PILLARS OF ETERNITY II: DEADFIRE Post-Release Thread

[Hellion]

Είναι η ιδέα μου ή έχει ατονίσει ΤΕΛΕΙΩΣ το ενδιαφέρον γύρω από το γκεημ? Σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει ο ντόρος που γινόταν για το πρώτο Πίλλαρς, αλλά το 2 αν και critically acclaimed μοιάζει να πέρασε δίχως να ακουμπήσει ιδιαίτερα.

Έχει ένα ενδιαφέρον το ότι μάλλον η φάση μαζικού ρετρο-ενθουσιασμού του Κικστάρτερ-Φιγκ μάλλον έχει παρέλθει οριστικά.

 

[Borracho]

#ObsidianShillDidConsecutivePostsTryingToGetImpressions #Success

Αυτό αποτελεί πολύ ωραία θεματολογία για άρθρο ανάλυσης ή post mortem, για εμάς τους πιο κακεντρεχείς και αρτηριοσκληρωτικούς.

Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο Fallout και τα θρυλικά πρώτα παιχνίδια της Infinity, στην ουσία αναγέννησαν τα CRPG's τα οποία αγκομαχούσαν σε κάποιο ιδιότυπο Καθαρτήρι, με πολύ περιστασιακές φωτεινές εξαιρέσεις. Εισήγαγαν πλούσια γραφή, πραγματικές επιλογές όσον αφορούσε τις εκβάσεις των quests και μετερχόμενα τα κορυφαία για την εποχή τους τεχνικά μέσα, σε έκαναν να πιστεύεις και να νιώθεις πως οι επιλογές σου στο παιχνίδι, είχαν πραγματικά σημασία.

Αυτό πέρασε με τα χρόνια σε πολύ περισσότερα παιχνίδια και είδη, χορταίνοντας την πείνα του κοινού για την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Τα σκληρά CRPG's έπαψαν να έχουν το μονοπώλιο στον μπαξέ του 'χτίσε τη δική σου περιπέτεια, καρδιά μου'. Σταδιακά, πολύ πιο φανταχτερά και μοντέρνα παιχνίδια, πήραν αυτό τον πυρήνα, αυτό το χαρακτηριστικό που έκανε τόσο ιδιαίτερα εκείνα τα παλαιά παιχνίδια, το νέρωσαν όσο χρειαζόταν προκειμένου να γίνει εύληπτο από κόσμο που θεωρεί πως υπάρχουν μόνο εξάπλευρα ζάρια και ταντάμ, συνέβησαν τα μοντέρνα action RPG's.

Ως εκ τούτου, οι αναβιώσεις της Infinity, στην καλύτερη πλέον είναι cult παιχνίδια, αντίστοιχα των 4Χ Strategy. Έχουν συγκεκριμένο κοινό και οικονομικό 'ταβάνι' και δεν ασχολούνται καθόλου με την απόκτηση νέου κοινού ή κάποιο crossover σε ανυποψίαστες μάζες. Δεν είναι κακό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Η Obsidian μαγαζί είναι, ξέρει να φτιάχνει καλό εκμέκ και έχει κάνει όνομα ως ο καλύτερος εκμεκατζής της πιάτσας. Ξέρει πως θα έχει ικανοποιητικές απολαβές για το υπόλοιπο της ύπαρξής της αν συνεχίσει να σερβίρει εκμέκ στον κόσμο.

Κάποτε όμως, καινοτομούσε. Πλέον, ανακυκλώνει. Αν μπορώ να ζήσω την τεχνικολόρ πειρατική περιπέτεια στο Black Flag (και προσεχώς στο Odyssey) ποιός ο λόγος να έχω στην οθόνη μου ένα παιχνίδι-ρετούς του 1999;

To να αναρωτιέσαι γιατί το PoE II δεν απασχολεί τα μέσα και το κοινό είναι σαν να χτυπιέσαι μόνος σου γιατί οι Ayreon δεν παίζουν headliners σε κάθε φεστιβάλ του πολυσύμπαντος. Φοβερή μουσική, εγκεφαλικότατη, παπάδες κάνει ο παλλίκαρος, αλλά τα μοιράζονται οκτώ αυτάρεκσοι σπασίκλες, ενώ απλώνουν στοργικά τη μινοξιδίλη ο ένας στη λαδωμένη καραφλοκοτσίδα του άλλου. Σάντ μπατ τρου.

