Πήρα πίσω την ταυτότητα πριν λίγες ώρες, έληξε η ομηρία
Πριν μπω είχα κάτσει και είχα διαβάσει και τις 66 σελίδες του τοπικ σε ένα βράδυ οπότε ας γράψω και εγώ τις εμπειρίες μου από μέσα.
Λόγω του ότι είχα πάρει αναβολές για λόγους υγείας μπήκα με προκατάταξη στην Θήβα. Ακριβώς επειδή ήταν προκατάταξη, για 2 μέρες ένιωθες ότι βρισκόσουν σε κάποιο γκέτο, μετά φύγαν 100-150 άτομα με αναβολές/ι5 και χαλάρωσε κάπως το πράγμα. Πέρα από κάτι διπλές αναφορές (με διαφορά 1 ώρας) και άπειρη ορθοστασία χωρίς λόγο, αν ήξερες να ελιχθείς μπορούσες να περάσεις χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα. Που και που εμφανιζόταν κανένας που το έπαιζε ράμπο αλλά κατά τα άλλα ούτε να χαιρετάμε δεν μας μάθανε εκεί.
Τη δεύτερη εβδομάδα βγήκαν οι μεταθέσεις και έφυγα για Ρόδο (είμαι από εκεί οπότε ήταν αναμενόμενο) όπου από την μονάδα (τάγμα υποστήριξης) έφυγα κατευθείαν για τις 10 μέρες συπο. Εκεί ρόλο έπαιξε και το κλασσικό στο στρατό ότι χρειάζεται και κωλοφαρδία τι θα σου κάτσει, από τις 3 μονάδες που μας στέλναν για συπο έπεσα στη μοναδική που μας σπάγαν τα αρχίδια. Πολλές φωνές, ψυχολογικός πόλεμος, στο φαί πηγαίναμε τροχάδην και άλλα τέτοια φαιδρά από άτομα που στην έξω ζωή αν τα χαρακτηρίσεις σκουπίδια προσβάλλεις τα σκουπίδια. Και αν κάποια από αυτά απλά τα προσπερνάς, όταν καταλήγεις να τρως απειλές για καμπάνα επειδή ο διμοιρίτης σου που πιο πριν πουλούσε μαθήματα αντρίλας με φωνές δεν είχε τη στοιχειώδη υπευθυνότητα να σε ενημερώσει τι πρέπει να κάνεις, εκεί το πράγμα γίνεται κάπως πιο σοβαρό. Ευτυχώς στα ΣΠΕΝ η κατάσταση ήταν πιο εντάξει και πέρα από την βροχή και το κρύο που φάγαμε σε πολλές περιπτώσεις λόγω της μαλακίας που τους έδερνε, δεν είχαμε ανάλογα καραγκιοζιλίκια.
Στη μονάδα είχα το θετικό ότι όντας τάγμα υποστήριξης και χωμένο μέσα στα βουνά στο κέντρο του νησιού, δεν υπήρχαν πολλά στελέχη με στρατόκαυλη νοοτροπία που να σε πρήζουν. Όχι βέβαια ότι απουσίαζαν και τελείως οι γελοιότητες όπως πχ όταν με είχε βάλει στο μάτι και μου κολλούσε για θέματα που δεν έφταιγα ενα παιδάκι ανθυπολοχαγός αλλά όταν με δικαίωσε ο επόπτης ξαφνικά έβγαλε το σκασμό. Το ίδιο ισχύει και με το θέμα των εξόδων, το 2 με 3 μέσα δεν είναι και πολύ καλό αλλά υπήρχαν και πολύ χειρότερα.
Αφού έκατσα χοντρικά 1 μήνα εκεί μετά ως πληροφορικάριος την έκανα για μεραρχία στο γεπ. Έχοντας την εικόνα ότι ο λόχος στρατηγείου είναι τέρμα βυσματικός περίμενα να είναι σχετικά καλά και εκεί ήρθε η μεγάλη απογοήτευση. Λίγα άτομα, ακόμα λιγότεροι ένοπλοι και κατά διαστήματα να βαράμε 4 και 5 μέρες σερί σκοπιά όπου οι βάρδιες μεταξύ τους απέχουν 4 ώρες. Οι πρώτες 10 μέρες εκεί με 8 πύλες (+το κρύο) ήταν εφιαλτικές. Στα υπόλοιπα, από τα θετικά είναι ότι εκεί δεν έχεις την αίσθηση της μονάδας με αναφορές κτλ, πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα σε αυτό τον τομέα. Επίσης απομυθοποιείς πολύ τους βαθμούς. Από εκεί που έβλεπες φλόγα και σε έπιανε ταραχή, πλέον έβλεπες ταγματάρχη και λες οκ κλαιν. Στην τελική σαν εμπειρία νομίζω είναι καλύτερο να έχεις να λες ότι βαρούσες προσοχές στο στρατηγό παρά σε κανένα λοχαγό.
Στα πιο γενικά τώρα... Διάβασα και συνάντησα πολλές προσεγγίσεις σχετικά με το θέμα του στρατού. Ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκεται ο καθένας τη στιγμή που είναι να μπει μπορεί να το βλέπει από απλά διακοπές μέχρι γολγοθά. Αν έχεις λόγους να θες να απομακρυνθείς από την πραγματικότητα ο στρατός σου δίνει το τέλειο άλλοθι. Το αν τελικά θα περάσεις καλά (όσο μπορείς να πεις ότι περνάς καλά στο στρατό) εξαρτάται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό από την τύχη, που θα σου κάτσει να πας δλδ και τι άτομα θα συναντήσεις εκεί.
