και η απαντησή μου είναι χέστηκα πως βλέπει ο άλλος άνθρωπος την κοινή μας εμπειρία. Πλησιάζω πλέον τα δεύτερα άντα και το χεστηκόμετρο βαράει υπερωρίες βασικά.
Καταρχάς από την μια πλευρά είναι αδύνατο να δούμε 2 άνθρωποι αληθινά την ίδια ταινία, άλλες εμπειρίες, άλλα μυαλά, άλλες γνώσεις. Είδα το Clout Atlas και το εγκέφαλός μου έπαθε κοκομπλόκο και την καταχώρησε στο πάνθεον των αριστουργημάτων του σινεμά! Άλλοι μου έλεγαν σιγά μην τρελαίνεσαι... ρε...
και εδώ φτάνουμε στο ΔΕΝ με νοιάζει ρε φιλαράκι αν δεν σου άρεσε η ταινία που εγώ βρήκα τέλεια, πολύ βαθειά και ψαγμένη ως τα μπούνια, άσε με στην κοσμάρα μου και τράβα δες μπάλα εσύ... ώχου, μας σκοτίσατε τα παπάρια με τα γούστα σας.
Και να σου πω και κάτι, δεν άλλαξα εγώ, εγώ από πάντα ήμουν ο περίεργος που έβλεπε τα περίεργα και γούσταρε, και για αυτό από πάντα χέστηκα τι λέγανε οι άλλοι για το τι μου αρέσει.
Χέστηκα αν θεωρούν αλητεία τα πατίνια, χέστηκα αν τα videogames είναι για παιδάκια, χέστηκα αν σας φαίνεται περίεργο το πορτοκαλί μου παντελόνι, χέστηκα... end of story.
Κατάλαβα το νόημα της ζωής στα 15 και άνοιξαν τα μάτια μου. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΜΑΝΙΤΣΑ ΜΟΥ! Πάνε βόσκα τα γίδια σου και άσε μένα στα δικά μου μπλιμπλίκια και τα γκουμπιούτερ.