#ObsidianShillDidConsecutivePostsTryingToGetImpressions #Success
Αυτό αποτελεί πολύ ωραία θεματολογία για άρθρο ανάλυσης ή post mortem, για εμάς τους πιο κακεντρεχείς και αρτηριοσκληρωτικούς.
Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο Fallout και τα θρυλικά πρώτα παιχνίδια της Infinity, στην ουσία αναγέννησαν τα CRPG's τα οποία αγκομαχούσαν σε κάποιο ιδιότυπο Καθαρτήρι, με πολύ περιστασιακές φωτεινές εξαιρέσεις. Εισήγαγαν πλούσια γραφή, πραγματικές επιλογές όσον αφορούσε τις εκβάσεις των quests και μετερχόμενα τα κορυφαία για την εποχή τους τεχνικά μέσα, σε έκαναν να πιστεύεις και να νιώθεις πως οι επιλογές σου στο παιχνίδι, είχαν πραγματικά σημασία.
Αυτό πέρασε με τα χρόνια σε πολύ περισσότερα παιχνίδια και είδη, χορταίνοντας την πείνα του κοινού για την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Τα σκληρά CRPG's έπαψαν να έχουν το μονοπώλιο στον μπαξέ του 'χτίσε τη δική σου περιπέτεια, καρδιά μου'. Σταδιακά, πολύ πιο φανταχτερά και μοντέρνα παιχνίδια, πήραν αυτό τον πυρήνα, αυτό το χαρακτηριστικό που έκανε τόσο ιδιαίτερα εκείνα τα παλαιά παιχνίδια, το νέρωσαν όσο χρειαζόταν προκειμένου να γίνει εύληπτο από κόσμο που θεωρεί πως υπάρχουν μόνο εξάπλευρα ζάρια και ταντάμ, συνέβησαν τα μοντέρνα action RPG's.
Ως εκ τούτου, οι αναβιώσεις της Infinity, στην καλύτερη πλέον είναι cult παιχνίδια, αντίστοιχα των 4Χ Strategy. Έχουν συγκεκριμένο κοινό και οικονομικό 'ταβάνι' και δεν ασχολούνται καθόλου με την απόκτηση νέου κοινού ή κάποιο crossover σε ανυποψίαστες μάζες. Δεν είναι κακό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Η Obsidian μαγαζί είναι, ξέρει να φτιάχνει καλό εκμέκ και έχει κάνει όνομα ως ο καλύτερος εκμεκατζής της πιάτσας. Ξέρει πως θα έχει ικανοποιητικές απολαβές για το υπόλοιπο της ύπαρξής της αν συνεχίσει να σερβίρει εκμέκ στον κόσμο.
Κάποτε όμως, καινοτομούσε. Πλέον, ανακυκλώνει. Αν μπορώ να ζήσω την τεχνικολόρ πειρατική περιπέτεια στο Black Flag (και προσεχώς στο Odyssey) ποιός ο λόγος να έχω στην οθόνη μου ένα παιχνίδι-ρετούς του 1999;
To να αναρωτιέσαι γιατί το PoE II δεν απασχολεί τα μέσα και το κοινό είναι σαν να χτυπιέσαι μόνος σου γιατί οι Ayreon δεν παίζουν headliners σε κάθε φεστιβάλ του πολυσύμπαντος. Φοβερή μουσική, εγκεφαλικότατη, παπάδες κάνει ο παλλίκαρος, αλλά τα μοιράζονται οκτώ αυτάρεκσοι σπασίκλες, ενώ απλώνουν στοργικά τη μινοξιδίλη ο ένας στη λαδωμένη καραφλοκοτσίδα του άλλου. Σάντ μπατ τρου.
Παλιακά παιχνίδια, δεν φέρνουν πίσω την ανεμελιά των σχολικών χρόνων, πλέον είναι διαπιστωμένο και πειραματικά.
Πες με ζουρλό παρά ταύτα, περιμένω το Disco Elysium με ενδιαφέρον. Μπορεί να δείχνει παλιό, αλλά επιχειρεί εντελώς καινοτόμα και ριζοσπαστικά πράγματα. Το αν θα πετύχει, εδώ είμαστε για να το κρίνουμε.