Επι Δημαρά, το στάδιο όχι μόνο ηταν στα μαύρα του τα χαλια, αλλά δεν μπορούσες και να αποκτήσεις πρόσβαση εύκολα. Κι αν το χορτάρι το πρόσεχαν λίγο επειδή έπαιζε η Παναχαϊκή στο κύπελλο, ο Στίβος ήταν οριακά διαλυμένος, Τα βοηθητικά γήπεδα ανύπαρκτα και υπόλοιπα, μπάσκετ, βολευ και αν θυμαμαι καλά τέννις, πλήρως κατεστραμμένα.
Με τα πολλά, πήραμε τότε μια αίθουσα για να μπορούμε να προπονούμαστε με τα σπαθιά μας και η κατάσταση μεσα ήταν τόσο τραγική που γρήγορα τα μαζέψαμε και φύγαμε.
Βεβαια η πόλη είχε τον Τοφαλο, οι χώροι του οποίου ήταν σε καλύτερη κατάσταση κυρίως λόγω των σωματείων και λόγω του Προμηθεα, είχε το χαλί του Λαδοπούλου, αλλά ήταν πραγματικά κρίμα να έχει ένα τέτοιο στάδιο σε πλήρη παρακμή.
Ο πελετιδης το πρώτο πράγμα που έκανε όταν ανέλαβε ήταν να ανοίξει το στάδιο στον λαό. Έτσι όχι μόνο απέκτησε μοχλό για τις χρηματοδοτήσεις, αλλά κατάφερε να συσπειρώσει και τον κόσμο για να το αγκαλιάσει. Σε ένα καλοκαίρι, από εξεταστική σε εξεταστική, πραγματικά ήταν αγνώριστο.
Αξιζει όμως να αναφερθεί κΆι η ακόμη σπουδαιότερη νίκη του για το Νότιο Πάρκο, το οποίο τυχαια είχα να ψήσει να γίνει χωματερη και τυχαία είχε πάρει γραμμή για ξεπούλημα στο ταιπεδ. Οχι, μόνο το πήρε πίσω, αλλα έδωσε στον κόσμο μια ανάσα, σε μια κατά τα αλλά τσιμεντούπολη χωρίς άλλη σοβαρή αντίστοιχη υποδομή.