Παλιακά παιχνίδια, δεν φέρνουν πίσω την ανεμελιά των σχολικών χρόνων, πλέον είναι διαπιστωμένο και πειραματικά.

Πες με ζουρλό παρά ταύτα, περιμένω το Disco Elysium με ενδιαφέρον. Μπορεί να δείχνει παλιό, αλλά επιχειρεί εντελώς καινοτόμα και ριζοσπαστικά πράγματα. Το αν θα πετύχει, εδώ είμαστε για να το κρίνουμε.

 

[MaverickStrange]

Συμφωνώ με τον προπάτορα από πάνω, αλλά ας μην ξεχνάμε και το ότι το πρώτο πίλλαρς ήταν η "κλωτσιά" που χρειαζόταν τα CRPG, και γενικότερα ό,τι κικσταρτεριανό καρτεσιανό κατασκεύασμα, για να ορθοποδήσουν στην τωρινή δεκαετία. Δε νομίζω να βλέπαμε τρία shadowrun διαφορετικά.



(Τώρα όμως θυμάμαι πόσο χάιπ είχα για το νουμενέρα και απελπίζομαι...)

 

[Adhan]

Συμφωνώ με Μποράτσο, ειδικά στο σημείο που λέει για τα action rpg και το ότι ήμασταν σχεδόν βέβαιοι από την αρχή για το μέγεθος του targer group αυτής της αναβίωσης. Δε νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο με τη φάση του kickstarter-fig, και με publisher από πίσω, ίδια κατάσταση θα ήταν

Στη φάση του crowdfunding απλά δεν υπάρχει και τόσο έντονη η ανησυχία, ρε μπας κι αποτύχει, να το στηρίξω άμα είναι, γιατί ξέρεις πως αν κάποιο παιχνίδι δείχνει αξιόλογο και έχει υλικό να προμοτάρει κι όχι σούξου μούξου μασημένα λόγια και... concept art, θα χρηματοδοτηθεί σχεδόν στάνταρ. Πλέον δύσκολα θα έδινα για κάποιο game σε kickstarter-fig, με εξαίρεση ίσως sequel κάποιου που δεν στήριξα τότε (π.χ. Hollow Knight 2, γιατί θέλω να στηρίζω όταν υπάρχει πραγματικό μεράκι στο σχεδιασμό) άντε και κάνα System Shock 3, Stalker 2 κτλ. για τη "νοσταλγία" και επειδή τα προηγούμενα με σημάδεψαν, αν και πιθανότερο είναι πως θα έρθουν σε συμφωνία με κάποιο εκδότη.

Τώρα όσον αφορά το σκηνικό με τα σύγχρονα ισομετρικά cprg, από τη μία είναι αυτό που είπε ο Στέφανος (ότι ακόμα κι αν έλειπαν, έπαιρνες τζούρα από κάτι Alpha Protocol και Witcher για παράδειγμα), από την άλλη πιστεύω είναι η υπερπροσφορά του είδους (αλλά και των παιχνιδιών σήμερα). Μια γρήγορη απαρίθμηση, αφήνοντας εκτός dungeon crawlers τύπου Grimrock, Fall of the Dungeon Guardians κτλ.:

Wasteland 2
Pillars of Eternity & Deadfire
Divinity Original Sin 1 & 2
Underrail
Lords of Xulima
Age of Decadence
Tyranny
Torment: Tides of Numenera
Shadowrun Returns, Dragonfall & Hong Kong
Serpent in the Staglands

(και πιθανόν ξεχνάω κάποια ακόμα).
Όλα αυτά σε διάστημα 5 μόλις χρόνων. Πιστεύετε πως ακόμη και ο πιο σκληροπυρηνικός tentacle carving dice rolling οπαδός, που ρίχνει d20 για να δει αν θα προτείνει στο αμόρε καφέ ή cinema, έχει καταφέρει να τα τελειώσει όλα αυτά; Εγώ πάντως αμφιβάλλω. Σίγουρα είναι μέσα κι ο παράγοντας "μεγαλώνουμε, δεν υπάρχει χρόνος για όλα", το backlog κλπκλπ.