<ul>
<li>Σχετικά με την άποψη ότι στο στρατό μαθαίνεις πράγματα, γίνεσαι άντρας κτλ... Οκ σεβαστό ότι κάποιοι όντως το πιστεύουν αλλά πρόκειται για τεράστιο παραμύθι. Όχι ότι δεν μπορεί να μάθεις πράγματα και να βγεις πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας αλλά ότι μαθαίνεις μέσα μπορείς να το μάθεις και έξω και υπό πολύ καλύτερες συνθήκες. Έχοντας μπει μεγάλος (30) ήταν αρκετές φορές που κάποια σκηνικά-μαθήματα που έβλεπα τα είχα βιώσει και στην κανονική ζωή μικρότερος. Από την άλλη είναι πολύ εύκολο αν μπεις μικρός ο στρατός να σου περάσει στρεβλή εικόνα για μια σειρά από θέματα όπως σεβασμός, υπευθυνότητα, μαγκιά κτλ. Γιατί όταν είσαι κάπως μεγαλύτερος μπορείς πολύ πιο εύκολα να φιλτράρεις ότι πίσω από φωνές και ψευτοτσαμπουκάδες συνήθως βρίσκεται έλλειψη αυτών των στοιχείων και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα ωραίο καμουφλαζ</li>
<li>Στο συνολικό πλαίσιο δεν υπάρχει κανένας σεβασμό προς τον φαντάρο σαν ύπαρξη, είσαι εκεί για να τους βγάζεις την όποια δουλειά. Το αν σωματικά αυτό που υπομένεις είναι βάρβαρο δεν τους νοιάζει καθόλου. Κατά την κατάξη του Μαϊου μας κουβαλούσαν σε άλλη μονάδα για να βοηθάμε την διαδικασία και αφού είχαμε φύγει στις 8 το πρωί και γυρίσαμε τα μεσάνυχτα, μας περιμέναν για να μας βάλουν και υπηρεσία για να ξαναπάμε την άλλη μέρα στην κατάταξη άυπνοι. Στην προσπάθεια να βγάλουμε κάποια άκρη οι εμπλεκόμενοι το μόνο που κάναν ήταν να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν ότι το κομμάτι της δουλειάς τους θα γίνει και πετούσαν το μπαλάκι στον επόμενο. Βέβαια αν κανένας σκάσει μετά θα τρέχουν αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.</li>
<li>Το ποιος είσαι και τι κάνεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου σίγουρο ότι θα εκτιμηθεί. Μόνο αν πέσουν στην βαθιά ανάγκη σου έχει νόημα να φανείς πρόθυμος να βοηθήσεις. Κατά τα άλλα μπορεί να γαμιέσαι 4 μήνες σαν helpdesk ουσιαστικά να υποστηρίζεις όλη τη μεραρχία με τη μαλακία και την ασχετοσύνη που δέρνει τον καθένα για να πάρεις 10 μέρες και αυτές χαριστικά και το 19χρονο που βγήκε 3-4 μέρες και κλάδεψε χόρτα να πάρει 13 (true story).</li>
<li>Γενικά σαν δομή είναι από τις χειρότερες μορφές δημοσίου. Η πλειοψηφία των αξιωματικών που δεν στοχεύουν για στρατηγοί είναι ουσιαστικά από την στιγμή που βγαίνουν από την σχολή σε αναμονή για τη σύνταξη, καμία διάθεση για εξέλιξη, κανένας έλεγχος. Πραγματικά απορώ πως κρατήθηκα και δεν αντέδρασα άσχημα όταν ένας παχύσαρκος 40αρης υπίλαρχος μου έκανε παρατηρήσεις και απειλές για καμπάνες για την ταχύτητα που εκτελούσα οπλοασκήσεις (μετά από σερί υπηρεσιών και αϋπνίας). Ο ίδιος ως κλασσικός τέθωρας μας ζάλιζε τα αρχίδια για το πόσο γαμάτοι είναι, άσχετα που πολύ αμφιβάλλω αν χωράει να μπει στο άρμα το βόδι. Γιατί όχι όμως; Αφού δεν τον ελέγχει κανείς... Κατά τα άλλα να σου λέει ότι πρέπει να είσαι και χαρούμενος στο στρατό γιατί μόνο τρως και κοιμάσαι, είναι από αυτά που αν έχεις το μυαλό και τις εικόνες για να καταλάβεις τι γίνεται πραγματικά αρρωσταίνεις.</li>
</ul>
Συνολικά σαν κοινωνία νομίζω αντιμετωπίζουμε πολύ λάθος το θέμα του στρατού. Απλά επειδή έχουμε μάθει έτσι και επειδή "κάποτε κάναμε 24 μήνες, ο στρατός είναι κολλέγιο πλέον" προσπερνάμε με μεγάλη ευκολία πολλά πράγματα. Σηκώνει τεράστια κουβέντα για το τι παθογένειες κρύβονται πίσω από όλο αυτό και ξεφεύγει από τα πλαίσια του στρατού.
