δεν υπαρχει λογος να νοιωθεις ασχημα φιλτατε μπορατσιε. ετσι και κανεις τον μαμακα, τα ποντικια σου τρωνε το τυρι και μετα βρισκεις και τον μπελα σου. με την πρωτη αναποδη σε δινουν με ταχυτητα δορυφορικης συνδεσης. εμεις οι βετερανοι που υπηρετησαμε πανω απο ενα ετος, τυχαινει να ξερουμε καλυτερα.<br>ας μην ξεχναμε οτι αυτοι που περνανε καλα, γινονται οι χειροτεροι κομπλεξικοι ζαλα@@δες. εμεις, οι αλλοι και το υπολοιπο, ξεραμε το που και το ποτε.<br><br>ας μιλησουν οι "νεοι" για μενα. σας μεταφερω ποντικαρισιες εξομολογησεις.<br>1. οταν μας τρεχουν οι παλιοι, στα @@ μας. οσο και να φωναζουν ξερουμε οτι ειναι μονο φωνη. οταν κανεις εσυ την εμφανιση σου, χεζομαστε. δεν μιλας καθολου. εισαι ανεκφραστος και το βλεμα σου ειναι παγωμενο. μερικοι φοβουνται και για την ζωη τους.<br><br>2. οταν μπηκαμε για πρωτη φορα στον λοχο, αρχισε το τρεξιμο. καμψεις και φωνες. δεν μας ενοιαζε γιατι το περιμεναμε. μας ειχαν πει φιλοι και ατομα απο το κεντρο, τι μπορει να συναντησουμε. ολα καλα, μεχρι που ακουσαμε απο τον θαλαμο σου να ακους μουσικη (σημ. slayer). σε φοβηθηκαμε πριν σε δουμε. εγω παρακαλουσα να μην με βαλουν στον θαλαμο σου. <br>οταν με εβαλαν σε αλλο θαλαμο ανακουφιστηκα. <br><br>μετα απο μια προανακριση για ξυλοδαρμο, σταματησαν και οι εξομολογησεις. οταν εμφανιζομουν στον οριζοντα ηταν λες και ανοιγε η γη και καταπινε τα ποντικια. ημουν αυτος που εδειρε τον παλιο. απο σειρουλες εμαθα οτι επαιζαν και αστικοι μυθοι, οτι εκανα φονο κτλ.<br>τι ωραιες εποχες, ανεμελες. μετα για αλλη προανακριση, εκανα κατι τσαμπουκαδες σε εναν λοχια και τελειωσε η ιστορια. ολοι ηταν σιγουροι οτι τα παντα για μενα ηταν αληθεια. ετρωγα παιδια και εφτυνα θανατο. <br><br>η αληθεια ηταν εγω μετραγα μερες και ειχα βαρεθει τα παντα.