Για το δε Pillars 2, αυτό που αντιλαμβάνομαι διαβάζοντας απόψεις στο internet είναι πως αρκετοί δεν ενθουσιάστηκαν, από την άποψη ότι περίμεναν (κι εγώ μέσα σ' αυτούς), το παιχνίδι να έχει τέτοια μετάβαση από το πρώτο, αντίστοιχη με εκείνη από του BG σε Shadows of Amn, κάτι που ίσως μόνο η Larian κατάφερε, άντε και η Hairbrained προσωρινά με το Dragonfall. Εγώ πάντως το έχω να κάθεται στην library και δεν το έχω πιάσει γιατί περιμένω να βγουν και τα dlcs, δεν βρίσκω λόγο να το παίζω σπαστά.

 

[f2bnp]

Για δείτε σχετικό αρθράκι που διάβαζα τις προάλλες:

https://www.pcgamer.com/the-future-of-crpgs/

 

[peisistratos]

Μολις ετερματισθη. Προσωπικα το ευχαριστηθηκα πολυ, κυριως γιατι μου φανηκε φρεσκο το setting. Καραιβικη, πειρατες, ηλιος ερωτας και αποικιοκρατια. Το τελος μου φανηκε καπως αποτομο. Εκανα το τελικο bossfight και δε το καταλαβα, αν και ηταν αρκουντως what the fuck φαση.

Πολυ ομορφα γραφικα

πολυ καλες επιλογες στη μουσικη

ωραιο γραψιμο γενικοτερα

Μου αρεσε που ενισχυσαν το dnd στοιχειο (τοσο και στα encounters οσο και στους διαλογους)

Μικρα παραπονα :

οι επιλογες μας στα factions ηταν παρ'τον τον εναν και χτυπα τον αλλο

Spoiler

ρε εδω ο κοσμος χανεται βρε τραχαναδες και εσεις μετρατε τα αργυρια που θα κερδισετε απο το ukaizo;

καποια quest ειχαν μονο κακο τελος, οκ εκτιμω την προσπαθεια "ρεαλισμου" αλλα ας μη το κανουμε και αυτοσκοπο

η μουσικη στο queen's berth οτι πιο εκνευριστικο

περιμενα να εχουν διορθωσει το "μπαινω σε κτηριο αρα πρεπει να κανω loading"

ενιωσα λες και 9 στα 10 τα items φτιαχτηκαν με γνωμονα multiclass χαρακτηρες

 

[tommas]

Τέλος και εδώ (με έφαγες στη στροφή άτιμε Peisistrate ).

Πολύ ευχαριστημένος γενικά με τη συνολική αναβάθμιση σε σχέση με τον προκάτοχο όσον αφορά τα γραφικά, το interface και τους διάφορους μηχανισμούς. Το setting βοηθάει αρκετά ώστε το παιχνίδι να έχει μια αίσθηση φρεσκάδας παρόλο το σχετικά κορεσμένο τελευταία υπο-είδος του.

θα ήθελα προφανώς λίγο καλύτερο choice and  consequence στη διάρκεια όλου του παιχνιδιού.  Mε ενόχλησε πως προς το πολύ τέλος κάποιες επιλογές στα faction φαντάζουν πολύ ξαφνικές και forced ενώ δε βρίσκω τη περιορισμένη μας επιρροή όσον αφορά το main story ως κάτι  κακό.

