Μπρους, δεν είναι προσωπικό. Είσαι μεγαλύτερος από μένα και προφανώς αποφασίζεις ο ίδιος για την ψυχαγωγία σου και το χρόνο που αφιερώνεις σε κάθε μεράκι σου. Ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας.<br><br>Αν τρελαίνομαι, είναι γιατί έχω προσωπικό ιδιαίτερα αρνητικό βίωμα από την όλη φάση της τρας κουλτούρας/"reality" τηλεόρασης, μέσα στο σπίτι μου. Ξεκίνησε αθώα, όπως όλες οι μεγάλες καταστροφές. Φοιτητές ακόμη, χαζεύαμε τα μεσημέρια με το φαγητό τα ηρωϊκά τρας μεσημεράδικα με Λιαροπούλου/Λαμπίρη και το λοιπό νεοελληνικό καρασκουπιδαριό. Πρωτόγνωρη εμπειρία τρασίλας, άφθονο γέλιο, είχε και μαναράκια παντού, το χαιρόμασταν. Προφανώς ήταν μια σύντομη φάση, την ξεπεράσαμε και επιστρέψαμε στο ποιοτικό και μαυρόψυχο Ευρωπαϊκό σινεμά. Αν ο πρωταγωνιστής δεν είναι άσχημος γέρος στα πρόθυρα του θανάτου και αν δεν καταστρέφεται ολοσχερώς από 19χρονο Ρωσιδάκι, δεν είναι τέχνη ένα πράγμα.<br><br>Υπερβάλλω προφανώς, αλλά καταλαβαίνεις τί θέλω να πω. Σε όλα τα πράγματα, οφείλει να υπάρχει μια πρόοδος. Όταν είσαι μικρός, γελάς με τις κλανιές και τα ρεψίματα. Όταν μεγαλώσεις, αντιλαμβάνεσαι την μεγαλοφυία των Monty Pythons, το βιτριολικό χιούμορ του Ricky Gervais κ.ο.κ. Δεν σου λέει κανένας να ξεκόψεις τελείως τις αγάπες της νιότης ή να μην έχεις τις αδυναμίες σου. Αλλά εκλεπτύζεσαι, μαθαίνεις, εμβαθύνεις. Η στασιμότητα, είναι πενυματικός θάνατος και χειρότερο πράγμα από αυτό, δεν υπάρχει.<br><br>Όταν λοιπόν χωρίσαν οι δρόμοι μας με τον αδερφό μου και πήγε στο χωριό, μακριά από την ψευτοσνόμπ ελιτίστικη τυραννία μου, ξανακύλησε. Άρχισε σιγά σιγά να βλέπει Greece's Next Top Model, Fab 5, Voice, Μοντέλα Για Πούλημα, Δείξε Μας Τα Βυζιά Σου και ό,τι άλλο σκουπίδι τεραστίων διαστάσεων παρουσίαζε το έκτρωμα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Και να κουβεντιάζει μόνο για αυτά. Και μετά έπιασε και κάτι γκόμενες που βλέπαν τα ίδια. Και τα συζητούσαν όλοι μαζί. Και πριν το καταλάβει και ο ίδιος, κατάντησε να θεωρεί το Logan "βαρύ και κουλτουριάρικο" (το Logan γαμώτο μου, που είναι ένα καλογυρισμένο φιλμ ψυχαγωγίας, το minimum που απαιτείται για να το παρακολουθήσει ένας εχέφρων άνθρωπος άνω των 25) και να μου λέει, προς μεγάλη θλίψη και απογοήτευσή μου, πως "πολύ τα σκέφτομαι τα πράγματα, ώχου αδερφέ, τί τα θες και τα σκαλίζεις και τα πολιτικά και πας και ψηφίζεις και όλες κουλτούρες και μαλακίες βλέπεις".<br><br>Στα νέα παιδιά που διαβάζουν έχω το μυαλό μου. Είναι αλυσίδα τα πάντα. Σήμερα είναι λίγο αθώο τρας TV, μεθαύριο είσαι ούγκανο του Χίου. Το έχω δει να συμβαίνει και στο σπίτι μου και έξω από αυτό. Ο πόλεμος είναι πνευματικός και ανελέητος. Ο εχθρός είναι ύπουλος και πολυπρόσωπος. Κάποιοι μπορεί να αντέχουν να παραμένουν άμαχοι, θεατές, να πηγαίνουν από το ένα καταφύγιο στο άλλο. Προσωπικά, είμαι στην μικρή εκστρατεία Ταλιμπάν ποιότητάς μου και αν μπορώ να σώσω έστω και έναν πιτσιρικά από την Άβυσσο της Μετριότητας για την οποία κουράρει τις μάζες η κάθε τηλεόραση, κοιμάμαι λίγο πιο ήσυχα.<br><br>Όλα αυτά, προσωπικές απόψεις που δεν επιθυμώ να επιβάλλω σε κανένα. Τις μοιράζομαι μαζί σου γιατί μέσα από τα γραπτά σου σε έχω εκτιμήσει και δεν θέλω να αφήσω την παραμικρή υποψία πως τρέφω κάποια αβάσιμη εμπάθεια. Αλλά όταν έχει συμβεί το κακό στο σπίτι σου, απαραίτητα είσαι πιο ευαίσθητος απέναντι σε συγκεκριμένα ζητήματα.
" title="
