ΤΕΛΟΣ. 506 ώρες μετά (καλά, 505 και 27 λεπτά) τελείωσα το πρώτο playthrough, με το καλύτερο μακράν τού δεύτερου crpg των τελευταίων 20 ετών.
Και τι ταξίδι ήταν αυτό. Ποιος να φανταζόταν πως η πορεία θα είχε τέτοια τροπή από το κυνήγι ενός bandit lord, σε αυτή την κορύφωση.
Πραγματικά, τι να γράψω που δεν έχω ξαναπεί? Ας ξεκινήσω με κάτι που είχα αναφέρει και παλιότερα.
Όλα αυτά τα χρόνια, έψαχνα ένα crpg που όχι να ξεπεράσει ή να σταθεί δίπλα, αλλά να ακουμπήσει λίγο από τη μαγεία, το ύφος, το φαινόμενο που λεγόταν Baldur's Gate 2. Το PoE προσπάθησε τίμια, αλλά προσωπικά θα το θυμάμαι ως το crpg που οδήγησε στην αναγέννησή τους και όχι ως τον spiritual successor τού Baldur's Gate 2.
Μέχρι να βρεθεί το Pathfinder: Kingmaker. Το crpg φαινόμενο τής νέας εποχής. Όχι, δεν είναι το true Baldur's Gate 3, είναι απλά το Pathfinder: Kingmaker, το crpg που θα δημιουργήσει δικό legacy και το μόνο που ενδέχεται να το ξεπεράσει είναι το Pathfinder: Wrath of the Righteous.
Αν και πλέον είμαι τρελά biased υπέρ του, ας γράψω και το μόνο αρνητικό που βρήκα. Έπρεπε κάποια στιγμή να τελειώσει.
Ακόμα και το kingdom management, που θεωρητικά είναι από τα αδύναμα σημεία του, το βρήκα εξαιρετικό. Σου αλλάζει το pace, χαλαρώνεις λίγο απ' την τελειότητα των όσων εχουν προηγηθεί και αν πράξεις τα δέοντα βρίσκεσαι μπροστά από μία αναπάντεχη έκπληξη κάποια στιγμή, κάπου, κάποτε.
Το σταματάω εδώ, αν και δεν έγραψα ούτε τα μισά απ' αυτά που ήθελα.
Θα επανέλθω όμως, όταν θα γράψω τι επίλογο είχα για το βασίλειο και τους χαρακτήρες.
Υποκλίνομαι