Συνολικά, ενώ δε με ανατίναξε (ούτε το πρώτο το έκανε μην τρελαίνεστε) πέρασα πολύ όμορφα εξερευνόντας το Deadfire Archipelago και θεωρώ ότι αποτελεί ένα RPG που πολύ άνω του μέσου όρου που σίγουρα πρέπει να παιχτεί. Σχετικά τώρα με παράπονα περί χαμηλής δυσκολίας. απλώς επιλέξτε Path of the Damned δυσκολία και μην σας απασχολεί.

 

[Adhan]

https://www.youtube.com/watch?v=xMZJmqGOF30

 

[Borracho]

Λίγο πριν την ολική καταστροφή μου στο AC: Odyssey, τσίμπησα το Deadfire. Οι πρώτες πέντε ώρες έφυγαν νερό.

-Το ναυτικό/Storm of Zehir κομμάτι του είναι πραγματικά ΟΛΑ τα λεφτά. Απολαυστική η εξερεύνηση και η ενασχόληση με το καγκουροφτιάξιμο του παποριού.

-Ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες βελτιώσεις στα γραφικά και τον ήχο. Ειδικά το γεγονός ότι δεν σε αναγκάζει πλέον να διαβάζεις ατελείωτα κατεβατά, στα μεγάλα συν.

- Γοητευτική ανάλαφρη ατμόσφαιρα από Pirates. Σιγά σιγά θα το πάω, αλλά μου αρέσει πολύ που ξεφεύγει εντελώς από τα επικά κλισέ του πρώτου.

 

[Ultimus]

Ενημέρωση: Την Παρασκευή έφτασε <del>λίγο πριν ετοιμάσω παραγγελίες τούρτας για τα 90κοστά μου γενέθλια</del> λιγάκι καθυστερημένα, η ΚΟΛΛΕΚΤΟΡ έκδοση του παιγνίου. Σαν αγνός, πεισμωμένος νέρντουλας είχα αρνηθεί να εγκαταστήσω το παιχνίδι πρωτού έρθει και το κουτί.

Το σώμα και το πνεύμα μου πλέον είναι έτοιμα, οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν και ήρθε η ώρα για ινσταλέισο.

 

[Borracho]

Παραδόξως διαπιστώνω πως έγραψα πάνω από 14 ώρες χωρίς να το πολυκαταλάβω. Σκάλες ανώτερο από το πρώτο, για το Tyranny δεν συζητάμε, το έχει αφήσει σε γκρίζες σκόνες. Τελείωσα με όλα τα quests στην πρωτεύουσα Nehetaka και προκειμένου να το απολαύσετε όπως πρέπει, έχω μια συμβουλή : μην αποπειραθείτε να το παίξετε 'τέλεια' και ψυχαναγκαστικά, κυνηγώντας τις 'καλύτερες' δυνατές εκβάσεις στα quests, γιατί τις περισσότερες φορές, αυτές απλά δεν υπάρχουν.

Αφεθείτε χαλαρά στο πειρατικό βάιμπ της φάσης, μετονομάστε το παπόρι σας και φύγετε για τη μακριά βόλτα.

 

[Borracho]

Το άτιμο είναι φοβερά ευχάριστο. Σαν υπερ-τούμπανο, stand-alone εκδοχή του Storm of Zehir, έχει (ειδικά όσο προχωράς και εγκαταλείπει τα σεναριακά προσχήματα) πολύ ωραία αίσθηση 'χαλαρού' AD &amp; D campaign, περιμένεις τον Έρολ Φλύν να σκάσει μύτη κάποια στιγμή. Αυτό που κάνει, το πραγματικά άριστα, με τις quality of life αλλαγές του και τα όλα του. Επίσης, αυτό :

[attachment file=505085]

 

[Adhan]

Βγήκε αισίως και το τρίτο και τελευταίο DLC (είδα και μεγάλο patch για 4.0.0 έκδοση), κανονικό, με την ιστορία του κτλ., όχι όπως το προηγούμενο που ήταν gauntlet/arena πρόκληση. Λογικά μόλις βρω season σε καλή τιμή, το ξεκινάω κι εγώ.

