάνει το μικρόφωνο (αν και είναι ντουμπλαρισμένη). To Donnie Darko είναι καλή ενδοφλέβια αλλά δεν με ακουμπάει στο σημείο G, απλώς περνάω καλά μαζί του.

Από PT Anderson δε πολυσκαμπάζω (προτιμώ τη λωλαμάρα του Wes Anderson :silly: ) αλλά το There Will Be Blood κι εμένα με κούρασε σε κάποια φάση παρότι είχε πράγματα να πει.

ΥΓ: Ο Scott Pilgrim είναι γκικο-φευγάτο τσίρκουλο αλλά έχει κάτι που με διασκεδάζει αφάνταστα, γι'αυτό το πέταξα ωσάν το λεπιδοφόρο καπέλο του James Bond villain να δω ποιος θα το πιάσει χωρίς να ματώσει. Εξίσου καρακιτσάτο αλλά ξεκαρδιστικό βρίσκω και το Mars Attacks!.
O Ed Wood από την άλλη έχει έναν πιο προσωπικό τόνο, μια υφέρπουσα μελαγχολία που της παραδίνομαι διαφορετικά. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά τρυφερά και μου ψιθυρίζει στ' αφτί ότι υπάρχουν κι άλλοι αποτυχημένοι εκεί έξω <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="" title="" class="bbcode_smiley" />

 

[Adhan]

rasko wrote:
αυτος παντως μου με εντυπωσιασε στην ταινια δεν ηταν ο waltz (πολυ καλος κατα τα αλλα) αλλα ο ντικαπριο</blockquote>
... o οποίος από το μυξιάρικο που πολλοί κοροϊδεύαμε στον Τιτανικό έχει εξελιχθεί σε πολύ καλό ηθοποιό...

Sandwraith, αγαπάμε Πάνα. Αριστούργημα.

Πως και κανείς δεν έχει αναφέρει τα Mystic River, Inception, Gran Torino και Mr. Nobody...?

 

[sandwraith_]

Μόνο το Gran Torino έχω δεί απο αυτές που ανέφερες. Πρώτη φορά ήταν που είδα τον Clint Eastwood σε ταινία και μου δημιούργησε τις καλύτερες εντυπώσεις . Πολύ καλό και το παλικάρι που έπαιζε τον κορεάτη.

Εδιτ: Tώρα είδα οτι είπες και το Inception. Πολύ mindfuck και χάρηκα πάρα πολύ που είχε happy end. Την ταινία Malena την έχει δεί κανείς; Πολύ συγκινητική και σε μία συγκεκριμένη στιγμή ήθελα να μπώ στο έργο να πλακώσω (so hardcore) κάτι αποβράσματα που δεν αξίζουν να λέγονται άνθρωποι.

 

[kingslayer]

δεν ηταν κορεάτες, απλα εκεινος ειχε πολεμησει στην Κορέα, ηταν απο καπου αλλου στην Ασια και οντως φοβερη ταινια με συγκηνιτικο τελος