https://www.youtube.com/watch?v=63ji56vgL3I

 

[Hellion]

Μάλλον πρόκειται για χριστουγεννιάτικο θαύμα, αλλά απ'ότι φαίνεται το τελευταίο πατς για το Ντεντφαιρ εισάγει τη δυνατότητα για... Turn-based μάχες (!).

https://www.reddit.com/r/projecteternity/comments/a81gd7/poe2_my_game_has_turnbased_mode/

 

[Borracho]

Glitch, το κατέβσαν μέσω hotfix. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν πρόκειται για κάτι με το οποίο πειραματίστηκαν και εγκατέλειψαν χωρίς ποτέ να το αφαιρέσουν από τον κώδικα του παιχνιδιού ή για κάτι καινούριο που φιλοδοξούν να εισάγουν σε μελλοντικό πάτς. Θα ήθελε βαρβάτο rebalancing σε πάρα πολλά πράγματα αν όντως έμπαινε, οπότε και το θεωρώ χλωμό.

 

[Hellion]

Θαρρώ πως ήταν αναβάθμιση του κωδικα εν όψει της κυκλοφορίας για κονσόλες ή κάτι παρόμοιο, η οποία αναβάθμιση για κάποιο λόγο μπλέχτηκε με το προγραμματισμένο patch του pc. Θα ήταν ενδιαφέρον πάντως αν υλοποιούσαν οντως δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε tb και rtwp.

 

[Borracho]

Ετερματίσθη μετά από 40 περίπου ώρες και επιβεβαίωσε κάτι που έχω καταλάβει εδώ και αρκετό καιρό : τα 'παραδοσιακά' fantasy RPG's δεν είναι πλέον για μένα. Δεν έχω το παραμικρό ενδιαφέρον για τις 'φανταστικές' τους γεωπολιτικές ίντριγκες. Δηλαδή θα μου φαινόταν απείρως πιο ενδιαφέρον το ίδιο παιχνίδι αν αντί για Χουάνα-Ραουαταϊ και δεν ξέρω-γω-τι, λάμβανε χώρα στον Ινδικό Ωκεανό κατά το 17ο αιώνα.

Άπειρο περιεχόμενο, φοβερή υλοποίηση του D &amp; D ονείρου για τους θιασώτες της φάσης, αλλά συναισθηματικά, με την νοσταλγία προ πολλού κορεσμένη, πέρασε και δεν με ακούμπησε στο ελάχιστο. Για τα DLC ούτε λόγος. Κορυφαίες στιγμές με διαφορά, τα A Paradise of the Mind, Bekarna's Folly και New Gods Of The Deadfire.

Εντυπωσιακές τεχνικά οι φάσεις όπου εμφανιζόταν ο Έοθας στον κόσμο του παιχνιδιού.

Φινάλε με Πρίντσιπι-Φουράντε (όχι πως είχε τελικά καμιά σημασία ιδιαίτερη), ρομαντζάδα με το Μαγιάκι που με απαράτηξε μόλις ξηγήθηκα Πρίντσιπας.

Καταλαβαίνω πως και γιατί οι 'σκληροί' θα το θεωρήσουν κορυφαίο RPG της χρονιάς, αλλά το KC: D με διασκέδασε απείρως περισσότερο.

 

[Borracho]

Καλή χρονιά τσακάλια.

Συνεχίζω την κουβέντα, καθώς η Επιστήμη™ και η Πρακτική Φνώση™ (sic) έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που κατέδειξα στην σειρά αβανταδόρικων-φούλ κλικμπέητ άρθρων μου κατά την διάρκεια του έτους. Διάβαζα πάρα πολλές από τις λίστες με 'Τα Παιχνίδια Που Δεν Έπαιξα το '18' εκλεκτών συναδέλφων ανά τα χαώδη Ίντερνετς και κρατούσα πάντα στο μυαλό μου τις δικές σας απαντήσεις στο ανάλογο νήμα.

Νομίζω ότι πως προς έκπληξη κανενός απολύτως, το Deadfire κερδίζει με άνεση την πρωτιά 'Παιχνιδιού Που Όλοι Παινεύουν Αλλά Κανείς Δεν Παίζει Γιατί....Εφηβεία; Λόγοι;' Μήπως γιατί φοβόμαστε να παραδεχτούμε πως μεγαλώσαμε και το συγκεκριμένο πιάτο και περιτύλιγμα δεν μας καλύπτουν ουσιαστικά;

Σκεφτείτε, το αγόρασα με μεγάλη καθυστέρηση και σε έκπτωση, δίχως ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Παρ' ολ'αυτά, του αφιέρωσα το χρόνο που ήθελε, ίσως περισσότερο από πείσμα. Και φυσικά στο τέλος εισέπραξα την απογοήτευση/επιβεβαίωση του προαισθήματός μου.

Αν τώρα κάποιος αφιερώνει 200 ώρες το χρόνο στο ΧΨΖ άκυρο multiplayer, δεν είναι καθόλου κακό, σημαίνει μάλιστα κάτι πάρα πολύ απλό : αυτό είναι το παιχνίδι που τον διασκεδάζει. Ίσως έχει μια διαφορετική αντίληψη της 'gaming ταυτότητάς του', πιθανώς στηριγμένη στο ένδοξο παρελθόν αλλά η μόνη βεβαιότητα είναι πως τα πάντα αλλάζουν.

Το τί παίξαμε αυτή την χρονιά, δείχνει πραγματικά και τί αγαπάμε. Θυμάστε τις εποχές που έβγαινε παιχνίδι και τρελαινόμασταν; Που μονοπωλούσε το χρόνο και το ενδιαφέρον μας; Δεν υπήρχε τότε 'Ε είναι μεγάλο, θα το πιάσω τότε που...'. Απλά παίζαμε. Γιατί ήταν απόλαυση. Και είναι ακόμη. Αλλά αυτό που μου δείχνουν τα πειραματικά δεδομένα μου, είναι πως απ' όλους όσους υπερθεμάτισαν για το Deadfire, ελάχιστοι τελικά...ασχολήθηκαν μαζί του. Και όσοι ασχολήθηκαν, καλά κάνανε φυσικά γιατί το γούσταραν και το στήριξαν.

Αλλά καταλαβαίνετε πού το πάω. Ντισκάς.

 

[Hellion]

Μπορεί να σε έκαψαν απλώς τα indie σφηνάκια που reviewάρεις συνήθως, και ο εγκέφαλός σου ξεσυνήθισε και θεωρεί πλέον πως το default παιχνίδι πρέπει να είναι 2-3 ώρες σε διάρκεια και να πραγματεύεται διάφορους νεοεποχίτες ταλαίπωρους :O :O :O Εξαιρείται ο Καγκουραλέξης επειδή μίλησε στην ΠΑΣΟΚ, Μυκονιάτικη πσυχή σου.

Καλή Χρονιά να έχωμε

 

[Borracho]

Καλά για μένα ΠΡΟΦΑΝΩΣ έχει συμβεί αυτό προ πολλού ρε συ. Το θέμα προς συζήτηση είναι γιατί άπειρος κόσμος εκεί έξω που ενώ πέρασε 200+ ώρες σε άλλα 'χαζά' (κατά ίδιαν ομολογίαν) παιχνίδια, διατείνεται πως το Deadfire είναι ένα ΕΠΟΣ αλλά ε μωρέ, θα το δω ίσως του χρόνου, μπορεί του παραχρόνου, χεχέ, μάλλον ποτέ, πάμε ματσάκι Ρόκετ Λίγκ. Αλλά έπος, έ! Είναι σαν να υποστηρίζεις τη Μπανάθα και να μην έχεις δει ποτέ σου μισό παιχνίδι. Λίγο...εχμ;

Αυτό είναι το 'περίεργο' που θέλω να διερευνήσω, τα δικά μου θολοκουλτουριάρικα νερά είναι από καιρό σεσημασμένα